INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 25.01.2012 r. (data wpływu 27.01.2012 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 29.02.2012 r., pismem z dnia 7.03.2012 r. (data wpływu 9.03.2012 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 26.04.2012 r. pismem z dnia 4.05.2012 r. (data wpływu 9.05.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania świadczonych przez Stronę usług za usługi turystyki, ich dokumentowania oraz określenia podstawy opodatkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.01.2012 r., do tut. Organu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, uzupełniony na wezwanie tut. Organu z dnia 29.02.2012 r. pismem z dnia 7.03.2012 r. (data wpływu 9.03.2012 r., uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 26.04.2012 r. pismem z dnia 4.05.2012 r. (data wpływu 9.05.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania świadczonych przez Stronę usług za usługi turystyki, ich dokumentowania oraz określenia podstawy opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi na zlecenie klientów indywidualnych, biur podróży, instytucji, hoteli itp. Zgodnie z określonym, wiodącym rodzajem działalności firmy, są to głównie usługi transportu osób i usługi turystyczne.

Usługi, które Podatnik wykonuje, a które nazywa usługami turystycznymi to organizowane między innymi następujące imprezy:

1. cykliczne zwiedzania W. dla obcokrajowców prowadzone w jęz. angielskim, które polegają na tym, że Wnioskodawca oferuje każdemu możliwość skorzystania z takiej usługi 2 razy dziennie. W tym celu, 2 razy dziennie Podatnik ma postawiony w stan gotowości samochód i do dyspozycji przewodnika miejskiego po W. mówiącego w języku angielskim, który dyżuruje w godzinach 09:20 do 10:15 oraz 13:50 do 14:40. Samochody do tego celu Podatnik wykorzystuje głównie własne, z własnym kierowcą. W przypadkach kiedy jest to niemożliwe, samochód wraz z kierowcą jest podnajmowany. Jeśli zgłoszą się osoby chętne na takie zwiedzanie to wtedy odbywa się tura, która trwa ok. 3 godziny. Klienci odbierani są na turę z wcześniej umówionych miejsc, najczęściej są to hotele położone w Centrum W.. Trasa takiej tury jest z góry ustalona i stała. Często się zdarza, że Podatnik nie ma żadnych zgłoszeń. Nie ma wówczas przychodu, a koszty są ponoszone.
2. Piesze zwiedzania po W.. Na indywidualne zamówienia odbywają się piesze spacery z udziałem przewodnika miejskiego w dowolnym języku w zależności od zamówienia.
3. Wszelkiego rodzaju indywidualne zwiedzania W. (w różnych językach), które są dostosowane do oczekiwań klienta. Wówczas trasa zwiedzania oraz czas trwania są ustalane indywidualnie. Są to jednak zwiedzania nie trwające dłużej niż 8 - 10 godzin, a najczęściej trwają 3-4 godziny. Są one organizowane przy udziale przewodnika miejskiego oraz zazwyczaj przy udziale własnego taboru samochodowego, a w przypadku gdy nie jest dostępny, to przy zastosowaniu podnajętego wraz z kierowcą środka transportu.
4. Jednodniowe zwiedzania okolic W. lub miast na terenie Polski. Są to zwiedzania trwające od 6 do 14 godzin. Najczęściej są to tury do Ż., N., K., L., T., K., O., G. i innych miejsc. Bez względu jednak na trasę przejazdu organizowane są w ten sam sposób. Podatnik używa w tym celu własne środki transportu lub wynajęte wraz kierowcą oraz klientom towarzyszy pilot, który zajmuje się organizacją całego czasu podczas takiej wycieczki.
5. Jednodniowe indywidualne tury wyjazdowe głównie do K. i O. lub W., do Ł., do P., do G. itp. które odbywają się z W. i przejazd jest komunikacją kolejową. Zostają kupione i dostarczone klientowi bilety na przejazd PKP, następnie klienci odbywają podróż z W. do danej miejscowości i z powrotem, pociągiem (bez żadnej asysty), natomiast w docelowej miejscowości zwiedzają miasto z przewodnikiem miejskim, który w zależności od trasy zwiedzania, wykonuje zwiedzanie piesze lub dysponuje transportem. W skład takiego zwiedzania nie wchodzi ani nocleg, ani wyżywienie.
6. Jednodniowe indywidualne tury wyjazdowe głównie do K. i O. lub W., do Ł., do P., do G. itp. które się odbywają z W. i przejazd jest komunikacją kolejową. Usługa polega na kupieniu i dostarczeniu klientowi biletów na przejazd PKP oraz dowiezieniu ich na dworzec i z powrotem. Następnie klienci odbywają podróż z W. do danej miejscowości i z powrotem pociągiem (bez żadnej asysty). Natomiast na miejscu w docelowej miejscowości organizują sobie czas indywidualnie.
7. Zakup i dostarczenie biletów PKP. Wnioskodawca kupuje bilety dla klientów, np. bilety PKP i klient odbiera je w biurze Wnioskodawcy (bilet odsprzedawany jest po cenie wyżej niż cena zakupu) lub dostarcza klientowi zakupiony bilet do umówionego miejsca (biura, hotelu, itp.) i otrzymuje za tą usługę wcześniej ustaloną zapłatę.
   
