Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4514-178/16-2/MZ
z 22 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2016 r. (data wpływu 31 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia lokalu mieszkalnego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jako osoba uprawniona na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z dnia 23 stycznia 2001 r. z późn. zm.) Wnioskodawca nabył na współwłasność wraz z żoną mieszkanie od państwowej osoby prawnej – Instytutu. Gospodarowanie mieszkaniami będącymi własnością państwowych osób prawnych podlega przepisom ustawy o gospodarce nieruchomościami. Dla potwierdzenia odrębności uregulowań podatkowych co do czynności cywilnoprawnych dotyczących takich nieruchomości, ustawa o PCC w art. 2 pkt 1 lit. g) dokonuje wyłączenia opodatkowania tych czynności jako podlegających przepisom o gospodarce nieruchomościami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż lokalu mieszkalnego dokonana na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z dnia 23 stycznia 2001 r. z późn. zm.) (dalej jako „u.z.z.m.”) podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż lokalu mieszkalnego na podstawie u.z.z.m. nie podlega opodatkowaniu PCC z uwagi na wyłączenie zawarte w art. 2 pkt 1 lit. g) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. 2010.101.649 j.t.) (dalej jako „u.p.c.c.”), zgodnie z którym „nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne w sprawach podlegających przepisom o gospodarce nieruchomościami lub przepisom o autostradach płatnych”, które to wyłączenie obejmuje również sprzedaż lokali mieszkalnych na podstawie u.z.z.m.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w doktrynie prawniczej panuje jednoznaczna opinia, iż użyte w art. 2 pkt 1 lit. g) u.p.c.c. wyrażenie „podlegających przepisom o gospodarce nieruchomościami” wyraźnie wskazuje na zamiar ustawodawcy objęcia przedmiotowym wyłączeniem nie tylko czynności cywilnoprawnych dokonywanych na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2014.518 j.t.), ale również innych aktów prawnych, w tym także u.z.z.m. Z. Ofiarski (Ofiarski Z., Ustawy: o opłacie skarbowej, o podatku od czynności cywilnoprawnych, Komentarz, ABC 2009), wskazuje np.: „(...) w związku z tym, że odwołano się ogólnie do „przepisów o gospodarce nieruchomościami”, należy również uwzględniać przepisy innych ustaw regulujących czynności cywilnoprawne w sprawach gospodarki nieruchomościami (…) sprawy z zakresu gospodarowania nieruchomościami uregulowano w około 170 aktach prawnych”; M. Goettel (Goettel A., Komentarz do art. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, Oficyna 2007) wprost odnosi się nawet w tym zakresie do u.z.z.m.: „(...) jakakolwiek sprzedaż lokali mieszkalnych, na zasadach przewidzianych w ustawie z 15 grudnia 2000 r., będzie wyłączona od podatku, ze względu na zawarte w niej (choć tylko w zakresie pierwszeństwa w nabyciu i zasadach ustalania cen – art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1) odesłanie do ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.”

Co istotne, analogiczne do zaprezentowanych powyżej stanowisko w przedmiocie interpretacji normy wynikającej z art. 2 pkt 1 lit. g) u.p.c.c. zajął Minister Finansów w piśmie z dnia 25 kwietnia 2001 r..

„Odwołanie się przez ustawodawcę w art. 2 pkt 1 lit. g ustawy o pcc ogólnie do „przepisów o gospodarce nieruchomościami” powoduje, że należy uwzględniać wszystkie przepisy regulujące czynności cywilnoprawne w sprawach gospodarki nieruchomościami, niezależnie od tego, w jakich aktach prawnych się znajdują.” oraz „Odmienne wnioski w tym zakresie wyprowadzone z analizowanych wyżej przepisów i zawarte w decyzjach wydanych w tej sprawie są wadliwe, a argumentacja organów podatkowych nie jest logiczna.” Powyższą wykładnię odzwierciedla także utarta już linia orzecznicza sądów administracyjnych – tytułem przykładu można wskazać:

• wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 września 2014 r. (III SA/Po 496/14): „Biorąc pod uwagę treść powyższych przepisów wymienionych w akcie notarialnym, tematykę przez nie regulowaną i wcześniejsze rozważania Sądu co do wykładni art. 2 pkt 1 lit. g u.p.c.c., należy stwierdzić, że czynność cywilnoprawna w postaci umowy o ustanowieniu odrębnej własności i sprzedaży lokalu zawartej w formie aktu notarialnego jest czynnością dokonaną na podstawie przepisów o gospodarce nieruchomościami, a zatem nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.”;
• wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 sierpnia 2014 r. (I SA/OI 543/14), gdzie sąd dokonał bardzo obszernej analizy wyłączenia zawartego w art. 2 pkt 1 lit. g u.p.c.c. i doszedł do identycznej konkluzji, jak przywołany powyżej WSA w Poznaniu w wyroku III SA/Po 496/14.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 223) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1) ustawy podstawę opodatkowania stanowi przy umowie sprzedaży - wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów (art. 6 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli podatnik nie określił wartości przedmiotu czynności cywilnoprawnej lub wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny organu podatkowego, wartości rynkowej, organ ten wezwie podatnika do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie wartość według własnej, wstępnej oceny.

Jeżeli podatnik, pomimo wezwania, o którym mowa w ust. 3, nie określił wartości lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, organ podatkowy dokona jej określenia z uwzględnieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez podatnika wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podatkowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględnieniem jego opinii różni się o więcej niż 33% od wartości podanej przez podatnika, koszty opinii ponosi podatnik (art. 6 ust. 4 ustawy).

Stosownie do zapisu art. 7 ust. 1 pkt 1) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych od umowy sprzedaży wynoszą:

1. nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%,
2. innych praw majątkowych – 1%
   
   

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika.

W myśl natomiast ust. 2 ww. przepisu, notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego.

Stosownie jednak do art. 2 pkt 1 lit. g) ww. ustawy, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne w sprawach podlegających przepisom o gospodarce nieruchomościami lub przepisom o autostradach płatnych. Oznacza to, że powyższe wyłączenie ma zastosowanie w tych sprawach, w których przepisy o gospodarce nieruchomościami stanowią dla określonych podmiotów materialnoprawną podstawę działania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że jako osoba uprawniona na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z dnia 23 stycznia 2001 r. z późn. zm.) Wnioskodawca nabył na współwłasność wraz z żoną mieszkanie od państwowej osoby prawnej – Instytutu . Gospodarowanie mieszkaniami będącymi własnością państwowych osób prawnych podlega przepisom ustawy o gospodarce nieruchomościami. Dla potwierdzenia odrębności uregulowań podatkowych co do czynności cywilnoprawnych dotyczących takich nieruchomości, ustawa o PCC w art. 2 pkt 1 lit. g) dokonuje wyłączenia opodatkowania tych czynności jako podlegających przepisom o gospodarce nieruchomościami.

Podstawę do zbycia lokalu mieszkalnego przez Instytut i jego nabycia przez Wnioskodawczynię, stanowią więc przepisy Ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa, a nie przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, przywołane w przepisach ww. ustawy o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państw zawierają definicję pojęcia „prawo pierwszeństwa w nabyciu mieszkania” oraz określają zasady ustalania ceny zbywanego mieszkania. Odwołano się do nich w celu uniknięcia konieczności definiowania w kolejnej ustawie pojęcia już raz zdefiniowanego i określonych już zasad. Nie wpływa to jednak na fakt, że opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zbycie przez Instytut, lokalu mieszkalnego stanowiącego jego własność, zostanie dokonane na zasadach określonych w przepisach o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa.

Skoro zatem brak jest podstaw do stwierdzenia, że przedmiotowa czynność została dokonana na podstawie przepisów o gospodarce nieruchomościami, czynność ta nie podlega wyłączeniu z opodatkowania, w oparciu o art. 2 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że przedmiotowa umowa sprzedaży lokalu mieszkalnego podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja - zgodnie ze złożonym wnioskiem - została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.