Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP1.4512.203.2016.1.AK
z 5 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2016r. (data wpływu 24 lutego 2016r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 kwietnia 2016r. (data wpływu 11 kwietnia 2016r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie 8% stawki podatku VAT dla czynności zbycia udziału w nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zasadności wystawienia przez syndyka faktury korygującej zwiększającej wartość zbytego udziału w nieruchomości,
  

• 8% stawki podatku VAT dla czynności zbycia udziału w nieruchomości.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 kwietnia 2016r. (data wpływu 11 kwietnia 2016r.) w zakresie doprecyzowania opisanego stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Przedmiot działalności … Sp. z o. o., zwanej dalej „Spółką A”, stanowiła działalność budowlana (deweloperska). W skład majątku Spółki wchodziła m.in. nieruchomość (działka) położona w …. W maju 2009r. Spółka A zbyła w formie aktu notarialnego na rzecz „…” Sp. z o. o. zwanej dalej „Spółką B”, udział wynoszący 1/2 część w prawie własności przedmiotowej nieruchomości. Aktem notarialnym, o którym mowa, Spółki A i B zawarły ponadto porozumienie dotyczące wspólnego celu i zamiaru poprzez wybudowanie na nieruchomości w … 8 budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności, przy czym cena każdego wraz z udziałem we współwłasności wynieść miała co najmniej 360.000,00 zł brutto. Wykonawcą robót budowlanych we wskazanym zakresie została Spółka A.

W maju roku następnego (2010) na podstawie umowy zniesienia współwłasności, z przedmiotowej nieruchomości wydzielona została jej część, którą na wyłączną własność nabyła Spółka B. W lipcu 2011r. Spółka A zbyła na rzecz Spółki B całość swojego udziału we współwłasności nieruchomości za kwotę brutto 557.500,00 zł, w następstwie czego jedynym właścicielem nieruchomości w … stała się Spółka B. W ujęciu rzeczowym zbyty udział obejmował 1/2 własności nieruchomości w … oraz współwłasność w 1/2 8 budynków mieszkalnych w zabudowie szeregowej w stanie surowym i częściowo deweloperskim.

W dniu 18 października 2011r. przez właściwy Sąd Rejonowy - Wydział Gospodarczy ogłoszona została upadłość likwidacyjna Spółki A. W lipcu 2012r. syndyk masy upadłości Spółki A złożył do sądu pozew wobec Spółki B, w którym zażądał przeniesienia z powrotem na rzecz Spółki A w upadłości, udziału w wysokości 1/2 zabudowanej nieruchomości, o którym mowa wyżej.

W uzasadnieniu pozwu syndyk powołując się na art. 127 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, wskazał na bezskuteczność czynności zbycia zbytego udziału w 2011r., tj. w okresie roku przed ogłoszeniem upadłości Spółki A, jako czynności prowadzącej do rażącego uszczuplenia masy upadłości Spółki A i pokrzywdzenia jej wierzycieli.

Sąd Okręgowy w … wyrokiem z maja 2015r. uwzględniając w części powództwo, zasądził od Spółki B na rzecz syndyka masy upadłości Spółki A kwotę 520.000,00 zł (wobec dochodzonej pozwem 962.500,00 zł), która została w całości zapłacona przez Spółkę B. Sąd Apelacyjny wyrokiem z lutego 2016 r. apelację syndyka od wyroku Sądu Okręgowego oddalił.

Spółka B zwróciła się o wyfakturowanie przez syndyka zapłaconej przez nią na podstawie wyroku SO 520.000,00 tys. zł.

Nieruchomość, w której „…” Sp. z o.o. posiadała udział zbyty przed dniem ogłoszenia jej upadłości, przeznaczona była do wykorzystywania przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dla czynności opodatkowanych. Udział w nieruchomości stanowiący przedmiot wniosku, nie był przeznaczony do wykorzystywania wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku (VAT ).

W odniesieniu do budynków Wnioskodawca wskazał:

1. budynki w stanie surowym opisane we wniosku spełniały (na dzień zbycia udziału) definicję budynku w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 2 i 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r., poz., 1409, z późn. zm.), tj. były obiektami budowlanymi w zabudowie szeregowej trwale związanymi z gruntem, wydzielone zostały z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadały fundamenty i dach. Nadto stanowiły konstrukcyjnie samodzielne całości, służące zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych;
2. w momencie sprzedaży udziału stopień zaawansowania robót w ww. budynkach (ok. 90%) jednoznacznie wskazywał, iż w wyniku zakończenia procesu budowlanego powstaną budynki mieszkalne;
3. budynki opisane we wniosku, zgodnie z PKOB zakwalifikowane są do podziałki statystycznej dział 11;
4. udział w nieruchomości stanowiący przedmiot zbycia obejmował budynki wraz z gruntami zaliczone do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, o którym mowa w art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług;
5. zbycie udziału obejmujące dostawę ww. budynków nastąpiło przed pierwszym zasiedleniem tych budynków w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy VAT;
6. do momentu zbycia udziału, a przed postawieniem w stan upadłości likwidacyjnej „…” Spółce z o. o. przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z budową budynków objętych wnioskiem i z tytułu nabycia działki.
   
