INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1514/11 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2009 r. (data wpływu 7 grudnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 lutego 2010 r. (data wpływu 4 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 1 lutego 2010 r. (data wpływu 4 lutego 2010 r.) o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni ma 54 lata, jest osobą samotną, ukończyła technikum rolnicze oraz Akademię Rolniczą. Zainteresowana posiada gospodarstwo rolne o powierzchni około 6 ha, które zostało jej przekazane nieodpłatnie w 1985 r. aktem notarialnym przez rodziców. Przedmiotowe gospodarstwo rodzice Wnioskodawczyni kupili od Skarbu Państwa w latach pięćdziesiątych. W 1991 r. zmarł tata Wnioskodawczyni i od tego czasu prowadziła ona gospodarstwo razem z mamą. Zainteresowana wskazała, iż była to, jak na samotną kobietę bardzo ciężka praca, tym bardziej, że wszystkie prace polowe wykonywała ona sama, przy pomocy sprzętu, który posiada. Ponadto mama Wnioskodawczyni dostała udaru mózgu i wymagała dodatkowej opieki ze strony Zainteresowanej.

W 2005 r. lekarz specjalista stwierdził, iż z uwagi na chorobę kręgosłupa, dalsza praca w gospodarstwie może być niebezpieczna dla zdrowia Wnioskodawczyni, łącznie z możliwością paraliżu. W związku z tym, Zainteresowana od czterech lat nie uprawia ziemi, oraz nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej - nie dokonuje żadnych dostaw towarów, ani nie świadczy żadnych usług. W tym samym czasie Gmina uchwaliła Plan Zagospodarowania Przestrzennego, a Rada Gminy zatwierdziła go. Dnia 31 stycznia 2006 r. w uchwalonym planie dokonano podziału gruntu i wydzielono część pod budownictwo jednorodzinne. Wnioskodawczyni postanowiła podzielić tę część na działki. Nie dokonywała jednak czynności doprowadzenia mediów do tych działek.

Wnioskodawczyni poinformowała, iż obecnie ww. grunty nie są przedmiotem dzierżawy, żeby nie rosły na nich chwasty uprawia je młody rolnik. Zainteresowana nie bierze od niego żadnych pieniędzy. Cały czas płaci podatek rolny i KRUS.

Wnioskodawczyni nigdy nie była podatnikiem podatku VAT, ani nie wystawiała żadnych faktur VAT. W 2007 r. sprzedała jedną działkę budowlaną i odprowadziła podatek VAT od tej transakcji do Urzędu Skarbowego. Po zapłaceniu tego podatku Wnioskodawczyni szukała jakiegoś wyjaśnienia, dlaczego zapłaciła tak duży podatek. Tym bardziej, że inni rolnicy też sprzedawali działki, a podatku nie zapłacili.

Zainteresowana wskazała, iż posiada gospodarstwo rolne już 22 lata, w związku z tym nie spekuluje ona tą ziemią. Ciężko na niej sama pracowała, straciła zdrowie - musi przynajmniej dwa razy w roku chodzić na rehabilitację kręgosłupa, żeby chodzić i opiekować się chorą mamą. Wnioskodawczyni postanowiła odwołać się do Naczelnika Urzędu Skarbowego. Ponadto Wnioskodawczyni znalazła w Internecie System Informacji Prawnej LEX, a w nim kilka interpretacji płacenia podatku VAT od towarów i usług, w podobnych sprawach jak jej, z których wynika, że nie powinna tego podatku płacić. Na koniec 2007 r. Urząd Skarbowy zwrócił Zainteresowanej pobrany podatek VAT.

W roku 2009 w październiku i listopadzie Zainteresowana sprzedała trzy działki budowlane 556/22 o pow. 0,1100 ha, 556/14 o pow. 0,0872 ha i 556/13 o pow. 0,0935 ha. Działki te zostały wydzielone z działki nr 556. Po dokonaniu sprzedaży Wnioskodawczyni zgłosiła się do Urzędu Skarbowego, żeby się dowiedzieć czy powinna płacić podatek VAT od ww. transakcji. W urzędzie poinformowano Zainteresowaną, że powinna wysłać wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej do właściwego organu dla województwa w sprawie podatku VAT.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż grunt będący przedmiotem wniosku, tj. działka nr 556, obręb 0020, został podzielony na trzydzieści działek gruntów ornych, w tym odcinki drogi wewnętrznej. Jedną z działek - podzieloną obecnie na działki nr 556/10, 556/11 i 556/12 Zainteresowana sprzedała w 2007 r. Do sprzedaży zostały przeznaczone kolejne trzy działki, tj. działki nr 556/13, 556/14 i 556/22.

