INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13.12.2011 r. (data wpływu 02.01.2012 r.), uzupełnionym w dniu 06.04.2012 r. (data wpływu 11.04.2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 28.03.2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 02.04.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego rozpoznania podatnika dla celów miejsca świadczenia usług, który nie posiada numeru identyfikacji podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.01.2012 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego rozpoznania podatnika dla celów miejsca świadczenia usług, który nie posiada numeru identyfikacji podatkowej. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 06.04.2012 r., złożonym w dniu 06.04.2012 r. (data wpływu 11.04.2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 28.03.2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

A. S.A. jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Na podstawie umowy zawartej z Klientem, spółką z siedzibą w Luksemburgu, A. S.A. świadczy usługi zarządzania portfelem, w skład którego wchodzi jeden lub większa liczba instrumentów finansowych. Przedmiotem usług jest w szczególności: podejmowanie i realizacja decyzji inwestycyjnych na rachunek Klienta w ramach pozostawionego przez Klienta do dyspozycji A. S.A. TFI pakietu aktywów. Usługi te, świadczone na terenie Polski podlegają co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej, to jest według stawki 23%.

Klient przedstawił A. S.A. następujące dokumenty:

• certyfikat luksemburskiej rezydencji podatkowej, datowany 06-06-2011 (w języku francuskim),
• certyfikat luksemburskiej rezydencji podatkowej, datowany 29-09-2009 (w języku francuskim i polskim),
• wyciąg z luksemburskiego rejestru handlowego, datowany 07-12-2009 (w języku francuskim i polskim), z którego wynika między innymi, że Klient jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, niebędącą w likwidacji, posiadającą określony profil działalności (przedmiot działania), oraz posiadającą odpowiednie organa, kapitał założycielski, adres siedziby, numer wpisu do rejestru handlowego.
  
  

Klient nie posiada numeru VAT UE, nie jest zidentyfikowany w systemie VIES. Według oświadczenia Pełnomocnika Klienta, Klient nie jest też płatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju.

Na podstawie przedstawionego wyżej stanu faktycznego A. S.A. stoi na stanowisku, że klient jest podatnikiem w rozumieniu przepisów art. 28a ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług. Spółka kwalifikuje powyższe usługi jako usługi, o których mowa w art. 28b ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług, to jest jako usługi świadczone na rzecz podatnika, dla których miejscem świadczenia jest kraj siedziby nabywcy usług.

Sprzedaż ww. usług A. S.A. dokumentuje fakturą uproszczoną, o której mowa w § 26 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.03.2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W fakturze tej A. S.A. zamieszcza informację, że zobowiązanym do rozliczenia podatku jest nabywca usług. Na fakturach A. S.A. nie zamieszcza numeru NIP UE Klienta (ponieważ nie ma takiego numeru). Usługi te, dla których miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium kraju, wykazywane są w deklaracji VAT w poz. 21 deklaracji VAT-7. Nie są one wykazywane dodatkowo w poz. 22. A. S.A. nie składa informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 punkt 4 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo postępuje A. S.A. w przedmiotowej sprawie, to znaczy czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowym jest:

1. uznanie, że Klient jest podatnikiem w rozumieniu przepisów art. 28a ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług,
2. dokumentowanie sprzedaży usług na rzecz Klienta fakturą uproszczoną, o której mowa w § 26 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.03.2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.
3. wykazywanie sprzedaży usług na rzecz Klienta w poz. 21 deklaracji VAT-7, nie wykazywanie sprzedaży usług na rzecz Klienta dodatkowo w poz. 22 deklaracji VAT-7, oraz nie składanie informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 punkt 4) ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1) Zgodnie z art. 28b ustawy o VAT miejscem świadczenia usług wykonywanych na rzecz podatnika jest miejsce, w którym nabywca usług posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania.

