INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2011r. (data wpływu do tut. organu w dniu 24 czerwca 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 września 2011r. (data wpływu do tut. organu 6 września 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo obciążając swoich kontrahentów:

• opłatami wynikającymi z decyzji Okręgowych Urzędów Miar na podstawie not księgowych lub w osobnej pozycji na fakturze VAT bez oznaczenia stawki podatku od towarów i usług,
• opłatami naliczanymi przez Urząd Dozoru Technicznego na podstawie faktur VAT wykazując te opłaty w osobnej pozycji bez oznaczenia stawki podatku VAT,

czy też powinien wyżej wymienione opłaty wykazywać na fakturze z uwzględnieniem stawki VAT 23% – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo obciążając swoich kontrahentów:

• opłatami wynikającymi z decyzji Okręgowych Urzędów Miar na podstawie not księgowych lub w osobnej pozycji na fakturze VAT bez oznaczenia stawki podatku od towarów i usług,
• opłatami naliczanymi przez Urząd Dozoru Technicznego na podstawie faktur VAT wykazując te opłaty w osobnej pozycji bez oznaczenia stawki podatku VAT,

czy też powinien wyżej wymienione opłaty wykazywać na fakturze z uwzględnieniem stawki VAT 23%.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 września 2011r. (data wpływu 6 września 2011r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1058/11/MS z dnia 25 sierpnia 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca na zlecenie kontrahentów zajmuje się montażem, modernizacją oraz konserwacją zbiorników na paliwa płynne, które znajdują się m.in. na stacjach paliw. W ramach tych czynności Wnioskodawca zobowiązany jest przestrzegać przepisów dotyczących dozoru technicznego oraz przepisów ustawy – Prawo o miarach. Opłaty za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji wynikają z przepisów i są obowiązkowe.

Nad przebiegiem i rezultatem danych prac wykonywany jest dozór techniczny przez właściwy Urząd Dozoru Technicznego, który obciąża Wnioskodawcę za „czynności dozoru technicznego – np. badanie urządzenia, lub uzgodnienie dokumentacji” opłatami wynikającymi z rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010r. w sprawie opłat za czynności jednostek dozoru technicznego oraz w oparciu o ustawę z dnia 21 grudnia 2000r. o dozorze technicznym. Urząd Dozoru Technicznego na powyższe opłaty wystawia rachunki (bez podatku VAT).

Okręgowe Urzędy Miar obciążają Wnioskodawcę opłatami w oparciu o ustawę z dnia 11 maja 2001r. – Prawo o miarach oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 października 2004r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy. Główny Urząd Miar w sprawie opłat wydaje decyzje. Wnioskodawca otrzymuje decyzję np. za „legalizację zbiorników paliwowych”. W umowach zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentami widnieje zapis, że wszystkie koszty związane z czynnościami dokonywanymi przez Główny Urząd Miar i Urząd Dozoru Technicznego pokrywać będą zleceniodawcy (a więc kontrahenci Wnioskodawcy) i opłaty te nie stanowią elementu kalkulacji ceny usługi za np. modernizację zbiorników paliwowych. Wnioskodawca jako wykonawca usługi przyjmuje na siebie ciężar obowiązkowych opłat m.in. za czynności związane z uzgodnieniem dokumentacji, za legalizację zbiorników itp. a następnie zarówno opłaty Urzędu Dozoru Technicznego jak i Okręgowych Urzędów Miar „refakturuje” na swoich kontrahentów i obciąża ich powyższymi opłatami (w wysokości kwot zgodnych z decyzją Okręgowego Urzędu Miar oraz rachunkiem Urzędu Dozoru Technicznego). Opłaty za czynności Urzędu Dozoru Technicznego Wnioskodawca „przenosi” na swoich kontrahentów i wystawia dla nich faktury VAT wyszczególniając opłatę w osobnej pozycji bez określania stawki podatku od towarów i usług, natomiast opłaty naliczone na podstawie decyzji Okręgowych Urzędów Miar Wnioskodawca „przenosi” na swoich zleceniodawców na podstawie not księgowych lub uwzględnia na fakturze VAT w osobnej pozycji bez stawki podatku od towarów i usług.

