Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-483/15-2/MKo
z 7 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2015 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków poniesionych tytułem prowadzenia wspólnej działalności socjalnej do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków poniesionych tytułem prowadzenia wspólnej działalności socjalnej do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również: Spółka), wraz z innymi spółkami z grupy (wszystkie spółki będące pracodawcami w rozumieniu art. 3 Kodeksu pracy – dalej łącznie jako: Pracodawcy) wprowadziły wspólną działalność socjalną w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (dalej: Wspólna Działalność Socjalna). Podstawą funkcjonowania Wspólnej Działalności Socjalnej jest Umowa o prowadzeniu Wspólnej Działalności Socjalnej zawarta pomiędzy spółkami z Grupy (dalej: „Umowa”), Regulamin Wspólnego Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: „Regulamin”) oraz ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (dalej: „ustawa o ZFŚS”) wraz z przepisami wykonawczymi.

Wspólna Działalność Socjalna polega na:

1. otwarciu jednego wydzielonego rachunku bankowego (dalej: Rachunek Bankowy);
2. ustaleniu osób uprawnionych u każdego z Pracodawców do korzystania ze Wspólnej Działalności Socjalnej (dalej: Pracownicy);
3. ustaleniu zasad i warunków, jakie muszą spełniać Pracownicy ubiegający się o przyznanie pomocy ze Wspólnej Działalności Socjalnej;
4. określeniu rodzajów pomocy i wydatków, jakie będą finansowane lub dofinansowane;
5. określeniu szczegółowych zasad składania i rozpatrywania wniosków oraz przyznawania i wypłaty tej pomocy.

Podstawowymi kryteriami przyznawania pomocy socjalnej Pracownikom oraz ustalania ich wysokości w ramach wspólnej działalności socjalnej Pracodawców są sytuacja życiowa, rodzinna i materialna Pracowników. Zakresem Wspólnej Działalności Socjalnej objęte są zwłaszcza następujące świadczenia na rzecz Pracowników:

1. karty podarunkowe na święta Bożego Narodzenia - np. karty przedpłacone (niestanowiące jednak bonów, talonów lub innych znaków uprawniających do ich wymiany na towary lub usługi),
   
2. paczki mikołajkowe dla dzieci pracowników,
   
3. dofinansowanie kultury i oświaty,
   
4. dofinansowanie sportu i rekreacji,
   
5. dofinansowanie do wyprawki szkolnej,
   
6. dofinansowanie wypoczynku zorganizowanego przez pracownika we własnym zakresie, tzn. wczasy pod gruszą,
   
7. dofinansowanie zorganizowanego wypoczynku dzieci i młodzieży w formie kolonii, obozów, turnusów zdrowotnych, wycieczek, zielonej szkoły,
   
8. bezzwrotna pomoc rzeczowa i/lub pieniężna w trudnych sytuacjach życiowych (pomoc losowa),
   
9. pożyczki zwrotne na cele mieszkaniowe,
   
10. finansowanie świadczeń w ramach programu X:
    
    
    1. dofinansowanie do szkoły rodzenia,
       
    2. wyprawka dla niemowlaka,
       
    3. pakiet powitalny,
       
    4. opieka nad dzieckiem,
       
       
11. inne świadczenia w zależności od potrzeb.
    

• dalej łącznie: „Świadczenia z ZFŚS".

Środki gromadzone na Rachunku Bankowym tworzą wspólny zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (dalej: Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych). Środki gromadzone na Rachunku Bankowym (jednocześnie na Wspólnym Funduszu Świadczeń Socjalnych) pochodzą z corocznych odpisów oraz zwiększeń naliczanych przez każdego z Pracodawców, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o ZFŚS oraz w Umowie (dalej: Odpisy na ZFŚS). Środki Wspólnego Funduszu Świadczeń Socjalnych niewykorzystane w danym roku przechodzą na rok następny.

