Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-204/16/WM
z 16 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2016 r. (data wpływu 29 lutego 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 marca 2016 r. (data wpływu 17 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych pobierania opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych pobierania opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, jest polskim rezydentem podatkowym opłacającym w Polsce podatki od całości swoich dochodów. Wnioskodawca przystąpił do spółki komandytowej Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka komandytowa") w której został komandytariuszem z 20% prawem do zysku. W Spółce komandytowej obok Wnioskodawcy występuje jeszcze dwóch komandytariuszy. Komplementariuszem w tej spółce została spółka z o.o., w której Wnioskodawca posiada 49% udziałów. Spółka komandytowa prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie:

1. produkcji płyt, arkuszy, rur i kształtowników z tworzyw sztucznych, 22.21.Z;
2. produkcji opakowań z tworzyw sztucznych, 22.22.Z;
3. produkcji wyrobów dla budownictwa z tworzyw sztucznych, 22.23.Z;
4. produkcji pozostałych wyrobów z tworzyw sztucznych, 22.29.Z.

Spółka komandytowa do prowadzenia działalności gospodarczej będzie wykorzystywała znak towarowy, który jest znakiem słowno-graficznym (dalej: „Znak"). Znak aktualnie jest w posiadaniu ojca Wnioskodawcy. Wnioskodawca otrzyma Znak w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) od swojego ojca. Po otrzymaniu Znaku, Wnioskodawca planuje wykorzystywać Znak w prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny, Wnioskodawca zamierza wprowadzić otrzymany Znak do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę licencyjną ze Spółką komandytową na podstawie której upoważni Spółkę komandytową do odpłatnego korzystania ze Znaku w zamian za określone wynagrodzenie w postaci opłat licencyjnych. Warunki umowne (opłaty licencyjne) pomiędzy Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, a Spółką komandytową będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opłaty licencyjne wypłacane przez Spółkę komandytową dla Wnioskodawcy - mogą stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika (komandytariusza) tej spółki proporcjonalnie do jego udziału w zyskach w spółce komandytowej?
2. Czy opłaty licencyjne wypłacane przez Spółkę komandytową Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty licencyjne wypłacane przez Spółkę komandytową dla Wnioskodawcy mogą stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika (komandytariusza) tej spółki proporcjonalnie do jego udziału w zyskach w spółce komandytowej.

Opłaty licencyjne wypłacane przez Spółkę komandytową Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Spółka komandytowa jest spółką handlową, której zasady działania reguluje ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm.), (dalej: „KSH"). Zgodnie z przepisami tej ustawy spółka komandytowa posiada odrębny od wspólników majątek, zdolność sądową i zdolność procesową. Może ona występować w obrocie prawnym i gospodarczym, a także być stroną postępowań administracyjnych i sądowych. Ze względu na fakt, że przepisy KSH przyznają spółce komandytowej tzw. ułomną osobowość prawną możliwe jest zawieranie umów cywilnoprawnych pomiędzy tą spółką, a innymi podmiotami. Umowy te będąc skuteczne na gruncie prawa cywilnego, co do zasady, są również skuteczne na gruncie prawa podatkowego, o ile co innego nie wynikałoby ze szczególnych regulacji.

Na gruncie ustawy PIT należy zauważyć, że w myśl art. 5b ust. 2 ustawy PIT jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą (zdefiniowaną w art. 5a pkt 6 ustawy PIT) prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, czyli za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do przepisu art. 5a pkt 26 ustawy PIT, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę niebędąca podatnikiem podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Stosownie do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że uzyskiwane przez spółkę komandytową przychody oraz ponoszone wydatki stanowić będą przychody i koszty jej wspólników zawsze w tej samej proporcji - w proporcji do praw do udziału w jej zyskach - uznawane za przychody i koszty każdego z jej wspólników.

Jak zostało wskazane w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca przystąpił do Spółki komandytowej, w której został komandytariuszem z 20% prawem do zysku. Wnioskodawca zamierza zawrzeć - jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą - umowę licencyjną ze Spółką komandytową na podstawie której upoważni Spółkę komandytową do odpłatnego korzystania ze Znaku w zamian za określone wynagrodzenie w postaci opłat licencyjnych.

Wnioskodawca uważa, że zawarta przez niego umowa licencyjna będzie skuteczna na gruncie prawa podatkowego, ponieważ nie istnieją regulacje podatkowe ograniczające zawieranie takich umów ze spółkami handlowymi, a ponadto umowa ta ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, zaś koszty związane z jej realizacją ponoszone zostają w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła, a także koszty zostaną właściwie udokumentowane i dodatkowo koszty nie znajdują się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy PIT.

Spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Podatnikami z tytułu udziału w zyskach tej spółki są jej wspólnicy. Skoro spółka może zawrzeć ważną w rozumieniu prawa cywilnego umowę licencyjną z Wnioskodawcą, a nie ma przepisów podatkowych wykluczających możliwość zawarcia takiej umowy i jednocześnie wydatki z tego tytułu (tj. zapłaty opłat licencyjnych) nie są zawarte w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu podatku dochodowego od osób fizycznych, to opłaty licencyjne wypłacone Wnioskodawcy stanowić mogą dla spółki komandytowej koszt. Ponieważ koszty i przychody w spółce komandytowej przypisuje się w ostatecznym rozliczeniu danemu wspólnikowi w proporcji do jego prawa do udziału w zysku spółki komandytowej, fakt zaliczenia w koszty działalności spółki komandytowej opłat licencyjnych wypłacanych Wnioskodawcy spowoduje, iż w przypadającej na Wnioskodawcę części, staną się one ostatecznie kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy ze źródła przychodu jakim jest działalność gospodarcza.

Analogicznie w tej kwestii wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 15 grudnia 2010 r., IPPB1/415-776/10-7/KS. Podobnie zdaniem Wnioskodawcy można by potraktować wydatki związane z nabyciem przez spółkę osobową towarów, czy innych rzeczy lub praw sprzedawanych przez wspólnika. Wydatek ten stanowiłby koszt uzyskania przychodów u wspólnika spółki osobowej proporcjonalnie do udziału w zyskach tej spółki. Oczywiście z tym zastrzeżeniem, iż ma to związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a koszty poniesione zostają w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a także że koszt zostanie właściwie udokumentowany a dodatkowo koszt nie będzie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analogicznie jak w przywołanym powyżej orzeczeniu wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. ITPB1/415-535/14/KK, gdzie podkreślił, że: „Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz spółki cywilnej, w której jest również wspólnikiem. Jednakże zawieranie tego typu transakcji podporządkowane jest określonym wymogom. Prowadzący takie odrębne działalności gospodarcze, zawierający umowy między sobą powinni mieć na uwadze treść przepisów art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczących transakcji między podmiotami powiązanymi. Stosownie do treści art. 25 ust. 5 w związku z art. 25 ust. 1 i 4 ww. ustawy, jeżeli w wyniku powiązań majątkowych pomiędzy podmiotami krajowymi zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań. Reasumując, sam fakt, że wspólnikiem spółki cywilnej jest ta sama osoba, która świadczy usługi na rzecz spółki, nie stanowi przeszkody dla możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki, wydatków na nabycie usług wspólnika - świadczonych przez niego w ramach prowadzonej odrębnie indywidualnej działalności gospodarczej. Jednakże ustalając warunki ww. usług, należy uwzględniać zapisy wskazanego powyżej art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, ponoszone przez Spółkę cywilną wydatki na zakup usługi polegającej na kompleksowej obsłudze stacji paliw świadczonej przez Wnioskodawcę w ramach indywidualnej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą być zaliczone przez Niego do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do Jego udziału w zysku spółki cywilnej, z uwzględnieniem warunków określonych w art. 22 ust. 1 ustawy."

Zatem skoro organy skarbowe dają prawo zawierania umów wspólników spółki cywilnej z tą spółką i rozliczania skutków tych umów w rachunku podatkowym wspólników, to tym bardziej powinno być to uzasadnione w przypadku spółek osobowych, w tym komandytowych, którym przepisy Kodeksu Spółek Handlowych przyznają odrębną osobowość prawną. Powyższe stanowisko w pełni podzielają organy skarbowe, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej nr ITPB1/415-773/08/HD z dnia 19 lutego 2009 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-1367/11-2/AA z dnia 23 lutego 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2013 r. nr IPPB1/415-1566/12-2/EC.

Reasumując, w przypadku, gdy Wnioskodawca prowadzący jako osoba fizyczna jednoosobową działalność gospodarczą udzieli odpłatnej licencji na Znak spółce komandytowej, w której jest komandytariuszem - nie ma przeciwwskazań, aby równowartość opłat licencyjnych przypadających na Wnioskodawcę zgodnie z umową spółki proporcjonalnie do udziału w zysku stanowiła dla niego koszt uzyskania przychodu z udziału w zysku spółki. Tym samym opłaty licencyjne, które będą wypłacane przez spółkę komandytową na podstawie zawartej umowy licencyjnej z Wnioskodawcą, będą stanowiły koszt uzyskania przychodów również dla Wnioskodawcy proporcjonalnie do jego udziałów w zyskach spółki komandytowej.

Jak zostało wskazane w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca przystąpił do Spółki komandytowej, w której został komandytariuszem z 20% prawem do zysku. Spółka komandytowa do prowadzenia działalności gospodarczej będzie wykorzystywała Znak będący w przyszłości własnością Wnioskodawcy. Warunki umowne (opłaty licencyjne) pomiędzy Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, a Spółką komandytową będą rynkowe i okresowo weryfikowane. W ocenie Wnioskodawcy umowa licencyjna, zostanie zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy spółką komandytową prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą (licencjobiorcą), w której Wnioskodawca jest wspólnikiem oraz Wnioskodawcą (licencjodawcą) prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Nie można więc uznać, że jest to „świadczenie samemu sobie".