Koszt powyższych opłat Urzędu Dozoru Technicznego oraz Okręgowych Urzędów Miar nie jest wliczany w całość ceny usługi, którą na zlecenie swoich kontrahentów wykonuje Wnioskodawca, lecz Wnioskodawca dodatkowo obciąża kontrahentów, by otrzymać zwrot poniesionych wydatków. Wnioskodawca wyłącznie pośredniczy w załatwieniu formalności w Okręgowych Urzędach Miar oraz w Urzędzie Dozoru Technicznego. Wnioskodawca obciążając swoich kontrahentów za wyżej opisane opłaty nie dolicza jakiejkolwiek marży.

Przepisy, z których wynika, że wykonywanie przez Wnioskodawcę prac w zakresie montażu, modernizacji, konserwacji zbiorników na paliwa płynne to:

• art. 34 ustawy z dnia 21 grudnia 2000r. o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 122 poz. 1321 z późn. zm.)
• rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 18 września 2001r. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego, jakim powinny odpowiadać zbiorniki bezciśnieniowe i niskociśnieniowe przeznaczone do magazynowania materiałów ciekłych zapalnych (Dz. U. Nr 113, poz. 1211),
  
  

Niemożliwe jest wykonywanie tych czynności bez czynności nadzoru dokonywanych przez Urząd Dozoru Technicznego.

Przedmiotowe prace wykonywane są przez Wnioskodawcę na zbiornikach będących własnością klientów, przed przystąpieniem do wykonania zadania niezbędne jest przedłożenie w Urzędzie Dozoru Technicznego przez Wnioskodawcę odpowiedniej dokumentacji, w oparciu o którą, wykonywane są w następnej kolejności prace. Ten wstępny etap jest nazywany uzgodnieniem dokumentacji i koszt opłat za czynności Urzędu Dozoru Technicznego dotyczące niniejszego uzgodnienia ponosi Wnioskodawca (jest on wkalkulowany w cenę usługi). Natomiast koszty wszystkich pozostałych czynności wykonywanych przez Urząd Dozoru Technicznego czyli nadzoru technicznego nad przebiegiem prac ponosi klient i te koszty są refakturowane przez Wnioskodawcę na klienta (ze względu na to, iż zbiornik stanowi własność klienta).

Wnioskodawca na wykonywanie prac w zakresie montażu, modernizacji oraz konserwacji zbiorników na paliwa płynne musi posiadać uprawnienia do modernizacji i naprawy zbiorników wydawane w formie decyzji Urzędu Dozoru Technicznego w oparciu o art. 10 ust. 2 w związku z art. 9 ust. 1, 2 i 4 oraz art. 37 pkt 33 ustawy z dnia 21 grudnia 2000r. o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 122, poz. 1321, z późn. zm.), a także art. 104 kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.).

Z zawartych przez Wnioskodawcę umów z kontrahentami na wykonywanie prac w zakresie montażu, modernizacji oraz konserwacji zbiorników na paliwa płynne wynika uzależnienie uznania (odbioru) robót za wykonane od uzyskania przez Wnioskodawcę pozytywnych opinii dozoru technicznego. Decyzja Urzędu Dozoru Technicznego dopuszczająca zbiornik do dalszej eksploatacji (w przypadku modernizacji, konserwacji) lub w przypadku montażu do eksploatacji jest podstawą do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dla kontrahenta za wykonanie usługi.

