Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-215/16-2/MS
z 18 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2016 r. (data wpływu 7 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie czy Wnioskodawca z tytułu rozkładania na raty należności osobom fizycznym będzie podatnikiem tego podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie czy Wnioskodawca z tytułu rozkładania na raty należności osobom fizycznym będzie podatnikiem tego podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka między innymi dostarcza energię elektryczną i / lub świadczy usługi dystrybucyjne na rzecz osób fizycznych. W relatywnie węższym zakresie występują także inne przypadki świadczenia usług na rzecz osób fizycznych.

Zdarzają się przypadki, gdy należności nie są regulowane przez osoby fizyczne w terminie określonym w umowie z daną osobą bądź też na fakturze. Wówczas Spółka nalicza odsetki ustawowe od opóźnionych płatności na postawie art. 481 § 2 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: KC). Odsetki te są naliczane za dni zwłoki od pierwotnego terminu płatności. Ponadto, Spółka może wobec takiej osoby wszcząć windykację i przekazać sprawę na drogę postępowania sądowego. W uzasadnionych przypadkach w związku z nieuregulowaniem płatności w odpowiednim terminie może także dojść do tzw. odcięcia prądu osobie zalegającej z zapłatą. Procedura, która pozwala na wstrzymanie dostarczania energii elektrycznej lub usługi jej dystrybucji, została uregulowana w art. 6b ustawy z 10 kwietnia 1997 r. prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2012 poz. 1059 z późn. zm.; dalej: Prawo energetyczne).

W praktyce zdarzają się relatywnie rzadkie przypadki, gdy osoby zalegające z regulowaniem płatności wobec Spółki bądź też osoby spodziewające się, że nie będą w stanie w terminie uregulować płatności z tytułu dostarczonej energii elektrycznej i / lub wykonanej usługi dystrybucyjnej czy innych usług, zwracają się do Spółki z wnioskiem / prośbą o rozłożenie należności na raty. Wnioskujące osoby chcą uniknąć w ten sposób w szczególności wszczęcia windykacji czy kosztów związanych z przekazaniem sprawy na drogę sądową bądź zainicjowania procedury pozwalającej Spółce na przerwanie dostarczania prądu. Prośby te mogą być motywowane trudną sytuacją materialną danej osoby bądź też losowymi sytuacjami lub relatywnie wyższa kwotą wynikającą z faktury rozliczeniowej aniżeli z kwoty uiszczonych zaliczek. W takim wniosku zazwyczaj dana osoba proponuje wysokość poszczególnych rat oraz terminy, w jakich dokona ich płatności (harmonogram płatności). Wniosek danej osoby jest rozpatrywany przez decyzyjne osoby. W części przypadków, gdy dana osoba rokuje na uregulowanie z czasem należności (w szczególności posiada pozytywną historię płatności, gdyż wcześniej regulowała swoje zobowiązania terminowo), wydawana jest zgoda na rozłożenie na raty należności Spółki zgodnie z określonym w danej sytuacji harmonogramem. Harmonogram spłat może odpowiadać propozycji danej osoby bądź też może zostać zmodyfikowany.

