2016.03.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP3/4512-1-12/16-4/JO
z 23 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2015 r. (data wpływu 31 grudnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2016 r. (data wpływu 17 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania przedmiotu sprzedaży za zorganizowaną część przedsiębiorstwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania przedmiotu sprzedaży za zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 marca 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o przeformułowanie pytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pan (zwany dalej „Wnioskodawcą”) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą „A” i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy sprzedaży składników majątku ruchomego (dalej jako: „Umowa”), przedmiot Sprzedaży (dalej jako: „Przedmiot Sprzedaży”) stanowią składniki majątku ruchomego wchodzące w skład prowadzonego przez Zainteresowanego przedsiębiorstwa, stanowiące wyposażenie blacharnio-lakierni, opisane szczegółowo w załączniku do Umowy.

Do Umowy przyrzeczonej przedłożone zostały również zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej (stosowane odpowiednio) o braku zaległości Wnioskodawcy.

W związku z zakupem przez Nabywcę ww. wyposażenia ruchomego, Strony na mocy odrębnego porozumienia postanowiły również, że w wyniku przejścia części zakładu pracy Wnioskodawcy obejmującej blacharnio-lakiernię i stację kontroli pojazdów na Nabywcę (zwanego dalej również „Przejściem”), stroną stosunków pracy zawartych dotychczas między Wnioskodawcą a pracownikami, którzy do dnia Przejścia zatrudnieni będą przez Zainteresowanego w części zakładu pracy Pracodawcy, obejmującej blacharnio-lakiernię, stację kontroli pojazdów i którzy wskazani zostali w Załączniku nr 1 do Porozumienia staje się Nabywca.

Tym samym, Przejściem nie zostali objęci wszyscy pracownicy Pracodawcy, a jedynie Ci którzy świadczą pracę w ramach przejmowanej przez Nabywcę części zakładu pracy Wnioskodawcy obejmującej blacharnio-lakiernię i stację kontroli pojazdów, i zostali wskazani w Załączniku.

W majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy pozostały:

pracownicy działów: księgowości, kadr, stacji kontroli pojazdów, myjni oraz pracownik gospodarczy;
środki trwałe, tj. samochody, wyposażenie stacji kontroli pojazdów;
księgi rachunkowe;
należności i zobowiązania;
część stoku magazynowego;
środki pieniężne;
kredyty;
nieruchomości;
umowy najmu;
umowy na dostawę mediów.

Wnioskodawca zbył na rzecz innego podmiotu również nieruchomość, która zgodnie z przedmiotową Umową pozostała w majątku Zainteresowanego.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca doprecyzował, że:

1) Przedmiot Sprzedaży nie jest wyodrębniony na płaszczyźnie:

a) organizacyjnej:

Masa majątkowa stanowiąca przedmiot sprzedaży (dalej jako: „Przedmiot Sprzedaży”) nie stanowi wyodrębnionego zespołu składników majątkowych pozostających ze sobą we wzajemnych relacjach, służących prowadzeniu działalności gospodarczej.

O braku wyodrębnienia organizacyjnego i operacyjnego świadczy to, że:

prowadzona ewidencja zdarzeń gospodarczych nie pozwalała na identyfikację przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z Przedmiotem Sprzedaży;
nie funkcjonowały odrębne konta analityczne na potrzeby rozrachunków w obrocie sprzedawanych ruchomości, a także pozostałych koszów związanych z Przedmiotem Sprzedaży;
analizowany Przedmiot Sprzedaży nie posiadał odrębnego miejsca w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Jedynie niewielka część pracowników technicznych Wnioskodawcy podążyła na mocy odrębnego porozumienia do struktury Nabywcy;
do sprzedawanych ruchomości Wnioskodawcy nie było możliwe przyporządkowanie własnych grup kontrahentów, w tym przede wszystkim nabywców, jak również dostawców;
ze sprzedawanymi ruchomościami przedsiębiorstwa Wnioskodawcy nie były związane odrębne procedury działania.

Wnioskodawca podkreśla, że analizowany Przedmiot Sprzedaży nie mógł zostać funkcjonalnie i organizacyjnie przyporządkowany do konkretnych zadań realizowanych przez przedsiębiorstwo Zainteresowanego.