Pracodawcy (w tym Wnioskodawca) postanowili stosować jednakowe zasady przyznawania pomocy, o której mowa w Umowie i Regulaminie wobec Pracowników wszystkich spółek - stron Umowy (ze środków zgromadzonych na Wspólnym Funduszy Świadczeń Socjalnych może skorzystać na tych samych zasadach każdy uprawniony Pracownik niezależnie od tego jakiego Pracodawcy jest pracownikiem). Natomiast, mając na uwadze odmienną ilość Pracowników zatrudnionych u Pracodawców, kwoty przekazywanych środków na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych mogą się różnić, a w konsekwencji może się zdarzyć, że Pracownicy jednego Pracodawcy (w tym Wnioskodawcy) mogą otrzymać wartość świadczeń przewyższającą kwoty przekazanych środków na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych.

W związku z wprowadzeniem Wspólnej Działalności Socjalnej, Pracodawcy nie prowadzą już odrębnych rachunków na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych i jedynym wyodrębnionych rachunkiem jest "wspólny" Rachunek Bankowy. Konsekwentnie, środki zgromadzone na odrębnych rachunkach bankowych Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych u każdego z Pracodawców (w tym u Wnioskodawcy) do dnia wejścia w życie Umowy (dalej: „Środki ZFŚS z lat ubiegłych”), każdy z Pracodawców zobligowany był przekazać na Rachunek Bankowy w terminie 30 dni od wejścia w życie Umowy. Środki ZFŚS z lat ubiegłych powiększyły zatem Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych i przeznaczone są na Wspólną Działalność Socjalną określoną w Umowie. Zdarzyło się jednak, że przekazanie Środków ZFŚS z lat ubiegłych na Rachunek Bankowy nastąpiło omyłkowo z naruszeniem umownego 30-dniowym terminu, niemniej, środki te zostały przekazane. Strony Umowy, tj. Pracodawcy postanowili o ustanowieniu Wnioskodawcy koordynatorem Wspólnej Działalności Socjalnej. Koordynator w imieniu Pracodawców pełni również obowiązki administratora Wspólnego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Dodatkowo Pracodawcy udzielają pełnomocnictwa Wnioskodawcy i wyrażają zgodę na podpisywanie wszelkich dyspozycji pieniężnych, dotyczących środków zgromadzonych na Rachunku Bankowym. Oznacza to, że Koordynator dokonuje wypłat dla Pracowników wszystkich Spółek i to on prowadzi ewidencję księgową wypłacanych świadczeń dla Pracowników. Koszty związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę Rachunku Bankowego ponosi Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Odpisy na ZFŚS wnoszone przez Wnioskodawcę na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych (przelewane na Rachunek Bankowy) będą stanowiły dla Wnioskodawcy w całości koszty uzyskania przychodów?
2. Czy wydatki związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę Rachunku Bankowego będą stanowiły dla Wnioskodawcy w całości koszty uzyskania przychodów?
3. Czy wpłaty (odpisy) Wnioskodawcy na własny (osobny) zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przed wejściem w życie Umowy, które to odpisy tworzą Środki ZFŚS z lat ubiegłych, powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, pomimo że Wnioskodawca przelał następnie Środki ZFŚS z lat ubiegłych na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1) i 2)

Odpisy na ZFŚS wnoszone przez Wnioskodawcę na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych (przelewane na Wspólny Rachunek Bankowy) oraz wydatki związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę Wspólnego Rachunku Bankowego będą stanowiły dla Wnioskodawcy w całości koszty uzyskania przychodów.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1. Na podstawie zaś art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) przytoczonej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek funduszu. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych odpisy i zwiększenia, o których mowa w tej ustawie obciążają koszty działalności pracodawcy. Zgodnie z art. 10 tejże ustawy środkami Funduszu administruje pracodawca.