   

W uzupełnieniu do złożonego wniosku Podatnik wskazał, iż świadczy usługi przewozu osób we własnym zakresie, ale również korzysta z usług obcych (podnajmuje samochody wraz z kierowcą. W przypadku usług przewodnika lub pilota zatrudnia takie osoby na umowę zlecenie, niewykluczone jest również zatrudnienie przewodnika na etat, ale również nabywa takie usługi od innych podmiotów, i świadczą je wtedy na zlecenie Wnioskodawcy przewodnicy prowadzący własną działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wykonując opisane wyżej usługi Podatnik powinien wystawiać klientom faktury sprzedaży ze stawką podatku VAT, czy stosować art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług wystawiać, naliczać podatek należny od marży...
2. Czy wymienione usługi należy faktycznie zaliczyć do usług turystycznych...
3. Jak dokładnie można określić w takich przypadkach marżę...
   
   

Zdaniem Strony, przy świadczeniu opisanych wyżej usług Podatnik powinien wystawiać faktury ze stawką podstawową. Pkt 2 art. 119 ustawy mówi, że: „Przez marżę, o której mowa w ust.1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.”

Transport Wnioskodawca wykorzystuje głównie własny, a przy opisanych usługach Wnioskodawca nie świadczy zakwaterowania, wyżywienia, usług ubezpieczenia.

Przy wykonywaniu tych usług Podatnik wykorzystuje własny transport samochodowy, który w ciągu tego samego dnia jest używany również do świadczenia usług transportowych (przewozu osób) niezwiązanych z wykonywaniem wymienionych usług turystycznych. Niejednokrotnie nie można określić jaki koszt związany z wykorzystaniem własnego samochodu z kierowcą przypada na usługę określaną jako usługę turystyczną, a której opis jest zamieszczony powyżej, a jaka część tego kosztu dziennego przypada na oddzielnie wykonywaną usługę przewozu osób, do której zastosowanie ma obniżona stawka podatku VAT (8%).

Niemożliwe jest dokładne ustalenie kosztów związanych ze świadczeniem usług turystycznych opisanych w stanie faktycznym. Ponosimy bowiem ogólne koszty związane między innymi z:

1. wykorzystaniem własnego transportu samochodowego, który jednego dnia jest używany do świadczenia różnych usług,
2. kosztami zatrudnienia,
3. kosztami usług obcych jak np. mycie samochodów, naprawa samochodów itp.
4. kosztami zużycia materiałów jak np. zakup paliwa, zakup części samochodowych, usługi telekomunikacyjne itp.
5. kosztami amortyzacji środków trwałych itp.
   
   

Nie można dokładnie ustalić jaka część tych kosztów przypada na usługi opisane w stanie faktycznym, które stanowią tylko część działalności wnioskodawcy, a jaka na pozostałe.

Jak w związku z powyższym można dokładnie określić marżę...

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Co do zasady, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepis art. 119 ustawy o VAT określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl ust. 1 tego artykułu podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z kolei przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy o VAT).

Chodzi zatem o usługi, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora turystyki. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Stosownie do art. 119 ust. 3 przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Łączne spełnienie przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto treść art. 119 ust. 3a ustawy o VAT stanowi, że podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu osób oraz w zakresie usług turystyki. Swoje usługi świadczy na zlecenie osób indywidualnych a także hoteli, biur podróży i różnych instytucji. W ramach usług turystycznych Wnioskodawca wykonuje usługi opisane w punktach 1-7 stanu faktycznego wniosku. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowego kwalifikowania wykonywanych czynności w odniesieniu do ustawy o podatku od towarów i usług a co za tym idzie do prawidłowego ich opodatkowania.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej „usług turystyki”, jak to czyni choćby w przypadku „usług elektronicznych” (art. 2 pkt 26 ustawy o VAT). Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. (poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze VI Dyrektywy). Stosownie do powołanego przepisu transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej). Turystyka to także zorganizowany wyjazd poza miejsce zamieszkania (por. www.sjp.pwn.pl). Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A.S.Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S.Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S.Wołejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975r., z. 15, s. 83). Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J.Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Natomiast, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.), przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Natomiast impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (art. 3 pkt 2). Turysta w myśl ww. ustawy to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc (art. 3 pkt 9).

