2016.05.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-157/16/TJ
z 9 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015, poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2016 r. (data wpływu 10 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży lokali mieszkalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży lokali mieszkalnych.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2002 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nabyła od przedsiębiorstwa deweloperskiego udział 427/10.000 we współwłasności nieruchomości, stanowiącej działkę zabudowaną budynkiem z lokalami mieszkalnymi, na podstawie umowy sprzedaży warunkowej z dnia 26 października 2000 r. i umowy przeniesienia własności z dnia 30 lipca 2002 r., zgodnie z którymi w ramach nabytego udziału Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem korzystali z wyłączeniem innych współwłaścicieli z dwóch niewyodrębnionych lokali mieszkalnych numer 15 oraz 23 oraz miejsc parkingowych numer 2 oraz 3 położonych w gali garażowej.

Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 30 maja 2014 r. dokonano zniesienia współwłasności nieruchomości, stanowiącej opisaną wyżej działkę zabudowaną budynkiem z lokalami mieszkalnymi, dla której Sąd Rejonowy prowadził księgę wieczystą, w której Wnioskodawczyni z mężem byli wpisani jako współwłaściciele z udziałem 427/10.000, w ten sposób, że w znajdującym się na przedmiotowej nieruchomości budynku, wyodrębniono lokale mieszkalne dla posiadaczy udziałów w nieruchomości przed zniesieniem współwłasności. Wyodrębnienie lokali zostało dokonane w ten sposób, że wyodrębnione lokale mieszkalne, których własność została przyznana poszczególnym współwłaścicielom były dokładnie tymi samymi lokalami mieszkalnymi, z których mieli prawo korzystać jako współwłaściciele. Zniesienia współwłasności dokonano bez spłat i dopłat. Jednocześnie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 30 maja 2014 r. dokonano ustalenia sposobu korzystania przez wybranych właścicieli z wyłączeniem innych właścicieli z tarasów, ogródków przydomowych oraz miejsc garażowych (stanowiących część wspólną nieruchomości). Wskazanym postanowieniem Sądu Rejonowego dokonano ustalenia dla każdego z właścicieli udziału w częściach wspólnych nieruchomości.

Dla celów wniosku o zniesienie współwłasności złożonego przez wszystkich współwłaścicieli do Sądu Rejonowego wykonane zostały przez biegłego sądowego szkice budynku oraz dokonana została wycena każdego z lokali mieszkalnych wraz z przysługującymi prawami do korzystania z tarasów, ogródków przydomowych oraz miejsc garażowych (stanowiących część wspólną nieruchomości).

W wyniku postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 30 maja 2014r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem stali się właścicielami wyodrębnionych lokali mieszkalnych numer 15 oraz 23, czyli dokładnie tych samych, z których mieli prawo korzystać z wyłączeniem innych współwłaścicieli na podstawie umowy sprzedaży warunkowej z 26 października 2000 r. i umowy przeniesienia własności z dnia 30 lipca 2002 r. Ustalano również, że mają prawo do korzystania z miejsc garażowych 2 oraz 3 z wyłączeniem innych właścicieli.

Zgodnie z wyceną biegłego wartość tych dwóch lokali wraz z prawem korzystania z miejsc parkingowych wynosi łącznie 370.000 zł. Wartość tych dwóch lokali mieszkalnych (numer 15 oraz 23) wraz z prawem korzystania z miejsc parkingowych na poziomie 370.000 zł stanowi 4,86 % sumy wartości wszystkich lokali (7.615.000 zł) w przedmiotowym budynku według wyceny biegłego sądowego (370.000zł/ 7.615.000 zł = 4,86 %)

Jednocześnie w wyniku postanowienia Sądu Rejonowego 30 maja 2014 r. Wnioskodawczyni przyznano udział 4582/100.000 (czyli 4,582 %) w częściach wspólnych nieruchomości. Udział w częściach wspólnych nieruchomości został ustalony na podstawie porównania powierzchni lokali mieszkalnych w sumie całkowitej powierzchni lokali.