Zgodnie z art. 28a ustawy o VAT:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nie uznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Podatnikiem dla potrzeb określania miejsca świadczenia usług, zgodnie z art. 28a, są podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 ustawy, który nie uznaje za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań, dla realizacji których zostały powołane, z wyjątkiem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Potwierdzenie faktu, iż nabywcą usług świadczonych przez polską firmę jest podatnik z innego państwa, jest niezwykle istotny, ponieważ decyduje o miejscu opodatkowania usługi. Przepisy ustawy nie dają jednak odpowiedzi na pytanie, jakie dokumenty potwierdzają status bycia podatnikiem zagranicznego usługobiorcy. Zdaniem Spółki, dowodem takim może być w szczególności odpis z rejestru handlowego.

Ad.2) Usługę świadczoną przez A. S.A na rzecz Klienta uznaje się jako usługę świadczoną poza terytorium Polski. Dokument, który potwierdza czynności niepodlegające opodatkowaniu w Polsce nazywany jest fakturą uproszczoną. O tym jakie dane powinny się na niej znaleźć przesądza § 26 rozporządzenia w sprawie faktur (Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28.03.2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług).

Ad.3) A. wykazuje sprzedaż usług na rzecz Klienta w poz. 21 deklaracji VAT-7, ponieważ poz. 21 deklaracji VAT-7 dotyczy „dostaw towarów i świadczenia usług poza terytorium kraju”. A. nie wykazuje sprzedaży usług na rzecz Klienta w poz. 22 deklaracji VAT-7, oraz nie składa informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 punkt 4) ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług, ponieważ: Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług:

„Podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych…4) usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca - zwane dalej „informacjami podsumowującymi”. Art. 100. ustęp 1 punkt 4) ustawy należy stosować wtedy, gdy spełnione są łącznie wszystkie przesłanki określone w tym przepisie, przy czym status podatkowy usługobiorcy jest w tym przypadku bardzo ważny. Innymi słowy, art. 100. ustęp 1 punkt 4) ustawy należy stosować wtedy, gdy mamy do czynienia z usługami:

• do których stosuje się art. 28b, oraz
• usługi te są świadczone na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, oraz
• usługi te są świadczone na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, i są usługami innymi niż zwolnione od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanymi stawką 0%‚ dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.
  
  

W świetle powyższego obowiązek wypełnienia poz. 22 deklaracji VAT-7 oraz obowiązek informowania na formularzu VAT-UE o wykonaniu usługi opodatkowanej zgodnie z art. 28b występuje wyłącznie wtedy gdy usługobiorcą jest podatnik podatku od wartości dodanej, lub osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zidentyfikowana na potrzeby podatku od wartości dodanej.

W zaistniałym stanie faktycznym art. 100. ustęp 1 punkt 4) ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług nie znajduje zastosowania A. S.A. nie ma obowiązku wykazywania sprzedaży na rzecz klienta w poz. - 22 deklaracji VAT-7 oraz w informacji podsumowującej ponieważ, pomimo tego, że sprzedaż na rzecz klienta jest usługą, do której stosuje się art. 28b ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług, to Klient nie jest ani podatnikiem podatku od wartości dodanej, ani też osobą prawną niebędącą takim podatnikiem, zidentyfikowaną na potrzeby podatku od wartości dodanej Nie jest zatem spełniona druga z przesłanek określonych w tym przepisie. Trzecia z przesłanek określonych w tym przepisie jest w tym przypadku bez znaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054 t.j.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ust. 1 ustawy, który stanowi, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem (…). Z kolei w ust. 2 tego artykułu stwierdza się, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 28a ustawy, na potrzeby rozdziału 3 dotyczącego miejsca świadczenia:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jako czynny podatnik podatku VAT, świadczy usługi zarządzania portfelem, w skład którego wchodzi jeden lub większa liczba instrumentów finansowych dla Klienta – spółki z siedzibą w Luksemburgu. Wnioskodawca wskazuje w stanie faktycznym, iż jego Klient nie posiada numeru VAT UE i nie jest zidentyfikowany w systemie VIES. Według oświadczenia Pełnomocnika Klienta, nie jest również płatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju.

