Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-873/15/AGW
z 8 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2015 r. (data wpływu 9 września 2015 r.), uzupełnionym w dniach 10 listopada 2015 r. i 27 listopada 2015 r. (daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży w trybie licytacji publicznej udziału 4771/10000 w nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalno-usługowym, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr … - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 10 listopada 2015 r. i 27 listopada 2015 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży w trybie licytacji publicznej udziału 4771/10000 w nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalno-usługowym, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr ...

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako komornik przy Sądzie Rejonowym prowadzi Pani egzekucję z nieruchomości zabudowanej, położonej w miejscowości S. oznaczonej jako działki ewidencyjne nr 22/2 i 23/1 o łącznej powierzchni 0,0358 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Powyższa nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalno-usługowym w zabudowie wolnostojącej o powierzchni zabudowy 144 m^² i powierzchni użytkowej 343,73 m^² i w udziale do 4571/10000 w przedmiotowej nieruchomości stanowi własność dłużnika.

Z informacji zawartych w operacie szacunkowym wynika, że nieruchomość oznaczona jest jako inny budynek niemieszkalny o powierzchni użytkowej 343,73 m^². W budynku wyodrębniono „lokal oznaczony jako „U” o obszarze 0,0358 ha”, dla którego urządzono księgę wieczystą. W dniu 23 sierpnia 2010 r. dłużnik zawarł umowę z P.K. (akt notarialny), na mocy której ustanowiona została odrębna własność lokalu niemieszkalnego (użytkowego) oznaczonego jako „U” położonego na 1 kondygnacji (parterze) o łącznej powierzchni użytkowej 93,73 m^², do którego przynależy piwnica o łącznej powierzchni 92,88 m^² (łącznie 186,61 m^²). Z wyodrębnionym lokalem związany jest udział wynoszący 5429/10000 w nieruchomości wspólnej stanowiącej działki gruntu 22/2 i 23/1 oraz części wspólne budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, w szczególności fundamenty, mury zewnętrzne, mury konstrukcyjne, mury oddzielające poszczególne lokale, dachy i kominy opisane w księdze wieczystej. Dla wyodrębnionego lokalu użytkowego prowadzona jest księga wieczysta. Jak wynika z powyższego, dłużnikowi przysługuje udział 4571/10000 we własności nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta. Przy czym udział ten odpowiada powierzchni lokalu mieszkalnego położonego na I piętrze i poddaszu, jednak lokal ten formalnie nie został wyodrębniony.

Zgodnie z uchwałą Rady Miasta z dnia 19 listopada 2007 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego „G-K”, teren nieruchomości znajduje się w obrębie elementarnym oznaczonym w planie ZZZ - tj. przeznaczenie terenu - zabudowa usługowa z dopuszczeniem funkcji mieszkalnej jednorodzinnej, dopuszcza się sklepy o powierzchni sprzedaży do 200 m^².

Obecnie trwają przygotowania do sprzedaży powyższego udziału w nieruchomości w trybie egzekucji.

Z oświadczenia matki dłużnika złożonego w dniu 28 października 2015 r. wynika, że:

• właścicielem nieruchomości przy ul. R. jest dłużnik,
• działka przy ul. R. została przez niego nabyta w drodze darowizny, a następnie dłużnik od podstaw wybudował stojący na niej budynek,
• lokale mieszkalne znajdujące się na I piętrze i poddaszu miały zostać przeznaczone na cele mieszkaniowe, natomiast parter pod działalność gospodarczą.

Przedmiotem sprzedaży jest udział 4571/10000, na który składa się lokal mieszkalny zlokalizowany na I piętrze, składający się z dwóch pokoi, kuchni połączonej z jadalnią, pomieszczenia gospodarczego, WC, korytarza i przedsionka oraz lokal mieszkalny na poddaszu, składający się z dwóch pokoi, dwóch łazienek, pomieszczenia gospodarczego oraz korytarza. Łączna powierzchnia lokali mieszkalnych to 157,12 m^².

Z ustaleń dokonanych na podstawie danych zawartych w CEIDG, dłużnik prowadzi działalność gospodarczą (wpis do ewidencji aktywny w stanie na dzień 28 października 2015 r.) jest również czynnym podatnikiem VAT (status czynnego podatnika VAT ustalony na dzień 28 października 2015 r.). Z danych zawartych we wpisie do ewidencji wynika, że przedmiotem działalności dłużnika są: 43.21.Z – wykonywanie instalacji elektrycznych (jako główna działalność) ponadto 41.10.Z – realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, 41.20.Z – roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.

Dla całej nieruchomości prowadzona jest księga, z której nie wyodrębniono księgi na lokale mieszkalne znajdujące się na I piętrze i poddaszu. Natomiast dla lokalu użytkowego znajdującego się na parterze wyodrębniona jest księga wieczysta.