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki o której mowa w art. 119 ustawy o VAT to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Zatem aby daną usługę uznać za usługę turystyki, usługa ta powinna być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek oraz nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cyt, wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca wskazuje, iż świadcząc opisane w punktach 1, 3 oraz 4 usługi dopuszcza możliwość korzystania z usług transportowych oraz usług przewodnika bądź pilota od innych podmiotów. W tej sytuacji Wnioskodawca nabywa usługi dla bezpośredniej korzyści turysty. Zastosowanie zatem znajdzie art. 119 ustawy. Podobnie będzie w przypadku opisanym w punkcie 5, kiedy to Wnioskodawca nabywa od innych podmiotów usługę transportu oraz przewodnika. Jedynie w przypadku, gdy Wnioskodawca będzie wykonywał usługi wyłącznie we własnym zakresie, a taką możliwość Wnioskodawca również dopuszcza, wówczas wskazany powyżej przepis nie będzie podstawą do opodatkowania świadczonej usługi.

W przypadku opisanym w punkcie 2 świadczona usługa przewodnika jest jedyną usługą wykonywaną na rzecz klientów, a zatem nie jest składnikiem usługi turystycznej, nie jest łączona z innymi usługami. W tym przypadku nie można więc mówić o usłudze turystyki, dla której stosuje się opodatkowanie na zasadach marży, o której mowa w art. 119 ust. 2 ustawy.

W sytuacji opisanej w punkcie 6 stanu faktycznego wniosku, Wnioskodawca organizując wycieczki jednodniowe sprzedaje bilety PKP oraz dowozi klientów do dworca PKP. Transport podróżnych do dworca może odbywać się we własnym zakresie bądź też usługa ta może zostać nabyta od innego podmiotu. Ponieważ, jak widać z powyższego, przynajmniej jedna usługa (sprzedaż biletów PKP) z dwóch usług jest nabywana od innego podmiotu dla bezpośredniej korzyści turysty, również i w tej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 119 ustawy.

W świetle powyższego usługi wymienionej w punkcie 7 wniosku polegającej na zakupie dla klientów biletów PKP, które klienci odbierają w biurze Podatnika, bądź dostarczane są klientowi w umówione miejsce nie można uznać za świadczenie złożone z usług własnych i nabytych, a zatem art. 119 ustawy nie będzie miał, w tym przypadku, zastosowania.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że we wszystkich opisanych we wniosku sytuacjach można wystawiać faktury ze stawką podatku a nie faktury VAT marża. Jak Organ wskazał wcześniej, na prawidłowy sposób opodatkowania danej usługi mają wpływ okoliczności jej świadczenia a w szczególności ustalenie czy usługa składa się z jednego bądź więcej świadczeń i czy świadczący usługę turystyki nabywa cząstkowe usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty.

Określenie charakteru świadczonej usługi ma wpływ na prawidłowe jej udokumentowanie. W przypadku gdy usługa jest usługą turystyki w świetle art. 119 ustawy, winna być ona udokumentowana fakturą VAT marża. W pozostałych przypadkach, do których nie ma zastosowania art. 119 ustawy faktury winny być wystawione, zgodnie z regulacją art. 106 ust. 1 ustawy, ze stawką właściwą dla świadczonych usług.

Zgodnie z § 5 ust. 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.03.2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług Dz. U. Nr 68, poz. 360), w fakturach dokumentujących czynności, których podstawą opodatkowania jest marża, zgodnie z art. 119 lub art. 120 ustawy:

1. w miejsce oznaczenia "FAKTURA VAT" stosuje się oznaczenie "FAKTURA VAT marża" lub
2. umieszcza się odesłanie odpowiednio do:
   1. przepisów art. 119 ustawy lub art. 306 dyrektywy,
   2. przepisów art. 120 ustawy lub art. 313 dyrektywy oraz
3. zawiera się dane określone w ust. 1 pkt 1-6 i 12.
   
   

Stosownie do zapisu art. 119 ust. 10 ustawy podatnik, o którym mowa w ust. 3, w wystawianych przez siebie fakturach nie wykazuje kwot podatku.

Odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy dotyczące sposobu ustalenia marży, nadmienić należy, że zgodnie z cyt. wcześniej art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi a ceną nabycia przez podatnika usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Odrębnie natomiast ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych. Zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29. Zatem w takim przypadku podstawą opodatkowania jest obrót rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę podatku. Tut. Organ pragnie zauważyć, że to Wnioskodawca jest obowiązany do prawidłowego wyliczenia podstawy opodatkowania świadczonej przez siebie usługi. Określenie prawidłowego podziału kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę nie leży w kompetencji tut. Organu.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W tym miejscu wskazać należy, iż niniejsze rozstrzygnięcie nie odnosi się do kwestii, przedstawionej w uzupełnieniu do wniosku, a dotyczącej przypadku gdy koszty przewyższają wartość faktur VAT Marża (czyli w przypadku wystąpienia straty) ponieważ wnioskodawca nie sprecyzował w tym zakresie własnego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.