Z powyższego niewątpliwie wynika, że Przedmiot Sprzedaży nie może funkcjonować w ramach odrębnego podmiotu (Nabywcy) w sposób samodzielny i nie pozwala na osiąganie rezultatów, do jakich powołane jest każde przedsiębiorstwo. Nie będzie on generował odrębnego rodzaju przychodów, które pozwalałyby na osiąganie zysków tylko z tego rodzaju działalności.

Reasumując, Przedmiot Sprzedaży nie stanowi wyodrębnionej organizacyjnie części. Analizowany zespół składników, nie posiada cech zorganizowania i z tego względu nie jest wyodrębniony w sposób faktyczny działalnością operacyjną.

b) finansowej:

Mimo prowadzenia dokumentacji księgowej przedsiębiorstwa Wnioskodawcy w formie ksiąg rachunkowych, nie była możliwa identyfikacja kosztów i zobowiązań związanych z działalnością prowadzoną przez Zainteresowanego za pomocą Przedmiotu Sprzedaży.

W strukturze przedsiębiorstwa Wnioskodawcy nie występowała granica pomiędzy finansami dotyczącymi zbywanych ruchomości i pozostałej części przedsiębiorstwa. W szczególności, o braku wyodrębnienia finansowego zbywanego majątku świadczy to, że na potrzeby Przedmiotu Sprzedaży nie była prowadzona odrębna od pozostałej części przedsiębiorstwa księgowość za pomocą kont analitycznych.

Nie było możliwe określenie pozycji finansowej zbywanych ruchomości (tj. wskazanie przychodów, kosztów, aktywów i pasywów dotyczących wyłącznie tego majątku), w tym wyrażające się w braku możliwości sporządzenia odrębnych sprawozdań finansowych.

Przedmiot Sprzedaży nie był samodzielny finansowo i nie było możliwe określenie dla niego wyniku finansowego. Co więcej, w ramach analizowanej transakcji nie zostały sprzedane jakiekolwiek zobowiązania w rozumieniu finansowym, jak również cywilnoprawnym Wnioskodawcy.

Reasumując, na podstawie prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji nie było możliwe przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zbywanych ruchomości Zainteresowanego przez co nie było możliwe określenie ich wyniku finansowego.

c) funkcjonalnej:

Przedmiot Sprzedaży nie stanowi zespołu aktywów i pasywów, które są wymagane i wystarczające do prowadzenia działalności gospodarczej i realizacji określonych działań gospodarczych.

W skład Przedmiotu Sprzedaży nie wchodzi między innymi baza kontrahentów Wnioskodawcy, a zatem przedmiot transakcji nie posiada zespołu kontrahentów, w tym przede wszystkim nabywców. W skład Przedmiotu Sprzedaży wchodzi zestaw ruchomości, który sam w sobie nie posiada przymiotu samodzielności i nie spełnia funkcji zorganizowanej części przedsiębiorstwa w strukturze przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Przedmiotowa masa majątkowa nie posiadała zespołu kontrahentów, w tym przede wszystkim nabywców. Również w zakresie dostawców nie posiadała ona zespołu relacji handlowych czy nawet kontaktów.

Żaden z kontrahentów związany z branżą motoryzacyjną, nabywający dotychczas towary i usługi od Wnioskodawcy nie podążył za zbywanym przez Wnioskodawcę Przedmiotem Sprzedaży. Podobnie wyglądać będą relacje z dostawcami towarów i usług niezbędnych do prowadzenia bieżącej działalności w branży motoryzacyjnej.

Przedmiot Sprzedaży nie stanowi aktywów niezbędnych do prowadzenia przyszłej działalności gospodarczej.

Wszystkie wymienione powyżej składniki majątkowe jak i pozostałe elementy wchodzące w skład Przedmiotu Sprzedaży jakie zostały wskazane w stanie faktycznym wniosku są nie wystarczające, aby w niezakłócony sposób kontynuować dalszą działalność gospodarczą oraz dostawy do kontrahentów.

Reasumując, część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy nie stanowi potencjalnie niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze.