W związku stricte z rozłożeniem na raty należności Spółka nie pobiera żadnych dodatkowych opłat w formie, np. opłaty administracyjnej, za wniosek, ustalenie harmonogramu spłat itp. Tzw. rozłożenie na raty płatności sprowadza się w praktyce do opóźnienia płatności za zgodą Spółki, dzięki czemu dana osoba może uniknąć negatywnych konsekwencji opóźnienia zapłaty w formie np. wszczęcia windykacji czy w ostateczności odcięcia prądu. Jednocześnie Spółka ma zapewnienie, że otrzyma cyklicznie wpłaty w związku z czym zadłużenie danej osoby będzie malało. Ekonomicznie z perspektywy Spółki oraz danej osoby sytuacja wygląda de facto analogicznie do sytuacji, gdyby dana osoba bez uzgodnienia ze Spółką nie reguluje w całości lub częściowo należności. Rozłożenie należności na raty nie powoduje bowiem co do zasady zniesienia obowiązku zapłaty odsetek ustawowych od opóźnionych płatności przez osobę, która nie dokonuje terminowo płatności (odsetki naliczane są za dni zwłoki począwszy od pierwotnego terminu płatności). Zatem w przypadku rozłożenia na raty należności zgodnie z ww. praktyką Spółka nie nalicza odsetek ustawowych w związku z przesunięciem w czasie płatności a w ogóle w związku z opóźnieniem płatności przez daną osobę. W praktyce mogą się jednak zdarzyć sporadyczne sytuacje, gdy Spółka zdecyduje, że nie będzie naliczała danej osobie odsetek od zaległości. Przy czym decyzja ta może zostać podjęta niezależnie od tego, czy w danym przypadku dojdzie do rozłożenia płatności na raty, czy też nie.

Niezależnie od niniejszego wniosku, Spółka w odrębnym wniosku zada pytania dotyczące udzielania pożyczek w ramach ZFŚS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z rozkładaniem na raty należności osobom fizycznym Spółka staje się podatnikiem PNIF zgodnie z Ustawą o PNIF?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Z dniem 1 lutego 2016 r. weszła w życie Ustawa o PNIF, której celem zgodnie z art. 1 jest opodatkowanie podatkiem aktywów niektórych instytucji finansowych. PNIF nie definiuje pojęcia „instytucji finansowych”. Niemniej jednak ustawodawca zdefiniował pojęcie instytucji finansowej w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. 2013 poz. 1030; dalej: KSH). Stosownie do tej definicji (art. 4 § 1 pkt 7 KSH) instytucją finansową jest bank, fundusz inwestycyjny, towarzystwo funduszy inwestycyjnych lub powierniczych, zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji, fundusz powierniczy, towarzystwo emerytalne, fundusz emerytalny lub dom maklerski, mające siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej albo w państwie należącym do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD).

1. Cel wprowadzenia Ustawy o PNIF
   
   

W opinii Spółki celem wprowadzenia PNIF było opodatkowanie sektora finansowego a nie innych przedsiębiorców, w szczególności przedsiębiorców, których działalność jest opodatkowania co do zasady stawką podstawową. Potwierdzeniem jest Uzasadnienie druku nr 75 (Sejmu VIII kadencji; dalej: Uzasadnienie PNIF), zgodnie którym:

„Celem ustawy jest pozyskanie dodatkowego źródła finansowania wydatków budżetowych, w szczególności wydatków społecznych, o których jest mowa w programie Rządu. Ponadto ustawa ma na celu zwiększenie udziału sektora finansowego w finansowaniu wydatków budżetowych. Podniesienie w ostatnich latach stawki podatku od towarów i usług o 1 punkt procentowy zwiększyło obciążenia podatkowe społeczeństwa o kwotę zbliżoną do szacowanych dochodów budżetu państwa z tytułu przedmiotowego podatku. Jest wiec uzasadnione by sektor finansowy w większym niż dotychczas stopniu uczestniczył w ponoszeniu obciążeń podatkowych, tak jak ma to miejsce w innych państwach europejskich. ”

Co więcej, w treści Uzasadnienia PNIF wielokrotnie podatek ten jest utożsamiany z podatkiem bankowym. Przykładowo: „Polska jest obecnie jednym z niewielu krajów Europy, który nie wprowadził podatku bankowego(...) „praktyka legislacyjna w zakresie opodatkowania sektora bankowego po 2008 roku jest znaczna i obejmuje regulacje wprowadzane w kilkunastu krajach Unii Europejskiej.” Ponadto, nigdzie w treści uzasadnienia nie można znaleźć wyjaśnienia dla objęcia podatkiem podmiotów naliczających swoim klientom ustawowe odsetki od opóźnionych płatności na podstawie KC lub podmiotów, udzielających zgody na rozłożenie na raty należności za dostawy towarów lub wykonanie usług niefinansowych.

