Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-462/15/MK
z 3 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z poźn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2015 r. – data wpływu 8 września 2015 r. – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia podstawy obliczenia wysokości przysługującego zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia podstawy obliczenia wysokości przysługującego zwolnienia przedmiotowego - ustalenia, czy zmiana statusu Spółki w okresie obowiązywania zezwolenia ze średniego przedsiębiorcy na dużego, ma wpływ na wskaźnik maksymalnej pomocy publicznej z tytułu prowadzenia działalności w Specjalnej Strefie Ekonomicznej.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny.

Wnioskodawca – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność gospodarczą w X Specjalnej Strefie Ekonomicznej (dalej „sse”) na podstawie zezwolenia z dnia 17 listopada 2003 r. Przedmiotem działalności spółki jest m.in. produkcja metalowych elementów stolarki budowlanej.

W momencie udzielania zezwolenia Spółka miała status średniego przedsiębiorstwa. Zgodnie z obowiązującym wówczas rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 lipca 2001 r. w sprawie X Specjalnej Strefy Ekonomicznej (Dz.U. nr 84, poz. 909). Spółce przysługiwał zwiększony o 15% pułap maksymalnej intensywności pomocy publicznej. Pułap ten wynosił więc na dzień udzielenia zezwolenia 65 %.

W 2007 roku Spółka przekroczyła wskaźniki uznawania Spółki za średniego przedsiębiorcę. Od tego momentu Spółka jest uznawana za dużego przedsiębiorcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zmiana statusu Wnioskodawcy - w okresie obowiązywania zezwolenia - ze średniego na dużego przedsiębiorcę, ma wpływ na wskaźnik maksymalnej intensywności dopuszczalnej pomocy publicznej z tytułu działania na terenie sse. Jeżeli tak, to czy nowy wskaźnik maksymalnej intensywności dotyczy całego okresu obowiązywania zezwolenia, czy też dotyczy on wyłącznie zdyskontowanych kosztów inwestycji poniesionych po dniu 1 stycznia 2009 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprawę rozpatrzyć należy na gruncie rozporządzenia „strefowego” obowiązującego ją w dniu wydania zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie sse, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 lipca 2001 r. w sprawie X Specjalnej Strefy Ekonomicznej (Dz.U. nr 84, poz. 909).

Ponadto, należy wziąć pod uwagę rozporządzenie Komisji Europejskiej nr 364/2004 z dnia 25 lutego 2004 r. zmieniające rozporządzenie () nr 70/2001.

Zgodnie tym z rozporządzeniem Komisji Europejskiej, w przypadku, gdy na ostatni dzień bilansu dane przedsiębiorstwo przekracza lub spada poniżej progu zatrudnienia lub pułapu finansowego określonego w art. 2 uzyskanie lub utrata statusu średniego, małego lub mikroprzedsiębiorstwa następuje tylko wówczas, gdy zjawisko to powtórzy się w ciągu dwóch kolejnych lat.

Oznacza to, że skoro Spółka po raz pierwszy przekroczyła wskaźniki uznawania za średniego przedsiębiorcę w bilansie za 2007 roku, to zmiana statusu nastąpi począwszy od 1 stycznia 2009 r.

Dla dużych przedsiębiorstw, wskaźnik maksymalnej intensywności pomocy publicznej na terenie sse (dla podmiotów działających na podstawie rozporządzenia z 2001 r. jest o 15% niższy.

Zdaniem Spółki, zmiana wskaźnika pomocy obowiązuje od momentu zmiany statusu z MSP na duże przedsiębiorstwo, czyli od momentu upływu roku następującego po roku, w którym został przekroczony określony próg. W związku z tym od 1 stycznia 2009 r. obniżeniu podlegać będzie maksymalna intensywność pomocy - czyli o 15% „w dół”, tj. do 50%.

Zdaniem Spółki, zmiana wskaźnika maksymalnej intensywności pomocy publicznej dotyczy wyłącznie tej części inwestycji, która jest dokonywana po dniu utraty statusu MSP. Prawo do uzyskania pomocy publicznej według wskaźnika 65% nabyte przed datą zmiany statusu (tj. przed 1 stycznia 2009 r.) jest nabyte definitywnie i późniejsza zmiana statusu nie ma wpływu na kwotę zdyskontowanej pomocy do wykorzystania. Oznacza to, że cała zdyskontowana wartość pomocy publicznej, do której prawo nabył Wnioskodawca przed zmianą statusu pozostaje nadal do wykorzystania.

