Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-17/16-2/AKr
z 24 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 29 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wycofania samochodu z działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wycofania samochodu z działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną na siebie (Podatkowa Księga Przychodów i Rozchodów). Jako czynny podatnik podatku VAT zakupił we wrześniu 2014 r. używany samochód osobowy na fakturę VAT-marża (bez możliwości odliczenia podatku VAT). Samochód ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą tylko opodatkowaną – samochód do takiej działalności wykorzystywał przez niespełna 3 miesiące, ponieważ na początku grudnia 2014 r. uległ on poważnemu uszkodzeniu – powodem był udział w wypadku drogowym. Po kolizji Wnioskodawca podjął decyzję o wycofaniu samochodu z działalności gospodarczej na cele osobiste (brak AC – wiek samochodu 2002 r., ubezpieczyciel nie chciał zawrzeć umowy na to ubezpieczenie oraz bardzo duże uszkodzenie). W okresie od zakupu do dnia wycofania z działalności gospodarczej koszty jakie poniósł to takie od których nie miał możliwości odliczenia podatku VAT, tj. odpis amortyzacyjny, opłata polisy ubezpieczenia komunikacyjnego oraz koszt zużytego paliwa. Nie był on ulepszany i nie miał wymienianych żadnych części składowych, nigdy też nie był przedmiotem umowy najmu, dzierżawy czy użyczenia. Po wycofaniu go z działalności gospodarczej i wyremontowaniu używany był wyłącznie do celów osobistych Wnioskodawcy bez wykorzystywania go do prowadzonej działalności gospodarczej, bez udostępniania osobom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia, darowizny, itp.

W przyszłości Wnioskodawca chciałby go odsprzedać znajomemu już jako nie podatnik podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wycofanie samochodu z majątku firmy, przy nabyciu którego nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem na podstawie faktury VAT-marża, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wycofanie samochodu z działalności gospodarczej nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ przy zakupie nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT (samochód używany zakupiony na fakturę VAT-marża) i nie dokonywał on takiego odliczenia podatku od pozostałych zakupów (paliwo, polisa ubezpieczenia komunikacyjnego, odpis amortyzacyjny). Zgodnie z przepisem zawartym w art. 7 ust. 2 wycofanie podlegałoby VAT tylko w sytuacji, gdyby przy zakupie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zastosowanie procedury VAT-marża w sytuacji, gdy wartość zakupu pomniejszona zostałaby o odpis amortyzacyjny, byłaby wartością ujemną.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku zakupu samochodu firmowego bez prawa do odliczenia VAT, obowiązek opodatkowania przekazania pojazdu na cele osobiste występowałby, gdyby zostały zakupione części składowe, od których odliczono podatek VAT, a ich zakup spowodowałby trwały wzrost wartości samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Ponadto w myśl art. 29a ust. 2 ustawy, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne przekazania oraz darowizny wskazane w pkt 1 i 2, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Tym samym, niespełnienie powyższego warunku jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania towarów w świetle brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – jako wyłączonego spod zakresu działania ustawy o podatku od towarów i usług, bez względu na cel, na który zostały one przekazane.

Zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 2 ustawy, opodatkowaniu tym podatkiem będzie podlegało również nieodpłatne przekazanie towarów, z tytułu nabycia których nie przysługiwało częściowe lub całkowite prawo do odliczenia podatku, ale w towarach tych zostały wymienione części składowe, przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało częściowe lub całkowite prawo do odliczenia i które spowodowały trwały wzrost wartości towarów „nieskonsumowanych” całkowicie do momentu ich bezpłatnego przekazania.

Zatem sam brak prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu nie jest wystarczającą przesłanką do uznania czynności przekazania samochodu na cele prywatne za czynność niepodlegającą opodatkowaniu.

Niemniej, aby dostawa towaru podlegała opodatkowaniu powinna być wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z powyższego wynika, że aby wykonywaną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług, to istotne jest, aby podmiot wykonujący ją działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zaznaczyć, że aby stać się podatnikiem podatku od towarów i usług wystarczy wykonać nawet jednorazową czynność, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tej czynności w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze powyższe, uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przedstawiona analiza znajduje odzwierciedlenie w ustawodawstwie unijnym. Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Jako czynny podatnik podatku VAT zakupił we wrześniu 2014 r. używany samochód osobowy na fakturę VAT-marża (bez możliwości odliczenia podatku VAT). Samochód ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą tylko opodatkowaną – samochód do takiej działalności wykorzystywał przez niespełna 3 miesiące, ponieważ na początku grudnia 2014 r. uległ on poważnemu uszkodzeniu – powodem był udział w wypadku drogowym. Po kolizji Wnioskodawca podjął decyzję o wycofaniu samochodu z działalności gospodarczej na cele osobiste (brak AC – wiek samochodu 2002 r., ubezpieczyciel nie chciał zawrzeć umowy na to ubezpieczenie oraz bardzo duże uszkodzenie). W okresie od zakupu do dnia wycofania z działalności gospodarczej koszty jakie poniósł Wnioskodawca to takie,, od których nie miał możliwości odliczenia podatku VAT, tj. odpis amortyzacyjny, opłata polisy ubezpieczenia komunikacyjnego oraz koszt zużytego paliwa. Samochód nie był ulepszany i nie miał wymienianych żadnych części składowych, nigdy też nie był przedmiotem umowy najmu, dzierżawy czy użyczenia. Po wycofaniu go z działalności gospodarczej i wyremontowaniu używany był wyłącznie do celów osobistych Wnioskodawcy bez wykorzystywania go do prowadzonej działalności gospodarczej, bez udostępniania osobom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia, darowizny, itp. W przyszłości Wnioskodawca chciałby go odsprzedać znajomemu już jako nie podatnik podatku VAT.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nie zostały spełnione wszystkie ww. warunki do uznania nieodpłatnego przekazania za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy. Wnioskodawcy przy nabyciu przedmiotowego samochodu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz samochód nie był ulepszany i nie miał wymienianych żadnych części składowych.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, że przekazanie samochodu będącego składnikiem majątku przedsiębiorstwa, do majątku osobistego nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w przepisie art. 7 ust. 2 ustawy, a co za tym idzie przekazanie to nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.