Przy nabyciu majątku ruchomego, który stanowi Przedmiot Sprzedaży, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał majątku ruchomego będącego Przedmiotem Sprzedaży (wyposażenie blacharnio-lakierni i stacji kontroli pojazdów) do działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że w przedstawionym stanie faktycznym Przedmiot Sprzedaży nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, a tym samym jego sprzedaż podlega regulacjom ustawy o VAT? – (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu z dnia 14 marca 2016 r.)
W przypadku, gdy odpowiedź na pytanie nr 1 będzie negatywna, Wnioskodawca zapytuje czy opisana w stanie faktycznym transakcja korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W przedstawionym stanie faktycznym Przedmiot Sprzedaży nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, a tym samym jego sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.
Opisana w stanie faktycznym transakcja nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie odpowiedzi na pytanie nr 1

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu Cywilnego „Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Może ono obejmować w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,
koncesje, licencje i zezwolenia,
patenty i inne prawa własności przemysłowej,
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
tajemnice przedsiębiorstwa,
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W świetle regulacji Kodeksu Cywilnego przedsiębiorstwo jest zatem zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Składniki materialne i niematerialne tworzą więc pewien zorganizowany kompleks przeznaczony do realizacji zadań gospodarczych i mogący być przedmiotem obrotu. W skład przedsiębiorstwa wchodzą zatem wszelkie zobowiązania i obciążenia związane z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Innymi słowy, na przedsiębiorstwo składają się rozmaite aktywa, ale również pasywa (zobowiązania i obciążenia).

Wskazać w tym miejscu należy, że w doktrynie prawa podatkowego uważa się, że sformułowanie przepisu art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), dalej również jako ustawa o VAT, nakazuje traktować zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ K.C.

W myśl art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: ZCP) należy rozumieć organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Na gruncie ustawy podatkowej mamy zatem do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie wszystkie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych, a ich zespół mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące określone zadania gospodarcze.

W orzecznictwie przyjmuje się, że zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest jednostka tego przedsiębiorstwa, która wchodzi w skład przedsiębiorstwa jako jego wewnętrzna część, stanowi organizacyjnie wyodrębniony kompleks składników o charakterze materialnym i niematerialnym oraz zachodzi powiązanie tych składników w sposób funkcjonalny.

Zatem wg doktryny, aby wydzielony majątek kwalifikował się jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, musi on być wyodrębniony:

organizacyjnie,
finansowo,
funkcjonalnie (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Znajduje to swoje poparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych – przykładowo WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 410/2011 wskazał, że ze „zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa mamy do czynienia wówczas, gdy zespół określonych składników przedsiębiorstwa (materialnych i niematerialnych) jest wyodrębniony organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie (wraz ze zobowiązaniami) i służy do realizacji określonych zadań gospodarczych, mogąc zarazem stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania”. Podobnie WSA w Kielcach w wyroku z dnia 13 sierpnia 2009 r., I SA/Ke 226/2009.

Warto w tym miejscu podkreślić, że wyodrębnienie musi istnieć już w ramach istniejącego przedsiębiorstwa a nie dopiero kształtować się po wyprowadzeniu w jakikolwiek sposób zespołu składników materialnych i niematerialnych z tego przedsiębiorstwa.

Jak wskazuje się w wyroku WSA w Opolu z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. I SA/Op 325/09: „Niewątpliwie zorganizowana część przedsiębiorstwa to sytuacja, która już zaistniała w strukturze organizacyjnej wnioskodawcy, a nie dopiero powstanie w przyszłości, to zaś oznacza, że nie ma możliwości wybierania przez podatnika, które wierzytelności i środki trwałe mogą a które nie mogą być przekazywane”.

Wartym podkreślenia jest, że składniki tworzące zorganizowaną część przedsiębiorstwa zależą od charakteru działalności gospodarczej prowadzonej przez tę wyodrębnioną część przedsiębiorstwa. Tym samym, o tym, czy dany zespół składników tworzy zorganizowaną część przedsiębiorstwa należy rozstrzygać każdorazowo na bazie zaistniałych okoliczności faktycznych. Znajduje to swoje oparcie w przytoczonym powyżej wyroku WSA w Warszawie, w którym sąd stwierdził, że: „o tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie. W każdym przypadku należy badać przedmiot działalności gospodarczej i stosownie do niego określić minimum składników, jakie powinny być przeniesione, by mogły one tworzyć przedsiębiorstwo”.

1. Wyodrębnienie funkcjonalne

Kryterium to sprowadza się do ustalenia czy wyodrębniona organizacyjnie całość jest w stanie przejąć zadania, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie oraz samodzielnie funkcjonować na rynku. Pogląd taki wyraził m.in. WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 6 lipca 2010 r., sygn. akt I SA/Gl 112/10, WSA w Krakowie w wyroku z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 31/10, a także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 24 sierpnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 483/2011, gdzie czytamy: „warunkiem do uznania określonego zespołu materialnych i niematerialnych składników majątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa jest między innymi przeznaczenie ich do realizacji określonych zadań i potencjalna możliwość wykonywania tych zadań przez ten zespół składników materialnych i niematerialnych jako odrębne przedsiębiorstwo”.

Odrębność funkcjonalna ZCP sprowadza się do realizacji określonych zadań gospodarczych, wyodrębnionych w ramach przedsiębiorstwa funkcji. W powyższym zakresie, punktem odniesienia jest rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa i na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość.

ZCP musi być przeznaczona do realizacji określonych zadań gospodarczych, a więc musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia określonych działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa (por. przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 lipca 2010 r., Nr IBPBI/2/423-589/10/MO).

O wyodrębnieniu funkcjonalnym może np. świadczyć posiadanie własnej grupy kontrahentów, z którymi istnieją bezpośrednie relacje handlowe, kanałów dystrybucji i zaopatrzenia. Kryterium wyodrębnienia funkcjonalnego sprowadza się do ustalenia, czy wyodrębniona organizacyjnie całość jest w stanie przejąć zadania oraz samodzielnie funkcjonować na rynku.

Nadto, w orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że zorganizowana część przedsiębiorstwa to określony zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności. Przyjmuje się, że strony mają swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, jednak zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwo. Wynika z tego, że o transakcji zbycia przedsiębiorstwa można mówić wtedy, gdy zespół składników wchodzących w jego skład musi stanowić niezbędne minimum, bez którego dane przedsiębiorstwo nie mogłoby realizować swoich zadań gospodarczych. Niemniej istnieje pewne niezbędne minimum składników, które należy ustalić osobno w każdym indywidualnym przypadku, pod względem możliwości prowadzenia działalności gospodarczej (por. wyrok I SA/Kr 29/10 z dnia 15 kwietnia 2010 r.).

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego (por. wyrok WSA oz. w Rzeszowie z dnia 23 lutego 1999 r., sygn. akt SA/Rz 1266/97). Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Warto również zauważyć, że „aby część przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona rzeczywiście służyć prowadzeniu działalności gospodarczej. Nie może być natomiast zbędnym składnikiem majątku zbywcy” (por. wyrok NSA oz. w Gdańsku z dnia 26 czerwca 1998 r., sygn. akt SA/Gd 1097/96).

Jak wynika z powyższego, aby masa majątkowa spełniała kryterium funkcjonalne zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT musi ona pozwalać na prowadzenie działalności gospodarczej i jednocześnie charakteryzować się pewną odrębnością, przykładowo posiadać odrębny zespół kontrahentów.

1.1. Kryterium funkcjonalne w przedmiotowej sprawie

Niewątpliwie, masa majątkowa stanowiąca przedmiot analizowanej transakcji nie jest wyodrębniona funkcjonalnie, a jej składniki nie są wystarczające do prowadzenia za jej pomocą bieżącej działalności gospodarczej.

W skład zbywanej masy majątkowej wchodzi zestaw ruchomości, który sam w sobie nie posiada przymiotu samodzielności i nie spełnia funkcji ZCP w strukturze przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, oczywiście przedmiotowa masa majątkowa nie posiada zespołu kontrahentów, w tym przede wszystkim nabywców. Również w zakresie dostawców nie posiada ona zespołu relacji handlowych czy nawet kontaktów.

Żaden z kontrahentów związany z branżą motoryzacyjną, nabywający dotychczas towary i usługi od Wnioskodawcy nie podąży za zbywaną przez Zainteresowanego masą majątkową. Podobnie wyglądać będą relacje z dostawcami towarów i usług niezbędnych do prowadzenia bieżącej działalności w branży motoryzacyjnej.

Masa majątkowa będąca przedmiotem aportu posiada jedynie aktywa, które nie są wystarczające do prowadzenia przez nią przyszłej działalności gospodarczej. De facto w skład ww. masy wchodzą ruchomości, które same w sobie niewątpliwie nie pozwalają na podjęcie bieżącej działalności gospodarczej. Stanowią one bowiem jedynie fragment przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, że przesłanka funkcjonalna w zakresie masy majątkowej będącej przedmiotem analizowanej transakcji nie została spełniona.

