INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19.09.2011 r. (data wpływu 10.10.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności oraz miejsca opodatkowania świadczonych usług oraz dostaw towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.10.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności oraz miejsca opodatkowani świadczonych usług oraz dostaw towarów

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, jest podmiotem zajmującym się handlem zbożem, nasionami oleistymi, nasionami roślin strączkowych, paszami i nawozami. Jest to podmiot prawa niemieckiego. Spółka zarejestrowała się także na polski podatek VAT i uzyskała wskazany polski numer NIP, w tym jest zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Odbiorcami towarów od Spółki są zarejestrowani polscy podatnicy podatku VAT, oraz firmy zagraniczne, będące podatnikami podatku VAT w swoim kraju. W sensie ruchu towarów możliwe są, przy posługiwaniu się przez Spółkę polskim numerem NIP, następujące warianty:

1. zakup towarów w Polsce (z polskim podatkiem VAT) i następnie:
   1. sprzedaż tego towaru w Polsce do polskiego odbiorcy, lub
   2. sprzedaż towarów do innego kraju unijnego, w tym Niemiec (Spółka posiada odpowiednie dokumenty potwierdzające wywóz towarów do tych krajów),
2. zakup towarów z Czech, Słowacji, Węgier i następnie sprzedaż tych towarów w Polsce do polskiego odbiorcy.
   
   

Wszystkie posunięcia biznesowe Spółka realizuje w Polsce za pośrednictwem firmy Sp. z o.o. Podmiot ten ma, na podstawie zawartej umowy, pełnomocnictwo do reprezentowania Spółki w interesach, czyli w handlu wskazanymi wyżej produktami. Artykuł 6 wskazanej umowy przewiduje dla Agenta, jako jego obowiązek, organizowanie całego procesu realizacji zawartych umów w imieniu i na rzecz Spółki. Agent wykonuje swoje posunięcia biznesowe ze skutkiem dla Spółki.

W związku z wykonywaniem w Polsce swojej działalności Spółka ponosi określone koszty. Te koszty to np. koszty usług transportowych i spedycyjnych. Podmioty świadczące wskazane usługi, uznając na skutek opisywanego stanu faktycznego, że miejscem świadczenia tych usług jest Polska, wystawiają z tytułu ich świadczenia faktury na Spółkę z polskim podatkiem VAT. Spółka występuje także o zwroty podatku VAT.

W dniu 15 kwietnia Spółka odebrała protokół kontroli podatkowej w zakresie podatku VAT za październik 2010 r. W tym protokole Urząd Skarbowy zajął stanowisko, że Spółka nie może odliczać podatku naliczonego z faktur dotyczących zakupu przez nią usług transportowych i spedycyjnych. Konkretnie pracownicy Urzędu uznali, że usługi te winny być opodatkowane w Niemczech, ponieważ regułą jest opodatkowanie takich usług w kraju siedziby usługobiorcy (czyli właśnie w Niemczech) a Spółka nie ma w Polsce tzw. stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (co czyniłoby zasadnym naliczenie polskiego podatku VAT, gdyby usługi wykonywane przez firmy transportowe i spedycyjne były właśnie świadczone dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce), W konsekwencji powyższego Urząd stwierdził na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT— że Spółka nie mogła odliczyć tego, niesłusznie według Urzędu wykazanego od tych transakcji podatku naliczonego i zawyżyła ostatecznie wartość zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, wykazanego w złożonej przez nią deklaracji VAT za październik 2010 r.

Do tego protokołu Spółka wniosła zastrzeżenia pismem z dnia 20 kwietnia 2011 r., w których udowadniała, że ma w Polsce tzw. stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i dlatego winna mieć prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z kwestionowanych przez urząd faktur.