W opinii Wnioskodawcy podstawową przesłanką rozpoznania kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest dokonanie odpisu oraz fakt rzeczywistego poniesienia wydatku (przelanie środków na stosowny rachunek funduszu). Kwotę, w jakiej dokonuje się odpisu regulują zasadniczo przepisy ustawy o ZFŚS. O ile zatem odpis dokonywany jest zgodnie z zapisami tej ustawy i środki są faktycznie przekazywane na fundusz, ich charakter jako kosztów uzyskania przychodów, zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien być kwestionowany. Należy także zwrócić uwagę na art. 9 ust 1 ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym pracodawcy mogą prowadzić wspólną działalność socjalną na warunkach określonych w umowie. Należy więc przyjąć, że wszelkie kwestie dotyczące tej działalności, w tym finansowanie wspólnych celów, określa wyłącznie umowa. Konsekwentnie, mając na uwadze, że ustawodawca dopuszcza utworzenie wspólnej działalności socjalnej na warunkach określonych w umowie, strony umowy mogą dowolnie określić zasady prowadzenia wspólnej działalności socjalnej, o i ile są one zgodne z postanowieniami ustawy o ZFŚS.

Powyższa teza odnosi się także, w ocenie Wnioskodawcy, do technicznego aspektu „wspólnego” rachunku bankowego, który to rachunek obsługiwał będzie wpłaty i wypłaty ze wspólnego funduszu świadczeń socjalnych w stosunku do wszystkich stron umowy w zakresie wspólnego funduszu świadczeń socjalnych (kwestia ta nie jest bowiem określona przez ustawodawcę zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i w ustawie o ZFŚS). Nie ma zatem, w ocenie Wnioskodawcy, konieczności prowadzenia osobnych rachunków bankowych dla poszczególnych spółek tworzących wspólną działalność socjalną (brak podstawy prawnej zobowiązującej do takiego działania), dla możności rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów na ZFŚS. Konsekwentnie, w ocenie Wnioskodawcy, wpłaty dokonywane przez strony umowy w zakresie wspólnego funduszu świadczeń socjalnych na jeden dedykowany do takiego funduszu rachunek bankowy, wypełniają znamiona wpłat na rachunek funduszu, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe rozważania do zaprezentowanego opisu stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy, Odpisy na ZFŚS wnoszone przez niego na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych (przelewane na „wspólny” Rachunek Bankowy) będą stanowiły dla Wnioskodawcy w całości koszty uzyskania przychodów, gdyż wszystkie przesłanki potraktowania analizowanych wydatków za koszty uzyskania przychodów zostały spełnione, tj.:

1. dokonanie Odpisu na ZFŚS oraz fakt rzeczywistego poniesienia wydatku (przelanie środków na stosowny rachunek funduszu - tu „wspólny” Rachunek Bankowy dedykowany Wspólnemu Funduszowi Świadczeń Socjalnych;
2. utworzenie Wspólnego Funduszu Świadczeń Socjalnych, dokonywanie Odpisów na ZFŚS i wykorzystywanie środków ze Wspólnego Funduszu Świadczeń Socjalnych odpowiada wymogom ustawy o ZFŚS;
3. możność swobodnego dysponowania przez Wnioskodawcę środkami zgromadzonymi na Wspólnym Funduszu Świadczeń Socjalnych na zasadach i warunkach określonych w Umowie i Regulaminie.

Powyżej zaprezentowane stanowisko potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 lutego 2009 r. nr IPPB5/423-198/06-2/AS, z której wynika, że: utworzenie funduszu jest operacją rachunkową polegającą na naliczeniu odpowiedniego odpisu, a odrębną kwestią jest przekazanie utworzonego funduszu na rachunek bankowy zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie określają jednak sposobu prowadzenia takiego rachunku. Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy środki pieniężne stanowiące równowartość przedmiotowych odpisów i zwiększeń będą wpłacane bezpośrednio na wspólny rachunek Funduszu, na który wpłacane byłyby także środki z naliczenia Funduszu z „Z” Polska Sp. z o.o. oraz „Y” Sp. z o.o., prowadzony przez koordynatora wspólnej działalności socjalnej – „Z” Polska Sp. z o.o., a każdy z pracodawców zachowa przy tym możliwość administrowania środkami Funduszu, będzie miał zastosowania art. 16 ust 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w rezultacie czego przedmiotowe odpisy i zwiększenia Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, wydatki związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę Rachunku Bankowego, w jego ocenie, także powinny stanowić w całości koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy, gdyż w analizowanym stanie faktycznym, wszystkie przesłanki art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostają spełnione. Należy bowiem zauważyć, że przedmiotowe koszty związane są z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy (świadczenia dla Pracowników), a okoliczność że Rachunek Bankowy dedykowany jest także do obsługi Wspólnego Funduszu Świadczeń Socjalnych (tj. wpłat/wypłat także innych Pracodawców) nie ma znaczenia, gdyż obowiązek ponoszenia kosztów Wspólnego Rachunku Bankowego przez Wnioskodawcę wynika z zobowiązania wynikającego z Umowy.