Z tytułu oddania do używania przedmiotowych gruntów rolnikowi Zainteresowana nie otrzymuje od niego żadnego wynagrodzenia. Podatek rolny uiszcza we własnym zakresie. Do czasu oddania do używania ww. gruntów rolnikowi Wnioskodawczyni dokonywała zbioru i sprzedaży pochodzących z nich płodów rolnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni powinna płacić podatek VAT od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna płacić podatku VAT od towarów i usług, gdyż nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej oraz nie jest i nie była płatnikiem VAT.

W opinii Zainteresowanej sprzedaż działek stanowiących majątek osobisty nie podlega VAT, a sprzedaż własnego majątku nie uznaje się za prowadzenie działalności gospodarczej. Sprzedaż działek z majątku własnego powinna podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych, prawo unijne wykazuje, że podatnikiem VAT od towarów i usług jest osoba prowadząca działalność gospodarczą, dotyczy ona działalności producentów, handlowców, osób świadczących usługi itd. Wnioskodawczyni podkreśla, że gospodarstwo przekazali jej rodzice 24 lata temu. Tak długo jak mogła w nim pracować kosztem życia osobistego to czyniła to, ale już nie może, nie ma zdrowia oraz nie ma komu tego gospodarstwa przekazać. Po prostu życie zmusiło Wnioskodawczynię do sprzedaży tych działek.

W dniu 25 lutego 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP2/443-1648/09-4/EN, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2009 r. (data wpływu 7 grudnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 lutego 2010 r. (data wpływu 4 lutego 2010 r.) jest nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę stan prawny oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, że planowana przez Zainteresowaną dostawa gruntów wykorzystywanych uprzednio w działalności rolniczej, jest czynnością podlegającą uregulowaniom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług i jako taka, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Wskazano ponadto, iż ww. transakcja zbycia nieruchomości przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną nie będzie korzystać również ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podarku od towarów i usług. W konsekwencji, dostawę przedmiotowych działek należy opodatkować, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, 22% stawką VAT.

Pismem z dnia 9 marca 2010 r. (data wpływu 12 marca 2010 r.) Wnioskodawczyni wezwała tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lutego 2010 r., nr ILPP2/443-1648/09-4/EN.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 6 kwietnia 2010 r., nr ILPP2/443/W-24/10-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, do tut. Organu w dniu 10 maja 2010 r. wpłynęła skarga na przedmiotową interpretację indywidualną skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 20 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1514/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1514/11 - stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, iż status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku od towarów i usług, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni posiada gospodarstwo rolne o powierzchni ok. 6 ha, które zostało jej przekazane nieodpłatnie w 1985 r. aktem notarialnym przez rodziców. Zainteresowana, w związku ze stanem zdrowia, od czterech lat nie uprawia ziemi oraz nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej - nie dokonuje żadnych dostaw towarów, ani nie świadczy żadnych usług. W 2005 r. Gmina uchwaliła Plan Zagospodarowania Przestrzennego, a Rada Gminy zatwierdziła go. Dnia 31 stycznia 2006 r. w uchwalonym planie dokonano podziału gruntu i wydzielono część pod budownictwo jednorodzinne. Wnioskodawczyni postanowiła podzielić tę część na działki. Nie dokonywała jednak czynności doprowadzenia mediów do tych działek.

Zainteresowana poinformowała, iż obecnie ww. grunty nie są przedmiotem dzierżawy, żeby nie rosły na nich chwasty uprawia je młody rolnik. Wnioskodawczyni nie bierze od niego żadnych pieniędzy. Cały czas płaci podatek rolny i KRUS.

Zainteresowana nigdy nie była podatnikiem podatku VAT, ani nie wystawiała żadnych faktur VAT.

Zatem w przedmiotowej sprawie istotne jest ustalenie, czy sprzedaż działek opisanych we wniosku będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a samą Zainteresowaną będzie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług, w myśl powołanego art. 15 ust. 1 ustawy.