Tym samym, biorąc pod uwagę treść Uzasadnienia PNIF, należy bezsprzecznie stwierdzić, że celem ustawodawcy było uznanie za podatników PNIF jedynie instytucji finansowych, należących sensu stricto do sektora finansowego, czyli takich, których podstawowa i główna działalność gospodarcza polega na działalności finansowej, to jest np. na udzielaniu kredytów, pożyczek, poręczeń, zawieraniu umów ubezpieczenia, reasekuracji itd.

Podatek ten jest bowiem stricte podatkiem majątkowym. Takie rozumienie PNIF zostało także potwierdzone w Uzasadnieniu PNIF w punkcie dotyczącym możliwości przerzucenia podatku na klientów banków i towarzystw ubezpieczeniowych. Zatem uzasadnione jest opodatkowanie majątku związanego z działalnością sektora finansowego a nie majątku podatników prowadzących inną działalność, np. elektroenergetyczną czy budowlaną.

Odzwierciedleniem takiego celu ustawodawcy jest także sposób określenia podstawy opodatkowania, która co do zasady opiera się na sumie bilansowej podatnika. Przyjęcie takiego sposobu określenia podstawy opodatkowania będzie uzasadnione jedynie w przypadku podmiotów z sektora finansowego, w skład których aktywów wchodzą w szczególności udzielone kredyty i pożyczki. Gdyby PNIF miały zostać objęte wszystkie podmioty, które w tej sytuacji jak ta opisana w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym dokonają rozłożenia na raty należności choć jeden raz, byłoby nieproporcjonalną sankcją, gdyż aktywa tych podmiotów nie służą co do zasady do obsługi rozkładanych na raty należności Spółki lecz do świadczenia usług lub realizowania dostaw, za które to ewentualnie Spółka nie otrzyma płatności w terminie. W przypadku Spółki przyjęcie innego stanowiska mogłoby spowodować, że Spółka stanie się podatnikiem PNIF i będzie musiała zapłacić podatek zgodnie z art. 7 Ustawy o PNIF liczony od nadwyżki sumy wartości wszystkich (nie tylko finansowych) aktywów, wynikającej z zestawienia obrotów i sald, ponad 200 mln zł w rozliczeniu miesięcznym.

Reasumując, celem racjonalnego ustawodawcy nie było opodatkowanie majątku podmiotów spoza sektora finansowego. Tym samym intencją prawodawcy nie było opodatkowanie Spółki tym podatkiem w związku z ewentualnym rozłożeniem na raty należności osobom fizycznym.

2. Podatnik wg Ustawy o PNIF
   
   

Za podatników Ustawy o PNIF uznaje się m.in. banki krajowe, oddziały tych banków czy też zakłady ubezpieczeń i reasekuracji oraz instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1497, z późn. zm.; dalej: Ustawa o KK). Spółka niewątpliwie nie jest ani bankiem, ani zakładem ubezpieczeń. Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości uznania ją za instytucję pożyczkową w rozumieniu Ustawy o KK.

Art. 5 ust. 2a Ustawy o KK stanowi, iż instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

• bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe,
  
• spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa (SKOK) oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
  
• podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
  
• Zakres definicji kredytodawcy
  
  
  

Kluczowe znaczenie dla określenia czy dany podmiot jest instytucją pożyczkową jest ustalenie czy można go zakwalifikować jako kredytodawcę na gruncie ww. przepisów. Zgodnie z art. 5 ust. 2) Ustawy o KK, kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów KC, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. W ww. przepisie mowa jest o udzieleniu lub przyrzeczeniu udzielenia kredytu konsumenckiego, rozumianego przez pryzmat definicji umowy o kredyt konsumencki określonej w art. 3 Ustawy o KK (a więc obejmującego umowę pożyczki, kredytu bankowego, kredytu odnawialnego itd.).

