Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-171/16/AW
z 30 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 marca 2016 r. (data wpływu 2 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty otrzymanej przez Wnioskodawcę od wynajmującego z tytułu opuszczenia lokalu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2016 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty otrzymanej przez Wnioskodawcę od wynajmującego z tytułu opuszczenia lokalu.

Wniosek uzupełniono pismem z 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 15 kwietnia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W związku z koniecznością wcześniejszego opuszczenia wynajmowanego lokalu Wnioskodawca otrzymał od wynajmującego wynegocjowane odszkodowanie. Budynek, w którym znajdował się lokal był sukcesywnie wyburzany co spowodowało brak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej. Okres wypowiedzenia upływał 30 marca 2016 r. Przez działania związane z wyburzaniem budynku Wnioskodawca został zmuszony do opuszczenia lokalu już w połowie stycznia 2016 r.

Prawnik, z którym Wnioskodawca się skonsultował poradził, aby Wnioskodawca wystąpił o odszkodowanie od wynajmującego, co też Wnioskodawca uczynił – po burzliwych negocjacjach Wnioskodawca odszkodowanie otrzymał.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od 2 kwietnia 2012 r. z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej i składa miesięczne deklaracje VAT-7 i odprowadza należny podatek.
   
2. Umowa najmu nie przewidywała warunków ani sankcji związanych z jej wypowiedzeniem tylko okres wypowiedzenia (6 miesięcy). Wynajmujący sprzedał budynek, a nowy właściciel postanowił go wyburzyć i w tym miejscu wybudować apartamentowiec.
   
3. Umowa nie zawierała warunków określających możliwość wypłaty określonej kwoty z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy przez którąkolwiek ze stron.
   
4. Wnioskodawca nie wypowiedział umowy najmu.
   
5. Wynajmujący wypowiedział umowę najmu w dniu 30 września 2015 r.
   
6. Budynek został wyburzony z woli nowego właściciela. Decyzja o wyburzeniu budynku nie była decyzją administracyjną.
   
7. Wnioskodawca nie miał możliwości pozostania w tym lokalu. Lokal był częścią dużego budynku. Prace związane z rozbiórką i wyburzaniem rozpoczęły się około 5 stycznia 2016 r. Utrudnienia z dojazdem, pracujący ciężki sprzęt budowlany, odcięcie prądu.
   
8. Lokal został przekazany protokołem zdawczo-odbiorczym w dniu 26 stycznia 2016 r.
   
9. Strony zawarły porozumienie dotyczące wypłaty odszkodowania. Wnioskodawca zobowiązał się do opuszczenia lokalu, a wynajmujący do wypłaty odszkodowania za poniesione straty związane z brakiem możliwości prowadzenia dalszej działalności gospodarczej w tym lokalu.
   
10. Wnioskodawca poniósł szkody związane z koniecznością opuszczenia lokalu. Brak możliwości zarobkowania i w związku z tym problem ze spłatą kredytu, konieczność wymontowania, przetransportowania, magazynowania urządzeń. Trudność ze znalezieniem lokalu odpowiadającego wymiarami dla prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.
    
11. Wynegocjowane odszkodowanie nie było wynikiem skierowania sprawy na drogę sądową.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z otrzymanym odszkodowaniem Wnioskodawca powinien zapłacić podatek VAT od otrzymanej kwoty?

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowaniem jest wypłata określonej kwoty pieniędzy, która stanowi wynagrodzenie za poniesione straty wyrządzone osobie trzeciej. Odszkodowanie nie zostało wymienione w art. 5 ustawy o VAT jako czynność podlegająca opodatkowaniu. Z uwagi na to, że wypłacone odszkodowanie stanowi zadośćuczynienie za szkodę, która została wyrządzona podmiotowi lub za utracone przez niego korzyści, czynność ta nie może być uznana za wykonanie usługi. Stanowisko takie zostało zaprezentowane m.in. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok o sygn. III SA/Wa 2166/07), który stwierdził, że otrzymanego odszkodowania nie można uznać za wynagrodzenie w zamian za przekazany przez podatnika towar.

Wobec tego otrzymanie odszkodowania za niewykonanie umowy nie mieści się w ustawowym pojęciu dostawy towarów ani świadczenia usług.

Pojęcia odszkodowania czy kary umownej nie zostały zdefiniowane w ustawie o VAT, dlatego też należy je rozumieć na gruncie Kodeksu cywilnego jako rekompensata, których istotą nie jest odpłatność za jakieś świadczenie, ale wyrównanie szkody. Nie dochodzi zatem do wykonywania świadczenia w zamian za wynagrodzenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Świadczenie usług na gruncie podatku od towarów i usług ma szersze znaczenie niż świadczenie usług w rozumieniu potocznym. Stosownie do treści powołanych przepisów, każde świadczenie na rzecz osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, uznawane jest na gruncie ustawy za usługę. Zatem pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie.

Pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.) świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z artykułem 25 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczenie usług może obejmować między innymi jedną z następujących czynności:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych, bez względu na to, czy są one przedmiotem dokumentu ustanawiającego tytuł prawny, czy nie;
2. zobowiązanie do zaniechania działania lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług na podstawie nakazu wydanego przez organ władzy publicznej lub w jego imieniu lub z mocy prawa.
   