Przepisy, z których wynika, że wykonanie przez Wnioskodawcę prac w zakresie montażu, modernizacji oraz konserwacji zbiorników na paliwa płynne podlega kontroli metrologicznej to:

• ustawa z dnia 11 maja 2001r. Prawo o miarach (Dz. U. z 2004r. Nr 243, poz. 2441 z późn. zm.),
• rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 7 stycznia 2008r. w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 29),
• rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007r. w sprawie rodzajów przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej oraz zakresu tej kontroli (Dz. U. z 2008r. Nr 3, poz.13).
  
  

Niemożliwe jest wykonywanie prac przez Wnioskodawcę bez czynności dokonywanych przez organy administracji miar i podległe im urzędy.

W przypadku wykonywania przedmiotowych prac przez Wnioskodawcę czynności wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy dotyczą klientów Wnioskodawcy (ze względu na fakt, iż są oni właścicielami zbiorników), jednak opłaty ponoszone są zawsze przez podmiot, który zgłasza zbiornik do legalizacji w urzędzie miar (a więc wypełnia wniosek i odpowiednie formularze) – w celu usprawnienia toku prac dokonuje tego Wnioskodawca – jednak zawsze przenosi te opłaty w całości na kontrahentów.

Z zawartych przez Wnioskodawcę z kontrahentami umów na wykonanie prac w zakresie montażu, modernizacji oraz konserwacji zbiorników wynika uzależnienie tych robót za wykonane od uzyskania przez Wnioskodawcę pozytywnych opinii organów administracji miar i podległych im urzędów. Decyzja Obwodowego Urzędu Miar – świadectwo legalizacji zbiornika jest obok decyzji Urzędu Dozoru Technicznego podstawą do wystawienia faktury dla kontrahenta za wykonanie usługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo obciążając swoich kontrahentów:

1. opłatami wynikającymi z decyzji Okręgowych Urzędów Miar na podstawie not księgowych lub w osobnej pozycji na fakturze VAT bez oznaczenia stawki podatku od towarów i usług,
2. opłatami naliczonymi przez Urząd Dozoru Technicznego na podstawie faktur VAT wykazując te opłaty w osobnej pozycji bez oznaczania stawki podatku VAT...
   
   

Czy Wnioskodawca powinien wyżej wymienione opłaty wykazywać na fakturze z uwzględnieniem stawki VAT 23%...

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 8 ust. 2a w związku z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług Wnioskodawca ma prawo nie stosować do „refaktury” opłat Urzędu Dozoru Technicznego oraz Okręgowego Urzędu Miar poniesionych na rzecz kontrahentów stawki podatku VAT w wysokości 23%, a w oparciu o umowę cywilnoprawną zawartą z kontrahentami przenosić na rzecz zleceniodawców opłaty w wysokości takiej jak sam jest obciążany przez Urząd Dozoru Technicznego i Okręgowe Urzędy Miar w imieniu swoich zleceniodawców – bez podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., a od dnia 26 sierpnia 2011r. t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT – obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r. podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 marca 2011r. podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.) obowiązującego do dnia 31 marca 2011r. faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Natomiast zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011r. faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca na zlecenie kontrahentów zajmuje się montażem, modernizacją oraz konserwacją zbiorników na paliwa płynne, które znajdują się m.in. na stacjach paliw. W ramach tych czynności Wnioskodawca zobowiązany jest przestrzegać przepisów dotyczących dozoru technicznego oraz przepisów ustawy – Prawo o miarach. Opłaty za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji wynikają z przepisów i są obowiązkowe.

Nad przebiegiem i rezultatem danych prac wykonywany jest dozór techniczny przez właściwy Urząd Dozoru Technicznego, który obciąża Wnioskodawcę za „czynności dozoru technicznego – np. badanie urządzenia, lub uzgodnienie dokumentacji” opłatami wynikającymi z rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010r. w sprawie opłat za czynności jednostek dozoru technicznego oraz w oparciu o ustawę z dnia 21 grudnia 2000r. o dozorze technicznym.

