Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-237/16/SK
z 31 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 29 luty 2016 r.), uzupełnionym 14 i 21 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie powstania straty w wyniku sprzedaży wierzytelności na rzecz banku w ramach umowy forfaitingowej (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lutego 2016 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie powstania straty w wyniku sprzedaży wierzytelności na rzecz banku w ramach umowy forfaitingowej.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 18 września 2015 r. Spółka X S.A. oraz spółki od niej zależne zawarły umowę o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej (dalej: „PGK”) w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „UPDOP”).

Zgodnie z tą umową:

• PGK została utworzona na okres co najmniej trzech lat podatkowych,
• rokiem podatkowym PGK jest rok kalendarzowy,
• Spółka X S.A. została wyznaczona na spółkę reprezentującą PGK w zakresie obowiązków wynikających z UPDOP oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.).
  
  

Podstawa opodatkowania PGK jest obliczana zgodnie z art. 7a UPDOP, w związku z art. 7 ust. 1-3 tej ustawy.

Ww. umowa została zarejestrowana przez właściwy urząd skarbowy. Pierwszy rok podatkowy PGK rozpoczyna się w dniu 1 stycznia 2016 r. Spółki wchodzące w skład PGK (dalej: „Spółka”,

„Spółki”), prowadzą działalność gospodarczą, z której dochód podlega opodatkowaniu podatkiem CIT. Z uwagi na trudną sytuację na rynku i trudności finansowe kontrahentów (nabywców wyrobów), Spółka w przypadku niektórych Klientów stosuje wydłużone terminy płatności za sprzedany towar, udzielając tzw. kredytu kupieckiego.

W związku z koniecznością zabezpieczenia płynności, Spółka zawarła równocześnie umowę forfaitingu z bankiem zagranicznym (Bank), przedmiotem której jest sprzedaż wierzytelności wynikająca z faktur sprzedaży objętych udzieleniem kredytu kupieckiego (cesja wierzytelności na rzecz Banku dokonywana jest przez Spółkę bez regresu).

W przypadku korzystania przez nabywcę wyrobów z możliwości zastosowania wydłużonego terminu płatności w ramach umowy forfaitingowej (która została zawarta pomiędzy Spółką, a Bankiem), zgodnie z zapisami umowy cena ustalana jest następująco:

• cenę towaru stanowi iloczyn ceny jednostkowej wyrobu i dostarczonej ilości, podwyższony o podatek VAT według obowiązującej stawki,
• wynagrodzenie za wydłużenie umownego terminu płatności stanowi kwota dyskonta, którą Bank obciąża sprzedającego (Spółkę) na podstawie postanowień umowy forfaitingowej, w oparciu o przedstawioną fakturę.
  
  

W treści faktury dokumentującej sprzedaż wyrobów/usług dla Klienta Spółka wyodrębnia w oddzielnych pozycjach wynagrodzenie/należność za sprzedane wyroby oraz należność/odsetki dyskontowe za wydłużenie terminu płatności.

W przypadku braku skorzystania przez Klienta z możliwości wydłużenia terminu płatności, zapłata przez kontrahenta ceny wynikającej z faktury winna nastąpić na rachunek sprzedającego (Spółki) w terminie np. do trzeciego dnia po zakończeniu umownego miesiąca wysyłki sprzedawanych wyrobów.

Natomiast, w sytuacji skorzystania przez nabywcę wyrobów z możliwości wydłużenia terminu płatności w ramach umowy forfaitingowej, zapłata ceny za sprzedane towary, łącznie z odsetkami za udzielenie kredytu kupieckiego wymagalna jest w terminie np. 90 dni od drugiego dnia roboczego po zakończeniu umownego miesiąca wysyłki.

W przypadku skorzystania przez nabywców wyrobów z możliwości wydłużenia terminu płatności, Spółka dokonuje odsprzedaży ww. wierzytelności na rzecz firmy forfaitingowej (w ramach zawartej umowy z Bankiem); w dacie dokonania sprzedaży tych wierzytelności na rzecz Banku, należności wynikające z faktur wystawionych dla Klienta nie są wymagalne. W takiej sytuacji, Bank dokonuje zapłaty należności wynikającej z faktury, pomniejszonej o wartość dyskonta, stanowiącego wynagrodzenie firmy forfaitingowej za świadczone na rzecz Spółki usługi. Wynagrodzenie firmy forfaitingowej jest równe odsetkom za udzielenie kredytu kupieckiego należnym Spółce od Klienta. W takiej sytuacji, Spółka otrzymuje od Banku wyłącznie kwotę równą cenie towaru (i nie otrzymuje już żadnych dalszych płatności). Z uwagi na zbycie wierzytelności przez Spółkę na rzecz Banku, Klient reguluje zobowiązanie w kwocie równej cenie towaru (powiększonej o VAT według właściwej stawki) oraz odsetkom z tytułu kredytu kupieckiego wobec firmy forfaitingowej.

Fakturowanie przez Spółkę sprzedanych towarów na rzecz Klienta oraz należności odsetkowych z tytułu udzielenia kredytu kupieckiego odbywa się na koniec miesiąca wysyłki towarów.

Odnośnie kwalifikacji czynności polegającej na pobieraniu odsetek (wynagrodzenia) za wydłużenie klientowi terminu płatności za sprzedane towary, Spółka uzyskała informację z Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych, że czynności te mieszczą się w grupowaniu „Usługi udzielania pożyczek, świadczone poza systemem bankowym (PKWiU 65.22.10-00.00)”.

Wnioskodawca ponadto informuje, że w latach ubiegłych, w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku, Spółka X S.A. - jako samodzielny podatnik podatku CIT, otrzymała interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 czerwca 2010 r., Znak: ILPB3/423-257/10-2/EK, w której Organ potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki zaprezentowanego poniżej. Jednakże z uwagi na fakt, że od 1 stycznia 2016 r. podatnikiem podatku CIT jest PGK (w skład której wchodzi Spółka X S.A.) ponowne wystąpienie z niniejszym wnioskiem jest uzasadnione.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w wyniku sprzedaży wierzytelności na rzecz Banku, Spółka poniesie stratę wyłączoną z kosztów uzyskania przychodów, a jeśli tak to w jakiej wysokości? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu sprzedaży wierzytelności przez Spółkę na rzecz Banku nie będzie dochodzić do powstania straty, stąd też do transakcji tej nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „UPDOP”). Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu zbycia wierzytelności, chyba, że wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w ocenie Wnioskodawcy nie dojdzie do powstania straty, która winna być wyłączona z kosztów uzyskania przychodów w oparciu o ww. przepis, gdyż wynagrodzenie otrzymywane przez Spółkę od firmy forfaitingowej z tytułu sprzedaży wierzytelności, pokrywa w 100% wartość przychodów (oraz VAT) z tytułu sprzedaży towarów, które to przychody Spółka w dacie zafakturowania rozpoznaje, jako przychody należne na podstawie art. 12 ust. 3 UPDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 oraz pytania Nr 2 w zdarzeniu przyszłym wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.