Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-168/16-3/MT
z 4 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2016 r. (data wpływu 29 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez Wspólnotę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez Wspólnotę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Niejasność obowiązujących przepisów jak i wypowiedzi praktyków prawa nie pozwalają na swobodne poruszanie się i użytkowanie norm prawnych. Zatem mając na celu chęci poszanowania praw i obowiązujących norm postępowania, Wnioskodawca chciałby zwrócić się o wydanie na mocy art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U z 2015 r. poz. 613 ze zm.) indywidualnej interpretacji podatkowej na podstawie przedstawionego poniżej stanu faktycznego.

Wspólnota Mieszkaniowa liczy 141 lokali mieszkalnych i 10 lokali użytkowych. Zaliczki miesięczne z tytułu ponoszenia kosztów mediów w nieruchomości Wnioskodawcy na jeden lokal wahają się między 100,03 a 219,00 złotych. Wysokość miesięcznie pobieranych opłat jest uzależniona od posiadanego metrażu lokalu jak również od liczby osób zgłoszonych do zamieszkania. Średnie miesięczne wydatki Wspólnoty z tytułu dostarczania mediów do lokali mieszkalnych wynoszą 27 328,71 złotych, a do lokali użytkowych 2 216,15 złotych.

Biorąc pod uwagę, powyższe dane, Wspólnota poczyni w ciągu roku wydatki w wysokości 327 944,52 złotych z tytułu dostarczania mediów do lokali mieszkalnych. Dodatkowo koszt dostarczenia towarów i usług do lokali użytkowych wynosi 26 593,80 złotych.

Jednakże, mając na uwadze że czynności związane z pośredniczeniem w dostarczeniu towarów i odpłatnego świadczenia usług we Wspólnocie należy uznać jako transakcje pomocnicze (art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a), ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2015 r. poz. 605 ze zm.) - zatem miesięczne wydatki z tego tytułu poczynione nie powinny być zaliczane do sumy określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje faktem, że wspólnota korzysta ze zwolnienia od obowiązku rejestracji jako czynny podatnik VAT ze względu na to że wartość sprzedaży plasuje się poniżej progu 150 000 złotych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zaprezentowana interpretacja jest prawidłowa?

Czy czynności związane z dostarczeniem do lokali towarów i usług należy uznać za transakcje pomocnicze zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług? Jeżeli nie to jakie czynności wspólnoty mieszkaniowej należy zaliczyć na poczet naliczania sumy sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Czy wliczenie do sumy sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, kosztów poniesionych z tytułu dostarczania mediów do nieruchomości nie stoi w sprzeczności z § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r., w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U. z 2015 r., poz. 736 ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zaliczenie przez Wspólnotę Mieszkaniową czynności związanych z pośredniczeniem w dostarczaniu towarów i usług do lokali mieszkalnych jako transakcji pomocniczych - jest podyktowana tym, że nie jest to podstawowa ani fundamentalna czynność jaką wykonują wspólnoty mieszkaniowe.

Celem każdej wspólnoty jest ochrona dobra wspólnego oraz prawidłowe zarządzanie wspólnym mieniem tj. nieruchomością. Jak wskazują przepisy art. 12 i następne ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2004 r., nr 141, poz. 1492 ze zm.), do podstawowych obowiązków wspólnoty należy ochrona dobra wspólnego w tym w szczególności prowadzenie zarządu nieruchomości wspólnej z należytą starannością. Fakt podstawowej zasady funkcjonowania wspólnoty to ochrona praw i interesów właścicieli lokali jako podmiotu zbiorowego. Zatem wszelkie czynności związane z indywidualnym właścicielem lokalu w tym w szczególności odsprzedażą mediów do prywatnych lokali mieszkalnych nie można zakwalifikować jako główny, podstawowy element funkcjonowania społeczności. Odwołując się jeszcze raz do idei funkcjonowania wspólnoty w tym również samego przepisu art. 6 ustawy o własności lokali odsprzedaż mediów należy uznać za czynność pomocniczą w stosunku do podstawowego celu jej działania. Nawet jeżeli dokonanie odsprzedaży jest wykonywane cyklicznie - co miesiąc.

Na potwierdzenie takiej interpretacji może również posłużyć orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (sygn. sprawy C-77/01). W wyroku ETS wskazał, że transakcjami pomocniczymi są transakcje występujące niekoniecznie rzadko, lecz ubocznie do działalności podstawowej, nawet gdyby występowały one w sposób powtarzalny.

Zatem, jako że głównym celem wspólnot mieszkaniowych jest ochrona dobra wspólnego poprzez prawidłowe zarządzanie wspólnym mieniem, czynności związane z pośredniczeniem w dostarczaniu mediów do poszczególnych lokali należy uznać za transakcje pomocnicze do podstawowej działalności podmiotu. Mając na uwadze taką interpretacje wszelkie koszty związane z dostarczaniem towarów i usług nie powinny podlegać rygorowi przepisu art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą o VAT” opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi - art. 8 ust. 2a ustawy.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższymi okolicznościami czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawę prawną funkcjonowania wspólnot stanowi ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Ustawa ta określa prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres działania zarządu nieruchomością wspólną.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o własności lokali, ustawa określa sposób ustanawiania odrębnej własności samodzielnych lokali mieszkalnych, lokali o innym przeznaczeniu, prawa i obowiązki właścicieli tych lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną.

