INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2011r. (data wpływu 9 marca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu odsprzedaży mediów (energii elektrycznej i cieplnej oraz wody i kanalizacji) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu odsprzedaży mediów (energii elektrycznej i cieplnej oraz wody i kanalizacji).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, rozlicza się na podstawie ksiąg handlowych, prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej odpadów i złomu. Od 2010r. w ramach działalności gospodarczej wynajmuje dodatkowo własne lokale użytkowe. Zgodnie z zawartymi umowami najmu jest informacja o odrębnym refakturowaniu poszczególnych usług. Najemcy płacą czynsz najmu miesięcznie z góry oraz ponoszą koszty związane z użytkowaniem lokalu – media. Koszty mediów obejmujące wywóz nieczystości, usług telekomunikacyjnych oraz ochrony lokalu najemcy ponoszą na podstawie odrębnych umów i bezpośrednio na rzecz dostawców tych usług.

Natomiast media takie jak: zużycie energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania najemcy ponoszą na rzecz wynajmującego (Wnioskodawcy) na podstawie wystawianych przez Wnioskodawcę refaktur, które są wystawiane po otrzymaniu faktur od właściwych dostawców tychże mediów i sporządzeniu stosownego rozliczenia. Refakturowane usługi są płatne przez najemcę w terminie 7 dni od daty otrzymania faktury VAT. Tak są sformułowane poszczególne umowy najmu. Refakturowanie odbywa się po cenie zakupu, bez doliczania jakiejkolwiek marży. VAT należny z mediów dotyczących energii elektrycznej, zużycia wody i kanalizacji Wnioskodawca wykazuje w terminie płatności refaktur. Jeśli chodzi o stawki podatku VAT, to Wnioskodawca stosuje przy refakturowaniu mediów stawki takie same jak stawki na fakturach, które otrzymuje od dostawców mediów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo wykazuje podatek VAT należny z wystawianych refaktur (za energie elektryczną oraz wodę i kanalizację) w terminie ich płatności stosując na nich stawki podatku VAT- takie same jak dostawcy tych mediów na fakturach pierwotnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, media nie stanowią w jego sytuacji składnika usługi najmu i powinny być opodatkowane z zastosowaniem właściwej dla danych mediów stawki VAT z uwzględnieniem szczególnego obowiązku podatkowego dla tego typu usług. Z konstrukcji umowy jasno wynika, że poszczególne media są odrębnie rozliczane, poza czynszem. Jeśli poszczególne media są traktowane jako odrębne usługi, zastosowanie powinien mieć szczególny obowiązek podatkowy dla tego typu usług. Poza tym w art. 30 ust. 3 ustawy o VAT określono, że w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Choć nie określono tego wprost w tym przepisie, to zasadne jest twierdzenie, że odnosi się on do refakturowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymanie się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodne z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 3 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Zgodnie z art. 5a ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011r. towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 czy art. 5a powołanej ustawy.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

W myśl art. 29 ust. 1 powołanej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010r.) podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011r. do 31 marca 2011r. podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z kolei w myśl art. 29 ust. 1 powołanej ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011r.) podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy wskazać, iż w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów podatku od towarów i usług – stanowią jedną całość lub jedną usługę.

Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

W związku z powyższym, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług, stwierdzić należy, że w przypadku świadczonych usług za podstawę opodatkowania uznać należy kwotę obrotu wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez wykonawcę od nabywcy, tj. łącznie z kosztami dodatkowymi. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług należy zaliczyć pobierane przez wykonującego wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot kosztów dodatkowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, rozlicza się na podstawie ksiąg handlowych, prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej odpadów i złomu. Od 2010r. w ramach działalności gospodarczej wynajmuje dodatkowo własne lokale użytkowe. Zgodnie z zawartymi umowami najmu jest informacja o odrębnym refakturowaniu poszczególnych usług. Najemcy płacą czynsz najmu miesięcznie z góry oraz ponoszą koszty związane z użytkowaniem lokalu – media. Koszty mediów obejmujące wywóz nieczystości, usług telekomunikacyjnych oraz ochrony lokalu najemcy ponoszą na podstawie odrębnych umów i bezpośrednio na rzecz dostawców tych usług.