W odpowiedzi na zastrzeżenia pismem z dnia 12 maja 2011 r. Urząd przyznał Spółce rację i stwierdził, że ma ona w Polsce stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Od 1 kwietnia zmieniły się przepisy ustawy o podatku VAT, w szczególności art. 17 tej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka może odliczać podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych dla niej przez sprzedawców usług transportowych, spedycyjnych i innych, wykonujących je dla miejsca jej stałego prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, kiedy tę działalność gospodarczą prowadzi w imieniu Spółki Agent, wykonujący same czynności z tym związane (ze skutkiem gospodarczym dla Spółki) - w kontekście zmian w podatku VAT obowiązujących od 1 kwietnia 2011 r., dotyczących art. 17 ustawy o VAT...
2. Czy w związku z zakupem i przywozem do Polski towarów z Czech, Słowacji, Węgier, Spółka winna rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (zwane dalej WNT)...
3. Czy z tytułu sprzedaży towarów do polskich odbiorców Spółka winna od 1 kwietnia 2011 r. naliczać podatek VAT według właściwej w Polsce stawki na takie towary, czy też nie, biorąc ponadto pod uwagę okoliczność, że towary czasami uprzednio były zakupione w Polsce, a czasem sprowadzone z innych krajów UE...
4. Czy z tytułu dostawy towarów do innych krajów UE, w tym Niemiec, Spółka ma wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (zwaną dalej WDT) i czy w związku z tym ma prawo do zastosowania stawki VAT 0%...
5. W jakim terminie Spółka ma prawo do zwrotu podatku naliczonego od dokonywanych przez nią zakupów w Polsce, tj. czy w ciągu 60 dni, czy też w ciągu 180 dni, biorąc pod uwagę wszystkie ww. warianty dokonywania przez nią sprzedaży (krajowej i zagranicznej), w tym ewentualnej sprzedaży do polskich odbiorców bez podatku VAT, ponieważ naliczy go nabywca...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Spółka uważa, że może odliczać podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez podmioty wykonujące na jej rzecz usługi w Polsce także po 1 kwietnia 2011 r. Świadczą o tym poniższe argumenty.

Spółka ma w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej; tym stałym miejscem jest W jako jedno z dwu miejsc prowadzenia przez Agenta interesów Spółki. Wszystkie posunięcia biznesowe Spółka realizuje w Polsce za pośrednictwem firmy Sp. z o.o. Podmiot ten ma — na podstawie zawartej umowy — pełnomocnictwo do reprezentowania Spółki w interesach, czyli w handlu zbożem, nasionami oleistymi, nasionami roślin strączkowych, paszami i nawozami. Artykuł 6 wskazanej umowy przewiduje dla Agenta, jako jego obowiązek, organizowanie całego procesu realizacji zawartych umów w imieniu i na rzecz Spółki. Dlatego Agent Spółki jako efektywnie działający na polskim rynku podmiot na rachunek Spółki - wypełnia znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę w Polsce. Przez działania Agenta w Polsce, ze skutkiem dla Spółki jako jego mocodawcy, da się powiedzieć, że to efektywnie Spółka działa w Polsce.

W prawie podatkowym nie ma legalnej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W doktrynie prawa podatkowego definiuje się stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce, które charakteryzuje się pewną stałością prowadzenia takiej działalności w danym miejscu z udziałem personelu i urządzeń. W przypadku Spółki na pewno można mówić o stałości prowadzenie przez nią interesów w Polsce, a konkretnie prowadzonych (siedziby Agenta) i z W. Ponadto jest w to zaangażowany personel Agenta. I dodać wypada, że personel nie jest tutaj rozumiany jako tylko osoby zatrudnione na umowę o pracę. Podkreśla się w doktrynie podatku VAT, że chodzi tutaj o osoby efektywnie pracujące dla danego podmiotu na podstawie różnorakich tytułów prawnych (np. umowa zlecenie, czy też przypadek Spółki, gdzie pracownicy Agenta wykonują na jej rzecz określone prace). Ponadto z uwagi na to, że czynności związane z załatwianiem kontraktów dla Spółki są wykonywane w pomieszczeniach Agenta, to są w tym celu wykorzystywane określone urządzenia techniczne. Dlatego i ten warunek opisywany w doktrynie jako konieczny dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest w przypadku Spółki spełniony. Nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, co często się dzieje, że podmioty zagraniczne zarejestrowane w Polsce jako podatnicy VAT nic w niej nie mają i nikt ich nie reprezentuje ani nie pracuje dla nich, a są tylko przez nie wystawiane faktury i to jeszcze poza krajem.

