Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP1.4512.172.2016.1.RG
z 10 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2016 r. (data wpływu 12 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania udzielonego poręczenia za usługę w rozumieniu ustawy o VAT, podlegającą zwolnieniu z podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania udzielonego poręczenia za usługę w rozumieniu ustawy o VAT, podlegającą zwolnieniu z podatku od towarów i usług;
  

• ustalenia, czy obrót wygenerowany przez Spółkę w wyniku udzielonego w październiku 2015 roku poręczenia spłaty kredytu należy uznać za obrót uzyskany z tytułu transakcji mających charakter pomocniczy w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy, który podlega wyłączeniu przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT działającym w branży deweloperskiej. Rozlicza się z Urzędem Skarbowym z tytułu podatku od towarów i usług kwartalnie. Przedmiotem działalności Spółki jest między innymi realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Spółka sprzedaje osobom fizycznym oraz podmiotom gospodarczym lokale mieszkalne, lokale niemieszkalne, przylegające do nich komórki lokatorskie, miejsca postojowe oraz lokale usługowe wraz z przynależnymi prawami we wzniesionych budynkach. Spółka jako komplementariusz spółki komandytowej (dalej: Spółka A) reprezentuje ją oraz prowadzi jej sprawy.

We wrześniu 2015 roku Spółka zawarła ze Spółką A umowę o świadczenie usług:

1. kompleksowego zarządzania procesem realizacji Projektu (budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym),
2. sprzedaży i koordynacji procesu sprzedaży lokali mieszkalnych i usługowych oraz
3. koordynacji procesu pozyskania finansowania dla Spółki A w formie kredytu inwestycyjnego na realizację Projektu.
   
   

Spółka A, aby pozyskać środki finansowe na realizację tego Projektu zawarła w październiku 2015 roku z ….. SA (dalej: Bank) umowę kredytu inwestycyjnego, w której jednym z zabezpieczeń było poręczenie przez Spółkę jako komplementariusza zobowiązania z tytułu spłaty kredytu. Tego samego dnia Spółka podpisała z Bankiem umowę poręczenia zgodnie z którą stała się Poręczycielem spłaty kredytu i zobowiązała się bezwarunkowo względem Banku wykonać za Spółkę A wszelkie zobowiązania wynikające z zawartej pomiędzy Spółką A a Bankiem umowy kredytu na wypadek, gdyby Spółka A nie wywiązała się z tych zobowiązań.

W konsekwencji umowy poręczenia w październiku 2015 roku Spółka wystawiła na Spółkę A fakturę tytułem świadczenia usług finansowych - poręczenie spłaty kredytu inwestycyjnego dla klientów instytucjonalnych za okres 19 października 2015 do 20 czerwca 2020 i zastosowała zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) stawkę podatku zw. Wysokość faktury wyniosła 0,5% kwoty kredytu przyznanego Spółce A przez Bank.

Spółka nie wyklucza, że w przyszłości będzie musiała obciążyć Spółkę A za poręczenie tego kredytu w sytuacji, gdy Spółka A wystąpi do Banku o podwyższenie kwoty kredytu. Wówczas Spółka wystawi na Spółkę A fakturę za udzielenie poręczenia od zwiększonej kwoty przyznanego Spółce A kredytu. Niemniej jednak Spółka uważa, że udzielone przez Spółkę poręczenie kredytu ma charakter incydentalny i poboczny w stosunku do podstawowej działalności Spółki, z uwagi na to, iż głównym zabezpieczeniem spłaty kredytu inwestycyjnego stosowanym przez banki jest hipoteka ustanawiana na nieruchomości na której realizowany jest Projekt. W tego typu kredytach umowa poręczenia stanowi zabezpieczenie sporadyczne. Spółka nie planuje w przyszłości udzielania tego typu poręczeń, chociaż całkowicie tego nie wyklucza (w sytuacji kryzysu finansowego w kraju bądź za granicą).

Spółka nie angażuje i nie będzie angażowała swoich aktywów celem wywiązania się przez Spółkę z umowy poręczenia, gdyż:

1. jako komplementariusz Spółki A kontroluje terminowe wywiązywanie się Spółki A z zawartej przez nią umowy kredytu,
2. umowa kredytu posiada inne, główne zabezpieczenia spłaty kredytu (hipoteka), z których w pierwszej kolejności będzie zaspakajał się Bank,
3. Projekt realizowany przez Spółkę A jest projektem rentownym i bezpiecznym.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udzielone na mocy umowy poręczenie na zasadach wskazanych powyżej stanowi usługi, w rozumieniu ustawy o VAT podlegające zwolnieniu z podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, poręczenie jakiego Spółka udzieliła na podstawie zawartej z Bankiem umowy poręczenia o charakterze incydentalnym stanowi usługę w zakresie udzielania poręczeń zwolnioną z podatku od towarów i usług (dalej: VAT) w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 39. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast art. 8 ust. 1 mówi, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W świetle powyższych regulacji, jeśli dane świadczenie nie może być zakwalifikowane jako dostawa towarów, stanowi ono świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, aby czynności takie jak odpłatna dostawa lub odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju podlegały opodatkowaniu VAT, muszą one być wykonywane przez podmiot działający w charakterze podatnika czyli podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W charakterze podatnika według Spółki może występować podmiot w przypadku dokonywania jednorazowej czynności, jeżeli z okoliczności wynika potencjalna możliwość wykonywania czynności powtórnie. Oznacza to, że o występowaniu w charakterze podatnika nie decyduje ilość dokonanych transakcji, lecz fakt, czy transakcje są dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz z wykorzystaniem zasobów mających źródło w tej działalności. Dla opodatkowania podatkiem VAT danej czynności istotne jest czy dana czynność została wykonana w ramach zawodowej płaszczyzny podmiotu charakteryzującej się zorganizowaniem oraz ciągłością.

Usługą więc będzie takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Zdaniem Spółki udzielone Spółce A poręczenie spłaty kredytu stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT. Świadczenie tych usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT jak każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie odbiorcy na wskutek działania wykonawcy świadczenia.

Zdaniem Spółki na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 39 poręczenie udzielone na podstawie zawartej umowy poręczenia korzysta ze zwolnienia z podatku VAT. Stosownie do tego przepisu zwalnia się z od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby zatem uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Na mocy art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Natomiast w myśl art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Art. 43 ust. 15 ustawy stanowi, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1, z późn. zm.).

W myśl art. 135 ust. 1 lit. c dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę.

W tym miejscu wskazać należy, co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, że zakres zwolnień przewidzianych w dyrektywie 2006/112/WE Rady nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z dyrektywą 2006/112/WE Rady stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w dyrektywie powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

Powołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy obejmuje zwolnieniem od podatku od towarów i usług czynności udzielania poręczeń, gwarancji i innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych, rozumianych jako zgoda poręczyciela, gwaranta lub udzielającego zabezpieczenia do spłacenia długu lub każdego innego zobowiązania finansowego w imieniu dłużnika, w przypadku niewywiązywania się przez niego ze spłaty długu. Zaznaczyć należy ponadto, iż warunkiem objęcia zwolnieniem gwarancji, poręczeń i zabezpieczeń jest ich finansowy (pieniężny) charakter.

Poręczenie zostało zdefiniowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380) w art. 876-887.

Zgodnie z art. 876 § 1 ustawy Kodeks cywilny przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

W myśl art. 879 § 1 Kodeksu cywilnego o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT działającym w branży deweloperskiej. Rozlicza się z Urzędem Skarbowym z tytułu podatku od towarów i usług kwartalnie. Przedmiotem działalności Spółki jest między innymi realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Spółka sprzedaje osobom fizycznym oraz podmiotom gospodarczym lokale mieszkalne, lokale niemieszkalne, przylegające do nich komórki lokatorskie, miejsca postojowe oraz lokale usługowe wraz z przynależnymi prawami we wzniesionych budynkach. Spółka jako komplementariusz spółki komandytowej (dalej: Spółka A) reprezentuje ją oraz prowadzi jej sprawy.

We wrześniu 2015 roku Spółka zawarła ze Spółką A umowę o świadczenie usług:

1. kompleksowego zarządzania procesem realizacji Projektu (budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym),
2. sprzedaży i koordynacji procesu sprzedaży lokali mieszkalnych i usługowych oraz
3. koordynacji procesu pozyskania finansowania dla Spółki A w formie kredytu inwestycyjnego na realizację Projektu.
   
   

Spółka A, aby pozyskać środki finansowe na realizację tego Projektu zawarła w październiku 2015 roku z …… SA umowę kredytu inwestycyjnego, w której jednym z zabezpieczeń było poręczenie przez Spółkę jako komplementariusza zobowiązania z tytułu spłaty kredytu. Tego samego dnia Spółka podpisała z Bankiem umowę poręczenia zgodnie z którą stała się Poręczycielem spłaty kredytu i zobowiązała się bezwarunkowo względem Banku wykonać za Spółkę A wszelkie zobowiązania wynikające z zawartej pomiędzy Spółką A a Bankiem umowy kredytu na wypadek, gdyby Spółka A nie wywiązała się z tych zobowiązań. W konsekwencji umowy poręczenia w październiku 2015 roku Spółka wystawiła na Spółkę A fakturę tytułem świadczenia usług finansowych - poręczenie spłaty kredytu inwestycyjnego dla klientów instytucjonalnych za okres 19 października 2015 do 20 czerwca 2020 i zastosowała zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku od towarów i usług stawkę podatku zwolnioną. Wysokość faktury wyniosła 0,5% kwoty kredytu przyznanego Spółce A przez Bank.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy Poręczenia za wynagrodzeniem, w wyniku których Spółka poręcza spłatę kredytu w przypadku braku spłaty przez Spółkę A w określonym terminie, stanowią usługi w zakresie udzielania poręczeń. Należy również zauważyć, że charakter i cel wykonywanych przez Spółkę czynności powoduje, iż nie mogą być one zaliczane do żadnej z kategorii usług, które zostały wyłączone z powyższego zwolnienia, a w szczególności do usług ściągania długów oraz faktoringu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji dochodzi do świadczenia przez Wnioskodawcę usługi w zakresie udzielania poręczeń transakcji finansowej, która korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej uznania udzielonego na mocy poręczenia za usługę w rozumieniu ustawy o VAT, podlegającą zwolnieniu z podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w pozostałej części został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ……, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.