INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 23.03.2012 r. (data wpływu 26.03.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.03.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 2011 roku Wnioskodawczyni i Jej mąż byli polskimi rezydentami podatkowymi. W dniu 15 stycznia 2012 roku mąż Wnioskodawczyni podjął pracę u norweskiego pracodawcy w Norwegii. Wnioskodawczyni od sierpnia 2011 roku wykonywała pracę w Polsce na podstawie umowy o pracę z polskim pracodawcą (wynagrodzenie za pracę wypłacane było z dołu, nie później niż 10 dnia następnego miesiąca).

Na początku marca Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęli decyzję o przeprowadzeniu się na stałe do Norwegii. Wnioskodawczyni rozwiązała umowę o pracę za wypowiedzeniem przez pracownika dnia 13 marca 2012 roku. Termin wypowiedzenia upłynął 24 marca 2012 roku. Małżonkowie nie posiadają nieruchomości w Polsce.

Wnioskodawczyni z dniem 27 marca 2012 roku dołączyła do męża w Norwegii. W dniu 23 marca 2012 roku małżonkowie nadali list polecony w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego zawierający aktualizację danych na formularzach ZAP-3 dotyczący zmiany ich adresu zamieszkania na adres w Norwegii.

W 2012 roku mąż Wnioskodawczyni nie uzyskiwał i nie będzie uzyskiwać żadnych dochodów, które podlegałyby opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawczyni po zakończonym stosunku pracy do dnia 31 grudnia 2012 roku nie będzie uzyskiwać żadnych dochodów, które podlegałyby opodatkowaniu w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni wraz z mężem będzie podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zarówno ona jak i jej mąż będą podlegali ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie:

Zgodnie z updof osoba fizyczna, jeżeli nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlega obowiązkowy podatkowemu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. la za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie powyższych przepisów można wyciągnąć wniosek, iż polską rezydencję podatkową można zmienić w trakcie roku podatkowego na rezydencję innego państwa. Nastąpi to w momencie, gdy polski rezydent podatkowy wraz z najbliższą rodziną wyjedzie za granicę z zamiarem podjęcia pracy i osiedlenia się na stale w innym państwie przed przekroczeniem 183 dni pobytu w Polsce. Należy wówczas założyć, że z dniem wyjazdu za granicę w celu osiedlenia się w innym państwie nastąpi przeniesienie ośrodka interesów życiowych za granicę, a w związku z tym również zmiana nieograniczonego obowiązku podatkowego na ograniczony wciągu roku podatkowego (zmiana rezydencji podatkowej).

Należy uznać, że w związku z wyjazdem Wnioskodawczyni i jej męża do pracy do Norwegii z zamiarem osiedlenia się tam na stałe, doszło do zmiany ich rezydencji podatkowej z polskiej na norweską. Za dzień zmiany ich rezydencji podatkowej należy uznać 27 marca 2012 roku jako, iż jest to dzień, od którego oboje małżonkowie znajdują się w Norwegii z zamiarem stałego pobytu i od tego dnia ich ośrodek interesów życiowych znajduje się w Norwegii.

Z dniem zmiany rezydencji podatkowej wnioskodawczyni i jej mąż będą podlegali ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do złożenia rocznego zeznania podatkowego za 2012 rok w terminie do 30 kwietnia 2013 roku, w którym wykaże dochody uzyskane w Polsce ze stosunku pracy, który został rozwiązany za wypowiedzeniem umowy o pracę przez Wnioskodawczynię.

W związku z powyższym, stanowisko przedstawione we wniosku, Wnioskodawczyni uważa za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisana w Warszawie dnia 9.09.2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899) – w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2011 r.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego w dniu 15 stycznia 2012 r. mąż Wnioskodawczyni podjął pracę u norweskiego pracodawcy w Norwegii. Na początku marca Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęli decyzję o przeprowadzeniu się na stałe do Norwegii. Wnioskodawczyni rozwiązała umowę o pracę za wypowiedzeniem przez pracownika dnia 13 marca 2012 roku i z dniem 27 marca 2012 roku dołączyła do męża w Norwegii.

W dniu 23 marca 2012 roku małżonkowie nadali list polecony w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego zawierający aktualizację danych na formularzach ZAP-3 dotyczący zmiany ich adresu zamieszkania na adres w Norwegii. W 2012 roku mąż Wnioskodawczyni nie uzyskiwał i nie będzie uzyskiwać żadnych dochodów, które podlegałyby opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawczyni po zakończonym stosunku pracy do dnia 31 grudnia 2012 roku nie będzie uzyskiwać żadnych dochodów, które podlegałyby opodatkowaniu w Polsce. Małżonkowie nie posiadają nieruchomości w Polsce.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni w okresie wskazanym we wniosku, w świetle ww. przepisów, uznać należy, iż od dnia wyjazdu z Polski i przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Norwegii, Wnioskodawczyni spełnia przesłanki pozwalające uznać ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Norwegii.

Zatem, w okresie którego dotyczy zapytanie, tj. od momentu wyjazdu do Norwegii Wnioskodawczyni podlega na terenie Polski ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto odnosząc się do kwestii dotyczącej ustalenia statusu rezydenta podatkowego, stwierdzić należy, co następuje.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji – oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika. Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a uzyskujący dochody ze źródeł położonych na terytorium Polski, posiada rezydencję podatkową, t. j. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

W kontekście powyższego, aby stwierdzić, czy posiada Pani status nierezydenta podatkowego w Polsce, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania.

Reasumując, należy stwierdzić, iż od dnia wyjazdu z Polski, tj. od dnia 27 marca 2012 r. Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Należy dodatkowo wskazać, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, a zatem wywierają skutki prawne w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Pani, jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie chroni Pani męża.

W związku z powyższym w celu uzyskania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przez Pani męża, winien on złożyć odrębny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej i uiścić stosowną opłatę.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.