Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-204/16-3/JK2
z 25 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 643, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2016 r. (data wpływu 24 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania Wnioskodawczyni kosztów transportu i noclegów przez pracodawcę z Holandii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania Wnioskodawczyni kosztów transportu i noclegów przez pracodawcę z Holandii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni została zatrudniona przez holenderskiego pracodawcę (dalej: Spółka) na podstawie holenderskiej umowy o pracę na czas określony. Co do zasady, mając na uwadze, że stałym miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni jest Polska, wykonuje ona pracę na rzecz Spółki z terytorium Polski. Mając jednak na uwadze, że potrzeby biznesowe Spółki oraz projektów, w które jest zaangażowana, wymagają również jej pobytu na terytorium Holandii (w siedzibie Spółki i w innych miejscach) zgodnie z ustaleniami ze Spółką, Wnioskodawczyni została zobligowana, że ok. 50% czasu jej pracy będzie przypadać na pracę na terytorium Holandii.

W związku z wymaganymi przez Spółkę pobytami przez Wnioskodawczynię na terytorium Holandii, Spółka finansuje Wnioskodawczyni koszty, takie jak: bilety lotnicze, przejazdy taksówkami, przejazdy komunikacją miejską w Holandii, noclegi, tj. opłaty za usługi hotelarskie wraz z podatkiem hotelowym na terytorium Holandii (dalej razem łącznie „Koszty Dodatkowe”). Powyższe Koszty Dodatkowe są ponoszone przez Wnioskodawczynię przy użyciu służbowej karty kredytowej lub gotówki, a następnie zwracane Wnioskodawczyni przez Spółkę. Spółka dokonuje zwrotu poniesionych wydatków wyłącznie do wysokości faktycznie poniesionych i udokumentowanych kwot.

Wyjazdy Wnioskodawczyni do Holandii nie są traktowane jako podróże służbowe w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Koszty Dodatkowe jakie Wnioskodawczyni otrzymuje od Spółki związane są tylko z projektami biznesowymi jakie realizuje Spółka.

Mając na uwadze, że miejscem zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawczyni jest Polska, jest Ona zobowiązana do samodzielnego obliczania zaliczek na podatek od przychodów osiągniętych z tytułu zagranicznej umowy o pracę - zgodnie z art. 44 ust. la i 3a updof. Obecnie przy kalkulacji należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (dalej: „PIT”) poza kwotą wynagrodzenia i innymi wypłatami wynikającymi z zawartego kontraktu, Wnioskodawczyni uwzględniała również kwotę Kosztów Dodatkowych.

W związku jednak z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, oraz najnowszą linią orzeczniczą Wnioskodawczyni nabrała wątpliwości, czy jej dotychczasowe postępowanie było prawidłowe oraz czy nie należy zmienić dotychczasowego postępowania w przedmiocie opodatkowania Kosztów Dodatkowych, tj. odstąpić od traktowania ich jako dodatkowego przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy równowartość otrzymanych przez Wnioskodawczynię Kosztów Dodatkowych stanowiła dla Wnioskodawczyni przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 oraz art. 11 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej: updof) i Wnioskodawczyni prawidłowo uwzględniała ich kwotę przy kalkulacji zaliczki na podatek zgodnie z art. 44 ust. la i 3a updof?
2. Czy równowartość otrzymywanych przez Wnioskodawcę zwrotów Kosztów Dodatkowych powinna nadal stanowić dla Wnioskodawczyni przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 oraz art. 11 ust. 1 updof i Wnioskodawczyni powinna nadal uwzględniać ich kwotę przy kalkulacji zaliczki na podatek zgodnie z art. 44 ust. la i 3a updof?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisanej sytuacji kwota Kosztów Dodatkowych finansowanych przez Spółkę, z których Wnioskodawczyni korzysta wyłącznie w celu realizacji zadań powierzonych przez Spółkę, nie powinna stanowić przychodu na gruncie updof. W rezultacie Wnioskodawczyni nie powinna w przyszłości uwzględniać kwoty Kosztów Dodatkowych przy kalkulacji zaliczki na PIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 updof, za przychody ze stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W konsekwencji, przychodami ze stosunku pracy są nie tylko wypłaty pieniężne, ale także wartość innych otrzymanych lub postawionych do dyspozycji pracownika świadczeń pieniężnych lub rzeczowych, wynikających ze stosunku pracy. W szczególności, przychodami ze stosunku pracy jest wartość innych nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez pracownika.

W przedmiotowej sprawie istotne jest aby rozstrzygnąć czy sfinansowanie przez Spółkę Kosztów Dodatkowych związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych przez Wnioskodawczynię stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu powyższego przepisu.