Wnioskodawca wskazuje, że sprzedaż swoich usług dokumentuje fakturą uproszczoną, bez numeru NIP UE Klienta, w której zamieszcza informację, że zobowiązanym do rozliczenia podatku jest nabywca Jednocześnie, usługi te wykazywane są w deklaracji podatkowej VAT tylko w poz. 21, gdyż z tytułu świadczenia tych usług Wnioskodawca nie składa informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 punkt 4 ustawy.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy postępuje prawidłowo w sytuacji, gdy dysponując dokumentacją wskazującą na prowadzenie przez Klienta działalności gospodarczej oraz informacją, że nie posiada on numeru VAT UE, dokumentuje świadczenie swoich usług fakturą uproszczoną oraz wykazuje przedmiotowe usługi w poz. 21 deklaracji podatkowej bez składania informacji podsumowującej VAT UE.

Przywołany powyżej art. 28a, definiujący podmioty uważane za podatników dla celów ustalenia i prawidłowego rozliczenia miejsca świadczenia usług, został wprowadzony w związku z zawarciem w ustawie dwóch podstawowych reguł odnoszących się do miejsca świadczenia, dla zastosowania których istotne jest to, czy usługa świadczona jest dla przedsiębiorcy, czy też dla konsumenta.

Z powyższej definicji wynika, że podatnikiem jest zarówno podatnik polski, jak i podatnik z innego państwa członkowskiego oraz podatnik z kraju trzeciego (będący podatnikiem podatku o podobnym charakterze jak VAT). Należy w tym miejscu zauważyć, że przepis ten odsyła do "działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2". Z kolei działalnością gospodarczą jest każda określona w ustawie aktywność, niezależnie od tego, gdzie jest ona wykonywana.

Zatem "podatnikiem" dla potrzeb stosowania przepisów o miejscu świadczenia usług będzie każdy przedsiębiorca, zarówno z Polski, z innego państwa członkowskiego, czy z kraju trzeciego. Właściwe rozpoznanie statusu swojego kontrahenta jako "podatnika" obciąża usługodawcę. W tej kwestii świadczący usługę musi zdać się na informacje i dokumenty dostarczone mu przez samego kontrahenta.

Rozporządzenie Wykonawcze Rady UE 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, wprowadziło od 1 lipca 2011 r. dość szczegółowe zasady potwierdzania statusu nabywcy.

W myśl art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, status nabywcy usługi jako podatnika lub niepodatnika ustala się na podstawie art. 9-13 Dyrektywy oraz jej art. 43. Z kolei w art. 18 tego rozporządzenia ust. 1 stwierdza się, iż o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika:

1. gdy usługobiorca przekazał mu swój indywidualny numer identyfikacyjny VAT i usługodawca uzyska potwierdzenie ważności tego numeru identyfikacyjnego, a także nazwiska/nazwy i adresu przypisanych temu numerowi zgodnie z art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej;
2. gdy usługobiorca nie otrzymał jeszcze indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT, ale poinformował usługodawcę, że zwrócił się z wnioskiem o jego nadanie i usługodawca uzyska dowolny inny dowód potwierdzający, że usługobiorca jest podatnikiem lub osobą prawną niebędącą podatnikiem, w stosunku do której wymagana jest identyfikacja do celów VAT, oraz jeżeli dokona w rozsądnym zakresie weryfikacji rzetelności przedstawionych przez usługobiorcę danych za pomocą zwykłych, handlowych środków bezpieczeństwa, takich jak środki dotyczące kontroli tożsamości lub płatności.
   
   

W ust. 2 podaje się, że o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status osoby niebędącej podatnikiem, jeżeli wykaże, że ten usługobiorca nie przekazał mu swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT.

Z powyższego wynika, że podatnik powinien otrzymać od nabywcy wystarczające dowody na to, że nabywca jest podatnikiem działającym w takim charakterze.