Postawa wystawców faktur; podmiotami wykonującymi usługi transportowe i spedycyjne dla Spółki jako polskiego podatnika podatku VAT, są duże firmy z wymienionych branż. Podmioty te konsekwentnie wystawią na Spółkę (z polskim NIP-em) faktury uznając, że miejscem świadczenia wykonywanych przez nie usług jest Polska — jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce. Podmioty te miały niejednokrotnie kontrolę u siebie i nie stwierdziła ona uchybień w tym zakresie. Wszystko w tym zakresie było uznane za prawidłowe.

Wydaje się, że zmiany w podatku VAT, obowiązujące od 1 kwietnia 2011 r. nie zabierają Spółce prawa do odliczania podatku naliczonego w opisywanej sytuacji. Spółka uważa, że te zmiany dotyczą sytuacji z punktu widzenia sprzedawcy zagranicznego, nieposiadającego w Polsce siedziby, miejsca zamieszkania, czy też stałego miejsca prowadzenie działalności gospodarczej i mówią co ma zrobić polski nabywca tych usług — czy dokonać samonaliczenia podatku należnego (i w konsekwencja naliczonego), czy też nie co oznaczałoby, że ten podatek może naliczyć zagraniczny sprzedawca. Według Spółki to nie ma przełożenia na jej statut z punktu widzenia dokonywanych przez nią zakupów usług i odliczania podatku naliczonego, bo to dotyczy jej jako podmiotu kupującego usługi w Polsce od polskich podmiotów, a nie od podmiotów zagranicznych. Przełożenia zmiany art. 17 ustawy o VAT na jej sytuację nie ma.

Ad. 2

Spółka powinna rozpoznać WNT z tytułu dostawy towarów do Polski Czech Słowacji i Węgier. Są tutaj bowiem spełnione wszystkie warunki wymagane dla zaistnienia WNT, czyli:

1. sprzedawcą towarów z wymienionych krajów są podatnicy podatku VAT, oraz
2. Spółka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, o którym mówi art. 9 ust. 2 pkt 1) lit. a) ustawy o VAT i te zakupy mają służyć działalności gospodarczej tego podmiotu w Polsce.
   
   

Ad. 3

Spółka uważa, że sprzedając towary polskim odbiorcom po 1 kwietnia 2011 r. winna nadal naliczać od tych transakcji podatek VAT według właściwych stawek. Podstawą do tego twierdzenia jest fakt posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Argumenty na tę okoliczność przedstawiono w Ad. 1 Taki stan rzeczy determinuje więc obowiązek naliczania podatku należnego. Jest to o tyle logiczne, że skoro sprzedawca posiada stałe miejsce prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce, to nabywca nawet nie może naliczyć podatku należnego od zakupu towarów od takiego podmiotu (bo to dotyczy tylko zakupów od podmiotów zagranicznych nieposiadających w Polsce siedziby, miejsca zamieszkania czy też stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej). Gdyby w opisywanym przypadku Spółka nie naliczyła podatku należnego to by go nikt nie naliczył i transakcja byłaby poza podatkiem VAT, co jest niemożliwe. Dlatego naliczanie podatku należnego przez Spółkę jest w pełni zasadne. Okoliczność pochodzenia sprzedawanych przez nią towarów, tj. uprzednio kupionych w Polsce, lub sprowadzonych z innych krajów UE w trybie WNT - jest tutaj bez znaczenia.

Ad. 4

Spółka z tytułu dostawy towarów do innych krajów UE ma WDT i w konsekwencji prawo do zastosowania stawki VAT 0%.