Z powyższego przepisu wynika, że postanowienia ustawy o własności lokali odnoszą się zarówno do lokali mieszkalnych, jak też do lokali o innym przeznaczeniu tzw. lokali użytkowych (lokali sklepowych, usługowych, handlowych, biurowych, gastronomicznych, garaży i innych).

Z art. 6 ustawy o własności lokali wynika, że ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową, która może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

Przepis ten daje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Zatem, wspólnota mieszkaniowa jest odrębnym od członków wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym działając w ramach przyznanej zdolności prawnej, może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

Jednostka powstała w oparciu o przepis art. 6 ustawy o własności lokali posiada określoną strukturę organizacyjną, w skład której wchodzą (tworzą ją) właściciele lokali, zobowiązani do określonych zachowań i czynności wynikających z ww. ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest zobowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Przepis art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali wskazuje na dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej: jedne związane z nieruchomością wspólną i drugie, związane z odrębną własnością lokalu.

Składniki pierwszej kategorii wydatków zostały przykładowo wymienione w art. 14 ustawy o własności lokali, jako zasadnicze koszty obciążające właścicieli lokali w ramach wspólnoty. Są to przede wszystkim:

1. wydatki na remonty i bieżącą konserwację;
2. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę;
3. ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba ze są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali;
4. wydatki na utrzymanie porządku i czystości;
5. wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.
   
   

To wyłącznie na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną właściciele, zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, których wysokość ustalana jest w drodze uchwały wspólnoty (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o własności lokali).

Zatem na gruncie ustawy o VAT wspólnota, realizując wspólny interes właścicieli, występuje w odmiennych rolach, w przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną oraz w przypadku nabycia towarów i usług na potrzeby utrzymania poszczególnych lokali właścicieli.

Należy zatem wskazać, że w przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną, wspólnota będąc jednostką odrębną od właścicieli lokali nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli, ponieważ w takim wypadku działa w imieniu własnym i na własny rachunek. Działa wtedy jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych mających udziały w nieruchomości wspólnej – m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ustawy o własności lokali.

W związku z tym odbiorcą nabywanych towarów i usług jest – jako odrębny od jej członków podmiot prawa – wspólnota mieszkaniowa. Ponieważ występuje ona jako ostateczny konsument, nie świadczy więc w tym zakresie żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali, a zatem nie występuje jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Natomiast w sytuacji, gdy wydatki ponoszone są przez właściciela wyłącznie w związku z odrębną własnością lokalu, wspólnota w zakresie nabywanych towarów i usług (tj. głównie mediów) celem zaopatrzenia poszczególnych lokali występuje w odmiennej roli. Nabywa bowiem towary i usługi w swoim imieniu, jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy dokonują na poczet tych zakupów stosownych wpłat. W konsekwencji należy stwierdzić, że obciążanie członków wspólnoty zaliczkami na pokrycie kosztów indywidualnego zużycia mediów stanowi odpłatną dostawę towarów i świadczenie usług w myśl art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Dotyczy to również odsprzedaży właścicielom lokali, zakupionych uprzednio w tym celu, towarów i usług związanych wyłącznie z utrzymaniem poszczególnych lokali. Wówczas wspólnota wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wspólnota Mieszkaniowa liczy 141 lokali mieszkalnych i 10 lokali użytkowych. Zaliczki miesięczne z tytułu ponoszenia kosztów mediów w nieruchomości Wnioskodawcy na jeden lokal wahają się między 100,03 a 219,00 złotych. Wysokość miesięcznie pobieranych opłat jest uzależniona od posiadanego metrażu lokalu jak również od liczby osób zgłoszonych do zamieszkania. Średnie miesięczne wydatki Wspólnoty z tytułu dostarczania mediów do lokali mieszkalnych wynoszą 27 328,71 złotych, a do lokali użytkowych 2 216,15 złotych.Wspólnota poczyni w ciągu roku wydatki w wysokości 327 944,52 złotych z tytułu dostarczania mediów do lokali mieszkalnych. Dodatkowo koszt dostarczenia towarów i usług do lokali użytkowych wynosi 26 593,80 złotych. Zdaniem Wspólnoty czynności związane z pośredniczeniem w dostarczeniu towarów i odpłatnego świadczenia usług we Wspólnocie należy uznać jako transakcje pomocnicze - zatem miesięczne wydatki z tego tytułu poczynione nie powinny być zaliczane do sumy określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, co skutkuje faktem, że wspólnota korzysta ze zwolnienia od obowiązku rejestracji jako czynny podatnik VAT ze względu na to że wartość sprzedaży plasuje się poniżej progu 150 000 złotych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy czynności związane z dostarczaniem do lokali towarów i usług należy uznać za transakcje pomocnicze (jeżeli nie to jakie czynności wspólnoty mieszkaniowej należy zaliczyć na poczet naliczania sumy sprzedaży zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT) oraz czy wliczenie do sumy sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, kosztów poniesionych z tytułu dostarczania mediów do nieruchomości nie stoi w sprzeczności z § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r., w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy o VAT do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
      