Pojęcie działalności gospodarczej należy natomiast interpretować zgodnie z przepisami ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 2 ww. ustawy jest nią m.in. zarobkowa działalność usługowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Jak stwierdza Tomasz Czech (Kredyt konsumencki. Komentarz. LexisNexis 2012), pojęcie to więc obejmuje zarobkową działalność usługową w zakresie udzielania kredytów konsumenckich, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Zarobkowy charakter takiej działalności oznacza, że kredytodawca wykonuje te czynności w sposób odpłatny, tj. pobiera wynagrodzenie za udzielenie kredytu, przy czym nie jest istotne, czy planuje osiągnąć zysk z takiej działalności i czy faktycznie go uzyskuje. Udzielenie lub przyrzeczenie udzielenia kredytu musi mieć przy tym związek z działalnością przedsiębiorcy.

W opinii Spółki rozłożenie na raty należności Spółki nie stanowi zarobkowej działalności gospodarczej Spółki. Są to relatywnie sporadyczne sytuacje, gdy Spółka godzi się na rozłożenie na raty należności, wstrzymując tym samym windykację i ewentualne odcięcie prądu osobom, które znajdą się trudnej sytuacji finansowej a jednocześnie rokują na uzyskanie kwot należnych Spółce z tytułu sprzedaży. Taka opcja nie jest przewidziana jako oferta Spółki, np. w umowach lub w taryfie. Ponadto, jak opisano na wstępie, Spółka nie pobiera wynagrodzenia z tytułu rozłożenia na raty należności (nie zostały wprowadzone żadne opłaty, np. od wniosku, administracyjne itp.). Jak zostało zaznaczone, w związku z opóźnieniem płatności Spółka pobiera odsetki ustawowe od opóźnionych płatności, ale co do zasady są one naliczane na podstawie odpowiednich regulacji prawnych, gdy występują opóźnienia w płatnościach, niezależnie od tego czy dana osoba wnioskuje, czy też nie o rozłożenie należności na raty. Zatem odsetki te byłyby należne Spółce w związku z opóźnieniem zapłaty z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, tym samym nie stanowią wynagrodzenia z tytułu rozłożenia należności na raty. Mają one względem Spółki charakter odszkodowawczy, w szczególności nie są wynagrodzeniem za udzielenie pewnej formy finansowania. Udzielanie zgody na ewentualne rozłożenie na raty należności jest kwestią poboczną z perspektywy Spółki, wynikającą raczej z tzw. dobrej woli Spółki, dzięki czemu dana osoba ma szansę uniknąć niewątpliwie przykrych konsekwencji w postaci windykacji czy odcięcia prądu. Nie można zatem w tym przypadku mówić o działalności gospodarczej. Mamy bowiem w tym przypadku de facto do czynienia z sytuacją, gdy po prostu ktoś zalega z płatnościami, a Spółka nalicza mu przewidziane w prawie odsetki od zaległości. Jedyna różnica polega na tym, że taka osoba zwraca się do Spółki z wnioskiem zawierającym propozycję rozłożenia płatności na raty i propozycją terminów ich zapłaty. W przypadku zgody Spółki wstrzymywana jest windykacja oraz procedura prowadząca do odcięcia prądu. Ponadto w tej sytuacji w opinii Spółki nie dochodzi do udzielenia kredytu konsumenckiego czy też przyrzeczenia jego udzielenia. Pierwotna sprzedaż nastąpiła bowiem jako zwykła sprzedaż. Nie doszło jednak do zapłaty za dostarczoną energie elektryczną lub / i usługę dystrybucyjną (bądź też inną usługę) w przewidzianym w umowie lub na fakturze terminie płatności. Szerzej na ten temat w kolejnym punkcie uzasadnienia wniosku.

Tym samym należy stwierdzić, że Spółka nie spełnia definicji kredytodawcy w rozumieniu Ustawy o KK ze względu na fakt, że rozkładanie na raty należności na wniosek osób, które nie są w stanie zapłacić w terminie za dostarczona energie elektryczna i/lub usługę dystrybucji bądź też inne usługi nie stanowi zarobkowej działalności gospodarczej Spółki. W konsekwencji Spółka w tym zakresie nie może zostać uznana za instytucję pożyczkową w rozumieniu Ustawy o KK i Ustawy o PNIF.

2. Wyłączenia z definicji kredytu konsumenckiego

Powyższa interpretacja przepisów art. 5 Ustawy o KK, która za istotną przesłankę do uznania rozłożenia należności na raty za kredyt konsumencki uznaje jego zarobkowy charakter, jest co do zasady spójna z definicją umowy o kredyt konsumencki jak również treścią wyłączeń od stosowania ustawy, które zostały przez ustawodawcę określone w art. 4 ust. 1 Ustawy o KK.

W szczególności o umowie o kredyt konsumencki można mówić, gdy jest on udzielany w zakresie działalności danego podmiotu. Jak zostało szeroko opisane w punkcie powyżej, Spółka nie oferuje rozłożenia na raty należności z tytułu wykonanego świadczenia. Spółka jedynie w określonych przypadkach może zgodzić się na tolerowanie opóźnionej płatności, bez wszczynania procedur, na które w takich sytuacjach pozwala Prawo energetyczne, czy innych procesów windykacyjnych. W tym przypadku w opinii Spółki nie dochodzi do zawarcia żadnej umowy (jedynie zgoda na tolerowanie późniejszej zapłaty), w szczególności żadnej z wymienionych w art. 3 ust. 2 Ustawy o KK. Nie można bowiem w tym przypadku mówić ani o umowie pożyczki, ani umowie kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, ani kredytu odnawialnego, czy kredytu, gdy kredytodawca zaciąga zobowiązania wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia. Nie można także mówić o umowie o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, w przypadku gdy konsument zobowiązany jest do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia. W przedmiotowej bowiem sprawie osoba fizyczna wnioskująca o rozłożenie płatności na raty nie ponosi żadnych dodatkowych kosztów w związku ze złożeniem wniosku o ww. rozłożenie płatności, w związku z czym spełnia warunki dla wyłączenia z definicji umowy o kredyt konsumencki na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 Ustawy o KK. Co prawda dana osoba poniesie koszt ustawowych odsetek od zaległości, niemniej jednak będą to odsetki związane z opóźnieniem płatności a nie rozłożeniem ich na raty. Świadczy o tym, jak zostało to wskazane w niniejszym wniosku, że odsetki te zgodnie z przepisami prawa byłyby należne w sytuacji zalegania z płatnością, niezależnie od uzyskania zgody na rozłożenie płatności na raty.

Z perspektywy Spółki należy też zwrócić uwagę, że Ustawa o KK w szczególny sposób wyłącza spod jej regulacji umów, których przedmiotem jest dostarczanie szeroko pojętych mediów. W szczególności w art. 3 ust. 3 Ustawy o KK wprost przyjęto, że za umowę o kredycie konsumenckim nie uważa się umów dotyczących odroczenia spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostawa towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy. Jak stwierdza Zbigniew Ofiarski (Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Lex 2014) „istotą świadczenia usług lub dostawy towarów, o których mowa w art. 3 ust. 3 komentowanej ustawy; jest »stałe lub sukcesywne realizowanie tych czynności« oraz »zobowiązanie konsumenta do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy«. Taki charakter mają np. umowy w sprawie sprzedaży i usług przesyłania energii oraz paliw gazowych (por. art. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.- Prawo energetyczne, tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.) lub umowy w sprawie dostarczania wody lub odprowadzania ścieków zawierane między przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym a odbiorcą usług (por. 6 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 z późn. zm.). W takich przypadkach »odroczenie« terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego nie będzie podlegało przepisom ustawy o kredycie konsumenckim. Ochrona odbiorców (konsumentów) takich usług lub dostaw towarów powinna być analizowana przez pryzmat postanowień odrębnych ustaw, np. ustawy - Prawo energetyczne, ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (...). ’’

