INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o. o., przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.) uzupełnionym o opłatę w dniu 14 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży towarów ze składu celnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży towarów ze składu celnego.

W dniu 14 czerwca 2012 r. wniosek został uzupełniony o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT i dokonuje sprzedaży towarów pochodzenia nieunijnego (m.in. Chin) ze składu celnego znajdującego się na terytorium RP do krajów niebędących członkami Unii Europejskiej. Sprzedawane towary nie są dopuszczane do obrotu na terytorium Unii Europejskiej, są obejmowane procedurą składu celnego, a następnie w procedurze tranzytu wywożone są z obszaru celnego UE.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż towarów ze składu celnego do krajów pozaunijnych podlega przepisom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż towarów ze składu celnego poza granice Unii Europejskiej nie powinna być uwzględniona w ewidencji prowadzonej dla potrzeb podatku od towarów i usług jako sprzedaż niepodlegająca przepisom ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT). Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o VAT import towarów rozumiany jest jako przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. Dodatkowo z art. 19 ust. 7 ustawy wynika, iż obowiązek podatkowy w imporcie towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego. Natomiast, jeśli import towarów objęty jest procedurą składu celnego i nie powstaje dług celny, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jego wymagalności. Zestawienie powyższych przepisów pokazuje, że przywóz towarów na terytorium Polski, przy spełnieniu pewnych założeń, nie jest czynnością opodatkowaną. Ustawodawca uznał omawiane wprowadzenie towaru za neutralne podatkowo, jako czynność, która nie prowadzi do konsumpcji na terytorium kraju rozumianej jako nabycie towarów niekrajowych i wprowadzenie ich na terytorium kraju. Niekonsumpcyjny charakter objęcia towaru procedurą składu celnego uzasadnia wyłączenie powstania obowiązku podatkowego od towarów nią objętych.

Analogicznie, wyprowadzenie towaru ze składu celnego do kraju trzeciego (niebędącego członkiem UE) nie powinno podlegać przepisom ustawy o VAT. Skoro zgodnie z art. 19 ust. 9 ustawy o VAT wprowadzenie towaru do składu celnego nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu w kraju, nie ma również podstawy ku temu, aby uznać sprzedaż towaru objętego procedurą składu celnego do państw trzecich za eksport towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Na gruncie przepisów ustawy o VAT ten sam towar nie może być uznawany za nieopodatkowany przy jego nabyciu oraz opodatkowany w przypadku jego zbycia w sytuacji gdy obrotu towarów dokonuje podatnik niepodlegający zwolnieniu od podatku. Gdyby taka sytuacja miała miejsce oznaczałoby to naruszenie zasady neutralności opodatkowania podatkiem obrotowym, wyrażonej w art. 2 ust. 1 I Dyrektywy Rady EWG w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EEC). Dlatego też Spółka uważa, tak jak zaznaczono na wstępie, że wywóz towaru ze składu celnego poza granice UE nie podlega przepisom ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z dniem 1 maja 2004 r. terytorium Polski stało się częścią obszaru celnego Wspólnoty Europejskiej. Skład celny jest instytucją stanowiącą jeden z elementów wspólnotowej procedury celnej.

Na mocy art. 98 ust. 1 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 4, str. 307), zwany dalej WKC, w składzie celnym można umieszczać towary niewspólnotowe oraz wspólnotowe.

Stosownie do art. 98 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, składem celnym jest każde miejsce uznane przez organy celne i podlegające ich kontroli, w którym towary mogą być składowane zgodnie z ustalonymi warunkami.

Stosownie do art. 99 WKC, skład celny może być składem publicznym lub składem prywatnym. „Skład publiczny” oznacza skład celny, z którego może korzystać każda osoba w celu składowania towarów; „skład prywatny” oznacza skład celny przeznaczony do składowania towarów przez prowadzącego skład. Prowadzącym skład jest osoba posiadająca pozwolenie na prowadzenie składu celnego. Korzystającym ze składu jest osoba związana zgłoszeniem objęcia towarów procedurą składu celnego lub osoba, na którą przeniesiono prawa i obowiązki tej pierwszej osoby.

