Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-756a/14/IB
z 12 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2014 r. (data wpływu 14 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

Wezwaniem z dnia 25 września 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się m.in. o wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 1 października 2014 r. (data wpływu 10 października 2014 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest pracownikiem zatrudnionym w placówce zagranicznej RP we Włoszech (jako osoba niebędąca członkiem służby zagranicznej) na podstawie umowy o pracę jako nauczyciel. Otrzymuje wynagrodzenie zasadnicze zgodnie z zaszeregowaniem oraz dodatek walutowy na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji z dnia 9 września 2004 r., który jest opodatkowany jak świadczenie związane z pracą. Obecnie pracodawca Wnioskodawczyni wypłaca dodatek walutowy wraz z wynagrodzeniem oraz potrąca zaliczki na podatek dochodowy, nie uwzględniając odliczenia kwoty wolnej od podatku odpowiadającej 30% diety za każdy dzień pobytu za granicą zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o czym poinformował w styczniu 2011 r. Dyrektorów Zespołów Szkół oraz Kierowników Szkolnych Punktów Konsultacyjnych i Filii. W informacji PIT-11 pracodawca wykazuje pełną kwotę przychodów, pomniejszoną o przysługujące zryczałtowane koszty uzyskania przychodu. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala przychód osiągany za granicą pomniejszyć za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy o kwotę odpowiadająca 30% równowartości diety z tytułu podróży służbowej za granicą (art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy). W ust. 15 cytowanej ustawy ustawodawca podał trzy przypadki, do których to zwolnienie nie ma zastosowania - nauczyciel nie mieści się w żadnej z wymienionych w tym ustępie grup. W przesłanym uzupełnieniu wskazano, że wniosek dotyczy wynagrodzeń wypłacanych w roku 2011 przez zatrudniający Wnioskodawczynię na podstawie umowy o pracę na czas określony Ośrodek w W. w Polsce (wpisany do rejestru szkół i placówek oświatowych) - Punkt przy Ambasadzie RP w R. we Włoszech, ze wskazaniem miejsca wykonywania pracy: Punkt przy ambasadzie RP w R. we Włoszech. Przez cały okres zatrudnienia stałym miejscem zamieszkania i miejscem ulokowania tzw. interesów życiowych (rodzina, mieszkanie) Wnioskodawczyni pozostawała Rzeczpospolita Polska mimo, że czasowo mieszkała w Rzymie. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie, ale w okresie świadczenia pracy przebywała w Rzymie. Przebywała we Włoszech wyłącznie w celu świadczenia pracy przez okres nie dłuższy niż dwa lata. Pracodawca Wnioskodawczyni występował w roli płatnika i wypłacał Jej wynagrodzenie w złotych polskich odprowadzając od tych wynagrodzeń składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne oraz dodatek walutowy na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji z dnia 9 września 2004 r. potrącając od tego dodatku podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego przysługuje Wnioskodawczyni kwota wolna określona w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy jako osoba nie uzyskująca innych przychodów Wnioskodawczyni składa zeznanie podatkowe na druku PIT-37 pomniejszając wykazane w informacji PIT-11 przychody o kwotę wolną (powstaje wówczas niezgodność danych dotyczących wysokości przychodów wykazanych w informacji PIT-11 z danymi w zeznaniu podatkowym)?
3. Czy Wnioskodawczyni powinna złożyć zeznanie PIT-36 wraz z załącznikiem ZG -jeśli tak to w jakiej pozycji i odnośnie których składników wynagrodzenia (czy kwoty dodatku walutowego)?

