Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-129/16-4/MN
z 11 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 9 lutego 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 15 lutego 2016 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 17 lutego 2016 r.) uzupełnionym pismem z 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 4 maja 2016 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 9 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania czynności zbycia zabezpieczonej cieczy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania czynności zbycia zabezpieczonej cieczy. Wniosek uzupełniono pismem z 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 4 maja 2016 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 9 maja 2016 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 17 czerwca 2015 r., na mocy Postanowienia Prokuratury Apelacyjnej z 18 czerwca 2014 r., Komornik Sądowy dokonał sprzedaży substancji – cieczy ropopochodnej, zabezpieczonej w wyniku prowadzonego śledztwa przeciwko zorganizowanej grupie przestępczej. Przedmiotem sprzedaży była substancja ropopochodna sklasyfikowana jako olej smarny o symbolu: CN 27101999. Dokonano sprzedaży 30.914 litrów cieczy. Ze sprzedaży uzyskano łączną cenę: 72.543,58 zł, na którą składają się kwoty: 22.500,00 zł z tytułu ceny za ciecz, 36.478,52 zł z tytułu podatku akcyzowego oraz 13.565,06 zł z tytułu podatku VAT. Nabywcą rzeczy stała się osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą (…). W wyniku prowadzonego śledztwa nie ustalono w sposób jednoznaczny kto jest właścicielem zabezpieczonej substancji. Wobec tego, nabywca rzeczy wystąpił do Komornika Sądowego z wnioskiem o wydanie faktury VAT.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że sprzedaż cieczy zleconej przez Prokuraturę Apelacyjną nastąpiła na mocy art. 232 § 1 i § 2 Kodeksu postępowania karnego z zachowaniem przepisów o egzekucji z ruchomości. Środki uzyskane ze sprzedaży, po odprowadzeniu należnych Skarbowi Państwa podatków, znajdują się na depozycie sądowym, zgodnie z poleceniem Prokuratury Apelacyjnej.

Komornik Sądowy stoi na stanowisku, że w stosunku do cieczy nie został orzeczony przepadek na rzecz Skarbu Państwa, albowiem ciecz została zbyta z zachowaniem przepisów o egzekucji z ruchomości. Kwota uzyskana ze sprzedaży została zdeponowana na depozycie sądowym. Na chwilę obecną Komornik Sądowy nie dysponuje orzeczeniem w przedmiocie przepadku uzyskanej kwoty na rzecz Skarbu Państwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy na mocy art. 106c ustawy o podatku od towarów i usług Komornik Sądowy jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT, skoro zbycie zabezpieczonej cieczy nie nastąpiło w wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, a na wyraźny wniosek innego organu – Prokuratury Apelacyjnej? W stanie faktycznym nie występuje dłużnik – nie ustalono kto jest właściciel cieczy. Jeżeli Komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT, to kto ma być sprzedawcą cieczy?

Zdaniem Wnioskodawcy, na mocy art. 106c ustawy o podatku od towarów i usług brak jest przesłanek do wystawienia faktury VAT. W stanie faktycznym nie występuje dłużnik. Zbycie nastąpiło na wniosek innego organu. Sprzedaż nie nastąpiła na rzecz dłużnika.

W uzupełnieniu do wniosku Komornik Sądowy wskazuje, że brak jest podstawy prawnej do wydania faktury VAT. Jak wynika z treści art. 106c ustawy o podatku od towarów i usług, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Ponadto, ustawodawca wyartykułował w treści art. 106e ustawy o podatku od towarów i usług, elementy faktury. W ust. 1 pkt 20 przytoczonego przepisu, komornik sądowy wystawia fakturę wskazując imię i nazwisko dłużnika oraz jego adres.

We wskazanym stanie faktycznym nie występuje dłużnik albowiem nie toczyło się postępowanie egzekucyjne, a jedynie miały zastosowanie przepisy o zbyciu ruchomości. Sprzedaż nastąpiła na wyraźne polecenie innego organu. Wobec tego, brak jest podstawy prawnej do wystawienia faktury.

Fakt zbycia cieczy został stwierdzony protokołem sprzedaży ze wskazaniem nowego właściciela – zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego – art. 869 i art. 879 kpc.

