Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-46/16-2/ŁM
z 5 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2016 r. (data wpływu 24 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła od wypłaconych należności licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła od wypłaconych należności licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. jest podmiotem, którego przedmiotem działalności jest między innymi działalność hotelowa (PKD 55.1). W związku z tym adaptuje jedną z posiadanych nieruchomości, którą będzie wykorzystywać do działalności hotelowej i restauracyjnej. Dlatego też spółka zamierza zawrzeć umowę franczyzy, której przedmiotem będzie możliwość korzystania ze znaku towarowego jednej z zagranicznych sieci hotelowych. Przedsiębiorstwo to jest właścicielem m.in. kilku marek, nazw handlowych i znaków towarowych. Przedsiębiorstwo to posiada siedzibę dla celów podatkowych w Stanach Zjednoczonych, na co przedstawiło aktualny certyfikat rezydencji. Jednocześnie przedsiębiorstwo to jest podatnikiem, którego celem statutowym jest działalność wymieniona w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT i swoje dochody przeznacza na te cele. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów ze znaków towarowych (...) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Powyższy przepis należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o CIT). Jak stanowi art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednak stosownie do art. 26 ustawy o CIT zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, nie pobiera się, jeżeli podatnicy, wymienieni w art. 17 ust. 1 ustawy o CIT, korzystający ze zwolnienia w związku z przeznaczeniem dochodów na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, złożą płatnikowi najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności oświadczenie, że przeznaczą dochody z dywidend oraz z innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych na cele wymienione w tym przepisie.

Ponadto według Wnioskodawcy trzeba podkreślić, że zgodnie z art. 26 ust. 4 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w ust. 1a (tzn. podatnicy, wymienieni w art. 17 ust. 1 ustawy o CIT, korzystający ze zwolnienia w związku z przeznaczeniem dochodów na określone cele statutowe), są obowiązani, bez wezwania, wpłacić należny zryczałtowany podatek na rachunek urzędu skarbowego określonego w ust. 3, jeżeli dochody z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych, od których płatnik nie pobrał podatku w związku z oświadczeniem, o którym mowa w ust. la, zostały wydatkowane na inne cele niż wymienione w art. 17 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca uważa, że jako płatnik nie będzie zobowiązany do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku u źródła od korzystania ze znaku towarowego.

Kwestią poprzedzającą ustalenie obowiązku Spółki jako płatnika jest stwierdzenie uprawnienia Przedsiębiorstwa do zwolnienia z podatku otrzymanego dochodu w postaci korzystania ze znaku towarowego. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Przedsiębiorstwo jest uprawnione do skorzystania z ww. zwolnienia przedmiotowego, co wynika z następującej argumentacji.

Zwolnienie przedmiotowe.

Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego − w części przeznaczonej na te cele.

Stosownie do art. 17 ust. 1b ustawy o CIT zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i − bez względu na termin − wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 1a pkt 2 ustawy o CIT zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, nie dotyczy dochodów, bez względu na czas ich osiągnięcia, wydatkowanych na inne cele niż wymienione w tych przepisach.

Reasumując, według Wnioskodawcy, zwolnienie zawarte w tym przepisie uzależnione jest od spełnienia przez podatnika (niebędącego typem podatnika wprost wyłączonego z działania tego przepisu, np. spółką będącą podatnikiem) dwóch warunków:

• statutowym celem działalności podatnika musi być działalność wymieniona w tym przepisie, przy czym statut może przewidywać również inne cele działalności,
• uzyskane dochody muszą być przeznaczone wyłącznie na cele tej preferowanej przez ustawodawcę działalności statutowej.
  
  

Oznacza to, że dochody podatnika będą zwolnione od podatku wówczas, gdy jego cele statutowe będą tożsame lub zbieżne z celami wymienionymi w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, a dochody będą przeznaczone i − ostatecznie − wydatkowane na tę działalność statutową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym, tj. wypłaty należności licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego na rzecz podatnika korzystającego ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, a w konsekwencji Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana w związku z art. 26 ust. 1 oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT do potrącenia podatku u źródła od wypłaconych należności licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego?

Zdaniem Wnioskodawcy w kontekście treści przepisów art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz art. 17 ust. 1b ustawy o CIT należy stwierdzić, że należności z tytułu korzystania ze znaku towarowego, wypłacane na rzecz przedsiębiorstwa, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, bowiem zostały przez Przedsiębiorstwo przeznaczone na działalność statutową Przedsiębiorstwa, która przedmiotowo pokrywa się z działalnością opisaną w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. W konsekwencji zobowiązanie podatkowe po stronie Przedsiębiorstwa nie powstanie z uwagi na ww. zwolnienie przedmiotowe. Należy zatem podkreślić, że skoro nie będzie podatku do zapłaty (nie powstanie zobowiązanie podatkowe), to nie będzie również obowiązku płatnika pobrania i odprowadzenia tego podatku.

W ustawie o CIT nie została wprost uregulowana kwestia postępowania płatnika odnośnie podatku u źródła w sytuacji wypłacania dochodu w postaci należności z tytułu korzystania ze znaku towarowego, podmiotowi korzystającemu ze zwolnienia z podatku takich należności na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Artykuł 26 ust. 1a ustawy o CIT przewiduje wprost, że płatnik nie pobiera zryczałtowanego podatku, jeżeli podatnicy, wymienieni w art. 17 ust. 1, korzystający ze zwolnienia w związku z przeznaczeniem dochodów na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, złożą płatnikowi najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności oświadczenie, że przeznaczą dochody z dywidend oraz z innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych na cele wymienione w tym przepisie. Zatem przesłanką zwolnienia płatnika z obowiązku poboru podatku u źródła w ww. okolicznościach jest złożenie przez podatnika oświadczenia o przeznaczeniu danego dochodu na cele statutowe.

Biorąc pod uwagę powyższe nie ulega wątpliwości, że intencją ustawodawcy było, aby okoliczność zadeklarowania przez podatnika, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, że uzyskane dochody przeznacza on na cele statutowe określone w ww. przepisie, zwalniała zarówno płatnika, jak i podatnika odpowiednio od poboru podatku oraz wpłaty zaliczek na podatek. Inne rozwiązanie byłoby całkowicie nieuzasadnione, skoro na skutek określonej decyzji podatnika i złożenia oświadczenia zobowiązanie podatkowe nie powstaje.

Zobowiązanie podatkowe może powstać dopiero w przyszłości, jeżeli podatnik nie dotrzyma zadeklarowanego zamiaru przeznaczenia dochodu na cele statutowe zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Ryzyko późniejszego wystąpienia obowiązku zapłaty podatku od dochodu, który w chwili jego przeznaczenia na cele statutowe był zwolniony z podatku, spoczywa na podatniku (art. 26 ust. 4 w związku z art. 26 ust. 1a oraz art. 25 ust. 4 w związku z art. 25 ust. 1 ustawy o CIT). W przedstawionym stanie faktycznym, tj. wypłaty przez spółkę należności z tytułu korzystania ze znaku towarowego, jest uprawniona do skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik, w związku z art. 26 ust. 1 oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT do potrącenia i wpłaty podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.): podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Z kolei w myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy: podatek dochodowy od dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu.

Powyższe przepisy należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 oraz art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jak stanowi art. 26 ust. 1 tej ustawy: osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższy przepis reguluje kwestie techniczne związane z poborem oraz wpłatą przez płatników zryczałtowanego podatku dochodowego, należnego od podatnika z tytułu uzyskania dochodów (przychodów) określonych w art. 21 ust. 1 i 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis art. 26 nie określa stawek podatku zryczałtowanego ani jego wysokości. Wielkości te wynikają z art. 21 i 22. Można więc uznać, że art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez ustalenie metody poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, stanowi uzupełnienie regulacji zawartych w art. 21 i 22 tej ustawy, określających przedmiot opodatkowania podatkiem zryczałtowanym, podatników oraz stawki tego podatku. W omawianej regulacji ustawodawca, nakazując płatnikom pobranie zryczałtowanego podatku dochodowego w dniu dokonywania wypłaty podlegającej takiemu opodatkowaniu należności, przyjął zasadę poboru podatku u źródła. Sam podatnik w tym przypadku nie ma wpływu na pobór podatku, ponieważ obowiązki w tym zakresie zostały przypisane płatnikowi.

W myśl art. 26 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, nie pobiera się, jeżeli podatnicy, wymienieni w art. 17 ust. 1, korzystający ze zwolnienia w związku z przeznaczeniem dochodów na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, złożą płatnikowi najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności oświadczenie, że przeznaczą dochody z dywidend oraz z innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych – na cele wymienione w tym przepisie.