   

Kwota 520.000 zł zasądzona na rzecz Wnioskodawcy obejmuje część nieopłaconą w wysokości 320.000 zł wartości udziału zbytego przez „…” Sp. z o. o. przed postawieniem tego podmiotu w stan upadłości oraz 200.000,00 zł jako podwyższenie wartości tego udziału przez Sąd.

Wystawcą faktury w związku z wyrokiem sądu będzie Wnioskodawca - Syndyk Masy Upadłości „…” Sp. z o. o. w upadłości likwidacyjnej. Oznacza to, że zdaniem Wnioskodawcy kwota wynikająca z tej faktury powinna wynosić 200.000 zł brutto, w tym podatek VAT wg stawki 8%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku wskazane jako nr 2) Czy podwyższenie wartości zbytego przez Spółkę A udziału w wyniku orzeczenia Sądu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli tak czy stawką właściwą w tym przypadku jest stawka 8% mając na uwadze, że zbyty udział w nieruchomości obejmował grunt oraz znajdujące się na nim stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności; budynki mieszkalne w zabudowie szeregowej, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m² ( każdy )?

Zdaniem Wnioskodawcy, stawką podatkową właściwą w sprawie zgodnie z art. 41 ust. 2, ust. 12 , ust. 12a oraz 12 b w zw. z art. 146 a pkt 2 ustawy VAT, jest stawka 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl przepisu art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380) prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 K.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 K.c. definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec tego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części – art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.).

Zatem należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Należy więc przyjąć, że w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b (art. 41 ust. 12a ustawy).

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym – na podstawie art. 41 ust. 12b ustawy – określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 – art. 2 pkt 12 ustawy.

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Według art. 29a ust. 8 ustawy, dodanego do ustawy od 1 stycznia 2014 r., w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawa z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw ((Dz.U. z 2013 r. poz. 35 z późn. zm.), w przypadku czynności, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 3, podstawę opodatkowania ustala się zgodnie z przepisami art. 29-31 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2014 r.

Jak wynika z powyższych przepisów, opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m.in. budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

Ponadto, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia, dział PKOB 11 obejmuje:

• budynki mieszkalne jednorodzinne – 111,
  

• budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe – 112,
  

• budynki zbiorowego zamieszkania – 113.
  
  

Natomiast według ww. rozporządzenia – obiektami budowlanymi są konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów. Budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne. Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem. Natomiast budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290) – przez obiekt budowlany należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Budynek natomiast zgodnie z art. 3 pkt 2 cyt. ustawy Prawo budowlane – to taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy Prawo budowlane przez budynek mieszkalny jednorodzinny należy rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Jak stanowi art. 3 pkt 3 powołanej ustawy, przez budowlę rozumie się każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie dotyczą zastosowania 8% stawki podatku VAT dla czynności zbycia udziału w nieruchomości obejmującej grunt oraz znajdujące się na nim stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności budynki mieszkalne w zabudowie szeregowej, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m² (każdy).

Podkreślić należy, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, zatem winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Preferencyjna stawka podatku ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego. Decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Warunkiem zastosowania 8% stawki, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy (tj. do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym), jest zatem spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji obiektów budowlanych lub ich dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że skoro przedmiotem dostawy był udział w budynkach mieszkalne, których powierzchnia użytkowa nie przekraczała 300 m² (każdy) spełniających definicję budynku, w myśl przepisów Prawa budowlanego oraz sklasyfikowanych – jak wskazał Wnioskodawca – w PKOB dział 11, to zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy, dostawa udziału w tych budynkach korzystała z preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 8%.

Kwestię opodatkowania dostawy udziału w gruncie, na którym posadowione są ww. budynki, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy (do dnia 31 grudnia 2013r. art. 29 ust. 5 ustawy), zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Z przepisu tego wynika, że w przypadku gdy budynek lub budowla jest trwale związana z gruntem to w stosunku do dostawy gruntu ma zastosowanie ta sama stawka podatku VAT, która obowiązuje przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z tym gruntem związanych. Zatem jeżeli dochodzi do sprzedaży udziału w gruncie, na którym znajdują się przedmiotowe budynki mieszkalne, w stosunku do którego właściwą stawką podatku będzie stawka w wysokości 8%, taka sama stawka powinna być zastosowana do dostawy udziału w gruncie.

Reasumując, w rozpatrywanej sprawie transakcja zbycia udziału w nieruchomości obejmującej grunt oraz znajdujące się na nim stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności budynki mieszkalne w zabudowie szeregowej podlega opodatkowaniu obniżoną 8% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy oraz art. 29 ust. 5 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie 8% stawki podatku VAT dla czynności zbycia udziału w nieruchomości. Natomiast wniosek w pozostałym zakresie został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.