Zmiana progu maksymalnej intensywności pomocy publicznej dotyczy wyłącznie równowartości inwestycji dokonywanej po dacie zmiany statusu i podlega rozliczeniu wg wskaźnika właściwego dla dużego podmiotu, tj. 50%. Zdaniem spółki, nieuzasadnione byłoby twierdzenie, że trzeba korygować pomoc publiczną od samego początku (taki tok rozumowania prowadziłby do absurdalnego wniosku o konieczności korekty całej pomocy nawet, jeżeli przekroczenie określonego pułapu miało miejsce w ostatnim miesiącu korzystania z pomocy publicznej, co byłoby oczywiście nie do przyjęcia).

A zatem w związku z uzyskaniem przez spółkę, począwszy od 1 stycznia 2009 r. statusu dużego przedsiębiorcy, należy zdyskontowaną kwotę uzyskanej przed 1 stycznia 2009 r. (a niewykorzystanej do tego dnia pomocy publicznej) rozliczyć według wskaźnika 65%, a kwotę pomocy, do której prawo Wnioskodawca uzyskał po 1 stycznia 2009 r. rozliczyć wg wskaźnika 50%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U z 2015 r. poz. 282). Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z późn. zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Natomiast art. 17 ust. 4 cyt. ustawy stanowi, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34 przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Dokonując analizy przedmiotowego przepisu art. 17 ust 1 pkt 44 cyt. ustawy zauważyć należy, że w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, w myśl którego przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a jedynie w sytuacjach wątpliwych, gdy językowa wykładnia nie doprowadza do ustalenia jednoznacznej treści normy prawnej, należy skorzystać z innych metod wykładni w taki sposób, by wyinterpretowana norma spójna była z innymi normami skorelowanymi, jak również by jednocześnie w pełni odzwierciedlała intencje racjonalnego ustawodawcy
i nie była sprzeczna z przepisami rangi konstytucyjnej. Zasada prymatu wykładni językowej szczególnego znaczenia nabiera, gdy interpretowane przepisy dotyczą ulg i zwolnień podatkowych. Stanowisko to ma swoje oparcie przede wszystkim w założeniu, że źródłem wiedzy, zarówno dla podatnika, jak i organów stosujących prawo, jest i zawsze będzie tylko językowe znaczenie norm prawnych, albowiem przekaz językowy rozumiany jako możliwy sens słów jest powszechna metodą komunikowania się ustawodawcy z podatnikiem i organami stosującymi prawo.

Powyższe regulacje prawne ustanawiają podstawowe warunki korzystania z ulgi podatkowej z tytułu prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej działalności gospodarczej. Zasadniczym elementem stosowania ulg jest łączne wystąpienie dwóch warunków:

• prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej,
• uzyskiwanie dochodu z działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu.

Powyższe warunki, jak każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania, należy interpretować ściśle. Przedmiotowe zwolnienie podatkowe przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej fizycznie na terenie strefy. Jeżeli cześć działalności podmiotu prowadzona jest poza strefą, dochód z tej części pochodzący nie podlega zwolnieniu. Podstawą do korzystania ze zwolnienia jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki jej prowadzenia.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Zezwolenie określa przedmiot i warunki prowadzenia działalności.

W myśl bowiem art. 16 ust. 1 ww. ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej „zezwoleniem”.

Zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

1. zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników;
   
2. dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę;
3. terminu zakończenia inwestycji;
4. maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych inwestycji i dwuletnich kosztów kwalifikowanych pracy;
5. wymagań, o których mowa w art. 5 ust. 3 i 4 - w przypadku, gdy inwestycja będzie realizowana na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.

Z wykładni gramatycznej, którą należy stosować przy ocenie zakresu zwolnień podatkowych, wynika, iż wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas również działalność taka nie będzie podlegała zwolnieniu.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność na terenie specjalnej strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Z uwagi na dzień otrzymania przez Spółkę zezwolenia (tj. 17 listopada 2003 r.) w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy rozporządzenia w sprawie X Specjalnej Strefy Ekonomicznej (Dz.U. nr 84, poz. 909, z późn. zm.) obowiązujące w dniu wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej.