Wniosek ten wynika z art. 13 i 42 ustawy o VAT, definiujących WDT i wymogi stawki 0%. I tak:

1. Spółka jest podatnikiem polskiego podatku VAT, zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce,
2. Odbiorcami towarów będą podatnicy podatku VAT w innych krajów zarejestrowani dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych,
3. Dostawy towarów będą udokumentowane zgodnie z wymogami ustawowymi dla stawki VAT 0%,
4. W przypadku dostawy do Niemiec będziemy mieli do czynienia z tzw. przemieszczeniem, będącym rodzajem WDT, w myśl art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, także odpowiednio udokumentowanym.
   
   

Ad. 5

Spółka uważa, że gdyby nawet uznać, że nie powinna naliczać od sprzedaży towarów podatku VAT (bo naliczaliby ten podatek nabywcy towarów), to i tak ma prawo do zwrotu podatku naliczonego od dokonanych zakupów w Polsce, w ciągu 60 dni. Wniosek taki wynika z faktu dokonywania przez Spółkę sprzedaży towarów opodatkowanej w Polsce podatkiem VAT — konkretnie sprzedaży opodatkowanej przez polskiego nabywcę tych towarów. Spółka ma także inny bezsporny rodzaj sprzedaży opodatkowanej, tj. dokonuje WDT ze stawką VAT 0%. Ponadto żaden inny przepis się takiemu rozwiązaniu nie sprzeciwia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 t.j.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Definicja dostawy towaru zawarta jest w art. 7 ust. 1 ustawy, gdzie stwierdza się, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel,(…)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. Od powyższej ogólnej reguły przepisy ustawy o VAT przewidują jednak pewne wyjątki.

W szczególności, art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 01.04.2011 do 01.07.2011 r., stanowi, że podatnikami VAT są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Ponadto, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 01.04.2011 r., w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego. Natomiast zgodnie z ust. 5 przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się:

1. jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6;
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest podmiotem prawa niemieckiego, zarejestrowanym także dla potrzeb rozliczania polskiego podatku VAT również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca zajmuje się handlem zbożem, nasionami oleistymi, nasionami roślin strączkowych, paszami i nawozami. Odbiorcami towarów Wnioskodawcy są zarejestrowani polscy podatnicy podatku VAT, oraz firmy zagraniczne, będące podatnikami podatku VAT w swoim kraju. Wszystkie posunięcia biznesowe Wnioskodawca realizuje w Polsce za pośrednictwem firmy Sp. z o.o. Podmiot ten ma — na podstawie zawartej umowy pełnomocnictwo do reprezentowania Spółki w interesach, czyli w handlu wskazanymi wyżej produktami.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, w związku ze zmianą przepisów ustawy o VAT od 1 kwietnia 2011 r., jak należy prawidłowo rozliczać dokonywane przez niego transakcje dostaw towarów, oraz czy posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Pytanie pierwsze dotyczy prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup usług przeznaczonych dla stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, z tym że działalność tę w imieniu Wnioskodawcy prowadzi Agent.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Stałe miejsce prowadzenia działalności zostało jednak zdefiniowane w przepisach rozporządzenia wykonawczego Rady UE nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE z dnia 23 marca 2011 r. L 77/1, które wiąże w całości każde państwo członkowskie i ma być bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej od dnia 1 lipca 2011 r. Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności”, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane wyżej kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazuje, że swoją działalność realizuje w Polsce za pośrednictwem podmiotu, który, na podstawie pełnomocnictwa, jest umocowany do reprezentowania i działania na rzecz Wnioskodawcy, w zakresie handlu zbożem, nasionami oleistymi, nasionami roślin strączkowych, paszami i nawozami. Podmiot, jako Agent, zobowiązany jest do organizowania całego procesu realizacji zawartych umów w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Ponadto, w swoim stanowisku podaje, że w działania na rzecz Wnioskodawcy zaangażowany jest personel i urządzenia techniczne Agenta. Wszystkie te czynności na rzecz Wnioskodawcy wykonywane są w pomieszczeniach Agenta.

W tym miejscu wskazać należy, czym charakteryzuje się umowa agencyjna. I tak zgodnie z art. 758 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. 1964 Nr 16 poz. 93 ze zm.) przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. § 2 tego artykułu stanowi, iż do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie.