Ad. 3)

Wpłaty (odpisy) na własny (osobny) zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przed wejściem w życie Umowy, które to odpisy tworzą Środki ZFŚS z lat ubiegłych, powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, pomimo że Wnioskodawca przelał następnie Środki ZFŚS z lat ubiegłych na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 16 ust 1 pkt 9 lit b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek funduszu. Zgodnie z art. 9 ust 1 ustawy o ZFŚS, pracodawcy mogą prowadzić wspólną działalność socjalną na warunkach określonych w umowie.

Należy podkreślić, że zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, aby odpisy na fundusz mogły stanowić koszty uzyskania przychodu środki nie tylko nie mogą być wypłacone w ciągu roku z rachunku tego funduszu na inne rachunki podatnika, ale również odpisy z lat ubiegłych powinny pozostać na rachunku funduszu do momentu ich wykorzystania (wyrok NSA z dnia 6 września 2007 r., sygn. akt II FSK 988/06). Jak jednak podkreślił NSA w uzasadnieniu wspomnianego wyroku, celem przepisu art. 11 ustawy o ZFŚS jest zagwarantowanie odrębności środków funduszu i ich przeznaczenie na specyficzny cel w postaci działalności socjalnej pracodawcy.

Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, działanie podjęte w związku z utworzeniem wspólnego funduszu świadczeń socjalnych w postaci przelania odpisów z dotychczasowego (osobnego) funduszu na wyodrębniony wspólny rachunek funduszu związany ze wspólną działalnością socjalną nie wypełnia znamion wyprowadzenia środków z funduszu, co wiązałoby się z brakiem możności rozpoznania kosztu uzyskania przychodu. Należy bowiem podkreślić, że przeniesienie określonych środków zgromadzonych dotychczas na osobnym funduszu świadczeń socjalnych do wspólnego funduszu świadczeń socjalnych stanowi jedynie techniczne skumulowanie środków na potrzeby utworzenia wspólnej działalności socjalnej, z pomocy której pracownicy nadal będą mogli korzystać po dokonaniu powyższej operacji de facto jedynie administracyjnej. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, brak podstawy prawnej zarówno w ustawach podatkowych, jak i ustawie o ZFŚS, zobowiązującej do prowadzenia odrębnych rachunków w poszczególnych spółkach tworzących wspólną działalność socjalną.

