Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-143/16/AW
z 6 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2016 r. (data wpływu 25 lutego 2016 r.), uzupełnionym w dniu 1 kwietnia 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z realizacją projektu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 1 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z realizacją projektu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

C. jest gminną samorządową instytucją kultury, działającą na zasadach gospodarki finansowej sektora finansów publicznych, finansowaną z dotacji uzyskiwanych przez Urząd Gminy G. Jest podmiotem wpisanym do rejestru instytucji kultury prowadzonym przez Gminę Miasto G. Swoje zadania realizuje w obiekcie zabytkowego budynku łaźni miejskiej pochodzącego z lat 1901/1902, który w latach 2008-2013 był poddany kompleksowej rewitalizacji współfinansowanej przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Działaniem rewitalizacji objęto zarówno przebudowę budynku, jak również wymianę i przebudowę infrastruktury podziemnej oraz działania architektoniczne dotyczące przebudowy najbliższego otoczenia budynku, w tym zmiany dokonane w obrębie placu przed budynkiem. W ramach projektu zrealizowano dwa zadania inwestycyjne:

• przebudowa P. K. G. wraz z zagospodarowaniem terenu poprzez przebudowę infrastruktury naziemnej i podziemnej (dróg, sieci wodnej i deszczowej oraz terenu Placu);
• baza lokalowa dla działań społecznych poprzez przebudowę i adaptację budynku dawnej łaźni przy ul. X X X z zakupem wyposażenia.

W ramach projektu rewitalizacji w wyremontowanym i odpowiednio przystosowanym budynku byłej łaźni uruchomiono między innymi małą salkę kinowo-konferencyjną (54,70 m²) - całkowita powierzchnia użytkowa budynku według projektu budowlanego wynosi 1.107,90 m². Pomieszczenie to jest przeznaczone zarówno na potrzeby przeprowadzania seansów filmowych (sprzedaż opodatkowana), jak również na potrzeby przeprowadzania czynności zwolnionych od opodatkowania. Potwierdzenie tego faktu stanowi zapis „tabeli 3.6 Zestawienie planowanego do zakupu sprzętu” na stronie 88 Studium Wykonalności z grudnia 2009 r.

Na wyposażenie salki kinowo-konferencyjnej obok sprzętu audiowizualnego, składanych krzeseł konferencyjnych oraz zestawu składanych mebli konferencyjnych zakupiono również fotele. Ich cechy zarówno kinowe, jak i konferencyjne, doprecyzowano w załączniku nr 1 do SIWZ: możliwość łączenia foteli w rzędy razem w dowolnych konfiguracjach, nienaruszając budowy i konstrukcji mebla, dodatkowy łącznik (do każdego fotela) stabilizujący, dodatkowy wózek do przewozu złożonych foteli, cecha mobilna - zamontowane kółka, między kółkami rurki służące do współpracy z łącznikami oraz możliwość złożenia pojedynczego fotela. Zakupione wyposażenie (nagłośnienie, oświetlenie, fotele, krzesła konferencyjne) służy zarówno sprzedaży opodatkowanej, jak i zwolnionej, w związku z powyższym C. nie jest w stanie przyporządkować podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu bezpośrednio do sprzedaży opodatkowanej.

W ramach umów z dystrybutorami materiałów filmowych, C. ma obowiązek biletowania seansów filmowych, jak również pobierania stosownych opłat, co związane jest z wymogami o zapobieganiu nieuczciwej konkurencji stosowanymi przez dystrybutorów. Stąd od marca 2013 r. pojawiły się przychody z tego tytułu.

Budynek, ani żadna z części w których dokonano przebudowy, nie są własnością C., ani też nie stanowią jego hipoteki. Właścicielem budynku jest Gmina Miasta G. C. korzysta z nieruchomości na zasadzie odpłatnego użytkowania (bieżący okres użytkowania wynosi 30 lat).

Założenia inwestycyjne przewidywały (i w tych warunkach została też przyznana i rozliczona dotacja unijna), że podatek naliczony jest kosztem kwalifikowalnym i przedmiotowy projekt nie będzie generował dochodu. Zgodnie z artykułem 55 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999, projekt którego przychody nie pokrywają w pełni kosztów operacyjnych, nie jest projektem generującym dochód. Projekt nie podlegał także zasadom pomocy publicznej.

Głównym celem statutowym C. jest prezentacja i promocja współczesnej sztuki polskiej i zagranicznej z uwzględnieniem zjawisk najnowszych, jak również współdziałanie w zakresie działań oświatowych i kulturalno-edukacyjnych na terenie miasta G. Przedmiotem działania C. jest:

• prezentacja współczesnej sztuki polskiej i zagranicznej ze szczególnym uwzględnieniem zjawisk najnowszych,
• edukacja kulturalna w zakresie sztuki współczesnej,
• tworzenie kolekcji sztuki współczesnej,
• międzynarodowa wymiana artystyczna,
• tworzenie i rozwijanie archiwum i biblioteki,
• promocja twórców sztuki współczesnej poprzez wydawnictwa wyprodukowane w mediach tradycyjnych i elektronicznych,
• realizacja zadań integracyjnych i edukacyjnych na rzecz mieszkańców miasta G., w szczególności D. M.,
• współpraca z Gminą w inicjowaniu oraz realizacji programów współfinansowanych przez Unię Europejską,
• współpraca z organizacjami pozarządowymi w zakresie działalności wystawienniczej i edukacyjnej.

