Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-200/16/AK
z 16 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2016 r. (data wpływu 26 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 kwietnia 2016 r. (data wpływu 15 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym wypłaconego odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym wypłaconego odszkodowania. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 marca 2016 r. (data wpływu 31 marca 2016 r.).

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni do 27 stycznia 2015 r. była zatrudniona na czas nieokreślony. Ustawowy wiek emerytalny osiągnęła 11 lutego 2014 r. W dniu 27 sierpnia 2014 r. Zarząd Pracodawcy przyjął program optymalizacji zatrudnienia na lata 2014-2016 skutkujący zmniejszeniem zatrudnienia i rozwiązaniem umów o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 z póź. zm.). W celu złagodzenia skutków z tego wynikających oraz mając na uwadze przepisy Kodeksu Pracy, Pracodawca zawarł w dniu 19 września 2014 r. Porozumienie ze związkami zawodowymi w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników, zwane dalej „Porozumieniem”. Jednym z elementów tego Porozumienia było określenie świadczeń pieniężnych, w tym dodatkowych świadczeń pieniężnych (§ 3 ust. 2 pkt 2), które pracodawca zdefiniował w Porozumieniu jako „jednorazowe świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania stosunku pracy dla Uprawnionego Pracownika uczestniczącego w PDO, przyznane tytułem odszkodowania za rozwiązanie z nim umowy o pracę” (§ 1 pkt 5). W dniu 23 października 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła z Pracodawcą porozumienie stron w zakresie objęcia Wnioskodawczyni Programem Dobrowolnych Odejść, zwanym dalej „Porozumieniem Stron". Na mocy Porozumienia Stron, z dniem 27 stycznia 2015 r. został rozwiązany stosunek pracy z Wnioskodawczynią, stosownie do ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W ramach Porozumienia Stron otrzymała Ona między innymi dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości 2-krotności wynagrodzenia miesięcznego liczonego wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy (§ 5 pkt 4 Porozumienia). Od dodatkowego świadczenia pieniężnego pracodawca odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, czyli zaliczył do przychodu opodatkowanego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że zasady ustalania opisanego odszkodowania wynikają wprost z Porozumienia zawartego 19 września 2014 r. pomiędzy Pracodawcą a związkami zawodowymi. § 3 tego Porozumienia określający wszystkie świadczenia należne w ramach PDO (Programu Dobrowolnych Odejść) w pkt 2 ppkt 2 wymienia „Dodatkowe świadczenia pieniężne – w wysokości określonej w § 5 Porozumienia”. W przywołanym § 5 Porozumienia zostały z kolei ustalone wszelkie zasady wypłaty dodatkowych świadczeń pieniężnych, rozróżniane w zależności od stażu pracy Uprawnionych Pracowników, w tym pracowników, którzy posiadają uprawienia emerytalne lub nabędą uprawnienia do dnia 31 grudnia 2015 r., o czym stanowi pkt 4. Fakt zastosowania zapisu § 5 pkt 4 Porozumienia potwierdza Porozumienie stron zawarte w dniu 23 października 2014 r. pomiędzy Wnioskodawczynią a Pracodawcą (pkt 3). To dodatkowe świadczenie, zgodnie z § l pkt 2 oraz pkt 5 Porozumienia stanowi „jednorazowe świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania stosunku pracy dla Uprawnionego Pracownika uczestniczącego w PDO przyznane tytułem odszkodowania za rozwiązanie z nim umowy o pracę”.

Porozumienie zawarte 19 września 2014 r. pomiędzy Pracodawcą a związkami zawodowymi stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu Pracy (Dz. U. z 2014 r. poz.1502 z póź. zm.). Porozumienie to jest bowiem porozumieniem zbiorowym w rozumieniu art. 9 8 1 Kodeksu Pracy. Przemawia za tym fakt, że zawiera ono Porozumienie uzgodnione w oparciu o Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy przez Pracodawcę z organizacjami związkowymi reprezentującymi pracowników odchodzących w ramach Programu Dobrowolnych Odejść. Stosownie do art. 9 § 1 Kodeksu Pracy, ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu Pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Porozumienie zawarte z związkami zawodowymi stanowi zatem źródło prawa pracy oparte o (zakładowy) układ zbiorowy pracy.