   

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Co się zaś tyczy odpłatności za ww. świadczenie to ustawa o VAT nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W przedmiotowej sprawie zagadnieniem wymagającym interpretacji jest ustalenie czy od otrzymanej przez Wnioskodawcę kwoty wynegocjowanej z wynajmującym za wcześniejsze opuszczenie przez Wnioskodawcę lokalu Wnioskodawca powinien zapłacić podatek VAT, a zatem czy kwota ta stanowi zapłatę za czynność podlegającą opodatkowaniu na podstawie ustawy o VAT.

Przystępując do rozstrzygnięcia na wstępie należy wskazać, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały jednak zawarte w powołanej wyżej ustawie Kodeks cywilny. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kc) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kc).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie natomiast do postanowień art. 361 § 1 Kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Z powyższego wynika, że istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W sprawie o sygnaturze C-277/05 Societe Thermale D`Eugenie - Les - Bains TSUE stwierdził, że: „Artykuły 2 ust. 1 i 6 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, powinny być interpretowane w ten sposób, że kwoty zapłacone tytułem zadatku w ramach umów dotyczących świadczenia usług hotelarskich podlegających podatkowi VAT, w przypadku, gdy klient skorzysta z uprawnienia do odwołania rezerwacji, a kwoty te są zatrzymywane przez przedsiębiorstwo hotelarskie, należy uznać za odszkodowanie ryczałtowe płacone w celu naprawienia szkody poniesionej w następstwie niewykonania umowy przez klienta, bez bezpośredniego związku z jakąkolwiek odpłatnie świadczoną usługą, które jako takie nie podlega opodatkowaniu”.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że w związku z koniecznością wcześniejszego opuszczenia wynajmowanego lokalu Wnioskodawca otrzymał od wynajmującego wynegocjowane odszkodowanie. Budynek, w którym znajdował się lokal był sukcesywnie wyburzany co spowodowało brak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej. Okres wypowiedzenia upływał 30 marca 2016 r. Przez działania związane z wyburzaniem budynku Wnioskodawca został zmuszony do opuszczenia lokalu już w połowie stycznia 2016 r.

Umowa najmu nie przewidywała warunków ani sankcji związanych z jej wypowiedzeniem tylko okres wypowiedzenia (6 miesięcy). Umowa nie zawierała warunków określających możliwość wypłaty określonej kwoty z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy przez którąkolwiek ze stron. Wnioskodawca nie wypowiedział umowy najmu. Wynajmujący wypowiedział umowę najmu w dniu 30 września 2015 r. Budynek został wyburzony z woli nowego właściciela. Decyzja o wyburzeniu budynku nie była decyzją administracyjną. Wnioskodawca nie miał możliwości pozostania w tym lokalu. Lokal został przekazany protokołem zdawczo-odbiorczym w dniu 26 stycznia 2016 r. Strony zawarły porozumienie dotyczące wypłaty odszkodowania. Wnioskodawca zobowiązał się do opuszczenia lokalu, a wynajmujący do wypłaty odszkodowania za poniesione straty związane z brakiem możliwości prowadzenia dalszej działalności gospodarczej w tym lokalu. Wnioskodawca poniósł szkody związane z koniecznością opuszczenia lokalu. Wynegocjowane odszkodowanie nie było wynikiem skierowania sprawy na drogę sądową.

Mając na uwadze ww. ustawową definicję świadczenia usługi w przedmiotowej konkretnej sprawie nie można uznać, że wypłata przez wynajmującego na rzecz najemcy (Wnioskodawcy) świadczenia pieniężnego za konieczność przedwczesnego opuszczenia lokalu (tj. przed upływem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia umowy najmu) stanowi wynagrodzenie za świadczoną usługę. Istotą wypłaty tego świadczenia nie była bowiem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że mimo iż termin wypowiedzenia przez wynajmującego umowy najmu upływał 30 marca 2016 r., już w połowie stycznia 2016 r. Wnioskodawca zmuszony był do opuszczenia wynajmowanego lokalu z powodu braku możliwości kontynuowania prowadzonej w nim działalności gospodarczej. Z uwagi na wyburzanie budynku, w którym znajdował się lokal, utrudnienia z dojazdem, pracujący ciężki sprzęt budowlany i odcięcie prądu, dalsze prowadzenie działalności gospodarczej w tym lokalu nie było możliwe.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności na tle przedstawionych uregulowań prawnych prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowym przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony Wnioskodawcy.

Z opisu sprawy nie wynika aby Wnioskodawca wyraził zgodę na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, wręcz przeciwnie, prowadzone przez Wnioskodawcę działania świadczą o tym, że było to jednostronne (ze strony najemcy) wypowiedzenie umowy najmu, którego trybu i terminu umowa ta nie przewidywała. Zatem wynegocjowane i otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie nie może w tym przypadku stanowić zapłaty za jakiekolwiek świadczenie na rzecz najemcy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że otrzymana przez Wnioskodawcę kwota związana z koniecznością wcześniejszego opuszczenia wynajmowanego lokalu z przyczyn leżących po stronie wynajmującego posiada charakter odszkodowawczy – ma na celu zrekompensowanie strat Wnioskodawcy z tytułu utraty korzyści z prowadzonej w przedmiotowym lokalu działalności gospodarczej, braku możliwości zarobkowania i w związku z tym problemem ze spłatą kredytu, przymusowego wymontowania, przetransportowania i magazynowania urządzeń, trudności ze znalezieniem nowego lokalu – wobec czego kwota ta pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.