Okręgowe Urzędy Miar obciążają Wnioskodawcę opłatami w oparciu o ustawę z dnia 11 maja 2001r. – Prawo o miarach oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 października 2004r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy. Główny Urząd Miar w sprawie opłat wydaje decyzję. Wnioskodawca otrzymuje decyzję np. za „legalizację zbiorników paliwowych”.

Wnioskodawca na wykonywanie prac w zakresie montażu, modernizacji oraz konserwacji zbiorników na paliwa płynne musi posiadać uprawnienia do modernizacji i naprawy zbiorników wydawane w formie decyzji Urzędu Dozoru Technicznego w oparciu o art. 10 ust. 2 w związku z art. 9 ust. 1, 2 i 4 oraz art. 37 pkt 33 ustawy z dnia 21 grudnia 2000r.o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 122, poz. 1321, z późn. zm.), a także art. 104 kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.).

Niemożliwe jest wykonywanie tych czynności bez czynności nadzoru dokonywanych przez Urząd Dozoru Technicznego.

Decyzja Urzędu Dozoru Technicznego dopuszczająca zbiornik do dalszej eksploatacji (w przypadku modernizacji, konserwacji) lub w przypadku montażu do eksploatacji jest podstawą do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dla kontrahenta za wykonanie usługi.

Przepisy, z których wynika, że wykonanie przez Wnioskodawcę prac w zakresie montażu, modernizacji oraz konserwacji zbiorników na paliwa płynne podlega kontroli metrologicznej to:

• ustawa z dnia 11 maja 2001r. Prawo o miarach (Dz. U. z 2004r. Nr 243, poz. 2441 z późn. zm.),
• rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 7 stycznia 2008r. w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 29),
• rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007r. w sprawie rodzajów przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej oraz zakresu tej kontroli (Dz. U. z 2008r. Nr 3, poz.13).
  
  

Niemożliwe jest wykonywanie prac przez Wnioskodawcę bez czynności dokonywanych przez organy administracji miar i podległe im urzędy.

Decyzja Obwodowego Urzędu Miar – świadectwo legalizacji zbiornika jest obok decyzji Urzędu Dozoru Technicznego podstawą do wystawienia faktury dla kontrahenta za wykonanie usługi.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000r. o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 122 poz. 1321 z późn. zm.) dokonanie naprawy lub modernizacji urządzenia technicznego, z wyjątkiem naprawy urządzeń, o których mowa w art. 15 ust. 1, wymaga uprzedniego uzgodnienia z organem właściwej jednostki dozoru technicznego.

Przepisy art. 14 stosuje się odpowiednio do urządzenia technicznego po jego naprawie lub modernizacji.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1, 2, 3 i 4 ustawy o dozorze technicznym urządzenia techniczne objęte dozorem technicznym, z wyjątkiem urządzeń, o których mowa w art. 15 ust. 1, mogą być eksploatowane tylko na podstawie decyzji zezwalającej na ich eksploatację, wydanej przez organ właściwej jednostki dozoru technicznego.

Organ właściwej jednostki dozoru technicznego przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 1, przeprowadza badania i wykonuje czynności sprawdzające, o których mowa w art. 13 ust. 1, oraz:

1. sprawdza kompletność i prawidłowość przedłożonej dokumentacji,
2. dokonuje badania urządzenia poprzez sprawdzenie zgodności wykonania tego urządzenia z dokumentacją i warunkami technicznymi dozoru technicznego, a także stanu urządzenia, jego wyposażenia i oznakowań,
3. przeprowadza próby techniczne przed uruchomieniem urządzenia oraz w warunkach pracy w zakresie ustalonym w warunkach technicznych dozoru technicznego dla poszczególnych rodzajów urządzeń,
4. przeprowadza badanie specjalne ustalone w dokumentacji projektowej urządzenia lub, w technicznie uzasadnionych przypadkach, na żądanie organu właściwej jednostki dozoru technicznego.
   