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
      
   3. usług ubezpieczeniowych
      
      - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Zatem, obliczając limit sprzedaży uprawniający podatnika do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, nie bierze się pod uwagę m.in. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, jednakże z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli nie mają one charakteru transakcji pomocniczych.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r., poz. 1722 z późn. zm.), zwane dalej „rozporządzeniem”, w którym to rozporządzeniu wprowadził inne niż w ustawie zwolnienia od podatku, a także określił szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień.

W myśl § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę.

Natomiast w świetle § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2010 r. Nr 206, poz. 1367 oraz z 2011 r. Nr 22, poz. 114 i Nr 185, poz. 1092), jeśli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

A zatem w sytuacji, gdy podmiot wykonuje czynności związane z nieruchomościami i czynności te mają charakter zasadniczy w działalności gospodarczej danego podatnika, wartość sprzedaży tych czynności powinna być wliczana do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Do limitu tego nie wlicza się jedynie czynności związanych z nieruchomościami w przypadku, gdy czynności te mają charakter pomocniczy.

W świetle regulacji prawnych zawartych w § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług dostawa mediów (woda, ścieki, śmieci, energia cieplna i inne) do lokali mieszkalnych wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby mieszkaniowe podlega zwolnieniu z podatku VAT.

Z cyt. art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a wynika, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Podkreślić należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia „charakter pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa -http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”. Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze. Aby więc ocenić czy świadczona usługa ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że czynności Wspólnoty związane z dostawą mediów zarówno do lokali mieszkalnych jak i użytkowych są transakcjami związanymi z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych i wliczane są do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Czynności te nie mogą zostać uznane za czynności pomocnicze, ponieważ czynności pomocnicze to czynności poboczne, incydentalne, niezwiązane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności.

Oznacza to, że opłaty zwolnione od podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 10 i 11 rozporządzenia (dostawy mediów) są transakcjami związanymi z nieruchomościami, jednakże stanowią one zasadniczy element działalności Wspólnoty, a więc nie znajdzie do nich zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT.

W tym miejscu wskazać należy, że z treści art. 113 ust. 2 pkt 2 wynika wyraźnie, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy o VAT.

Przywołane w art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy artykuły: 43 ust. 1 oraz wydane na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy o VAT przepisy ww. rozporządzenia nie przewidują zwolnienia z podatku dla dostawy mediów do lokali użytkowych. Z uwagi na to, że czynności związane z dostawą mediów do lokali użytkowych są czynnościami opodatkowanymi, przepis art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT nie ma do tych czynności zastosowania, niezależnie od tego czy transakcje związane z nieruchomościami mają charakter pomocniczy czy też nie. Zatem wartość sprzedaży z tytułu czynności związanych z dostawą mediów do lokali użytkowych wlicza się do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Uwzględniając powyższe okoliczności nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że czynności związane z pośredniczeniem w dostarczaniu mediów do poszczególnych lokali (zarówno mieszkalnych jak i użytkowych) stanowią transakcje pomocnicze do podstawowej działalności podmiotu. Tym samym, wliczanie do sumy sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, kosztów poniesionych z tytułu dostarczania mediów do nieruchomości nie stoi w sprzeczności z § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia.

Należy zauważyć, że z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy o VAT wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Natomiast stosownie do treści art. 113 ust. 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Ponadto, na mocy art. 113 ust. 10 ustawy o VAT, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wspólnota poczyni w ciągu roku wydatki w wysokości 327 944,52 zł z tytułu dostarczania mediów do lokali mieszkalnych, a koszt dostarczenia towarów i usług do lokali użytkowych wynosi 26 593, 80 zł, zatem zostanie przekroczona kwota wskazana w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji, od momentu przekroczenia limitu obrotu sprzedaży opodatkowanej wskazanego w tym artykule, Wspólnota stanie się czynnym podatnikiem podatku VAT i jest zobowiązana zarejestrować się jako czynny podatnik VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w złożonym wniosku należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przytoczonego przez Wnioskodawcę wyroku TSUE C-77/01 z dnia 29 kwietnia 2004 r. (dotyczącego kwesti, czy za działalność gospodarczą można uznać działalność, polegającą na posiadaniu i zbywaniu akcji oraz udziałów) tut. Organ podatkowy nie neguje prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia i traktuje go jako cenne źródło informacji, jednak powołane rozstrzygnięcie dotyczy innego zagadnienia, niż sprawa będąca przedmiotem niniejszego wniosku, zatem zawiera rozstrzygnięcie dotyczące odmiennego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.