Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 27 września 2007 r., Nr IPPB1/415-25/07-2/ES wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2007 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności z tytułu diet i kosztów noclegu wypłacanych pracownikom z tytułu podróży służbowej, jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 27 września 2007 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu diet wypłacanych pracownikom (kierowcom) z tytułu podróży służbowej. Interpretacja wydana została na wniosek z dnia 17 lipca 2007r.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca rozpoczął świadczenie usług transportowych na terenie kraju. W najbliższym czasie planuje świadczenie usług transportu międzynarodowego. Wnioskodawca wskazał, że zatrudnia kierowców, którzy w umowie o pracę mają zapis, że miejscem zatrudnienia jest siedziba firmy, natomiast miejscem wykonywania pracy jest Polska i kraje poza Polską. Według prawa pracy miejscem pracy kierowcy jest miejsce, w którym pracownik otrzymuje przydział zadań, znajdujących się na dany rodzaj pracy. Jeżeli pracownik otrzyma polecenia pracy poza tak określonym miejscem wykonywania pracy, praca taka ma w takiej sytuacji charakter podróży służbowej za którą przysługują należności na pokrycie kosztów, na podstawie art. 77⁵ Kodeksu Pracy.

Zgodnie z ww. przepisem Wnioskodawca jako pracodawca wystawia kierowcom polecenie wyjazdu służbowego. W ramach realizacji tego polecenia powstają między innymi koszty noclegu i diety. Według art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wątpliwość Wnioskodawcy wzbudziła informacja zawarta w dodatku „Dobra Firma”, zgodnie z którą wydatki związane z delegacją kierowcy są kosztem uzyskania przychodu. Według pisma Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 4 kwietnia 2006 r. jako miejsce pracy można wykazać terytorium całego kraju, pod warunkiem, że taka potrzeba wynika ściśle z rodzaju świadczonej pracy.

W tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

„Czy koszt delegacji służbowej jest kosztem uzyskania przychodu w świetle art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 roku z późn. zmianami...”

Zdaniem Wnioskodawcy pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku kierowcy przysługuje zwrot wydatków z tytułu ponoszonych przez niego dodatkowych kosztów wyżywienia czy noclegów w ramach podroży służbowej, w szczególności dotyczyć to będzie podróży zagranicznych. Wydatki takie związane są z uzyskiwanymi przychodami z tytułu świadczonych usług transportowych i stanowią koszt uzyskania przychodu w świetle art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydając w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe i stwierdził m.in., że „(…) przedsiębiorca ponosząc wydatki związane z wyjazdem służbowym pracowników może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu, o ile nie są one wyszczególnione jako nie stanowiące takich kosztów. Aby jednak pracownikowi (kierowcy) przysługiwały diety konieczne jest, aby odbywana przez niego podróż miała cechy „podróży służbowej”. Pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane przepisami prawa podatkowego ani przepisami innych ustaw. Jedynie w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) w art. 77⁵ § 1 wskazano, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróże służbowe mogą być odbywane na terenie kraju lub poza granicami. W każdym przypadku podróż służbowa związana jest z wykonywaniem zadania określonego przez pracodawcę poza miejscowością w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika. Określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy pozostaje w gestii stron stosunku pracy.”

Dalej Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że „Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że pracownicy w umowie o pracę mają zapis, że miejscem zatrudnienia jest siedziba firmy, natomiast miejscem wykonywania pracy jest Polska i kraje poza Polską. Kosztem uzyskania przychodów mogą być jedynie diety wypłacane kierowcom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę wykonującym na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy lub poza miejscem wykonywania pracy.”

W konsekwencji organ upoważniony stwierdził, że „(…) wyjazdy kierowców nie odbywają się w ramach podróży służbowej a zatem podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kosztów delegacji zatrudnionych pracowników.”

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podróży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego, należy wskazać, że kosztami uzyskania przychodów, stosownie do zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jeżeli zatem zostaną spełnione kryteria wynikające z wymienionego przepisu, wówczas Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej, dotyczącymi obliczania m.in. należności z tytułu diet (która jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży), zwrotu kosztów noclegu jest:

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.)

oraz

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.).
  
  

Mając na uwadze powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, jest prawidłowe.

Minister Finansów, jeżeli stwierdzi nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej to stosownie do art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej dokonuje, z urzędu, jej zmiany uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów administracyjnych.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego i prawnego należało, z urzędu, zmienić interpretację indywidualną wydaną przez organ upoważniony, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00 013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.