   

W technicznie uzasadnionych przypadkach część badań urządzenia technicznego, o których mowa w ust. 2 pkt 2-4, może być przeprowadzona u wytwarzającego urządzenie. Wyniki tych badań oraz stan techniczny urządzenia określa się w protokole badania; wyniki te mogą być uwzględniane przy badaniu urządzenia u eksploatującego, poprzedzającym wydanie decyzji zezwalającej na eksploatację urządzenia.

Na podstawie pozytywnych wyników badań i wykonanych czynności, o których mowa w ust. 2, organ właściwej jednostki dozoru technicznego wydaje decyzję zezwalającą na eksploatację urządzenia, w której ustala formę dozoru technicznego, jaką będzie objęte to urządzenie.

Kwestię opłat za czynności jednostek dozoru technicznego w tym opłat za wykonanie czynności związanych z przeprowadzaniem postępowania uprawniającego przedsiębiorcę do wytwarzania materiałów, elementów lub urządzeń technicznych oraz do wykonywania napraw, modernizacji i chemicznego czyszczenia i trawienia urządzeń reguluje rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego (Dz. U. Nr 229, poz. 1502).

Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 2001r. Prawo o miarach (t. j. Dz. U. z 2004r. Nr 243, poz. 2441 ze zm.) przedmiotowa ustawa reguluje zagadnienia

1. legalnych jednostek miar i państwowych wzorców jednostek miar;
2. prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych;
3. kompetencji i zadań organów administracji rządowej właściwych w sprawach miar, zwanych dalej "organami administracji miar";
4. sprawowania nadzoru nad wykonywaniem przepisów ustawy.
   
   

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ww. ustawy czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, określone w niniejszej ustawie i jej przepisach wykonawczych oraz wynikające z wykonywania przez nie zadań przewidzianych w odrębnych ustawach, podlegają opłacie.

Natomiast zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy Prawo o miarach opłaty pobiera się za następujące czynności:

1. wydanie, zmianę i odmowę wydania decyzji zatwierdzenia typu przyrządów pomiarowych;
2. wydanie dowodu legalizacji albo za wykonane czynności sprawdzenia w przypadku, gdy przyrząd pomiarowy nie spełnia wymagań i nie może być zalegalizowany;
3. uznanie i odmowę uznania za równoważne prawnej kontroli metrologicznej w Rzeczypospolitej Polskiej odpowiedniej kontroli wykonanej przez właściwe zagraniczne instytucje metrologiczne;
4. udzielenie, odmowę udzielenia lub zmianę upoważnienia do legalizacji pierwotnej oraz ponownej;
5. udzielenie lub zmianę zezwolenia do wykonywania napraw lub instalacji oraz sprawdzania przyrządów pomiarowych;
6. wydanie, zmianę i odmowę wydania decyzji o utworzeniu punktu legalizacyjnego;
7. wzorcowanie zbiorników statków;
8. wykonane podczas przeprowadzania kontroli, o której mowa w art. 16g ust. 1;
9. związane z uznawaniem wzorców jednostek miar za państwowe wzorce jednostek miar;
10. związane ze sprawowaniem nadzoru nad jednostkami i laboratoriami spoza administracji miar będących właścicielami tych wzorców;
11. związane z kontrolą towarów paczkowanych;
12. wydanie albo odmowę wydania potwierdzenia, o którym mowa w art. 111 ust. 6b ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).

Kwestię wysokości opłat za czynności organów administracji miar reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 października 20004r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. Nr 229, poz. 2309 ze zm.).

