Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-1028/16/EB
z 18 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.), uzupełnionym w dniu 7 stycznia 2016 r. (data wpłaty), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuwzględnienia w wartości obrotu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, sprzedaży dokonywanej na rzecz odbiorców z krajów Unii Europejskiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 7 stycznia 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuwzględnienia w wartości obrotu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, sprzedaży dokonywanej na rzecz odbiorców z krajów Unii Europejskiej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż oryginalnej, wysokiej jakości odzieży dziecięcej (zwanej dalej „Odzieżą”). Do 2015 r. prowadzona była niemal wyłącznie sprzedaż detaliczna, która została w tym roku poszerzona o sprzedaż hurtową, przede wszystkim zagraniczną. Po pół roku wzmożonej działalności w tym temacie Wnioskodawca ma sieć dystrybutorów w Polsce, i wielu krach Unii Europejskiej, oraz w krajach pozaunijnych (np. Szwajcarii). Są kolejne zapytania o współpracę z szeregu innych krajów z całego świata, jednak głównie z Unii Europejskiej. Ostatnio bardzo mocno zwiększyła się także sprzedaż na rynku krajowym, co m.in. zaowocowało przejściem na podatek od towarów i usług (zwany dalej podatkiem VAT) i utratą zwolnienia podmiotowego we wrześniu 2015 r. (od października będzie płacony podatek VAT).

Do krajów UE Odzież jest sprzedawana dla dwóch grup odbiorców:

1. czynnych podatników podatku VAT w tych krajach,
2. podmiotów nie będących podatnikami czynnymi podatku VAT w tych krajach (np. osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do wartości 150.000 zł., przewidzianej art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, dla zwolnienia podmiotowego z podatku VAT, winno się wliczać wartość sprzedaży Odzieży dla dwóch grup odbiorców z UE, opisanych w stanie faktycznym sprawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż Odzieży dla czynnych podatników podatku VAT w krajach UE odpowiada definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (zwanej dalej „WDT”), w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT. Na podstawie tego przepisu, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Z tej definicji wynika jednoznacznie, że WDT to wywóz towarów z Polski do innego kraju UE w wykonaniu czynności dostawy towarów. Ważnym jest tutaj status odbiorcy z UE, tj. aby był czynnym podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym w swoim kraju dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, o czym mówi ust. 2 pkt 1 tego artykułu. Dla sprawy Wnioskodawcy jest istotny także ust. 6 art. 13 ustawy o VAT, który stanowi, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

W tym miejscu pojawia się teoretycznie pewna sprzeczność. Otóż na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Z kolei na podstawie ust. 2 pkt 1 tego artykułu, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 nie wlicza się wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju. Sprzeczność zdaje się polegać na tym, że z jednej strony u podatników zwolnionych od podatku VAT nie występuje WDT, bo to wyklucza art. 13 ust. 6 ustawy o VAT, a z drugiej strony wartość WDT nie jest wliczana do kwoty 150.000 zł skutkującej zwolnieniem podmiotowym. Innymi słowy, skoro WDT nie występuje z założenia u podatników zwolnionych podmiotowo z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, to „jakim cudem” przy wyliczaniu dla podatników zwolnionych podmiotowo z VAT, kiedy zostanie przekroczone owe 150.000 zł., nie należy uwzględniać WDT [na podstawie art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT], co zdaje się sugerować, że ono jednak w odniesieniu dla tej grupy – dla celów tego wyliczenia –występuje. Można rozważany problem skwitować jeszcze innym pytaniem – skoro nie ma WDT u podatników zwolnionych podmiotowo z podatku VAT – to jak można wartość tego WDT z obrotów tych podatników skutecznie wyłączyć, gdy powszechnie wiadomo, że nie można wyłączyć czegoś z danej grupy, jak tego czegoś w tej grupie nie ma i byłoby to niemożliwym. Ponieważ widać tutaj sprzeczność trzeba ją wyeliminować w procesie wykładni prawa. Zasadnym wydaje się, że na analizowany problem trzeba spojrzeć z zastosowaniem reguły lex specialis derogat legi generalis. Skoro ustawodawca używa w art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, a który to przepis jest następczy w stosunku do art. 13 ust. 6 ustawy o VAT, pojęcia (WDT), które nie powinno tutaj występować (z uwagi na treść art. 13 ust. 6 ustawy o VAT), to znaczy, że jest to jego celowy i świadomy zabieg. To uzasadnia uznanie, iż dla potrzeb art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT pojęcie WDT jednak występuje ze wszystkimi tego konsekwencjami, czyli przede wszystkim ze skutkiem nieujmowania wartości tego WDT przy wyliczaniu kwoty 150.000 zł. Gdyby myśleć inaczej (że WDT nie pomniejsza wartości sprzedaży przy wyliczeniu kwoty 150.000 zł.), to art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT nie miałby zastosowania w tym zakresie, co byłoby niezgodne z teorią racjonalnego ustawodawcy, zakładającą normatywny sens istnienia każdego przepisu. Powyższe potwierdza także sens nowelizacji ustawy o VAT, która ustawą z dnia z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35) dodała właśnie wartość WDT, jako kwoty nie wliczanej do granicy zwolnienia podmiotowego (do końca 2013 r. WDT nie było wyłączone z owych 150.000 zł.). Taki jest sens tej nowelizacji i to przesądza sprawę kładąc kres wątpliwościom w tej kwestii. Oznacza to w konsekwencji, że Wnioskodawca nie wlicza do 150.000 zł. kwot uzyskanych ze sprzedaży Odzieży na rzecz czynnych podatników podatku VAT w krajach UE – z tytułu WDT. Na marginesie można tylko dodać, że Wnioskodawca, jako podatnik zwolniony z polskiego podatku VAT nie musi się także rejestrować dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, co jest obowiązkowe dla czynnych VAT-owców. To znowu nie wyklucza istnienia WDT dla potrzeb art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Odnośnie sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju (zwanej dalej „SW”) to zgodnie z art. 2 pkt 23 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju – rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem, że dostawa dokonywana jest na rzecz:

1. podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
2. innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.

W sytuacji Wnioskodawcy występuje SW ponieważ:

1. Wnioskodawca jest podatnikiem (nieważne, że zwolnionym podmiotowo, ale podatnikiem),
2. odzież wyjeżdża za granicę do krajów UE,
3. odbiorcy Odzieży z krajów UE są kategoriami odbiorców wymaganymi dla istnienia SW w zacytowanym przepisie.

Warto dodać na marginesie, że nie ma żadnego znaczenia dla sprawy, gdzie SW winna być opodatkowana, czy w Polsce (do określonego limitu, właściwego dla danego kraju UE), czy też w danym kraju UE (po przekroczenia właściwego dla tego kraju limitu). O takich kwestiach (limitach i miejscu opodatkowania) mówi art. 23 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Jednak w każdym przypadku – czy to opodatkowania SW w Polsce, czy w innym kraju UE – jest to, co do zasady, SW. Treść artykuł 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT nie odsyła do art. 23 ust. 1 i 2 ustawy i wyłącza SW z kwoty 150.000 zł, bez względu na powyższą kwestię. Gdyby zamiarem ustawodawcy było wyłączenie z kwoty 150.000 zł. tylko określonego rodzaju SW (tego do limitu albo tego powyżej limitu) to dałby temu wyraz w innej konstrukcji tego przepisu (np. poprzez odesłanie do stosownej części art. 23 ustawy o VAT), a czego nie zrobił. Mało tego, podobnie jak w kwestii WDT, potwierdza to także sens nowelizacji ustawy o VAT, która ustawą z dnia z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35) dodała właśnie SW, jako kwoty nie wliczane do granicy zwolnienia podmiotowego (do końca 2013 r. SW nie było wyłączone z owych 150.000 zł.). Taki jest sens tej nowelizacji i to przesądza sprawę nie wliczania każdego rodzaju SW (bez względu na miejsce opodatkowania tej transakcji) do limitu 150.000 zł. w myśl art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z treści przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pod pojęciem sprzedaży, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Wskazany przepis zawiera zamknięty katalog czynności, które ustawa uznaje za sprzedaż.

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 – w myśl art. 13 ust. 1 ustawy – rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi ust. 6 tegoż artykułu, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Stosownie do postanowień zawartych w art. 97 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jak stanowi ust. 2 ww. artykułu, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:





1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38–41,
   
3. usług ubezpieczeniowych
   
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;




3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Na podstawie ust. 13 ww. artykułu, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:

a. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

– energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),

– wyrobów tytoniowych,

– samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d. terenów budowlanych,

e. nowych środków transportu;

2. świadczących usługi:

1. prawnicze,
   
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   
3. jubilerskie;

3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Przy ustalaniu prawa do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy, należy brać pod uwagę wyłącznie wartość sprzedaży towarów i usług podlegającej opodatkowaniu na terytorium kraju. W konsekwencji, przy ustaleniu limitu wartości sprzedaży, po przekroczeniu której podatnik traci ww. zwolnienie, nie uwzględnia się m.in. dostawy towaru, dla której miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 23 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju – rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

1. podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
2. innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Na postawie art. 23 ust. 1 ustawy, w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, z zastrzeżeniem ust. 2.