Natomiast media takie jak: zużycie energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania najemcy ponoszą na rzez wynajmującego (Wnioskodawcy) na podstawie wystawianych przez Wnioskodawcę refaktur, które są wystawiane po otrzymaniu faktur od właściwych dostawców tychże mediów i sporządzeniu stosownego rozliczenia. Refakturowane usługi są płatne przez najemcę w terminie 7 dni od daty otrzymania faktury VAT. Tak są sformułowane poszczególne umowy najmu. Refakturowanie odbywa się po cenie zakupu, bez doliczania jakiejkolwiek marży.

Należy zauważyć, iż opisana powyżej usługa najmu lokali użytkowych jest usługą złożoną tzn. taką która łączy w sobie usługę sensu stricte najmu lokalu i przyporządkowane do niej koszty dodatkowe obejmujące koszty mediów takich jak: zużycie energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania, które są nierozerwalnie ze sobą związane. Jaki byłby bowiem sens wynajmowania lokalu np. bez prądu czy ogrzewania. Innymi słowy nikt nie nabyłby od Wnioskodawcy samego prądu czy wody czy ogrzewania bez lokalu.

Z powyższego wynika, że podstawa opodatkowania obejmuje również ciążące na usługodawcy koszty, jeżeli są one bezpośrednio związane z daną usługą i zwracane są przez nabywcę usługi w zakresie uiszczanej należności. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucony jest na nabywcę, nie uznaje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia podstawowego.

Przedstawione wyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w treści przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.). Należy tutaj wskazać przepis art. 78 lit. b Dyrektywy, zgodnie z którym do podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wlicza się koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W związku z powyższym, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług, stwierdzić należy, że w przypadku świadczonych usług za podstawę opodatkowania uznać należy kwotę obrotu wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez wykonawcę usługi od nabywcy, tj. łącznie z kosztami dodatkowymi związanymi z dostarczaniem mediów na potrzeby najemców. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług najmu należy zaliczyć pobierane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot ww. kosztów dodatkowych.

Odnosząc się do przedstawionego wyżej stanu faktycznego, wskazać należy, iż zawarte z ww. podmiotami umowy najmu wskazują, że kwoty opłat za zużyte media, którymi Wnioskodawca obciąża najemców, pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy. Czynności dodatkowe związane z dostarczaniem mediów stanowią integralną część świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Pełnią funkcję pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej jaką jest umowa najmu lokali, nie stanowią natomiast samodzielnego, odrębnego świadczenia na rzecz najemcy. Przedmiotem świadczenia Wnioskodawcy na rzecz najemców jest usługa główna tj. usługa najmu, a ww. koszty dodatkowe są elementem czynności pomocniczych do tej usługi.

Wskazać należy, iż dodatkowe czynności związane z dostawą mediów na rzecz najemców mają na celu wykonanie usługi podstawowej tj. usługi najmu, zatem ich koszty należy traktować jako element składowy usługi finalnej. Jak już bowiem wskazano żaden z najemców nie byłby zainteresowany nabyciem od Wnioskodawcy samego prądu czy wody gdyby nie wynajmował od Wnioskodawcy lokalu.

Ponadto ww. kwoty opłat z tytułu kosztów dodatkowych (media – zużycie energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania) ponoszone przez najemców są należnościami Wnioskodawcy, wynikającymi z umowy, a więc są należnościami z tytułu odpłatnego świadczenia usług. Nie są odrębnymi elementami, ale tworzy pewną całość, stanowiącą z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie. Bez usługi podstawowej – usługi najmu, obciążanie najemców kosztami dodatkowymi utraciłoby swój sens.

Zatem opłata z tytułu kosztów dodatkowych za media służy tylko zapewnieniu prawidłowego wykonania i korzystania z usługi głównej.

Koszty dodatkowe, którymi obciążany jest nabywca usługi najmu, powinny być elementem podstawy opodatkowania usługi głównej i to niezależnie od tego, czy stanowią element kalkulacyjny wchodzący w skład umówionej przez strony należności za usługę główną (tj. czynszu), czy też umowa stron wyodrębnia ww. koszty dodatkowe w oddzielnych kwotach (np. jak to ma miejsce w niniejszej sprawie).

Jednocześnie w przedmiotowej sprawie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu mediów, nie mogą być przedmiotem odsprzedaży, bowiem stanowią one element cenotwórczy usługi.

W zaistniałej sytuacji mamy zatem do czynienia z jedną kompleksową usługą. Wobec powyższego przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, nie zaś zbiór wyodrębnionych w jej ramach towarów czy usług.