W styczniu 2016 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem dokonali sprzedaży dwóch przedmiotowych lokali mieszkalnych (numer 15 oraz 23). Sprzedaż lokali mieszkalnych nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w wyniku sprzedaży w styczniu 2016r. dwóch lokali mieszkalnych (numer 15 oraz 23) nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment jej nabycia.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy współwłasności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jak przypadł byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Zatem jeżeli zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat, a wielkość (wartość) przyznanych w wyniku zniesienia współwłasności rzeczy (nieruchomości) odpowiada wielkości (wartości) udziału we współwłasności, to zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży – które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jak pierwotnie podatnikowi przysługiwał. W ocenie Wnioskodawczyni z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia na gruncie analizowanej sprawy, gdyż w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości nie otrzymała z mężem niczego nowego – tzn. nieruchomość po dokonanym podziale miała taką samą wartość jak wartość udziału przed podziałem. W przedmiotowym przypadku stan majątku osobistego Wnioskodawczyni j Jej męża nie zwiększył się w wyniku zniesienia współwłasności ponieważ w wyniku postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 30 maja 2014 r. stali się z mężem właścicielami wyodrębnionych lokali mieszkalnych numer 15 oraz 23, czyli dokładnie tych samych, z których mieli prawo korzystać z wyłączeniem innych współwłaścicieli na podstawie umowy sprzedaży warunkowej i umowy przeniesienia własności oraz zachowali prawo do korzystania z tych samych miejsc parkingowych.

Wnioskodawczyni wskazuje, że jakkolwiek wartość dwóch lokali mieszkalnych (numer 15 oraz 23) wraz z prawem korzystania z miejsc parkingowych na poziomie 370.000 zł stanowi 4,86 % sumy wartości wszystkich lokali (7.615.000zł) w przedmiotowym budynku według wyceny biegłego sądowego (370.000zł/7.615.000zł = 4,86 %), a udział Wnioskodawczyni i Jej męża we współwłasności (przed zniesieniem współwłasności) wynosił 427/10.000 czyli 4,27 % to stan ich majątku osobistego nie zwiększył się po zniesieniu współwłasności.

Również fakt, że przyznany udział w częściach wspólnych nieruchomości na poziomie 4,582 % przewyższa udział Wnioskodawczyni i Jej męża we współwłasności (przed zniesieniem współwłasności), to nie ma to znaczenia dla stanu ich majątku osobistego (ponieważ udział w częściach wspólnych nieruchomości jest ustalany na podstawie powierzchni lokali).

Ponieważ stan majątku osobistego Wnioskodawczyni i Jej męża nie zwiększył się w wyniku postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 30 maja 2014 r., za datę nabycia nieruchomości należy przyjąć datę pierwotnego nabycia tj., umowy przeniesienia własności z dnia 30 lipca 2002 r.

Zatem ponieważ odpłatne zbycie (sprzedaż wyodrębnionych lokali mieszkalnych numer 15 oraz 23) nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie (rok 2002), sprzedaż tych lokali mieszkalnych nie stanowi źródła przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości lub praw albo rzeczy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data ich nabycia.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że w 2002 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem nabyła od przedsiębiorstwa deweloperskiego udział 427/10.000 we współwłasności nieruchomości, stanowiącej działkę zabudowaną budynkiem z lokalami mieszkalnymi, na podstawie umowy sprzedaży warunkowej z dnia 26 października 2000 r. i umowy przeniesienia własności z dnia 30 lipca 2002 r., zgodnie z którymi w ramach nabytego udziału Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem korzystali z wyłączeniem innych współwłaścicieli z dwóch niewyodrębnionych lokali mieszkalnych numer 15 oraz 23 oraz miejsc parkingowych numer 2 oraz 3 położonych w gali garażowej.

Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 30 maja 2014 r. dokonano zniesienia współwłasności nieruchomości, stanowiącej opisaną wyżej działkę zabudowaną budynkiem z lokalami mieszkalnymi, w ten sposób, że w znajdującym się na przedmiotowej nieruchomości budynku, wyodrębniono lokale mieszkalne dla posiadaczy udziałów w nieruchomości przed zniesieniem współwłasności. Wyodrębnienie lokali zostało dokonane w ten sposób, że wyodrębnione lokale mieszkalne, których własność została przyznana poszczególnym współwłaścicielom były dokładnie tymi samymi lokalami mieszkalnymi, z których mieli prawo korzystać jako współwłaściciele. Zniesienia współwłasności dokonano bez spłat i dopłat. Jednocześnie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 30 maja 2014 r. dokonano ustalenia sposobu korzystania przez wybranych właścicieli z wyłączeniem innych właścicieli z tarasów, ogródków przydomowych oraz miejsc garażowych (stanowiących część wspólną nieruchomości). Wskazanym postanowieniem Sądu Rejonowego dokonano ustalenia dla każdego z właścicieli udziału w częściach wspólnych nieruchomości.