Odnosząc powyższe rozważania do zaprezentowanego opisu stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy, wpłaty (odpisy) Wnioskodawcy na własny (osobny) zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przed wejściem w życie Umowy, które to odpisy tworzą Środki ZFŚS z lat ubiegłych, powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, pomimo że przelewa on następczo Środki ZFŚS z lat ubiegłych na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych, gdyż pomimo tej technicznej operacji księgowej (bankowej) środki nie zostaną wykorzystane na inne cele niż określone w ustawie o ZFŚS, a dojdzie jedynie do zamiany osobnego funduszu na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych, do czego powyższa ustawa uprawnia. Powyższe stanowisko (odpisy z lat wcześniejszych także stanowią koszty po ich późniejszym wpłaceniu na fundusz) potwierdza pośrednio interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21 sierpnia 2014 r., sygn. akt ILPB3/423-245/14-3/EK, w której czytamy: Spółka będzie uprawniona do zaliczenia w 2014 r. do kosztów uzyskania przychodów dokonanych w 2014 r. wpłat na rzecz ZFŚS dotyczących zobowiązań Spółki wobec ZFŚS z tytułu odpisów w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych powstałych w 1996 r. oraz w latach 1999-2010, a po 31 maja 2014 r. także zobowiązania powstałego w 2011 r., które to zobowiązania w świetle przedstawionego w stanie faktycznym wyroku Sądu Najwyższego uległy przedawnieniu, a także dokonanych w 2014 r. wpłat na rzecz ZFŚS dotyczących zobowiązań Spółki wobec ZFŚS z tytułu odpisów w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych powstałych w 2012 i 2013 r., które nie uległy przedawnieniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U z 2014 r., poz. 851 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, jak również określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 111 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ww. ustawy działalność socjalna oznacza usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Natomiast osobami uprawnionymi do korzystania z funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści – byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu (art. 2 pkt 5 ww. ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 przytoczonej ustawy pracodawcy mogą prowadzić wspólną działalność socjalną na warunkach określonych w umowie. Przepisy art. 8 ust. 2 stosuje się odpowiednio. Z kolei unormowania zawartego w ust. 3 tegoż artykułu wynika, że umowa, o której mowa w ust. 1, określa w szczególności przedmiot wspólnej działalności, zasady jej prowadzenia, sposób rozliczeń oraz tryb wypowiedzenia i rozwiązania umowy. Umowa może także określać warunki odstąpienia od jej stosowania oraz odpowiedzialność stron z tego tytułu.

Stosownie zaś do art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

W myśl art. 6 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, równowartość dokonanych odpisów i zwiększeń naliczonych zgodnie z art. 5, 13 i 14 na dany rok kalendarzowy pracodawca przekazuje na rachunek bankowy Funduszu w terminie do dnia 30 września tego roku, z tym że w terminie do dnia 31 maja tego roku przekazuje kwotę stanowiącą co najmniej 75% równowartości odpisów, o których mowa w art. 5 ust. 1-3.

Jednocześnie – stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy – środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Tym samym, przepisy te nakładają na pracodawców obowiązek przekazywania na odrębny rachunek bankowy równowartości dokonanych odpisów i zwiększeń.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że dla celów podatkowych odpisy i zwiększenia na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych stanowią koszt uzyskania przychodów pracodawcy, jeżeli spełniają łącznie dwa warunki:

1. w rozumieniu ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy,
2. środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek funduszu.

Utworzenie funduszu jest operacją rachunkową polegającą na naliczeniu odpowiedniego odpisu, a odrębną kwestią jest przekazanie utworzonego funduszu na rachunek bankowy zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie określają jednak sposobu prowadzenia takiego rachunku.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy środki pieniężne stanowiące równowartość przedmiotowych odpisów i zwiększeń będą wpłacane przez Wnioskodawcę bezpośrednio na Wspólny Fundusz Świadczeń Socjalnych, na który wpłacane byłyby także środki pozostałych pracodawców (spółek z grupy, do której należy również Wnioskodawca), prowadzony przez koordynatora wspólnej działalności socjalnej (w tym wypadku Wnioskodawcę), będącego jednocześnie pełnomocnikiem ww. spółek do administrowania w ich imieniu środkami Funduszu, będzie miał zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w rezultacie czego przedmiotowe odpisy i zwiększenia Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Co do dokonanych przez zawarciem opisanej we wniosku umowy przez Wnioskodawcę odpisów na własny ZFŚS z lat ubiegłych wyjaśnić należy, że wniesienie ich na wspólny rachunek bankowy nie rodzi skutku podatkowego w postaci kwalifikacji ich jako na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) przytoczonej ustawy kosztów uzyskania przychodów za rok, w którym przeprowadzono ww. operację, bowiem każdy z odpisów (z łącznie nazwanych jako odpisy z lat ubiegłych) – przy spełnieniu warunków określonych w tymże przepisie – stanowiły koszty uzyskania przychodu za rok, w którym został on naliczony i odprowadzony na odrębny rachunek zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Natomiast wydatki związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę jako koordynatora wspólnego rachunku bankowego i przez niego poniesione stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.