Aby móc wskazać, iż dana usługa jest usługą złożoną, winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej usługi głównej.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Z opisu zwartego we wniosku wynika, że niemożliwe jest wykonywanie przez Wnioskodawcę, na zlecenie kontrahentów, montażu, modernizacji oraz konserwacji zbiorników na paliwa płynne bez czynności nadzoru dokonywanych przez Urząd Dozoru Technicznego jak również bez czynności dokonywanych przez organy administracji miar i podległe im urzędy. Wnioskodawca stwierdza wprost, że „Decyzja Urzędu Dozoru Technicznego dopuszczająca zbiornik do dalszej eksploatacji (w przypadku modernizacji, konserwacji) lub w przypadku montażu do eksploatacji jest podstawą do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dla kontrahenta za wykonanie usługi. Decyzja Obwodowego Urzędu Miar – świadectwo legalizacji zbiornika jest obok decyzji Urzędu Dozoru Technicznego podstawą do wystawienia faktury dla kontrahenta za wykonanie usługi.”

Koszt opłat naliczanych przez Urząd Dozoru Technicznego oraz koszt opłat wynikających z decyzji Okręgowych Urzędów Miar są elementami kalkulacyjnymi otrzymywanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia (częścią odpłatności za kompleksową usługę montażu, modernizacji albo konserwacji zbiorników na paliwa płynne).

Koszt opłat naliczanych przez Urząd Dozoru Technicznego oraz koszt opłat wynikających z decyzji Okręgowych Urzędów Miar będzie ściśle związany z wykonywaną przez Wnioskodawcę usługą montażu, modernizacji albo konserwacji zbiorników na paliwa płynne. Przy czym wykonanie przedmiotowej usługi nie będzie możliwe bez dokonania, jak sam Wnioskodawca stwierdził we wniosku, odpowiednich czynności przez Urząd Dozoru Technicznego oraz Okręgowy Urząd Miar. Jak wskazał bowiem Wnioskodawca usługi w zakresie montażu, modernizacji albo konserwacji zbiorników na paliwa płynne nie mogłyby być uznane za wykonane (brak byłoby podstawy do wystawienie faktury VAT dla zleceniodawców) bez czynności nadzoru dokonywanych przez Urząd Dozoru Technicznego jak również bez czynności dokonywanych przez organy administracji miar i podległe im urzędy.

Zatem koszty opłat naliczanych przez Urząd Dozoru Technicznego oraz koszty opłat wynikających z decyzji Okręgowych Urzędów Miar stanowią element kalkulacyjny otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę). Na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi składać się będą na równi z wypłacanym wynagrodzeniem za samą czynność montażu, modernizacji albo konserwacji zbiorników na paliwa płynne także koszty opłat naliczanych przez Urząd Dozoru Technicznego oraz koszty opłat wynikających z decyzji Okręgowych Urzędów Miar. Koszty opłat naliczanych przez Urząd Dozoru Technicznego oraz koszty opłat wynikających z decyzji Okręgowych Urzędów Miar stanowią element rachunku kosztów zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności (ceny) za wykonywaną usługę montażu, modernizacji albo konserwacji zbiorników na paliwa płynne. Stanowić będą więc obrót w rozumieniu powołanego wyżej art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, tj. kwotę należną z tytułu sprzedaży świadczonej przez Wnioskodawcę usługi montażu, modernizacji albo konserwacji zbiorników na paliwa płynne.

W związku z powyższym, poniesione koszty badania technicznego zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu świadczonej usługi, co oznacza, że podstawa opodatkowania na fakturze dokumentującej świadczoną usługę montażu, modernizacji albo konserwacji zbiorników na paliwa płynne, powinna obejmować również kwoty opłat naliczanych przez Urząd Dozoru Technicznego oraz opłat wynikających z decyzji Okręgowych Urzędów Miar. W konsekwencji, opłaty naliczane przez Urząd Dozoru Technicznego oraz opłaty wynikające z decyzji Okręgowych Urzędów Miar, powinny być u Wnioskodawcy opodatkowane taką stawką podatku od towarów i usług jak świadczona przez niego usługa główna.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że ma prawo przenosić na zleceniodawców opłaty w wysokości takiej samej jak sam jest obciążany przez Urząd Dozoru Technicznego i Okręgowe Urzędy Miar bez podatku VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Zatem dokumenty te nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.