Jednocześnie świadczenie, o którym mowa wyżej, nie jest odprawą pieniężną wypłaconą na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Odprawę pieniężną należną na podstawie ustawy opisuje § 1 pkt 7 i § 4 Porozumienia, jako odrębne świadczenia

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dodatkowe świadczenie pieniężne wynikające z Porozumienia zawartego przez Pracodawcę ze związkami zawodowymi jako jednorazowe świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania stosunku pracy przyznane tytułem odszkodowania za rozwiązanie z nim umowy o pracę, wynika z katalogu zwolnień przedmiotowych, wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i spełnia warunki do zakwalifikowania go jako odszkodowania otrzymanego na podstawie porozumienia zbiorowego opartego na ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu Pracy, a tym samym zwolnione jest z podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei, art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stwierdza, że źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi także, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast, w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo, na co wskazuje określenie „w szczególności”. Zatem przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych mogą być wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Generalnie, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328) – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 3, niewątpliwie miała na celu dostosowanie prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt S 2/13. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, nieuwzględnienie przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 3 in principio ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, innych – poza ustawami i wydanymi na ich podstawie przepisami wykonawczymi – normatywnych źródeł prawa pracy powoduje stan luki prawnej. W rezultacie przekłada się to na brak realizacji dyrektywy, wyrażonej z jednej strony w art. 59 ust. 2 in fine Konstytucji, z drugiej zaś – w art. 9 i przepisach działu XI ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.). Zgodnie z tymi uregulowaniami układy zbiorowe pracy oraz inne porozumienia pracownicze stanowią normatywne źródła prawa pracy, określające zarówno obowiązki, jak i uprawnienia pracodawców oraz pracobiorców. Podkreślenia wymaga fakt, że postanowienia układów zbiorowych, oraz innych aktów prawa pracy obowiązują bezpośrednio w stosunkach pracy, tak jak przepisy aktów rangi ustawowej, rozporządzeń wykonawczych czy też prawa międzynarodowego.

Stosownie do art. 9 § 1 Kodeksu pracy, ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Wnioskodawczyni wskazuje, że z porozumienia stron zawartego pomiędzy Nią a Pracodawcą wynika, że z dniem 27 stycznia 2015 r. został rozwiązany stosunek pracy z przyczyn niedotyczących pracownika. W dniu rozwiązania stosunku pracy, tj. 27 stycznia 2015 r. zostało wypłacone dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości 2-krotności wynagrodzenia miesięcznego liczonego wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, stanowiące kwotę 22.833,34 zł, od której potrącono i odprowadzono do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 4.110 zł. Potwierdza to zaświadczenie z dnia 9 grudnia 2015 r. To dodatkowe świadczenie pieniężne zostało określone w Porozumieniu jako odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę.

Kwota rekompensaty została wypłacona na zasadach określonych w porozumieniu zawartym w dniu 19 września 2014 r. pomiędzy Pracodawcą a organizacjami związkowymi w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników. Porozumienie to jest porozumieniem zbiorowym w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Przemawia za tym fakt, że zawiera ono Porozumienie uzgodnione w oparciu o Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy przez Pracodawcę z organizacjami związkowymi reprezentującymi pracowników odchodzących w ramach Programu Dobrowolnych Odejść.

Wobec powyższego faktu, zastosowanie ma art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej, min. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r.

Jeśli zatem wypłata odszkodowania nastąpiła na podstawie porozumienia zbiorowego, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, to spełniona jest przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepis wyraźnie wskazuje, że „wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Przepis ten w powołanym wyżej brzmieniu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328 z późn. zm.) – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.) stanowi, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że skoro – jak wskazuje Wnioskodawczyni – otrzymała – tytułem odszkodowania – jednorazowe świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania stosunku pracy, którego zasady ustalania wynikały wprost z Porozumienia zawartego przez Pracodawcę ze związkami zawodowymi będącego normatywnym źródłem prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, to spełnione zostały przesłanki do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego kwota świadczenia, wypłaconego Wnioskodawczyni, korzysta z ww. zwolnienia przedmiotowego.

Końcowo wskazać należy, że wydając na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej interpretację indywidualną organ podatkowy opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, w związku z czym nie prowadzi postępowania dowodowego.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.