Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-13/16-2/RS
z 8 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2015 (data nadania 31 grudnia 2015 r., data wpływu 5 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia rezydencji podatkowej Wnioskodawcy oraz opodatkowania w Polsce dochodów bez względu na miejsce ich osiągania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia rezydencji podatkowej Wnioskodawcy oraz opodatkowania w Polsce dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

C. Sp. z o.o. jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, zarejestrowaną według prawa polskiego (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Zgodnie z zapisami umowy Spółki, Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski. Wnioskodawca prowadzi działalność na terenie Rzeczypospolitej Polskiej udzielając pożyczek osobom fizycznym - konsumentom - w rozumieniu ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 1497 ze zm.).

W skład zarządu Spółki wchodzi aktualnie jedna osoba fizyczna - prezes zarządu (dalej: „Prezes”). Prezes Spółki na stałe przebywa w Estonii i tam też podejmuje większość kluczowych decyzji dotyczących działalności Spółki, Prezes Spółki jest obywatelem Estonii.

Wnioskodawca posiada w Polsce jedynie tzw. wirtualne biuro (tzn. adres korespondencyjny).

W chwili obecnej Spółka nie zatrudnia żadnego personelu, ani nie posiada w Polsce żadnych składników majątkowych (oprócz środków zgromadzonych na rachunku bankowym w Polsce). W Polsce jest osoba, która działa w imieniu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy oraz posiada i może wykonywać pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Spółka zamierza w przyszłości zatrudnić w Polsce personel.

Wszystkie niezbędne usługi do wykonywania swojej działalności gospodarczej w szczególności organizowanie kampanii marketingowej, sprzedaż produktów, obsługa procesu udzielania pożyczki, obsługa posprzedażowa, zapewnienie platformy informatycznej dedykowanej do sprzedaży usług i obsługi klientów w zakresie udzielania pożyczek) Spółka nabywa od swojego stuprocentowego udziałowca mającego siedzibę w Estonii (dalej: „spółka matka”).

Wnioskodawca nabywa od podmiotu z innego kraju Unii Europejskiej usługi oprogramowania niezbędnego do prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek. Serwery, na których zainstalowane jest wspomniane oprogramowanie znajdują się poza Polską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, czyli jest tzw. rezydentem podatkowym w Polsce i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania?

Zdaniem Wnioskodawcy, podlega on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, czyli jest tzw. rezydentem podatkowym w Polsce i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Wskazano, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. 2014, poz. 851, dalej: „ustawa CIT’) podatnicy, jeżeli mają siedzibą lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Jeśli podatnicy nie mają natomiast siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy CIT podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Podniesiono, że Polska zawarła z Republiką Estońską Umowę w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku tj. Umowę z dnia 6 lipca 1995 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Estońską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Tallinie dnia 9 maja 1994 r. (tj. Dz. U. z 1995 r. nr 77, poz. 388, dalej: „Umowa”).

Zgodnie z art. 91 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalonej przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjętej przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisanej przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r., (Dz.U. 1997 nr 78 poz. 483; dalej: „Konstytucja”) ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. W świetle powyższego, postanowienia Umowy mają pierwszeństwo przed postanowieniami ustawy CIT.

Zgodnie z art. 1 Umowy, Umowa ta dotyczy osób, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu Umawiających się Państwach.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce rejestracji albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to obejmuje również rząd tego Państwa, jego jednostki terytorialne i władze lokalne oraz agencje lub jednostki należące całkowicie do tego Państwa, jego jednostek terytorialnych lub władz lokalnych, utworzone zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Stosownie do postanowień art. 4 ust. 3 Umowy, jeżeli osoba niebędąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu umawiających się państwach, to, zgodnie z tym przepisem, uważa się, że ma ona siedzibę w tym umawiającym się Państwie, z którego prawa wywodzi się jej status.

Zatem zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1 Umowy Spółka jest uznana za osobę mającą miejsce siedziby w obu umawiających się Państwach tj. w Polsce ze względu na miejsce rejestracji oraz w Estonii ze względu na siedzibę zarządu. Niemniej jednak art. 4 ust. 3 stanowi lex specialis wobec art. 4 ust. 1 Umowy i rozstrzyga o tym, że w przypadku gdy osoba ma miejsce siedziby w obu umawiających się Państwach wtedy, przeważającym kryterium jest wywodzenie statusu danej osoby z prawa danego państwa. Dlatego też należy uznać zdaniem Wnioskodawcy, że skoro Spółka wywodzi swój status z prawa Polskiego, to ze względu na to powinna być ona uznawana za osobę mającą siedzibę dla celów podatkowych w Polsce.

Podniesiono, że wywodzenie statusu prawnego przez Spółkę z prawa polskiego wynika z tego, że Spółka została zarejestrowana w Polsce. W konsekwencji to polskie prawo określa status prawny Wnioskodawcy (m.in. polski Kodeks spółek handlowych).

Dlatego też zdaniem Wnioskodawcy, nie ma znaczenia fakt, że zarządzenie Spółką odbywa się z terytorium Estonii, gdzie stale przebywa Zarząd. Również dokonywanie większości czynności związanych z aktywnością gospodarczą Spółki dzięki usługom nabywanym z zagranicy nie jest czynnikiem decydującym o jej statusie podatkowym jako polskiego rezydenta podatkowego.

Na poparcie tezy Wnioskodawca wskazał, że w komentarzu do Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku zostało przedstawione stanowisko Estonii w sprawie art. 4 dotyczącego miejsce zamieszkania lub siedziby. Zgodnie z przekładem Kazimierza Banego (Wolters Kluwer, Warszawa 2011 r.) w zakresie ustępu 1 artykułu 4 Modelowej Konwencji stanowisko zakłada, że „Albania, Armenia, Białoruś. Estonia, Indonezja, Litwa, Łotwa, Rosja, Tajlandia, Ukraina i Wietnam zastrzegają sobie prawo do włączania w ustępie 1 miejsca utworzenia (na Białorusi i w Wietnamie - miejsca zarejestrowania) lub podobnego kryterium.”

Z powyższego wynika w opinii Spółki, iż w umowach zawieranych przez Estonię (w tym w Umowie z Polską) jako przeważające kryterium dotyczące określenia miejsca siedziby dla celów podatkowych przyjęto kryterium wywodzenia statusu danej osoby z prawa danego państwa {czyli rejestracji podmiotu zgodnie z prawem danego Państwa), a nie tak jak przy innych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę, gdzie za kryterium rozstrzygające jest przyjmowane miejsce faktycznego zarządu por. umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Wielką Brytanią. Zdaniem Wnioskodawcy, wywodzi on swój Status prawny z prawa Polskiego ze względu na miejsce rejestracji w Polsce i determinuje to jego rezydencję podatkową w Polsce.

W związku z powyższym, uznać należy zdaniem Wnioskodawcy, że Spółka podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce czyli jest tzw. rezydentem podatkowym w Polsce i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie określenia rezydencji podatkowej Wnioskodawcy oraz opodatkowania w Polsce dochodów bez względu na miejsce ich osiągania – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.