Przedstawione działania statutowe są częścią polityki społecznej, która jest prowadzona przez Gminę, jako jedno z zadań własnych. Realizacja działań społecznych nie przynosi przychodów, jest nieodpłatna dla wszystkich uczestników, ponieważ nie jest skierowana do przedsiębiorców za małymi wyjątkami, niezależnie od C., o których mowa niżej. C. na sfinansowanie prowadzonej działalności otrzymuje środki w wysokości wynikającej z rocznych planów działalności, merytorycznie i finansowo zatwierdzanych przez Gminę. Sporadycznie wypracowane przychody przeznacza na działalność statutową.

Co do zasady, C., jako jednostka popularyzująca kulturę oraz prowadząca działalność edukacyjną, nie prowadzi sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT, wyjątkiem są czynności określone w art. 43 ust. 19 ustawy o podatku VAT, z którego wynika, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania m.in. do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu: na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego, do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych, do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym; wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
3. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
4. usług wydawniczych.

Z przedstawionych wyżej faktów wynika, że C. realizuje, co do zasady, sprzedaż zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy z wyłączeniem usług związanych z filmami oraz usług wstępu, które podlegają opodatkowaniu. Do sprzedaży zakwalifikowanej jako sprzedaż opodatkowana zaliczono odpłatną dostawę w ramach emisji i sprzedaży katalogów (5% stawka podatku), biletów wstępu do kina (8% stawka podatku), biletów na wystawy (8% stawka podatku).

Biorąc pod uwagę fakt, że C. dokonuje zakupów obciążonych podatkiem VAT pojawiła się wątpliwość co do zasadności przyjętego, w latach ubiegłych, rozwiązania o nieodliczaniu podatku naliczonego w części dotyczącej sprzedaży opodatkowanej.

Decyzja o nieodliczaniu omawianego podatku została oparta na postanowieniach art. 90 ust. 3 i ust. 4 ustawy o podatku VAT określającego zasady postępowania w przypadku występowania sprzedaży zwolnionej i opodatkowanej podatkiem VAT. Przyjęto rozwiązanie mówiące, że jeżeli roczna sprzedaż opodatkowana w stosunku do całkowitego (opodatkowanego i zwolnionego) obrotu rocznego wynosi mniej niż 2% (zaokrąglone w górę), to podatnik ma prawo przyjąć, że proporcja ta wynosi 0%. Obrót zdefiniowano na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jako kwotę należną z tytułu sprzedaży (pomniejszoną o podatek) plus otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze.

Stwierdza się, że C. nie jest w stanie wyodrębnić kwoty podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi oraz kwoty lub jej części przypisanej czynnościom zwolnionym (albo niepodlegającym VAT). Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE oraz polskich sądów administracyjnych wynika, że w praktyce nie jest możliwe odliczanie podatku naliczonego w oparciu o samodzielnie ustalane klucze podziału (tzw. klucze alokacji) lub inną wiarygodną metodę zamiast określonej proporcji. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie, o którym mowa, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom opodatkowanym. Szczególna sytuacja ma miejsce, jeżeli proporcja nie przekroczy 2% - art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy o podatku VAT - wówczas podatnik ma prawo bez żadnych warunków uznać, że proporcja wynosi 0% i taka sytuacja występuje w C. W celu wyliczenia wskazanych w ustawie proporcji przyjmuje się dane ze sprawozdania finansowego C., traktując dane liczbowe zgodnie z opisem ustawowym, przy czym sprzedaż (przychód ze sprzedaży towarów i usług) potraktowano jako wartość netto, rezygnując z szacowania jej rzeczywistej wartości netto, czyli przyjmując wartość zawyżoną w stosunku do spodziewanej rzeczywistej wartości sprzedaży pomniejszonej o podatek. Dla przykładu podaje się, że w 2013 r. przychody C. kształtowały się następująco: przychody ze sprzedaży ogółem - 4.816.449,40 zł -100,00%, w tym:

• przychód ze sprzedaży towarów i usług opodatkowany - 45.525,19 zł - 0,95%,
• dotacje 4.770.924,21 zł - 99,05%.