Zgodnie z uchwałami NSA z dnia 24 maja 2010 r. o sygn. akt II FPS 1/10 oraz z dnia 24 października 2011 r. o sygn. akt II FPS 7/10, w zakres pojęcia „nieodpłatne świadczenie” wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Mając na uwadze powyższe, o nieodpłatnym świadczeniu w rozumieniu art. 12 ust. 1 udof dla Wnioskodawczyni może być mowa w sytuacji, gdy wystąpi dla niego korzyść, tj. nastąpi realne przysporzenie majątkowe oraz świadczenie jest dokonane w jego interesie. Z całą pewnością natomiast taka korzyść nie wystąpi jak wskazał Trybunału Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. akt K 7/13, jeżeli świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonywania pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz charakter pobytów Wnioskodawczyni na terytorium Holandii, Wnioskodawczyni uważa, że ponoszone przez Spółkę kwoty Kosztów Dodatkowych nie stanowią świadczeń spełnionych w jej interesie i przynoszących jej korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść.

Według Wnioskodawczyni, fakt, że Spółka pokrywa w jej imieniu te koszty jest w pełni związany z koniecznością zapewnienia przez Spółkę efektywnej organizacji procesu świadczenia pracy w celu osiągnięcia zamierzonej przez Spółkę korzyści z pracy wykonywanej przez Wnioskodawczynię. To Spółka, aby osiągnąć zakładane cele biznesowe, w taki sposób organizuje pracę Wnioskodawczyni, aby w swoim czasie pracy osiągnęła ona zadowalającą dla Spółki wydajność i jakość pracy. Zgodnie z decyzją Spółki, aby osiągnąć powyższe cele, Wnioskodawczyni część swojego czasu pracy powinna poświęcać na wykonywanie zadań na terytorium Holandii.

Koszty Dodatkowe mają więc na celu realizację powierzonych przez Spółkę zadań Wnioskodawczyni, a nie przysporzenie Jej dodatkowych korzyści materialnych. Gdyby nie narzucona przez Spółkę konieczność wykonywania pracy poza faktycznym miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni nie przeznaczyłaby porównywalnych środków na noclegi poza miejscem zamieszkania bądź dojazd do tego miejsca. Dzięki finansowanym przez Spółkę Kosztom Dodatkowym Wnioskodawczyni nie realizuje swoich prywatnych celów, tylko obowiązki służbowe wyznaczone przez Spółkę.

Dla poparcia powyższego stanowiska Wnioskodawczyni należy ponownie odnieść się do przytoczonego wcześniej wyroku Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt K 7/13). Sąd w powyższym wyroku oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. l oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b updof wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu określoną korzyść (w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść),
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna dla wszystkich podmiotów).
   
   

W związku z powyższym, jeżeli świadczenie nie jest spełnione w interesie pracownika to nie powinno stanowić dla niego dodatkowego przychodu.

Takie stanowisko przyjął również NSA w wyroku z dnia 19 września 2014 r. o sygn. II FSK 2280/12, który podpierając się wyżej wspomnianym stanowiskiem TK stwierdził, że: „skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Jak już wcześniej wspomniano, udostępnienie miejsc noclegowych pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy - gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę - nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów.

Reasumując, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że sfinansowanie Jej przez Spółkę Kosztów Dodatkowych nie stanowi dla Niej przychodu, gdyż następuje w interesie pracodawcy. Stąd kwoty Kosztów Dodatkowych nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek PIT, które z zgodnie z art. 44 ust. la i 3a updof Wnioskodawczyni sama powinna naliczać i odprowadzać do odpowiedniego urzędu skarbowego.

Jednocześnie, kwoty Kosztów Dodatkowych nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek PIT w przyszłości.

Niniejsza interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego. Natomiast w zakresie stanu faktycznego zostało wydane odrębne rozstrzygniecie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Stosownie do art. 44 ust. 3a ustawy podatkowej podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Przy tym, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  
  

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Szerzej do tej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 stwierdzając, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przykładem tego rodzaju świadczeń są świadczenia spełnione wyłącznie w interesie pracodawcy, tj. mające charakter służbowy a nie prywatny.

Odnosząc powyższe do okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. i orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych zwracane na rzecz Wnioskodawczynię przez pracodawcę faktycznie poniesione wydatki związane z kosztem zakupu biletów lotniczych, opłat za przejazdy komunikacją miejską i taksówkami, noclegów nie generują po stronie Wnioskodawczyni przychodu do opodatkowania. Ponoszone są bowiem wyłącznie w interesie pracodawcy, a co za tym idzie Wnioskodawczyni nie otrzymuje jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Zatem kwoty tych kosztów nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy, o których mowa w art. 44 ust. 1a zw. z art. 44 ust. 3a ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. Ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.