Zgodnie z informacją uzyskaną od Naczelnika Urzędu Skarbowego dłużnik ma otwarty obowiązek podatkowy VAT od dnia 4 grudnia 1998 r.

Z oświadczenia pełnomocnika dłużnika wynika, że dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia wydatków związanych z budową.

Z informacji zawartych w operacie szacunkowym pomieszczenia „lokalu mieszkalnego” są nieużytkowane i niezamieszkane. Pomieszczenia te są do częściowego wykończenia. Jest co prawda instalacja elektryczna, ale bez osprzętu. W pomieszczeniach sanitarnych brak jest armatury, a w części pomieszczeń brak grzejników centralnego ogrzewania. Mając na uwadze powyższe, pomieszczenia te ze względu na braki wykończenia nie mogły stanowić przedmiotu najmu ani na cele mieszkaniowe ani pod działalność gospodarczą. Kluczowym jest tu stwierdzenie biegłego, który przeprowadzał wizję lokalną, a mianowicie, że pomieszczenia te są nieużytkowane i niezamieszkane.

Zgodnie z ww. informacjami, pomieszczenia „lokalu mieszkalnego” nie nadawały się na prowadzenie działalności z uwagi na brak jego wykończenia.

Z informacji uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego wynika, że dłużnik jest zarejestrowanym podatnikiem VAT od 4 grudnia 1998 r. Budynek wznoszony był w latach 1996-1998, wobec czego dłużnik nie miał możliwości odliczenia podatku VAT od kosztów związanych ze wznoszeniem powyższego budynku.

Pełnomocnik dłużnika, pomimo wezwania, nie ustosunkował się do złożonego oświadczenia o odliczeniu podatku VAT od wydatków, ani też nie sprawdził powyższej okoliczności. Jednakże przedstawione przez niego stanowisko, nie ma odzwierciedlenia w stanie faktycznym, „które” udało się ustalić na podstawie danych od Naczelnika Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym zadano pytanie sprowadzające się do kwestii.

Czy zbycie udziału 4571/10000 w nieruchomości stanowiącej działki gruntu zabudowane budynkiem mieszkalno-usługowym powinno zostać opodatkowane stawką 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatnie stanowisko w uzupełnieniu wniosku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę budynków i budowli lub ich części nieobjętych zwolnieniem, o których mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

• w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
• dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W przedmiotowej sprawie dłużnik nie mógł odliczyć podatku od wydatków związanych ze wznoszeniem powyższego budynku, gdyż „płatnikiem” podatku jest od 4 grudnia 1998 r. a budynek wybudowany został w latach 1996-1998. Przedmiotowe lokale mieszkalne z racji braku podstawowego wykończenia (tj. brak osprzętu elektrycznego, brak armatury łazienkowej oraz brak grzejników centralnego ogrzewania) a przez to nie spełniają minimum egzystencjonalnego a więc nie mogły być przedmiotem najmu ani na cele mieszkaniowe, ani pod działalność gospodarczą. Z racji tego, że przedmiotowe lokale wymagają wykończenia, nie można brać pod uwagę, że były ponoszone koszty na ich ulepszenie.

Mając na uwadze powyższe należałoby przy sprzedaży powyższych lokali mieszkalnych zastosować „stawką VAT zwolniona” (art. 43 ust. 1 pkt 10a).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. a) Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem.

Zatem działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle powyższych przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że planowane zbycie w trybie egzekucji sądowej udziału 4571/10000 we współwłasności działek gruntu nr 22/2 i 23/1 zabudowanych budynkiem niemieszkalnym, odpowiadającego powierzchni lokalu mieszkalnego położonego na I piętrze i poddaszu ww. budynku, który nie został formalnie wyodrębniony, wbrew Pani stanowisku nie będzie korzystało ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, ale nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż dłużnik dla tej konkretnej czynności nie wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku wynika bowiem, że dłużnik nabył w drodze umowy darowizny działki gruntu, na których wybudował budynek mieszkalno-usługowy w okresie kiedy nie prowadził jeszcze działalności gospodarczej. Część usługowa miała być przeznaczona na cele działalności gospodarczej, natomiast lokal mieszkalny położony na I piętrze i poddaszu na własne cele mieszkalne. Część usługowa została sprzedana w 2010 r. Przedmiotowy lokal mieszkalny nie został wykończony (brak centralnego ogrzewania, armatury łazienkowej, osprzętu elektrycznego), nie był zamieszkały i nie był użytkowany. Dłużnik nie dokonał w lokalu żadnych ulepszeń ani nie poczynił żadnych nakładów zwiększających jego wartość.

Zatem sprzedaż licytacyjna będzie sprzedażą majątku osobistego dłużnika, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.