Jak stanowi § 4 § 2 ww. rozporządzenia, wielkość pomocy regionalnej, stanowi iloczyn maksymalnej intensywności pomocy ustalonej na danym obszarze, zgodnie z § 3 ust. 2 z uwzględnieniem § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 lutego 2001 r. w sprawie pomocy regionalnej dla przedsiębiorców, i ponoszonych przez przedsiębiorcę dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnianych pracowników, na które składają się koszty pracy brutto pracowników, powiększone o wszystkie obowiązkowe płatności związane z ich zatrudnianiem.

Wskazane rozporządzenie utraciło moc z dniem 23 listopada 2002 r. bowiem zostało uchylone przez rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 października 2002 r. w sprawie dopuszczalności pomocy regionalnej dla przedsiębiorców (Dz.U. 156, poz. 1544).

W myśl § 2 tego rozporządzenia pomoc regionalna jest udzielana w jednostkach wyróżnionych na poziomie drugim (NTS 2), określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 lipca 2000 r. w sprawie wprowadzenia Nomenklatury Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych (NTS) (Dz. U. Nr 58, poz. 685, z 2001 r. Nr 12, poz. 101 oraz z 2002 r. Nr 34, poz. 311 i Nr 177, poz. 1458), zwanych dalej „obszarami”.

Maksymalna intensywność pomocy regionalnej, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz § 6 ust. 1 i § 7, wynosi 50% kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Maksymalna intensywność pomocy regionalnej dla:

1. przedsiębiorców prowadzących działalność na obszarach należących do podregionów oznaczonych numerami statystycznymi 4, 17 i 30 - wynosi 40% kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą;
2. przedsiębiorców prowadzących działalność na obszarach należących do podregionów oznaczonych numerami statystycznymi 22 i 42 - wynosi 30% kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Przy czym maksymalną intensywność pomocy regionalnej udzielanej małemu lub średniemu przedsiębiorcy, z wyłączeniem przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w sektorze transportu, podwyższa się o 15 punktów procentowych w stosunku do maksymalnej intensywności określonej dla poszczególnych obszarów, zgodnie z § 2 ust. 2 lub 3 - § 7 cyt. rozporządzenia.

W przedmiotowej sprawie należy również wziąć pod uwagę przepisy rozporządzenia Komisji Europejskiej nr 364/2004 z dnia 25 lutego 2004 r. (Dz. Urz. UE L 2004.63.22) zmieniające rozporządzenie (WE) nr 70/2001.

Zgodnie z art. 4 załącznika do tego rozporządzenia, w przypadku, gdy na ostatni dzień bilansu dane przedsiębiorstwo przekracza lub spada poniżej progu zatrudnienia lub pułapu finansowego określonego w art. 2, uzyskanie lub utrata statusu średniego, małego lub mikroprzedsiębiorstwa następuje tylko wówczas, gdy zjawisko to powtórzy się w ciągu dwóch kolejnych lat.

Zmiana wskaźnika pomocy obowiązuje od momentu utraty statusu średniego przedsiębiorcy. Zmiana wskaźnika maksymalnej intensywności pomocy publicznej dotyczy wyłącznie tej części inwestycji, która jest dokonywana po dniu utraty statusu średniego przedsiębiorcy. Prawo do uzyskania pomocy publicznej według wskaźnika 65% nabyte przed datą zmiany statusu jest nabyte definitywnie i późniejsza zmiana statusu nie ma wpływu na kwotę zdyskontowanej pomocy do wykorzystania.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu uzyskania zezwolenia, tj. 17 listopada 2003 r. Spółka miała status średniego przedsiębiorstwa, a w 2007 roku przekroczyła wskaźniki uznawania za średniego przedsiębiorcę – od tego momentu Spółka jest uznawana za dużego przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów unijnych.

Oznacza to, że cała zdyskontowana wartość pomocy publicznej, do której prawo nabył Wnioskodawca przed zmianą statusu pozostaje nadal do wykorzystania. Zmiana progu maksymalnej intensywności pomocy publicznej dotyczy wyłącznie równowartości inwestycji dokonywanej po dacie zmiany statusu i podlega rozliczeniu wg wskaźnika właściwego dla „dużego” podmiotu, tj. 50%.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku stan faktyczny/opis zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia ponoszonych przez Spółkę wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. W procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska wnioskodawcy na tle przedstawionego przez niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Innymi słowy, podane przez wnioskodawcę fakty nie podlegają weryfikacji ani konfrontacji z dokumentami źródłowymi, ponieważ w oparciu o wydaną w indywidualnej sprawie interpretację, wnioskodawca uzyskuje jedynie informację o poglądzie organu w konkretnej, przedstawionej we wniosku sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.