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni w zaistniałym stanie faktycznym, jako osoba niebędąca pracownikiem służby zagranicznej, ale zatrudniona w placówce przy Ambasadzie Polskiej w R. we Włoszech jako nauczyciel, pozostaje nadal polskim pracownikiem, uzyskującym dochody za pośrednictwem płatnika - podmiotu polskiego i tylko w części wynagrodzenie Wnioskodawczyni wypłacane jest w postaci dodatku walutowego ustawowo zagwarantowanego unormowaniami wynikającymi z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 9 września 2004 r. i w tej części powinno być traktowane jako dochód uzyskany za granicą. Świadczenie pracy i czasowe zamieszkanie na terenie Włoch jest niewystarczającą przesłanką przeniesienia rezydencji podatkowej, ponieważ praca została podjęta na terenie ambasady bez zamiaru stałego tam pobytu (umowa o pracę zawarta na czas określony). W przekonaniu Wnioskodawczyni podstawową przesłanką ustalenia miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni jest zdefiniowanie zamiaru stałego pobytu we Włoszech. Wnioskodawczyni zaś, podejmując pracę w O. - Punkt przy Ambasadzie RP w R. we Włoszech nie wyraziła woli przeniesienia swoich interesów życiowych i osobistych. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 21 ust. 1 pkt 20 pozwala przychód osiągany za granicą pomniejszyć za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy o kwotę odpowiadającą 30% równowartości diety z tytułu podróży służbowej za granicą. Wnioskodawczyni uważa, że z dyspozycji przytoczonej normy może skorzystać jako osoba mająca miejsce zamieszkania w Rzeczypospolitej Polskiej, czasowo przebywająca za granicą i uzyskująca przychody ze stosunku pracy. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów w wykazaniu, że w danym okresie przebywała w R. we Włoszech. Natomiast zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby w aspekcie powiązań osobistych i gospodarczych a te, w Jej przypadku pozostają w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz.U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a)-c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazano, że przez cały okres zatrudnienia Wnioskodawczyni Jej stałym miejscem zamieszkania i miejscem ulokowania tzw. interesów życiowych (rodzina, mieszkanie) była Polska. Przebywała we Włoszech wyłącznie w celu świadczenia pracy przez okres nie dłuższy niż dwa lata.

Mając na uwadze ww. okoliczności faktyczne, w przedmiotowej sprawie uznać należy, że Wnioskodawczyni podlegała w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 20 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania profesor lub nauczyciel, który przebywa czasowo w Umawiającym się Państwie przez okres nie przekraczający dwóch lat w celu nauczania lub prowadzenia prac badawczych na uniwersytecie, w szkole wyższej, szkole bądź innej placówce oświatowej, a który ma lub bezpośrednio przed tym pobytem miał stałe miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, będzie zwolniony od opodatkowania w pierwszym wymienionym Umawiającym się Państwie z tytułu wynagrodzenia za nauczanie lub prowadzenie prac badawczych.

Na podstawie art. 20 ust. 2 ww. umowy postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu nie stosuje się do dochodów z tytułu prac badawczych, jeżeli takie prace badawcze są podejmowane nie w interesie publicznym, ale głównie dla prywatnej korzyści określonej osoby lub określonych osób.

Zgodnie więc z postanowieniami powołanej umowy nauczyciel, który ma stałe miejsce zamieszkania w Polsce, przebywający czasowo we Włoszech przez okres nie przekraczający dwóch lat w celu nauczania na uniwersytecie, w szkole wyższej, szkole bądź innej placówce oświatowej, jest zwolniony od opodatkowania we Włoszech z tytułu wynagrodzenia za nauczanie.

W Polsce natomiast w myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednocześnie, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15.

Zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991) wysokość diety za dobę podróży dla państwa Włochy wynosi 42 Euro.

Zgodnie z załącznikiem do obowiązującego od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167) wysokość diety za dobę podróży zagranicznej dla państwa Włochy wynosi 48 Euro.

Na podstawie art. 21 ust. 15 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 20, nie ma zastosowania do wynagrodzenia:

1. pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej,
2. pracownika w związku z jego pobytem poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom, a także w związku z pełnieniem funkcji obserwatora w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, o ile otrzymuje świadczenia zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 83,
3. uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej.

Dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia z opodatkowania muszą być więc spełnione następujące warunki – osoba mająca nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce musi przebywać czasowo za granicą i uzyskiwać dochody ze stosunku pracy, przy czym nie mogą to być wynagrodzenia osób wymienionych w art. 21 ust. 15 ww. ustawy.

Mając na względzie powyższe, w przypadku Wnioskodawczyni uzyskującej przychody ze stosunku pracy i nie będącej członkiem służby zagranicznej może mieć zastosowanie analizowane zwolnienie przedmiotowe. Przychód – w zakresie określonym w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – może zatem podlegać pomniejszeniu w wysokości odpowiadającej 30% diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju (w 2011 r. wysokość diety za dobę podróży dla państwa Włochy wynosiła 42 Euro).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.