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 1 ustawy przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (…). Ustawodawca nie doprecyzowuje jednak terminu „terytorium Rzeczpospolitej Polskiej”. W tej sytuacji konieczne jest odwołanie się do innych przepisów, regulujących przedmiotową kwestię, a w szczególności do ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1944 ze zm.). Brak ustawowej definicji terminu „terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” pozwala bowiem na uznanie, iż ustawodawca posługuje się tym pojęciem w znaczeniu określonym w innych normach prawnych.

Art. 1 ustawy stanowi, że granicą państwową jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielającą terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego.

Obszary, nad którymi Rzeczpospolita sprawuje swoje zwierzchnictwo – w rozumieniu tej ustawy – to jej terytorium.

Tym samym skład celny, w świetle powołanej wyżej definicji terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest traktowany jako terytorium kraju. Przywóz towarów z krajów trzecich do składu celnego znajdującego się na terytorium Polski, pomimo tego, iż towary te objęte są procedurą składu celnego, powoduje, że towary te znajdują się na terytorium kraju – w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W cyt. ustawie nie przewiduje się szczególnych uregulowań w rozliczaniu transakcji dotyczących towarów znajdujących się w składzie celnym, które nie zostały dopuszczone do obrotu na terytorium kraju, a także nie traktuje się składu celnego eksterytorialnie. W konsekwencji, dostawę towarów w obrębie składu celnego należy uznać za dokonaną na terytorium kraju. Podlega ona tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, z zastosowaniem stawek obowiązujących dla konkretnej sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT i dokonuje sprzedaży towarów pochodzenia nieunijnego (m.in. Chin) ze składu celnego znajdującego się na terytorium RP do krajów niebędących członkami Unii Europejskiej. Sprzedawane towary nie są dopuszczane do obrotu na terytorium Unii Europejskiej, są obejmowane procedurą składu celnego, a następnie w procedurze tranzytu wywożone są z obszaru celnego UE.

W związku ze sprzedażą i wywozem towarów ze składu celnego poza terytorium Unii Europejskiej należy zauważyć, iż zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu, służących do celów prywatnych.
   
   

Jak wynika z powyższego przepisu, ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar:

• jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, lub

• gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz.
  
  

Co do zasady więc, sprzedaż towaru ze składu celnego na rzecz podmiotu z kraju spoza Unii Europejskiej, w zależności od podmiotu dokonującego jego wywozu, stanowi eksport bezpośredni lub eksport pośredni w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy.

Wskazać jednak należy, iż aby daną transakcję uznać za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące warunki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ww. ustawy,

• w konsekwencji tej czynności dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),

• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

W analizowanym przypadku Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów pochodzenia nieunijnego ze składu celnego znajdującego się na terytorium RP do krajów niebędących członkami Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe informacje oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że dokonywana przez Zainteresowanego transakcja sprzedaży towarów ze składu celnego poza terytorium Unii Europejskiej, jeżeli spełnia warunki wynikające z powołanego przepisu, wypełnia dyspozycję dostawy eksportowej w myśl ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przedmiotowa transakcja towarów nie powinna być uwzględniona w ewidencji prowadzonej dla potrzeb podatku od towarów i usług jako sprzedaż niepodlegająca przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, uznać należy za nieprawidłowe. Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy zauważa się, że w świetle powyższych przepisów opodatkowanie czynności wyprowadzenia towaru ze składu celnego nie jest uzależnione od opodatkowania bądź nieopodatkowania tym podatkiem uprzedniego wprowadzenia danego towaru do składu celnego. A zatem okoliczność, że wprowadzenie towarów do składu celnego jest czynnością nieopodatkowaną nie ma znaczenia dla sprawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.