INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2012 r. (data wpływu 2 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wynagrodzenia z tytułu nabycia bazy danych klientów, z wszelkimi prawami i obowiązkami wynikającymi z zawartych umów wraz z listą klientów, do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie w zakresie możliwości zaliczenia nabytej bazy danych klientów, z wszelkimi prawami i obowiązkami wynikającymi z zawartych umów wraz z listą klientów do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej także Kupujący) jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy Flint dostarczającej wszelkiego rodzaju komponenty niezbędne do drukowana. Grupa produkuje i sprzedaje produkty konwencjonalne, farby i powłoki utrwalane strumieniami elektronowymi, chemię dla przygotowalni, zaawansowane technologicznie drukarskie obciągi offsetowe i wałki do druku, pigmenty, dodatki do tuszy oraz inne aplikacje zabarwiające.

Spółka zajmuje się dystrybucją farb drukarskich, lakierów i podobnych im powłok nabywanych od pozostałych spółek z grupy.

W ramach restrukturyzacji biznesowej grupy, do której należy Spółka z datą 15 stycznia 2011 r. zawarła umowę „Asset sale and transfer agreement” (umowa sprzedaży i przeniesienia aktywów) ze spółką matką ( GmbH zwana dalej „Sprzedającym”), na mocy której Spółka nabyła szereg aktywów.

Zarówno Sprzedający jak i Kupujący są zaangażowani w działalność gospodarczą polegającą na mieszaniu i sprzedaży farb drukarskich Sheetfed (technologia arkuszowego druku offsetowego) do klientów spoza terytorium Austrii ( „biznes”). Zgodnie z preambułą do umowy Sprzedający chce zbyć aktywa związane z biznesem, zaś Kupujący chce je nabyć. Aktywa zgodnie z definicjami zawartymi w umowie oznaczają aktywa trwałe (zwane w umowie tangibles), w tym zapasy, urządzenia techniczne i maszyny jak również księgi i ich zapisy, oraz wartości niematerialne i prawne (zwane w umowie intangibies) rozumiane jako umowy z kontrahentami, oraz wszelkie inne umowy pisemne lub ustne z wyłączeniem kontraktów pracowniczych, wartość goodwill, oraz wszystkie inne prawa, które są wyłącznie używane lub wykonywane w związku z biznesem i umowami. Biznes zdefiniowany został w umowie jako działalność gospodarcza wykonywana przez Sprzedającego włącznie z aktywami.

Przedmiotem umowy była:

• sprzedaż majątku trwałego i obrotowego (zapasów, urządzeń mechanicznych i maszyn) jak również ksiąg handlowych i ich zapisów.

• sprzedaż zdefiniowanych przez umowę jako wartości niematerialne i prawne umów z klientami oraz wszelkich praw i obowiązków wynikających z umów z klientami jak również będącej składnikiem goodwill listy klientów spoza terytorium Austrii.
  
  

Podsumowując na podstawie powyższej umowy Sprzedający przeniósł na Wnioskodawczynię część swojego biznesu składającą się z wartości niematerialnych i prawnych (intangibies) obejmujących umowy z klientami spoza terenu Austrii, prawa i obowiązki wynikające z tychże umów oraz „goodwill” (obejmujący listę klientów), jak również związane z wyżej wymienionymi wartościami niematerialnymi i prawnymi trwałe i obrotowe składniki majątku (tangibles) W odniesieniu do intangibles nabywanych przez spółkę można w uproszczeniu powiedzieć, iż nabyła ona tzw. kapitał kliencki, na który składają się umowy przejęte przez Spółkę, baza klientów, relacje z nimi jak również kanały dystrybucji.

Z tytułu zawieranej transakcji Sprzedającemu przysługiwało wynagrodzenie za przeniesione w ramach transakcji aktywa - osobno za trwałe i obrotowe składniki majątku, osobno za wartości niematerialne i prawne.

Poza obowiązkami wynikającymi z przejętych umów, Spółka przejęła wyłącznie aktywa, nie przejęła żadnych zobowiązań, w związku z czym zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa transakcja nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Aby sfinansować transakcję, Wnioskodawca otrzymał pożyczkę od spółki matki. W związku z tym faktem Wnioskodawca nie dokonywał fizycznie zapłaty należności wynikającej z umowy, lecz skompensował wzajemnie swoją wierzytelność wynikającą z zawartej umowy pożyczki o wypłatę kwoty pożyczki z kwotą wierzytelności drugiej strony, wynikającą z Asset sale and transfer agreement.

Po nabyciu ww. aktywów oraz wstąpieniu w prawa i obowiązki wynikające z zawartych przez Sprzedającego z klientami umów, Spółka uzyskuje przychody ze sprzedaży swoich towarów do pozyskanych w ramach ww. umowy klientów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym należne Sprzedającemu wynagrodzenie za nabycie zdefiniowanych przez umowę jako wartości niematerialne i prawne umów z klientami wraz ze wszystkimi wynikającymi z tych umów prawami i obowiązkami oraz przejęcie bazy klienckiej powinno być na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych traktowane jako know-how i odnoszone w koszty uzyskania przychodów systematycznie w postaci odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze niespełnienie przesłanek art. 4a pkt 3 oraz pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy odrębnie podatkowo potraktować nabyte w ramach umowy elementy majątku trwałego i obrotowego, traktując je odpowiednio jako środki trwałe czy obrotowe, odrębnie należy ująć nabyte wartości niematerialne i prawne.

Zdaniem Spółki wynagrodzenie za nabycie intangibles w rozumieniu umowy powinno być traktowane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako wynagrodzenie za nabycie know-how i odnoszone w koszty podatkowe zgodnie z art. 16 ust. 5 w zw. z art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w terminie 60 miesięcy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia wartości niematerialnych i prawnych do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 16b ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know - how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wynika zatem, iż amortyzacji polega, z zastrzeżeniem ust. 16c, nabyta, nadająca się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Ustawodawca nie definiuje wprost znaczenia terminu know-how, wskazuje jednak w art. 16b ust. 1 pkt 7 i art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że know-how dotyczy informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem i wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Termin know-how jest definiowany przez orzecznictwo jako „zdolność, wiedza lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności.

Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno - organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną.

Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu.

Według stanowiska sądów administracyjnych (orzeczenie NSA z dnia 31 lipca 2003 r., sygn. III SA 1661/02) know-how powinno charakteryzować się następującymi cechami:

• cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka jest spełniona w przedstawionym stanie faktycznym),

• istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję czyli być użyteczne (powyższa przesłanka jest spełniona w przedstawionym stanie faktycznym),

• identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone – czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest „nadmiernie ograniczony” w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka jest spełniona w przedstawionym stanie faktycznym).
  
  

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych - umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą.”

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym nabyty przez Spółkę kapitał kliencki stanowić będzie know-how nietechniczne, a wynagrodzenie z tytułu jej zakupów powinno być odnoszone w koszty uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki potwierdzają interpretacje Ministra Finansów wydane w indywidualnych sprawach podatników z dnia 1 stycznia 2011 r., sygn. ITPB3/423-614/10/AW, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy oraz z dnia 2 września 2011 r., sygn. IPPB5/423-611/11-2/RS, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od stanu faktycznego, który wystąpił w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.