Z kolei zgodnie z wytycznymi Komitetu VAT (dokument roboczy NR 634, 88. posiedzenie Komitetu VAT-13-14.07.2009 r.), w sytuacji, gdy usługi mogą być opodatkowane u nabywcy, usługodawca powinien uzyskać „odpowiednie informacje” od swojego klienta i przeprowadzić „rozsądną weryfikację” takich informacji przy użyciu istniejących procedur bezpieczeństwa.

Wnioskodawca słusznie wskazuje na fakt, iż przepisy ustawy nie wskazują jakie dokumenty potwierdzają status bycia podatnikiem przez zagranicznego usługobiorcę. Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wskazany przez Wnioskodawcę wyciąg z luksemburskiego rejestru handlowego, z którego wynika między innymi, że Klient jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, adres siedziby i numer wpisu do rejestru handlowego, można uznać za wystarczający dokument dla potwierdzenia statusu usługobiorcy jako podatnika dla potrzeb prawidłowego rozliczenia świadczonej przez Wnioskodawcę usługi zarządzania portfelem.

Odnosząc się do pytania drugiego należy przede wszystkim wyjaśnić, że w ustawie o VAT pojęcie faktury uproszczonej występuje jedynie w przypadku, gdy podatnik uczestniczy w transakcji przy zastosowaniu szczególnej procedury dla wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, i jest drugim z kolei uczestnikiem tej operacji, zgodnie z brzmieniem art. 136 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy również zaznaczyć, że w dniu 13 lipca 2010 r. przyjęto dyrektywę Rady 2010/45/UE zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L 189 z 22.07.2010, str. 1), która wprowadza w art. 220a i 226b ww. dyrektywy Rady 2006/112/WE pojęcie „faktura uproszczona” i nakłada na państwa członkowskie UE obowiązek umożliwienia podatnikom z dniem 1 stycznia 2013 r. wystawiania takich faktur, m.in. w sytuacji gdy kwota faktury nie przekracza 100 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej (z zastrzeżeniem pewnych wyjątków określonych w dyrektywie).

Na podstawie powołanego powyżej art. 28b ustawy, miejsce świadczenia usługi zarządzania portfelem Klienta, znajduje się poza terytorium Polski. Wnioskodawca słusznie przywołuje przepis rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), tj. § 26 ust. 1 gdzie stwierdza się, że przepisy § 5, § 7-22 i 25 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze. W ust. 2 tego samego przepisu wskazuje się, że faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem oraz mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4 ( § 26 rozporządzenia ust. 3). Zatem faktury te służą do dokumentowania czynności których miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium Polski, a więc czynności podlegających opodatkowaniu VAT poza Polską i z tego powodu faktury te nie zawierają pewne uproszczenia formalne, zwłaszcza w odniesieniu do stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Ponadto należy zauważyć, że obowiązek umieszczania numeru VAT-UE nabywcy odnosi się do przypadków, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4, tj. tylko i wyłącznie w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Zatem, jeżeli Klient Wnioskodawcy nie posiada takiego numeru, a jednocześnie z posiadanych dokumentów wiadomym jest fakt, że prowadzi on działalność gospodarczą i nabywana usługa jest wykorzystywana dla tej działalności gospodarczej, to usługi te nie będą wykazywane w informacji podsumowującej VAT UE.

W konsekwencji, w składanej deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca może wykazać przedmiotowe usługi w poz. 21 deklaracji jako usługi, dla których miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium Polski, natomiast nie wykaże ich w poz. 22, gdyż Klient jest niezidentyfikowanym do celów VAT podmiotem.

Podsumowując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca, posiadając niezbędne informacje dla potwierdzenia prowadzenia działalności gospodarczej przez swojego klienta, który nie posiada numeru identyfikacji podatkowej, powinien określić miejsce świadczenia usług zarządzania portfelem zgodnie z art. 28b ustawy, wystawić fakturę, gdzie nie będzie wykazana kwota podatku, z adnotacją o obowiązku rozliczenia podatku przez nabywcę usług, natomiast w deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy może wykazać przedmiotowe usługi jedynie w poz. 21.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.