2. Wyodrębnienie organizacyjne

Kryterium to jest spełnione, gdy zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp., lub może taki stanowić. WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Po 185/2010 wyraził stanowisko, że: „aby część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za zorganizowaną część, musi ona posiadać potencjalną zdolność do niezależnego działania gospodarczego, jako samodzielnego podmiotu gospodarczego. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa, np. zakładu, sklepu czy punktu usługowego. Zatem nieodzownym warunkiem do uznania sprzedawanego majątku za część zorganizowaną przedsiębiorstwa jest posiadanie przez niego elementu organizacyjnego”. Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 stycznia 1997 r., sygn. akt SA/Sz 2724/95 uznał, że „zorganizowana część przedsiębiorstwa to taki zespół składników materialnych i niematerialnych, który może stanowić odrębny zakład, oddział”.

Wyodrębnienie organizacyjne winno przejawiać się posiadaniem przez daną masę wyznaczonego miejsca w strukturze organizacyjnej firmy. Przejawem takiego wyodrębnienia jest również istnienie odrębnego kierownictwa w jakiejkolwiek formie i na jakimkolwiek szczeblu struktury.

Dowodem wyodrębnienia może być również ustalenie odrębnych procedur lub regulaminów dla danego zespołu aktywów. W doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Innymi słowy, muszą istnieć procedury (zarządzania, podejmowania decyzji) wskazujące na odrębność potencjalnego ZCP od pozostałych składników (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 lipca 2012 r., sygn. IPPP2/443-576/12-3/BH).

Jak wynika ze stanowiska doktryny, przesłanki wyodrębnienia organizacyjnego są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa. Na rzecz wyodrębnienia organizacyjnego może świadczyć także okoliczność wykorzystywania takich aktywów, których nie wykorzystują pozostałe części przedsiębiorstwa. Wyodrębnienie organizacyjne może także oznaczać pewną wewnętrzną całość, która mimo braku wyodrębnienia zewnętrznego będzie mogła stanowić niezależne przedsiębiorstwo realizujące zadania gospodarcze. Odrębność organizacyjna powinna wskazywać na zdolność funkcjonowania ZCP jako odrębnego przedsiębiorstwa. Zdolność wydzielonej części organizacji do samodzielnego funkcjonowania nie powinna być rozumiana jako pełna niezależność od pozostałej części przedsiębiorstwa i samowystarczalność. Dlatego wydzielenie powinno dotyczyć głównego przedmiotu zadań realizowanych przez ZCP.

Dodatkową kwestią jest również konieczność przejścia pracowników związanych z daną masą majątkową. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 10 października 2008 r., (znak ILPB3/423-446/08-2/HS) „elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących ZCP, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza”.

Jak wynika z powyższego organy podatkowe uznają, że w sytuacji, gdy pracownicy przedsiębiorstwa są związani z jego częścią dla spełnienia kryterium organizacyjnego w świetle art. 2 pkt 27e ustawy o VAT koniecznym jest również, aby podążali oni w ślad za daną masą majątkową. Jednak przede wszystkim, aby część przedsiębiorstwa stanowiła ZCP w świetle niniejszego kryterium winna być ona wyodrębniona w jego strukturze, poprzez posiadanie właściwego miejsca w strukturze organizacyjnej, dysponowanie odrębnymi procedurami, posiadanie odrębnego kierownictwa, czy ewentualnie pełnienie specjalnej funkcji. O takim wyodrębnieniu świadczyć może także wykorzystywanie części posiadanych aktywów wyłącznie w związku z daną masą majątkową funkcjonującą w przedsiębiorstwie czy też prowadzenie w odpowiedni sposób ewidencji należności i zobowiązań.

2.1. Kryterium organizacyjne w przedmiotowej sprawie

Mając na uwadze powyższą analizę, należy wskazać, że część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy będąca przedmiotem sprzedaży nie jest również wyodrębniona organizacyjnie w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

Prowadzona ewidencja zdarzeń gospodarczych nie pozwala na identyfikację przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z Przedmiotem Sprzedaży. Oczywistym jest, że dla ruchomości będących przedmiotem planowanej sprzedaży nie są prowadzone odrębne konta analityczne. Co więcej, przedmiotowa masa majątkowa nie posiada odrębnego miejsca w strukturze organizacyjnej Wnioskodawcy. Jedynie niewielka część pracowników technicznych Wnioskodawcy podążyła w ramach analizowanej transakcji do struktury Nabywcy. Przedmiot Sprzedaży nie posiada oczywiście własnego zespołu kontrahentów, w tym przede wszystkim nabywców, ale również dostawców.

Podkreślić również należy, że sprzedawana masa majątkowa nie posiada odrębnych procedur działania. Zespół ruchomości wraz z pracownikami odpowiedzialnymi za ich obsługę nie jest bowiem w żaden sposób wydzielony ze struktury Wnioskodawcy. A wręcz przeciwnie – jest z nią ściśle związany.

W ramach analizowanej transakcji przeniesiona została jedynie część pracowników Wnioskodawcy, zajmująca się działalnością – obsługą ruchomości będących przedmiotem analizowanej transakcji.

Z powyższego niewątpliwie wynika, że Przedmiot Sprzedaży, nie może funkcjonować w ramach odrębnego podmiotu (Nabywcy) w sposób samodzielny i w żadnym razie nie pozwala na osiąganie rezultatów, do jakich powołane jest każde przedsiębiorstwo. Sam w sobie nie generuje żadnych przychodów.

Zatem również kryterium wyodrębnienia organizacyjnego nie jest spełnione w analizowanej sprawie. Zdecydowana większość pracowników przedsiębiorstwa Wnioskodawcy oraz aktywów pozostała w majątku przedsiębiorstwa, a co istotne są to pracownicy niezbędni do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa. Nie można zatem twierdzić, że część pracowników lakierni Wnioskodawcy, którzy wraz ze sprzedażą przedmiotowych ruchomości zostali relokowani do struktury Nabywcy stanowi zaplecze wystarczające do funkcjonowania części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Podsumowując, ruchomości Wnioskodawcy będące przedmiotem opisanej transakcji nie są wyodrębnione organizacyjnie.

3. Wyodrębnienie finansowe

Wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zatem przy wyodrębnieniu finansowym możliwe jest oddzielenie finansów przedsiębiorstwa od finansów jego zorganizowanej części.

O wyodrębnieniu finansowym świadczy prowadzenie ewidencji księgowej Spółki w sposób umożliwiający ewidencję zdarzeń gospodarczych dotyczących działalności ZCP. W rezultacie istnieje możliwość przyporządkowania przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do ZCP. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa (por. także interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 września 2009 r., znak IPPB5/423-436/09-2/MB).

Ponadto, jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 9 czerwca 2009 r., znak IPPP2/443-312/09-2/AS „wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W sytuacji wyodrębnienia finansowego możliwe jest oddzielenie finansów przedsiębiorstwa od finansów jego zorganizowanej części. Zorganizowana część przedsiębiorstwa jest w stanie samodzielnie prowadzić działalność i istnieć niezależnie od przedsiębiorstwa głównego. Nie musi to być postać oddziału samodzielnie rozliczającego się. Ważne natomiast jest, aby przenoszone należności i zobowiązania były wyodrębnione i dały się przyporządkować organizacyjnie i finansowo do wyodrębnionego majątku (tak aby można było przejąć funkcje gospodarcze)”.

Należy przyjąć, że wyodrębnienie finansowe polega na prowadzeniu ewidencji zdarzeń gospodarczych w sposób, który pozwoli przyporządkować przychody i koszty oraz należności i zobowiązania do wyodrębnionej z przedsiębiorstwa jego zorganizowanej części. Na taką możliwość wskazują również publikowane stanowiska organów podatkowych, np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 marca 2010 r., sygn. akt IPPB5/423-810/09-4/MB. Ustawodawca pozostawia jednak podatnikowi dowolność w zakresie sposobu prowadzenia dokumentacji odzwierciedlającej powyższe kwestie, nie wskazuje zatem, czy winna być to podatkowa księga przychodów i rozchodów czy też pełne księgi rachunkowe.

Prawidłowość powyższej argumentacji potwierdzona została m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 11 czerwca 2010 r. (sygn. ITPP2/443-221/10/AP), zgodnie z którą:

„(…) wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, gdy sposób prowadzenia ewidencji rachunkowej przedsiębiorstwa pozwala na przyporządkowanie majątku, przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a ściślej do realizowanych przez nie zadań gospodarczych. Nie należy jednak utożsamiać tego pojęcia z pełną samodzielnością finansową”.