W myśl art. 758¹ § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli sposób wynagrodzenia nie został w umowie określony, agentowi należy się prowizja.

Z powyższego wynika, iż agent zobowiązuje się za wynagrodzeniem i w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do stałego pośredniczenia przy zawieraniu umów z klientami na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo dokonuje w imieniu dającego zlecenie czynności prawnych, czyli zawiera umowy w jego imieniu.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, gdyż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i dysponuje w celu prowadzenia swojej działalności zasobami personalnymi i technicznymi. Wnioskodawca mimo iż nie zatrudnia bezpośrednio pracowników na terytorium Polski to czynności związane z prowadzoną działalnością wykonuje poprzez pracowników swojego polskiego Agenta. Nadmienić należy, iż w związku z zawartą umową agencyjną Wnioskodawca wykonuje czynności opodatkowane na terytorium Polski i posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zasada generalna, wynikająca z brzmienia art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo to jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Zatem, jeśli towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, są czy mają być, wykorzystywane w całości do prowadzenia działalności opodatkowanej, wówczas podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia całości podatku.

Wnioskodawca, otrzymuje m.in. usługi transportowe i spedycyjne od polskich podmiotów, dla potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, faktury z polskim podatkiem VAT.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy oraz stan faktyczny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług w związku czynnościami opodatkowanymi, realizowanymi na terenie Polski poprzez Agenta, realizującego zadania stałego miejsce prowadzenia działalności.

Pytanie drugie odnosi się do kwestii obowiązku rozpoznania na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, z tytułu nabycia towarów z Czech, Słowacji i Węgier.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Przepis ust. 1 – na podstawie ust. 2 powołanego artykułu - stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   3. z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary, rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary, rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Istota wewnątrzwspólnotowego nabycia sprowadza się do opodatkowania czynności nabycia towaru przez nabywcę w państwie, do którego następuje dostawa tego towaru.

Biorąc pod uwagę powyższe, w sytuacji nabycia towarów od podatników z Czech, Słowacji czy Węgier, które służyć mają działalności gospodarczej Wnioskodawcy w Polsce, należy rozpoznać wewątrzwspólnotowe nabycie towaru i rozliczyć podatek VAT z tytułu takiej transakcji według polskich przepisów.

W pytaniu trzecim Wnioskodawca powziął wątpliwość czy z tytułu sprzedaży towarów dla polskich odbiorców powinien rozliczać podatek należny. W swoim stanowisku Wnioskodawca uważa, że sprzedając towary polskim odbiorcom winien nadal naliczać od tych transakcji podatek VAT według właściwych stawek. Głównym argumentem Wnioskodawcy jest fakt posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, co skutkuje obowiązkiem naliczania podatku należnego.

W art. 17 ust. 2 ustawy stwierdza się, że w pewnych sytuacjach podatnikiem jest podmiot, który nabywa w kraju towary od dostawcy nieposiadającego siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności ani stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju. W tym przypadku nadanie statusu podatnika od danej czynności w istocie oznacza przesunięcie obowiązków w zakresie rozliczenia i odprowadzenia podatku. Poprzez uczynienie nabywcy osobą odpowiedzialną za rozliczenie podatku dostawca o niepolskiej rezydencji nie musi się rejestrować w Polsce, aby tutaj dokonywać rozliczenia podatku od dokonywanych przez siebie dostaw w kraju. A contrario, w sytuacji gdy dostawca jest podatnikiem, posiadającym stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, to jest on traktowany jako podatnik podatku od towarów i usług, rozliczający swoja dostawę towaru na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca słusznie zauważa, że gdyby nie naliczył z tytułu dostawy towaru podatku należnego to by go nikt nie naliczył i transakcja byłaby poza podatkiem VAT. Wprowadzona od 1 kwietnia 2011 r. reguła, zgodnie z którą podatek należny ma być rozliczany przez nabywcę usług w ramach importu usług lub nabywcę towarów, gdy występuje dostawa, dla której podatnikiem jest nabywca, zlikwidowała prawną możliwość rozliczenia w tym przypadku podatku przez dostawcę bądź usługodawcę, nawet jeśli są oni podmiotami zarejestrowanymi w Polsce dla celów podatkowych. Jednak w przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, które reprezentuje jego interesy w Polsce oraz bierze udział w procesie realizacji zawartych umów. Zatem zmiany obowiązujące od 1 kwietnia 2011 r. w podatku VAT nie wpływają na sposób rozliczania transakcji przez Wnioskodawcę.