Sama sprzedaż nie powoduje po stronie Komornika obowiązku wystawienia faktury. Taki obowiązek następuje dopiero w chwili zaistnienia przesłanek z art. 106c i 106e ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), zgodnie z którym – płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej – jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu określonego podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi być dokonana przez określony podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przez sprzedaż rozumie się – według art. 2 pkt 22 ustawy – odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 106a pkt 1 ustawy – przepisy niniejszego rozdziału (Dział XI. Dokumentacja, Rozdział 1. Faktury) stosuje się do sprzedaży (…).

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż (…) oraz otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 (…).

Na mocy art. 106c ustawy – faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 20 ustawy – faktura powinna zawierać, w przypadku, o którym mowa w art. 106c – nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika – imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres.

Z opisu sprawy wynika, że 17 czerwca 2015 r., na mocy Postanowienia Prokuratury Apelacyjnej z 18 czerwca 2014 r., Komornik Sądowy dokonał sprzedaży substancji – cieczy ropopochodnej, zabezpieczonej w wyniku prowadzonego śledztwa przeciwko zorganizowanej grupie przestępczej. Przedmiotem sprzedaży była substancja ropopochodna sklasyfikowana jako olej smarny o symbolu: CN 27101999. Nabywcą rzeczy stała się osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. W wyniku prowadzonego śledztwa nie ustalono w sposób jednoznaczny kto jest właścicielem zabezpieczonej substancji. Sprzedaż cieczy zleconej przez Prokuraturę Apelacyjną nastąpiła na mocy art. 232 § 1 i § 2 Kodeksu postępowania karnego z zachowaniem przepisów o egzekucji z ruchomości. Środki uzyskane ze sprzedaży, po odprowadzeniu należnych Skarbowi Państwa podatków, znajdują się na depozycie sądowym, zgodnie z poleceniem Prokuratury Apelacyjnej. W stosunku do cieczy nie został orzeczony przepadek na rzecz Skarbu Państwa, albowiem ciecz została zbyta z zachowaniem przepisów o egzekucji z ruchomości. Kwota uzyskana ze sprzedaży została zdeponowana na depozycie sądowym. Na chwilę obecną Komornik Sądowy nie dysponuje orzeczeniem w przedmiocie przepadku uzyskanej kwoty na rzecz Skarbu Państwa.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości, czy – jako Komornik Sądowy – jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT, skoro zbycie zabezpieczonej cieczy nie nastąpiło w wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, a na wyraźny wniosek innego organu – Prokuratury Apelacyjnej, a ponadto, gdy w stanie faktycznym nie występuje dłużnik, bowiem nie ustalono, kto ma być sprzedawcą cieczy.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że zgodnie z art. 232 § 1 i § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.) – przedmioty ulegające szybkiemu zniszczeniu lub takie, których przechowywanie byłoby połączone z niewspółmiernymi kosztami lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie wartości rzeczy, można sprzedać według trybu określonego dla właściwych organów postępowania wykonawczego. Postanowienie w przedmiocie sprzedaży w postępowaniu przygotowawczym może wydać prokurator, a w postępowaniu sądowym sąd lub referendarz sądowy. Uzyskaną kwotę pieniężną przekazuje się do depozytu sądowego.

Kluczową rolę w analizowanym przypadku odgrywa przepis art. 18 ustawy. Z jego treści wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, ale tylko w przypadku czynności egzekucyjnych dokonywanych w imieniu podatnika – dłużnika. W analizowanej sprawie brak jest elementu podmiotowego – osoby podatnika – dłużnika, na rzecz której czynności egzekucyjne są dokonywane.

W konsekwencji, na Komorniku Sądowym nie będzie ciążył obowiązek wystawienia faktury, wynikający z art. 106c ustawy, bowiem dotyczy on m.in. komorników sądowych wykonujących czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, ale wyłącznie w zakresie dokumentowania za pomocą faktury dostawy towarów, o której mowa w art. 18 ustawy, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, a sama faktura wystawiana jest w imieniu i na rzecz dłużnika.

Reasumując, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, Komornik Sądowy nie jest zobowiązany, na mocy art. 106c ustawy, do wystawienia faktury VAT w związku ze zbyciem zabezpieczonej cieczy na wniosek Prokuratury Apelacyjnej.

Ponadto, tut. Organ zauważa, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego i / lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, § 2 i § 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast, na podstawie art. 14c § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, organ dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ podatkowy rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z uwagi na powyższe, tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.