Wyodrębnienie finansowe zachodzi, gdy możliwe jest, na podstawie prowadzonych przez podatnika ewidencji, przyporządkowanie do ZCP pewnych elementarnych danych finansowych. Co najmniej musi zatem wystąpić sytuacja, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest odrębne określenie podstawowych danych finansowych, takich jak przychody i koszty, aktywa i pasywa, należności i zobowiązania do przedmiotowej części przedsiębiorstwa.

3.1. Kryterium finansowe w przedmiotowej sprawie

Przedmiot Sprzedaży nie jest także wyodrębniony pod względem finansowym w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

Pomimo prowadzenia dokumentacji księgowej Wnioskodawcy w formie ksiąg rachunkowych, nie można zidentyfikować kosztów i zobowiązań związanych z masą majątkową mającą stanowić przedmiot transakcji. Przedmiotem transakcji jest bowiem zespół ruchomości, wraz z którymi do struktury Nabywcy przeszła również część pracowników.

Wnioskodawca nie wprowadził żadnych granic pomiędzy finansami dotyczącymi części zbywanej i pozostałej części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

W konsekwencji nie ma możliwości określenia pozycji finansowej Przedmiotu Sprzedaży (tj. wskazania przychodów, kosztów, aktywów i pasywów dotyczących wyłącznie tego majątku), w tym wyrażającą się w możliwości sporządzenia odrębnych sprawozdań finansowych. Co więcej, w ramach analizowanej transakcji nie zostały sprzedane jakiekolwiek zobowiązania w rozumieniu finansowym, jak również cywilnoprawnym Wnioskodawcy.

Jak wynika z powyższego część przedsiębiorstwa będąca przedmiotem analizowanej transakcji nie jest wyodrębniona w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy z punktu widzenia finansowego.

Końcowo podkreślić należy, że w ramach analizowanej transakcji sprzedany został jedynie zespół ruchomości oraz przeniesiona została niewielka część pracowników przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W świetle powyższego orzecznictwa i podejścia organów podatkowych nie może budzić wątpliwości, że przedmiot analizowanej transakcji nie stanowi ZCP w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, wyłączenie od zasady powszechności opodatkowania podatkiem VAT wskazane w przywołanym przepisie nie znajdzie tu zastosowania. Tym samym, planowana transakcja będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie odpowiedzi na pytanie nr 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedmiotowa transakcja nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, na potrzeby przedmiotowej transakcji nie znajdą zastosowania zwolnienia z opodatkowania wskazane w ustawie o VAT, w tym w szczególności:

zwolnienie wskazane w art. 113 ustawy o VAT,
zwolnienia wskazane w art. 43 ustawy o VAT.

Wnioskodawca, będący w ramach przedmiotowej transakcji sprzedawcą, jest bowiem czynnym podatnikiem VAT, a towary i usługi stanowiące masę majątkową będącą przedmiotem analizowanej transakcji nie spełniają przesłanek wymienionych w art. 43 ustawy o VAT.

Podsumowanie

W ocenie Wnioskodawcy część przedsiębiorstwa mająca być Przedmiotem Sprzedaży nie będzie stanowić zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT. Jak wykazano powyżej opisana część przedsiębiorstwa nie spełnia przesłanek wskazywanych w doktrynie. Masa majątkowa będąca przedmiotem analizowanej transakcji nie jest bowiem wyodrębniona funkcjonalnie, organizacyjnie ani finansowo.

W związku z powyższym odpowiedzi na postawione przez Wnioskodawcę pytania brzmią następująco:

Zdaniem Wnioskodawcy Przedmiot Sprzedaży nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, a tym samym jego sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.
Opisana w stanie faktycznym transakcja nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 2 pkt 22 ustawy stanowi, że przez sprzedaż rozumie się m.in. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – art. 6 pkt 1 ustawy.

Pojęcie „transakcji zbycia”, należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

W niniejszej sprawie kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest uznanie „Przedmiotu Sprzedaży”, który ma być przedmiotem transakcji, za zorganizowaną część przedsiębiorstwa oraz ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Ww. przepis ustawy stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Warunkiem niezbędnym jest także wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Na gruncie ustawy mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Tę ostatnią przesłankę rozumie się zazwyczaj jako potencjalną zdolność (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielnego podmiotu gospodarczego i to jeszcze w ramach istniejącego przedsiębiorstwa.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-497/01, odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. Należy zauważyć, że prawodawca unijny stanowiąc regulację ww. art. 19 Dyrektywy 112 nie zdefiniował jednak użytego w niej pojęcia prawnego „całości lub części majątku”.