Mając na uwadze przytoczone regulacje należy stwierdzić, że uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty niebędące polskimi rezydentami podatkowymi dochody (przychody) m.in. z odsetek, praw autorskich i praw pokrewnych, znaków towarowych, wzorów zdobniczych, know-how, użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego oraz szeregu usług niematerialnych, jak również z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, są objęte – co do zasady – polskim podatkiem u źródła.

W takim przypadku płatnik (podmiot wypłacający wspomniane należności) w dniu dokonania wypłaty ma obowiązek pobrać podatek według właściwej stawki, może zastosować stawkę preferencyjną albo w ogóle nie pobierać podatku na podstawie zapisów właściwej umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, jeśli posiada certyfikat rezydencji beneficjenta należności.

W niektórych jednakże okolicznościach płatnik może być zwolniony z pobrania podatku u źródła, jeśli podatnik korzystający ze zwolnienia dochodu na podstawie art. 17 ust. 1 ww. ustawy (m.in. przeznaczenie dochodu na cele statutowe wskazane w pkt 4 tego przepisu) złoży płatnikowi najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności oświadczenie, że przeznaczy dochody z dywidend oraz z innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych na cele statutowe preferowane przez ustawodawcę.

Zatem przepis art. 26 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie dotyczy wszystkich tytułów wymienionych w art. 26 ust. 1 tej ustawy – mowa w nim jest tylko o dochodach z dywidend oraz innych przychodach z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, a zatem dotyczy on podatników spełniających warunki określone w art. 17 ust. 1 ww. ustawy, którzy na cele statutowe (lub inne w nim określone) przeznaczają dochody (przychody) uzyskane z dywidend lub innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, tj. dotyczy jedynie należności, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy podatkowej. W odniesieniu do wypłacanych należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest podstaw do stosowania przepisu art. 26 ust. 1a tej ustawy.

Podsumowując − przepis art. 26 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zezwala na niepobranie podatku u źródła jedynie w odniesieniu do dochodów (przychodów) uzyskanych z dywidend lub innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności adaptuje jedną z posiadanych nieruchomości do prowadzenia działalności hotelowej i restauracyjnej. W tym celu Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę franczyzy, której przedmiotem będzie możliwość korzystania ze znaku towarowego jednej z zagranicznych sieci hotelowych. Właścicielem znaku towarowego jest przedsiębiorstwo posiadające siedzibę dla celów podatkowych w Stanach Zjednoczonych. Ponadto przedsiębiorstwo to jest podatnikiem, którego celem statutowym jest działalność wymieniona w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i swoje dochody przeznacza na te cele.

W sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca dokona zatem wypłaty należności licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego na rzecz przedsiębiorstwa z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, tj. wypłaty należności określonych przepisem art. 21 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy na rzecz zagranicznej osoby prawnej.

Tym samym nie mamy tu do czynienia z wypłatą na rzecz amerykańskiego przedsiębiorstwa dochodów (przychodów) z dywidendy, czy innego przychodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.

W związku z powyższym odpowiedź w zakresie zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest bezprzedmiotowa.

W konsekwencji powyższego, w przypadku wypłaty przedsiębiorstwu amerykańskiemu należności licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego, Wnioskodawca będzie zobowiązany do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych wg zasad określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dla obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego przez Wnioskodawcę nie bez znaczenia jest treść umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178; dalej: umowa polsko-amerykańska).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 umowy polsko-amerykańskiej: należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie będą opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto (art. 13 ust. 2 ww. umowy).

W myśl art. 13 ust. 3 umowy polsko-amerykańskiej: określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza:

1. wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how), oraz
2. zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami.
   
   

Zgodnie z powyższym przepisem należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania znaku towarowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych wskazanej w polsko-amerykańskiej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z cytowanego już wcześniej art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że płatnik może zastosować stawkę podatku wynikającą z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji. Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest w posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji amerykańskiego przedsiębiorstwa.

Tym samym Wnioskodawca − dokonując wypłaty należności licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego na rzecz amerykańskiego przedsiębiorstwa − będzie zobowiązany do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego wg stawki 10% kwoty tych należności brutto.

Reasumując − w sytuacji wypłaty należności licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego Wnioskodawca − jako płatnik − będzie zobowiązany, w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do pobrania podatku u źródła od tych należności licencyjnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.