Sprzedaż podlegająca podatkowi VAT ogółem wyniosła w 2013 r. 45.525,19 zł, w tym przychody z tytułu projekcji filmowych zamknęły się kwotą 21.100,01 zł. Jak wspomniano, konieczność biletowania tych seansów wynika z umów dystrybucyjnych i nie podlega negocjacji ze strony C. Z przedstawionych danych wynika, że wyliczona proporcja, zgodnie z ww. normą prawną, jako stosunek rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (sprzedaży opodatkowanej w kwocie 45.525,19 zł) do obrotu ogółem (4.816.449,40 zł) wynosi 0,95%, a więc nie przekracza 2%, o których mowa w art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy. W związku z powyższym C. stoi na stanowisku, że przysługiwało prawo do uznania, że proporcja ta wynosi 0%, stąd prawo niedokonywania żadnych odliczeń od podatku należnego. Podatek naliczony w całości podlegał zaliczeniu do kosztów działalności bądź na zwiększenie wartości majątku trwałego podlegającego amortyzacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy proporcja obrotu z czynności opodatkowanych w obrocie rocznym ogółem nie przekracza 2%, można było przyjąć, że obrót z tytułu czynności opodatkowanych wynosi 0% i nie odliczać (w 100%) podatku naliczonego z faktur związanych z zakupem towarów i usług niezbędnych do realizacji swoich zadań?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest samorządową instytucją kultury, wpisaną do rejestru instytucji kultury, a swoją działalność prowadzi w oparciu o statut i ustawę z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. 2013 r., poz. 406, z późn. zm.) i wykonuje czynności zarówno opodatkowane, jak i zwolnione od podatku. C. za każdy rok osiągało wskaźnik udziału rocznego obrotu z czynności opodatkowanych w obrocie rocznym ogółem w wysokości nieprzekraczającej 2%, stąd na podstawie ww. przepisu mogło przyjąć, że obrót z tytułu czynności opodatkowanych wynosi 0% i nie odliczać (w 100%) podatku naliczonego z faktur związanych z zakupem towarów i usług niezbędnych do realizacji swoich zadań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. powyższy przepis miał następujące brzmienie:

„Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

• z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4”.

Podkreślić należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych.

W podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przepis art. 86 ust. 1 ustawy stanowi generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego i jest uzupełniony regulacjami zawartymi w art. 90 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Według ust. 2 tego artykułu, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (ust. 3 tegoż artykułu).

W świetle art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Według ust. 6 analizowanego artykułu, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Stosownie do art. 90 ust. 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących:

1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Przepis art. 90 ust. 8 ustawy stanowi, że podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Stosownie ust. 9 cyt. artykułu, przepis ust. 8, stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

Na podstawie art. 90 ust. 9a ustawy, obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

W świetle powyższego należy wskazać, że regulacja art. 90 ust. 1 ww. ustawy formułuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Jest to obowiązek dokonania tzw. bezpośredniej alokacji podatku naliczonego i jednocześnie pierwszy krok do ustalenia możliwości i zakresu korzystania z uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji ponoszenia wydatków przez podatnika wykonującego w ramach działalności zarówno czynności opodatkowane VAT (skutkujące powstaniem podatku należnego), jak i czynności, które z podatku od towarów i usług są zwolnione. Dopiero w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 wspomnianej ustawy. W odniesieniu do stosowanej metody wyodrębnienia podatku należy wskazać, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną, winien mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami sprawy. Wybór metody wyodrębnienia kwot podatku naliczonego należy wyłącznie do obowiązków Wnioskodawcy. Ważne jest jedynie by przyjęta metoda stanowiła właściwe odzwierciedlenie odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi. Jednakże należy podkreślić, że wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce jest w stanie wyodrębnić część podatku naliczonego, związaną z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, a nie organ podatkowy w trybie interpretacji indywidualnej.

Podkreślić należy, że ustawodawca jednoznacznie wskazał, że przepisy art. 90 ust. 2-10 ustawy mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że o ile rzeczywiście – jak wynika z treści wniosku - zrealizowany projekt służy przede wszystkim sprzedaży zwolnionej od podatku, a jedynie w niewielkim stopniu służy sprzedaży opodatkowanej, to w stosunku do wydatków ponoszonych w ramach realizacji projektu, których Wnioskodawca nie jest w stanie jednoznacznie przypisać do określonego rodzaju sprzedaży, zastosowanie ma metoda proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2-10 ustawy o podatku od towarów i usług. Skoro wyliczona proporcja była mniejsza niż 2%, to słusznie przyjęto, że wynosi ona 0% i w związku z tym nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Jednocześnie należy wskazać, że niniejsza interpretacja indywidualna została wydana, przy założeniu, że Wnioskodawca nie dokonuje czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ponadto, interpretacja nie rozstrzyga kwestii dotyczącej zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy, realizowanych przez Wnioskodawcę czynności, gdyż nie postawiono w tym zakresie pytania i nie przedstawiono stanowiska, a fakt ten przyjęto jako element przedstawionego stanu faktycznego.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo informuje się, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.