Stosownie do treści art. 23 ust. 2 ustawy, w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, jeżeli całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

W myśl art. 23 ust. 3 ustawy, przepis ust. 2 stosuje się pod warunkiem, że całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Zgodnie z art. 23 ust. 4 ustawy, w przypadku przekroczenia kwoty, o której mowa w ust. 2, miejsce opodatkowania na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów obowiązuje, począwszy od dostawy, którą przekroczono tę kwotę.

Na podstawie art. 23 ust. 5 ustawy, podatnicy, do których ma zastosowanie ust. 2, mogą wybrać miejsce opodatkowania określone w ust. 1 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy.

Stosownie do art. 23 ust. 6 ustawy, zawiadomienie, o którym mowa w ust. 5, składa się co najmniej na 30 dni przed datą dostawy, począwszy od której podatnik chce korzystać z opcji, o której mowa w ust. 5.

W myśl art. 23 ust. 7 ustawy, w terminie 30 dni od pierwszej dostawy towarów po skorzystaniu z opcji, o której mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany przedstawić naczelnikowi urzędu skarbowego dokument potwierdzający o zawiadomieniu właściwego organu podatkowego w innym państwie członkowskim o zamiarze rozliczania w tym państwie członkowskim podatku od wartości dodanej od sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Z treści art. 23 ust. 8 ustawy wynika, że opcja, o której mowa w ust. 5, obowiązuje co najmniej przez 2 lata od daty pierwszej dostawy dokonanej w trybie przewidzianym tą opcją.

Z cytowanych przepisów wynika, że miejscem opodatkowania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju jest państwo przeznaczenia towarów, wówczas gdy wartość sprzedaży wysyłkowej do tego państwa przekracza określony w jego przepisach limit lub też jeśli jest ona niższa, lecz podatnik dokonał wyboru opodatkowania w tym państwie. W pozostałych przypadkach sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju podlega opodatkowaniu w Polsce.

Zatem podatnik korzystający ze zwolnienia podmiotowego powinien wliczyć do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, sprzedaż, która podlega opodatkowaniu na terytorium kraju i nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego. Będzie to sprzedaż dokonywana na terytorium kraju oraz sprzedaż wysyłkowa w części, która podlega opodatkowaniu na terytorium kraju. Trzeba zauważyć, że nie wliczanie – do limitu określonego w art. 113 ust. 1 ustawy – obrotu wynikającego ze sprzedaży wysyłkowej podlegającej opodatkowaniu poza granicami kraju ma na celu uniknięcie podwójnego opodatkowaniu tej samej transakcji, tj. zarówno w kraju, jak i w państwie przeznaczenia towaru. Natomiast wliczenie do ww. limitu, wartości obrotu ze sprzedaży wysyłkowej opodatkowanej na terytorium kraju ma na celu zapobieganie uniknięcia opodatkowaniu tej sprzedaży.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz przywołanych regulacji ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do stwierdzenia, że słusznie Wnioskodawca wskazał w swoim stanowisku, że do wartości limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, nie wlicza się wartości wewnątrzwpónotowej dostawy towarów. Jednakże – z uwagi na brzmienie art. 13 ust. 6 ustawy oraz fakt, że Wnioskodawca dokonując ww. sprzedaży korzystał ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy – dostawy dokonywane na rzecz podatników podatku od wartości dodanej, nie spełniały warunków wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zatem miejscem dokonania (opodatkowania) – zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – tej sprzedaży było terytorium kraju. Tym samym – wbrew stanowisku zawartemu we wniosku – sprzedaż tą należało wliczyć do limitu 150.000 zł uprawniającego do zwolnienia podmiotowego.

Natomiast w odniesieniu do sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju należy wskazać, że do wysokości limitu ustalonego przez państwo członkowskie przeznaczenia towarów, podlega ona opodatkowaniu na terytorium kraju (stosownie do treści art. 23 ust. 2 ustawy). W takim razie wartość tej sprzedaży wysyłkowej – traktowanej jako sprzedaż krajowa – należało wliczać do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Tym samym nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że do ww. limitu nie wlicza się sprzedaży wysyłkowej, bez względu na miejsce opodatkowania tej transakcji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.