Przepisy ustawy PIT nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz spółki osobowej, w której jest również wspólnikiem.

Spółka komandytowa w związku z zawartą umową licencyjną będzie wypłacała Wnioskodawcy opłaty licencyjne. Wnioskodawca uważa, że przychody te będą stanowiły przychód z samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej, ponieważ dotyczą majątku znajdującego się w aktywach tej działalności i tam są wykorzystywane.

Uzyskiwane przez Wnioskodawcę (prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą) opłaty licencyjne z tytułu zawartej umowy licencyjnej będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychód ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT (tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej). Przychód ten będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 3 i 7 ww. ustawy, wymieniono dwa odrębne źródła przychodów, tj.:

• pozarolniczą działalność gospodarczą,
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw (art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Kwestią istotną dla zakwalifikowania ww. przychodów do odpowiedniego źródła przychodów jest ocena, czy pobieranie opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego będzie nosiło znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej, bądź będzie wykonywane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, w celu zakwalifikowania określonych działań do działalności gospodarczej należy ocenić zamiar, okoliczności i cel tych działań.

Ustalając, czy dany przychód pochodzi z pozarolniczej działalności gospodarczej, należy w pierwszym rzędzie podjąć próbę przypisania go do jednego z pozostałych wymienionych w ustawie źródeł. Jeżeli okaże się to niemożliwe, a przychód powstał w wyniku działalności zarobkowej wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, która prowadzona jest we własnym imieniu, wówczas przychód będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jeżeli podmiot osiągać będzie w sposób stały i zorganizowany przychody, które można będzie zakwalifikować do innego źródła, przychodów, niż gdyby były osiągane w sposób incydentalny, to wówczas ta stałość i zorganizowanie mogą mieć rozstrzygające znaczenie dla uznania, iż dany przychód pochodzi z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzyma w drodze darowizny, od ojca znak towarowy, który jest znakiem słowno – graficznym. Znak ten następnie będzie wykorzystywany w prowadzonej jednoosobowej pozarolniczej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny, Wnioskodawca zamierza wprowadzić otrzymany Znak do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę licencyjną ze Spółką komandytową na podstawie której upoważni Spółkę komandytową do odpłatnego korzystania ze Znaku w zamian za określone wynagrodzenie w postaci opłat licencyjnych. Warunki umowne (opłaty licencyjne) pomiędzy Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, a Spółką komandytową będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

Z powyższego wynika, że udzielanie licencji do znaku towarowego będzie przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę indywidualnie. Zatem opisane we wniosku działania będą podejmowane „w wykonywaniu działalności gospodarczej”. W konsekwencji przychód uzyskany w związku udzieleniem w ramach prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej odpłatnej licencji na znak towarowy na rzecz spółki komandytowej, której Wnioskodawca jest udziałowcem, będzie stanowił przychód z tej indywidualnej działalności gospodarczej.

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej, której Wnioskodawca jest udziałowcem opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego wskazać należy co następuje.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Ponieważ spółki osobowe prawa handlowego nie posiadają osobowości prawnej, to w zakresie opodatkowania dochodów spółki prowadzącej działalność gospodarczą w takiej formie podatnikiem podatku dochodowego nie jest spółka, lecz jej wspólnicy.

Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej (w tym komandytowej) jest uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że opłaty licencyjne z tytułu korzystania ze znaku towarowego przez spółkę komandytową (w której Wnioskodawca jest komamandytariuszem) płacone na rzecz Wnioskodawcy – właściciela znaku towarowego, będą miały na celu osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu spółki komandytowej, a tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej.

Na powyższe nie ma wpływu fakt, że Wnioskodawca jako właściciel znaku towarowego wykorzystywanego w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej, jest równocześnie komandytariuszem spółki komandytowej, która wykorzystywać będzie odpłatnie w działalności spółki ten znak towarowy, gdyż są to odrębne podmioty gospodarcze - odrębni przedsiębiorcy.

W takiej sytuacji wartość opłat licencyjnych z tytułu korzystania ze znaku towarowego poniesionych przez spółkę komandytową na rzecz firmy prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowo, będzie mogła stanowić dla Niego jako wspólnika spółki komandytowej koszt uzyskania przychodu w części, w jakiej Wnioskodawca uczestniczy w zyskach spółki komandytowej.

Podkreślenia wymaga, że zawieranie tego typu transakcji podporządkowane jest określonym wymogom.

Prowadzący takie odrębne działalności gospodarcze, zawierający umowy między sobą powinni mieć na uwadze treść przepisów art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczących transakcji między podmiotami powiązanymi.

Stosownie do treści art. 25 ust. 5 w związku z art. 25 ust. 1 i 4 ww. ustawy, jeżeli w wyniku powiązań o charakterze rodzinnym albo majątkowym pomiędzy podmiotami krajowymi zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będzie różniło się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.y Skarbowej w Bydgoszczy.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.