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines (publ.: „Przegląd Podatkowy” 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393) Trybunał zwracając uwagę, że niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń – innych niż te, o których mowa w Dyrektywie – podkreślił, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, że dla oceny czy zespół składników majątkowych i niemajątkowych stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, kluczowe znaczenie ma zorganizowany charakter wnoszonego zespołu składników. W praktyce organów podatkowych oraz sądów administracyjnych wielokrotnie zostało bowiem podkreślone, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których można prowadzić działalność gospodarczą, lecz jest pewnym zorganizowanym zespołem tych składników.

Ponadto, o tym, czy w konkretnym przypadku nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, każdorazowo powinny decydować okoliczności faktyczne związane z daną transakcją. Dlatego też, zdaniem Organu, dla określenia charakteru przedmiotu transakcji sprzedaży, niezbędna jest weryfikacja, czy składniki materialne i niematerialne, będące przedmiotem transakcji sprzedaży, pozostają ze sobą we wzajemnych relacjach, a w związku z tym można o nich mówić jako o zespole składników, a nie zbiorze osobnych elementów. Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności środki trwałe, wartości niematerialne i prawne, należności, zobowiązania, środki pieniężne niezbędne do kontynuowania działalności, inne aktywa obrotowe, kontrakty handlowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że dla masy majątkowej stanowiącej Przedmiot Sprzedaży nie jest prowadzona ewidencja zdarzeń gospodarczych, która pozwala na identyfikację przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań. Dla powyższego Przedmiotu Sprzedaży nie funkcjonują odrębne konta analityczne na potrzeby rozrachunków w obrocie sprzedawanych ruchomości, a także pozostałych koszów. Ww. Przedmiot Sprzedaży nie posiada odrębnego miejsca w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W związku z transakcją zbycia ww. Przedmiotu, tylko niewielka część pracowników technicznych Wnioskodawcy przeszła na mocy odrębnego porozumienia do struktury Nabywcy. Ponadto, Zainteresowany nie ma możliwości przyporządkowania własnych grup kontrahentów, w tym przede wszystkim nabywców, jak również dostawców do Przedmiotu Sprzedaży. Wnioskodawca podkreślił, że analizowany Przedmiot Sprzedaży nie może zostać funkcjonalnie i organizacyjnie przyporządkowany do konkretnych zadań realizowanych przez przedsiębiorstwo Zainteresowanego, nie może funkcjonować w ramach odrębnego podmiotu w sposób samodzielny i nie pozwala na osiąganie rezultatów, do jakich jest powołane. Ponadto, nie będzie generował odrębnego rodzaju przychodów, które pozwalałyby na osiąganie zysków tylko z tego rodzaju działalności. Zainteresowany nie prowadził odrębnej od pozostałej części przedsiębiorstwa księgowości za pomocą kont analitycznych na potrzeby Przedmiotu Sprzedaży. Wnioskodawca nie jest w stanie określić pozycji finansowej zbywanych ruchomości (tj. wskazanie aktywów i pasywów dotyczących wyłącznie tego majątku), w tym wyrażające się w braku możliwości sporządzenia odrębnych sprawozdań finansowych (wyniku finansowego). W skład Przedmiotu Sprzedaży wchodzi zestaw ruchomości, który sam w sobie nie posiada przymiotu samodzielności i nie spełnia funkcji zorganizowanej części przedsiębiorstwa w strukturze przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Przedmiot Sprzedaży nie stanowi aktywów niezbędnych do prowadzenia przyszłej działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika zatem, że Przedmiot Sprzedaży nie jest organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie wyodrębniony w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy. Nie można zatem mówić o zespole składników, które pozostają ze sobą we wzajemnych relacjach, umożliwiających prowadzenie działalności gospodarczej u nabywcy. Tym samym, Przedmiotu Sprzedaży nie można uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że opisany Przedmiot Sprzedaży, nie spełnia definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 27e ustawy, a tym samym jego sprzedaż podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W związku z tym, że odpowiedź na pytanie nr 1 jest pozytywna, odstępuje się od udzielenia odpowiedzi na pytanie nr 2, ponieważ Zainteresowany uzależnił odpowiedź na to pytanie od uzyskania negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1. Co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin