Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-174/16-3/AN
z 23 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodów oraz w zakresie konieczności założenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 oraz art. 138c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 19 kwietnia 2016 r. nr ILPB1/4511-1-174/16-2/AN Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 i § 2 oraz art. 155 § 1 tej ustawy, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 19 kwietnia 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 21 kwietnia 2016 r., a zatem wyznaczony termin do uzupełnienia wniosku upłynął z dniem 28 kwietnia 2016 r.

Wnioskodawca w tym czasie nie dokonał stosownego uzupełnienia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni nabyła na podstawie dziedziczenia ustawowego (poświadczenie dziedziczenia z dnia 8 stycznia 2016 r.) spadek po zmarłym dziadku. Dziadek prowadził działalność gospodarczą, lecz umową z dnia 5 kwietnia 2007 r. podpisał umowę dzierżawy tego przedsiębiorstwa. Od tego dnia całe przedsiębiorstwo jest prowadzone przez dzierżawcę.

Dzierżawca jest zobowiązany na podstawie umowy do zapłaty miesięcznego czynszu dzierżawnego opisowego w umowie jako „czynsz netto”. Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej. W związku z treścią umowy zawartej na czas określony do 2022 roku z opcją wykupu przez dzierżawcę przedsiębiorstwa, nie ma zamiaru wypowiadać tej umowy.

W skład przedsiębiorstwa wchodzi nieruchomość gruntowa zabudowana.

Pytanie Wnioskodawczyni odnosi się do tego, czy może rozliczać się z pobranego czynszu na zasadzie płatności podatku od osób fizycznych nie zakładając działalności gospodarczej a wystawiając rachunki jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni jest podatnikiem na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z dziedziczeniem zobowiązania w postaci umowy dzierżawy przedsiębiorstwa, czy też przychód ten stanowić będzie przychód z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od osób fizycznych a co za tym idzie Wnioskodawczyni musi zarejestrować działalność gospodarczą?

Tut. Organ wskazuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodów. Natomiast wniosek dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności założenia działalności gospodarczej został rozpatrzony postanowieniem z dnia 23 maja 2016 r. nr ILPB1/4511-1-174/16-4/AN.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie prowadzi ona i nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej. Jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę a do tego obecnie jest w 3 miesiącu ciąży. W związku z tym, że umową dzierżawy dziadek Wnioskodawczyni przekazał całość swojego przedsiębiorstwa nie pozostawiając sobie żadnego składnika, Wnioskodawczyni odziedziczyła de facto zobowiązanie w postaci umowy dzierżawy. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 opodatkowaniu podlega umowa dzierżawy. Jednocześnie, zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 24 kwietnia 2012 r. (sygn. akt: II FSK 2095/10) „przychody osiągnięte z umów najmu lub dzierżawy, których przedmiotem są składki majątku związane z działalnością gospodarczą podatnika są zawsze przychodami z działalności gospodarczej”. W niniejszym przypadku przychodem z umowy dzierżawy nie są objęte składniki majątku związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że dochód z umowy dzierżawy przedsiębiorstwa będzie uregulowany w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu pogrupowanie tych źródeł według podobnego charakteru, co następnie skutkuje zróżnicowanym traktowaniem tychże źródeł. Ustalenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma ogromne znaczenie dla określenia chociażby takich kwestii, jak ustalenie sposobu opodatkowania przychodu, możliwości odliczenia kosztów jego uzyskania itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód. w myśl art. 10 ust. 1.

I tak zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

Zgodnie z treścią art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zgodnie natomiast z art. 5a pkt 3 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie – oznacza to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Zgodnie zaś z art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu, jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych stwierdzić należy, że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy). Za decydujące dla kwalifikacji do właściwego źródła przychodu uznać należy to, czy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo wynajem jest przedmiotem takiej działalności. W takich bowiem przypadkach przychody z wynajmowania składników majątku traktowane są jako przychody ze źródła – pozarolnicza działalność gospodarcza. Zatem składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył na podstawie dziedziczenia ustawowego spadek po zmarłym dziadku – przedsiębiorstwo, które zostało już wcześniej wydzierżawione. W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość do jakiego źródła przychodu ma przyporządkować otrzymaną zapłatę miesięcznego czynszu za dzierżawienie przedsiębiorstwa.

Należy stwierdzić, że skoro przedsiębiorstwo – co wynika z wyżej cytowanych definicji – jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, zaś – jak wskazano we wniosku – przedmiotem dzierżawy jest przedsiębiorstwo, to mając na uwadze treść wyżej wskazanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, najem przedsiębiorstwa jako zespołu składników nie jest przychodem ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, który ww. składniki wyklucza.

W związku z powyższym, dochód Wnioskodawcy w związku z otrzymaniem zapłaty miesięcznego czynszu za dzierżawienie przedsiębiorstwa powinien przyporządkować do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.