Reasumując, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż dostarczając towary dla polskich odbiorców w Polsce stosuje stawkę podatku właściwą dla towaru w Polsce, gdyż w tych transakcjach występuje jako podatnik podatku VAT, posiadający stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

Pytanie czwarte Wnioskodawcy dotyczy wystąpienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i możliwości zastosowania stawki 0% dla takiej transakcji.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Z kolei kwestia opodatkowania dostawy wewnątrzwspólnotowej przez polskiego podatnika stawką 0% reguluje art. 42 ust. 1 ustawy, gdzie stwierdza się, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraj.
   
   

Wnioskodawca w stanie faktycznym podaje, że sprzedaje towary do innego kraju unijnego, w tym do Niemiec, na co posiada odpowiednie dokumenty potwierdzające wywóz towarów do tych krajów. W swoim uzasadnieniu stwierdza, że jest zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce a odbiorcami towarów są podatnicy podatku VAT zarejestrowani w innych krajach dla potrzeb transakcji wewnatrzwspólnotowych. Dostawy tych towarów Wnioskodawca będzie dokumentował zgodnie z wymogami ustawowymi dla stawki podatku 0%. W przypadku dostawy towaru do Niemiec, Wnioskodawca stwierdza, że wystąpi tzw. przemieszczenie towaru będące WDT na własną rzecz, w myśl art. 13 ust. 3 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, oraz przepisy ustawy, stwierdzić należy, że przemieszczenie towarów z Polski do innego kraju unijnego, na rzecz podatnika podatku VAT bądź na własną rzecz spełnia definicje wewnatrzwspólnotowej dostawy, która przy posiadaniu odpowiednich dokumentów określonych w art. 42 ustawy, będzie opodatkowana stawką 0% podatku VAT.

Pytanie piąte dotyczy terminu zwrotu podatku VAT, w związku z zakupami dokonywanymi w Polsce.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Stosownie do art. 87 ust. 2 ustawy o VAT, zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach.

Jak wyniku z powyższego, 60-dniowy termin dokonania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym jest terminem podstawowym, który zasadniczo znajduje zastosowanie we wszystkich przypadkach. Jedynym wyjątkiem, poza uprzywilejowanym terminem 25-dniowym, jest sytuacja, w której ma zastosowanie termin 180-dniowy tj. przypadek, gdy podatnik nie wykonał w danym okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy oraz złożył umotywowany wniosek wraz z deklaracją podatkową, natomiast nie złożył zabezpieczenia majątkowego.

Powyższe oznacza, że zastosowanie 180-dniowego terminu do zwrotu podatku dopuszczalne jest tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy w danym okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonał żadnej czynności, z którą ustawa wiąże prawo do odliczenia podatku naliczonego, a zatem nie wykonał żadnej czynności opodatkowanej na terytorium kraju ani też żadnej dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, o których mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej a usługi spedycyjne, transportowe i inne zakupywane są dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Wnioskodawca w Polsce dokonuje czynności opodatkowanych, wymienionych w katalogu art. 5 ust. 1 ustawy, tj. dokonuje odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru oraz nabycia z terytoriów innych państwa członkowskich niż Polska.

Podsumowując, należy stwierdzić, że aktywność gospodarcza Wnioskodawcy w Polsce oraz wykonywanie czynności opodatkowanych na jej terytorium daje możliwość uznania prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z bieżąca działalnością gospodarczą Wnioskodawcy w Polsce. Zatem, w związku z art. 86 ust. 1 oraz art. 87 ust. 2 ustawy, Wnioskodawca ma prawo do zwrotu podatku VAT w ciągu 60 dni.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.