INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1537/11 poprzedzony wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1433/09 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 7/09 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2007 r. (data wpływu 25 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi prywatną praktykę jako lekarz weterynarii. W związku z tą działalnością jest płatnikiem VAT. Żona Wnioskodawcy jest emerytowaną nauczycielką.

W 1993 r. Zainteresowany wraz z żoną otrzymał jako darowiznę gospodarstwo rolne, w skład którego wchodzą działki: 158/2 (pow. 0,3 ha), 175 (pow. 1,63 ha). W celu powiększenia otrzymanego gospodarstwa rolnego, w 1997 r. Wnioskodawca wraz z żoną zakupił 4,85 ha gruntów rolnych (działka 137/7).

Rentowność produkcji rolnej na ww. gruntach (głównie V i VI klasa ziemi) zmusza Wnioskodawcę do powolnej rezygnacji z działalności rolniczej.

We wrześniu 2007 r. Wnioskodawca wraz z żoną sprzedał w trybie rolnym działkę 137/7 innemu rolnikowi. Obecnie Wnioskodawca podzielił działkę 175 na 7 działek. Jedna z tych działek posiada już warunki zabudowy, reszta jest rolna, ale studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przewiduje te tereny pod zabudowę.

W październiku 2007 r. Wnioskodawca planuje sprzedaż dwóch działek, powstałych z podziału działki 175. W przyszłości Zainteresowany planuje sprzedaż jeszcze czterech działek, powstałych z podziału ww. działki. W dalszej przyszłości, ze względu na nieopłacalność produkcji rolnej na tych gruntach, Wnioskodawca nie wyklucza sprzedaży pozostałych działek (w całości jako rolne lub po podziale na mniejsze), jakie otrzymał w postaci darowizny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając przedmiotowe działki jako majątek osobisty, który Wnioskodawca uzyskał w wyniku darowizny (Wnioskodawca i jego żona nie są przedsiębiorcami), powinien zapłacić podatek VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, od sprzedaży działek, które stanowią jego majątek osobisty (darowizna z majątku rodziców żony), nie można żądać rozliczenia VAT.

Stanowisko swoje Wnioskodawca opiera na wyroku NSA z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I FSK 603/06) i wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r. (sygn. akt I SA/Wr 1254/05) stwierdzającym, że „tym samym podatnikiem z tytułu sprzedaży działek budowlanych może być jedynie osoba, która dokonała nabycia działki z zamiarem jej dalszej odsprzedaży”. Opodatkowanie VAT tego typu czynności, zdaniem Zainteresowanego, nie znajduje również uzasadnienia w przepisach dyrektywy VAT. Sprzedaż kilku działek budowlanych stanowiących majątek osobisty osoby fizycznej, nawet będącej podatnikiem VAT, które nie służą prowadzonej przez nią działalności gospodarczej - nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT.

Zgodnie z tym przepisem za działalność taką należy uznać w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego oraz wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego tytułu stałego dochodu.

Również podobne stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Opolu w decyzji z dnia 23 sierpnia 2007 r. (PP-II/44071-29/07/ISZ): „nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług podmiotu sprzedającego kilka działek wyodrębnionych z nieruchomości gruntowej zwłaszcza, gdy podział warunkuje zbycie lub osiągnięcie wyższej ceny, jeżeli podatnik ten nie nabył nieruchomości w celu jej odsprzedaży (…)”.

W dniu 25 stycznia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP2/443-100/07-2/MN, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2007 r. (data wpływu 25 października 2007 r.) jest nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę stan prawny oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, że dokonana dostawa gruntów, nabytych na podstawie umowy darowizny, służących uprzednio działalności rolniczej, jest czynnością podlegającą uregulowaniom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług i jako taka, podlegać będzie opodatkowaniu ww. podatkiem.