W wyniku postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 30 maja 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem stali się właścicielami wyodrębnionych lokali mieszkalnych numer 15 oraz 23, czyli dokładnie tych samych, z których mieli prawo korzystać z wyłączeniem innych współwłaścicieli na podstawie umowy sprzedaży warunkowej z 26 października 2000 r. i umowy przeniesienia własności z dnia 30 lipca 2002 r. Ustalano również, że mają prawo do korzystania z miejsc garażowych 2 oraz 3 z wyłączeniem innych właścicieli.

W związku z tak przedstawionym opisem, dla oceny, czy sprzedaż przez Wnioskodawczynię lokali mieszkalnych stanowiła źródło przychodów konieczne jest określenie, czy zniesienie współwłasności dokonane w 2014 r. stanowiło dla Wnioskodawczyni nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują użytego w tym przepisie pojęcia „nabycie”. Należy zatem odnieść się do przepisów ustawy Kodeks cywilny, z których wywieść można, że nabyciem jest każde uzyskanie prawa własności rzeczy, a więc gdy aktywa danego podmiotu ulegają zwiększeniu.

Ma to szczególne znaczenie w wypadku podziału współwłasności. Oczywistym jest bowiem, że powstanie współwłasności jest momentem nabycia udziału w tej współwłasności, która stanowi prawo majątkowe. Współwłasność jest bowiem własnością rzeczy, która przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W wypadku natomiast zniesienia współwłasności (bez względu na formę tego zniesienia) ważnym jest ustalenie, czy współwłaściciel nabywa w jej wyniku składniki majątkowe o wartości nieprzekraczającej wartości udziału dotychczas mu przysługującego.

Mając bowiem na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu przywołanego powyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności, jeśli:

podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki współwłaścicielowi przysługuje w majątku wspólnym przed podziałem.

Za datę nabycia nieruchomości, która przypadła danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę jej nabycia na współwłasność, ale tylko pod warunkiem, że podział taki jest ekwiwalentny w naturze, odbył się bez spłat i dopłat lub wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki tej osobie przysługuje we współwłasności.

Jeżeli natomiast zniesienie współwłasności odbyło się w sposób, który był nieekwiwalentny i towarzyszyły mu spłaty lub dopłaty lub gdy wartość otrzymanych przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości lub praw przekracza jego udział w majątku wspólnym, to wówczas za datę nabycia tego udziału w nieruchomości lub prawie, który przekracza udział w majątku wspólnym, należy przyjąć dzień, w którym dokonano podziału tego majątku. Wszelkie przypadki, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowane być muszą w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (prawem) jak też stan jej majątku osobistego. W tej części, w której przyznana na wyłączną własność nieruchomość lub prawo przekracza wartość udziału we współwłasności, podatnik niewątpliwie nabywa prawo własności w rozumieniu analizowanego przepisu. Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Z uwagi na okoliczności niniejszej sprawy wskazać również należy, że stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r. poz.1892 z późn. zm.) samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Z art. 3 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Jak stanowi ust. 2 tego przepisu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Z kolei z jego ust. 3 wynika, że udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

W świetle przedstawionych wyjaśnień oraz przepisów prawa uznać należy, że dokonane przez Sąd w 2014 r. zniesienie współwłasności poprzez wyodrębnienie lokali mieszkalnych i przyznanie ich na wyłączną własność ich dotychczasowym posiadaczom – współwłaścicielom nieruchomości – rozpatrywane musi być w kategoriach nabycia. Jakkolwiek bowiem Wnioskodawczyni otrzymała te same lokale mieszkalne, z których do czasu zniesienia współwłasności miała prawo korzystać, to Jej udział w wysokości 427/10000 we współwłasności dotyczył całej nieruchomości zabudowanej budynkiem z lokalami mieszkalnymi, a więc i wszystkich lokali znajdujących się w tym budynku. Na skutek zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni otrzymała natomiast lokale, których powierzchnia stanowiła 4582/100000 całej nieruchomości. Ponadto wartość przyznanych na wyłączną własność lokali mieszkalnych stanowiła 4,86% wartości wszystkich lokali, a więc wartość ta przekraczała wartość udziału Wnioskodawczyni we współwłasności.

Powyższe oznacza, że w części przekraczającej dotychczas posiadany udział doszło do nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym w tej części sprzedaż przez Wnioskodawczynię lokali mieszkalnych stanowiła źródło przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo wyjaśnić należy, że jakkolwiek niniejsza interpretacja dotyczy również męża Wnioskodawczyni, to zastosowanie się do niej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego tę interpretację nie może szkodzić - również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej – tylko Wnioskodawczyni. Mąż Wnioskodawczyni chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin