Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-5/16/ICz
z 6 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 grudnia 2015r. (data wpływu 4 stycznia 2016r.), uzupełnionym pismem z 7 marca 2016r. (data wpływu 9 marca 2016r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w świetle obowiązujących przepisów podatkowych a także obowiązującej w Polsce jednostki walutowej PLN, bezwzględnie koniecznym jest umieszczenie na fakturach nazwy tej jednostki tj. PLN, czy też wystarczającym jest wyrażenie wartości ceny i podatku jedynie zapisem liczbowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2016r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie czy w świetle obowiązujących przepisów podatkowych a także obowiązującej w Polsce jednostki walutowej PLN, bezwzględnie koniecznym jest umieszczenie na fakturach nazwy tej jednostki tj. PLN, czy też wystarczającym jest wyrażenie wartości ceny i podatku jedynie zapisem liczbowym.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 7 marca 2016r. (data wpływu 9 marca 2016r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 3 marca 2016r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wystawiając fakturę, sporządzając cennik, dokument ofertowy itp. zamierza wpisać jedynie wartość wyrażoną zapisem liczbowym bez podania jednostki walutowej PLN.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących przepisów podatkowych a także obowiązującej w Polsce jednostki walutowej PLN, bezwzględnie koniecznym jest umieszczenie na fakturach, dokumentach ofertowych, cennikach itp., nazwy tej jednostki tj. PLN, czy też wystarczającym jest wyrażenie wartości ceny i podatku jedynie zapisem liczbowym?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy nie jest konieczne umieszczenie obok zapisu liczbowego nazwy jednostki tj. PLN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie wskazanym w sentencji niniejszej interpretacji jest nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż (dostawę towarów i świadczenie usług) uregulowane zostały w Dziale XI „Dokumentacja” Rozdziale 1 „Faktury” ustawy.

W myśl art. 106a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.) – zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT przepisy ww. rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy  podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Na podstawie art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury (…).
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 11 ustawy o VAT - kwoty podatku wykazuje się w złotych. Kwoty podatku wyrażone w walucie obcej wykazuje się w złotych przy zastosowaniu zasad przeliczania na złote przyjętych dla przeliczenia kwot stosowanych do określenia podstawy opodatkowania. Kwoty wykazywane w fakturze zaokrągla się do pełnych groszy, przy czym końcówki poniżej 0,5 grosza pomija się, a końcówki od 0,5 grosza zaokrągla się do 1 grosza.

W art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r., poz. 915) ustawodawca wyjaśnił, że „cena” to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

W art. 3 ust. 2 ww. ustawy postanowiono, że w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

Należy zauważyć, że internetowy Słownik języka polskiego PWN definiując – jednostkę pieniężną odsyła jednocześnie do pojęcia jednostki monetarnej, wskazując, że jest to „określona ilość kruszcu, (...) przyjęta ustawowo w danym kraju za jednostkę miary (np. dolar, frank) wyrażającą wartość towarów i usług”.

Zauważyć też trzeba, że ustawa z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224 ze zm.), w art. 7 stanowi, że:

1. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli:
   
   1. konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz
   2. umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   
2. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie bez udziału konsumentów używa się języka polskiego, jeżeli obrót ten jest wykonywany przez podmioty, o których mowa w art. 4.
   
3. Przepisy ustawy stosuje się do dokumentów i informacji, których obowiązek sporządzenia lub podania wynika z odrębnych przepisów.
   
   

Jak wskazuje art. 7a ust. 1 ww. ustawy o języku polskim obowiązek używania języka polskiego w zakresie, o którym mowa w art. 7, dotyczy w szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, warunków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań, jak również ostrzeżeń i informacji dla konsumentów wymaganych na podstawie innych przepisów, instrukcji obsługi oraz informacji o właściwościach towarów i usług, z zastrzeżeniem ust. 3. Obowiązek używania języka polskiego w informacjach o właściwościach towarów i usług dotyczy też reklam.

Powyższe przepisy nakładają na wystawcę faktury wyraźny obowiązek sporządzenia jej w języku polskim w przypadku dokumentowania czynności z polskim konsumentem, a także w przypadku obrotu dokonywanego pomiędzy jednostkami prawa publicznego. Natomiast faktury na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania czy siedzibę poza terytorium kraju nie muszą spełniać tego wymogu. Zatem należy przyjąć, że nie ma przeszkód aby polska firma wystawiała faktury w języku obcym kontrahentom zagranicznym, jednakże takie dokumenty muszą spełniać wszystkie wymogi stawiane fakturom, określone w przepisach ustawy o VAT lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy.

W szczególności zwrócić należy uwagę, że w przywołanym wyżej przepisie art. 106e ust. 11 ustawy o VAT ustawodawca nakazuje aby na fakturze kwoty podatku były wykazane w złotych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wystawiając fakturę zamierza wpisać jedynie wartość wyrażoną zapisem liczbowym bez podania jednostki walutowej PLN.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia czy w świetle obowiązujących przepisów podatkowych a także obowiązującej w Polsce jednostki walutowej PLN, bezwzględnie koniecznym jest umieszczenie na fakturach nazwy tej jednostki tj. PLN, czy też wystarczającym jest wyrażenie wartości ceny i podatku jedynie zapisem liczbowym.

Podkreślić należy, że faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Mając na uwadze ww. przepisy prawa stwierdzić należy, że faktura powinna zawierać oznaczenie waluty w jakiej została wystawiona.

Jak wynika bowiem z powołanego wyżej art. 3 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o informowaniu o cenach towarów i usług cena oferowana za towar bądź usługę winna mieć wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie jest konieczne umieszczenie obok zapisu liczbowego nazwy jednostki tj. PLN jest nieprawidłowe.

Ponadto należy wyjaśnić, iż ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy w świetle obowiązujących przepisów podatkowych a także obowiązującej w Polsce jednostki walutowej PLN, bezwzględnie koniecznym jest umieszczenie na dokumentach ofertowych, cennikach itp. nazwy tej jednostki tj. PLN, czy też wystarczającym jest wyrażenie wartości ceny i podatku jedynie zapisem liczbowym, będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć przy tym należy, że interpretacja indywidualna wydawana jest w oparciu o konkretny przedstawiony we wniosku stan faktyczny i wiąże Organ uprawniony do wydawania interpretacji indywidualnej wyłącznie w zakresie przedstawionym we wniosku. Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność, a Wnioskodawca nie może korzystać z ochrony wynikającej z tej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.