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że celem wprowadzenia Ustawy o KK była ochrona osób fizycznych (konsumentów) przed działaniami, które mogą godzić w ich interes. Natomiast w przedmiotowej sprawie rozłożenie na raty należności nie sprzeciwia się w żadnej mierze zasadom współżycia społecznego. Wręcz przeciwnie, daje szanse na wstrzymanie lub zapobieżenie negatywnym z perspektywy danej osoby, jednakże przewidzianym w prawie działaniom jak chociażby w ostateczności wstrzymanie dostaw energii elektrycznej.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Spółki nie można uznać za kredytodawcę w rozumieniu Ustawy o KK także w związku z tym, że nie udziela kredytów w rozumieniu tej ustawy. Jest to zatem kolejny argument za nieobejmowaniem Spółki definicją instytucji pożyczkowej w rozumieniu Ustawy o KK jak również Ustawy o PNIF.

Jednocześnie, w opinii Spółki, jeśli w zakresie działań będących przedmiotem niniejszego wniosku Spółka uznana zostałaby jednak za kredytodawcę w rozumieniu Ustawy o KK, to jednocześnie należałoby przyjąć, że spełnia dyspozycje art. 5 pkt 2a) lit. c Umowy o KK, dla wyłączenia jej z zakresu instytucji pożyczkowych. Jeśli bowiem uznano by, że Spółka działa w ramach swojej działalności gospodarczej i udziela kredytu konsumenckiego, który nie podległaby żadnemu z przewidzianych w Ustawie o KK wyłączeń, to jednoznaczne byłoby to z uznaniem, że jest podmiotem, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług. Tym samym Spółka zostałaby wyłączona z zakresu instytucji pożyczkowych również w rozumieniu Ustawy o PNIF.

Reasumując, zdaniem Spółki nie spełnia ona przesłanek dla uznania jej za instytucję pożyczkową w rozumieniu Ustawy o KK w związku z ewentualnym rozkładaniem na raty należności wnioskującym o to osobom fizycznym, w przypadku gdy np. chcą one uniknąć wszczęcia windykacji lub zapobiec odłączeniu prądu. Na powyższe nie ma wpływu fakt, że niezależnie od podjęcia decyzji o rozłożeniu na raty należności czy też o odmowie akceptacji zaproponowanego harmonogramu spłat, Spółka będzie naliczała ustawowe odsetki od opóźnionych płatności (chyba, że Spółka w ogóle ich nie naliczy). Są one bowiem naliczane w związki z opóźnieniem w zapłacie a nie ze względu na rozłożenie płatności na raty.

Zdaniem Spółki (i) udzielenie zgody na rozkładanie na raty należności osobom fizycznym nie stanowi działalności gospodarczej Spółki, którą w tym przypadku jest dostawa towarów i / lub świadczenie usług, (ii) klient Spółki nie jest zobowiązany do zapłaty żadnych opłat w związku z rozłożeniem należności na raty, gdyż odsetki ustawowe wynikają z opóźnienia w płatności a nie z faktu rozłożenia płatności na raty oraz (iii) zgoda na rozłożenie na raty płatności nie stanowi umowy o kredycie konsumenckim. Tym samym automatycznie Spółka nie spełnia przesłanek dla uznania jej za instytucję pożyczkowa w rozumieniu Ustawy o PNIF. Abstrahując od przedstawionej przez Spółkę szerokiej argumentacji na gruncie Ustawy o KK, należy mieć na uwadze, że opodatkowanie jej byłoby sprzeczne z celem Ustawy o PNIF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, w ww. wymienionym zakresie odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.