W rozstrzygnięciu tego zagadnienia niewątpliwe pomocne są tezy zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach Połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie stwierdzające że:

1. Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego jeżeli państwo to skorzystało z możliwości Przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej zmienionej Dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności;
2. Osoba fizyczna, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnie od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112 zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby;
3. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców, usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit dugi Dyrektywy 2006/112 zmienionej Dyrektywą 2006/138 należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu a więc za podatnika podatku od wartości dodanej;
4. Okoliczność, iż osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 285 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112 zmienionej Dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia;
5. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

TSUE stwierdził ponadto w powołanym wyroku, że art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (stanowiącej odpowiednik art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) pozwalał państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Na wątpliwości co do prawidłowości implementacji tego unormowania w ramach ustawy o podatku od towarów i usług wskazywał już Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku składu siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 (publ. LEX nr 304985), który wprawdzie uznał, że realizacja opcji określonej w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy nastąpiła w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, lecz uczyniono to w sposób wysoce niedoskonały budzący wątpliwości interpretacyjne. Należy wobec tego stwierdzić, że wywodzenie z normy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, że Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) - nie jest możliwe w świetle orzecznictwa TSUE i samego sformułowania art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Oznacza to, że państwo członkowskie musi sformułować wyraźnie unormowanie, aby mogło powoływać się na przewidziane w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) prawo, według którego za podatnika można uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

W polskiej ustawie o podatku od towarów i usług brak jest jednak takiego jednoznacznego i precyzyjnego unormowania z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Ponadto należy zauważyć, że z art. 12 ust. 1 pkt b Dyrektywy 112 wiąże się ściśle z art. 12 ust. 3 stanowiący, że „do celów ust. 1 lit. b) „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie”. Także w tym zakresie w ustawie o podatku o towarów i usług brak jest stosownego jednoznacznego i precyzyjnego zdefiniowania jakie grunty nieuzbrojone lub uzbrojone, uznawane są za teren budowlany przez krajowego ustawodawcę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w wyroku z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1514/11, orzekając w niniejszej sprawie stwierdził, iż podziela stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), że brak w ustawie o podatku od towarów i usług unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałyby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 Vi Dyrektywy) co do uznania za podatnika każdego kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego - nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji.

W świetle powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż w przedmiotowej sprawie należy zbadać, czy Zainteresowana podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym.

Powołując się na orzeczenie TSUE z dnia 15 września 2011 r., w sprawach połączonych C 180/10 i C-181/10 WSA wskazał, iż w wypadku stwierdzenia że Rzeczpospolita Polska nie skorzysta z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, należy zbadać, czy przedmiotowe transakcje podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce art. 15 ust. 2 ustawy, w których to przepisach pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w tych normach obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Sąd wskazał, iż w tym zakresie w pełni aktualne są tezy zawarte w powołanym powyżej wyroku w sprawie I FPS 3/07 oraz następujących po tym wyroku innych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08) wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, że w takich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą a nie z zarządem majątkiem prywatnym. Są to m.in.:

• wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy nie przesądza automatyczne że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem podatku od towarów i usług. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu.
• przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.
• nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.
• fakt podjęcia, np takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną) a w konsekwencji zorganizowaną.
• na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.
  
  

Natomiast z opisu sprawy nie wynika, aby Wnioskodawczyni w celu sprzedaży przedmiotowych działek wykonywała jakiekolwiek, w szczególności ww. czynności, charakterystyczne dla producentów, handlowców lub usługodawców, którzy w sposób profesjonalny zajmują się handlem nieruchomościami.

W tym miejscu ponownie należy przytoczyć stwierdzenia TSUE w omawianym wyroku w sprawach C180/10 i C-181/10 mówiące o tym, że osoba fizyczna, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnie od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby a okoliczność iż osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 112 jest w tym zakresie bez znaczenia.

Zatem, biorąc powyższe rozważania pod uwagę oraz opis sprawy przedstawiony we wniosku stwierdzić należy, że Zainteresowana sprzedając przedmiotowe działki nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynności te nie są wykonywane w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawczyni z tytułu sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę nie powinna płacić podatku od towarów i usług z tytułu tych czynności, bowiem nie występuje ona jako podatnik tego podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji znak ILPP2/443-1648/09-4/EN, tj. w dniu 25 lutego 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.