Tak więc opłaty z tytułu ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów dodatkowych, jako element kalkulacyjny świadczenia zasadniczego i jednocześnie element czynszu, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, stanowią podstawę opodatkowania tym podatkiem. W konsekwencji, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, podlegają opodatkowaniu tym podatkiem według stawki właściwej dla świadczonych usług najmu.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT – dodanego do tej ustawy od dnia 1 stycznia 2011r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Usługi wynajmowania lokali użytkowych nie zostały objęte stawkami obniżonymi ani zwolnieniem z podatku przez co podlegają opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Tym samym wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu kosztów dodatkowych (media – zużycie energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania), jako element kalkulacyjny ceny świadczenia zasadniczego jakim jest usługa najmu, podlegają opodatkowaniu w ramach jednego świadczenia, stawką właściwą dla wykonywanej usługi najmu, tj. stawką VAT w wysokości 23%. Zatem w przedmiotowej sprawie dla całości świadczenia (łączącego w sobie usługę sensu stricte najmu i przyporządkowane do niej koszty dodatkowe), znajduje zastosowanie stawka VAT w wysokości 23%.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że media nie stanowią w jego sytuacji składnika usługi najmu i powinny być opodatkowane z zastosowaniem właściwej dla danych mediów stawki VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Kwestia dotycząca powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT została uregulowana w art. 19 ww. ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19 ust. 1 ww. ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Należy zauważyć, iż ustawodawca w art. 19 ust. 13 ww. ustawy, w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego dla określonych czynności wymienionych w tym przepisie.

I tak, zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r.), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu:

1. dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
2. świadczenia usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych, z zastrzeżeniem ust. 18,
3. świadczenia usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy.
   
   

W załączniku nr 3 do ustawy pod poz. 140 – 142 ustawodawca wymienił usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych (PKWiU 2008: 36.00.20.0), usługi związane z handlem wodą dostarczaną za pośrednictwem sieci wodociągowych (PKWiU 2008: 36.00.30.0) oraz usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków (PKWiU 2008: ex 37).

Natomiast stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 4 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze – z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

5. otrzymania całości lub części zapłaty – z tytułu dostawy złomu stalowego i żeliwnego, złomu metali nieżelaznych, z wyłączeniem złomu metali szlachetnych:
   • niewsadowego, nie później jednak niż 20. dnia, licząc od dnia wysyłki złomu do jednostki, która zgodnie z umową dokonuje kwalifikacji jakości,
   • wsadowego, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wysyłki złomu;

Jak już stwierdzono uprzednio w przedmiotowej sprawie koszty związane z zapewnieniem mediów (energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania) na potrzeby użytkownika lokalu, nie mogą być przedmiotem odsprzedaży, bowiem stanowią one element cenotwórczy usługi.

W przypadku świadczenia usługi najmu wraz z odsprzedażą energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania na potrzeby użytkownika lokalu mamy do czynienia z jedną kompleksową usługą. Wobec powyższego przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, nie zaś zbiór wyodrębnionych w jej ramach towarów czy usług.

Wobec powyższego, odnośnie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie cyt. wyżej art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT, zatem obowiązek podatkowy z tytułu opłat związanych z zapewnieniem mediów (energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania) na potrzeby użytkownika obiektu powstanie z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego na fakturze VAT wystawionej przez Wnioskodawcę zgodnie z zawartą umową najmu tytułem dostawy mediów tj. (energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania).

Jeśli więc do tej części płatności z tytułu najmu w umowie określono termin płatności 7 dni od daty otrzymania faktury VAT, to obowiązek podatkowy w tym zakresie powstanie w momencie otrzymania całości lub części zapłaty nie później niż 7 dnia od dnia otrzymania faktury.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż powstanie obowiązku podatkowego dla dostawy wskazanych we wniosku mediów (energii elektrycznej, wody i kanalizacji oraz centralnego ogrzewania) powstaje w terminie innym niż obowiązek podatkowy z tytułu usługi najmu, z którą dostawa mediów jak wykazano uprzednio jest nierozerwalnie związana, należało uznać za nieprawidłowe. W konsekwencji wbrew stanowisku Wnioskodawcy w sprawie nie mają zastosowania przepisy art. 19 ust. 13, pkt 1 lit. a ustawy o podatku VAT lecz postanowienia art. art. 19 ust. 13 pkt 4 przedmiotowej ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W kwestii stwierdzenia czy Wnioskodawca z tytułu umowy użyczenia lokalu prawidłowo ustalił podstawę opodatkowania w oparciu o najniższą rynkową wartość czynszu za ten lokal oraz w zakresie podatku dochodowego wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.