Pismem z dnia 8 lutego 2008 r. (data wpływu 13 lutego 2008 r.) Wnioskodawca wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2008 r., nr ILPP2/443-100/07-2/MN.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 11 marca 2008 r., nr ILPP2/443/W-17/08-2/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, do tut. Organu w dniu 14 kwietnia 2008 r. wpłynęła skarga na przedmiotową interpretację indywidualną skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Postanowieniem z dnia 18 listopada 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1361/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przekazał sprawę do rozpoznania według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 7/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że przy wydaniu interpretacji indywidualnej doszło do naruszenia art. 14d Ordynacji podatkowej, które miało wpływ na wynik sprawy, albowiem na skutek niewydania (braku doręczenia) interpretacji w wymaganym terminie, w obrocie prawnym - w drodze fikcji prawnej - pojawiła się interpretacja uznająca stanowisko Wnioskodawcy w całości za prawidłowe. Z tego też względu nie było potrzebne ani możliwe ocenianie stanowiska organu zawartego w zaskarżonej interpretacji indywidualnej. Na potwierdzenie swojego stanowiska Sąd powołał się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. akt I FPS 2/08, z którego wynika, że w obecnie obowiązujących przepisach wymóg wydania interpretacji indywidualnej w określonym terminie dotyczy - analogicznie jak w poprzednim stanie prawnym - obowiązku organu doręczenia interpretacji. Mając powyższe na uwadze zaskarżona interpretacja indywidualna podlegała uchyleniu na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Pismem z dnia 17 czerwca 2009 r. Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 kwietnia 2009 r.

Wyrokiem z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1433/09 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał w dniu 12 stycznia 2012 r. wyrok o sygn. I SA/Wr 1537/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1537/11 poprzedzonym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1433/09 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 7/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ustępie 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że w 1993 r. Wnioskodawca wraz z żoną otrzymał jako darowiznę gospodarstwo rolne, w skład którego wchodzą działki: 158/2 (pow. 0,3 ha), 175 (pow. 1,63 ha). W celu powiększenia otrzymanego gospodarstwa rolnego, w 1997 r. Zainteresowany wraz z żoną zakupił 4,85 ha gruntów rolnych (działka 137/7). Rentowność produkcji rolnej na ww. gruntach (głównie V i VI klasa ziemi) zmusza Wnioskodawcę do powolnej rezygnacji z działalności rolniczej.

We wrześniu 2007 r. Wnioskodawca wraz z żoną sprzedał w trybie rolnym działkę 137/7 innemu rolnikowi. Obecnie Wnioskodawca podzielił działkę 175 na 7 działek. Jedna z tych działek posiada już warunki zabudowy, reszta jest rolna, ale studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przewiduje te tereny pod zabudowę. W październiku 2007 r. Wnioskodawca planuje sprzedaż dwóch działek, powstałych z podziału działki 175. W przyszłości Zainteresowany planuje sprzedaż jeszcze czterech działek, powstałych z podziału ww. działki. W dalszej przyszłości, ze względu na nieopłacalność produkcji rolnej na tych gruntach, Wnioskodawca nie wyklucza sprzedaży pozostałych działek (w całości jako rolne lub po podziale na mniejsze), jakie otrzymał w postaci darowizny.

Zatem, w niniejszej sprawie istotne jest ustalenie, czy Zainteresowany sprzedając grunt opisany we wniosku działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a sama sprzedaż jest wykonywana w ramach działalności gospodarczej, w związku z czym czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dla rozstrzygnięcia tego zagadnienia zasadne jest odwołanie się do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C 180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), które stanowią, że:

1. Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej Dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.
2. Osoba fizyczna, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnie od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.
3. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.
4. Okoliczność, iż osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

Jak stwierdził Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powołanym orzeczeniu, art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) pozwalał państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Jednakże wywodzenie z normy art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, że Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) nie jest możliwe w świetle orzecznictwa ETS i samego sformułowania art. 15 ust. 2 ustawy.

W ustawie o podatku od towarów i usług brak jest bowiem jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

Jak stwierdzono w powołanym już wcześniej wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, transpozycja Dyrektywy do prawa krajowego nie wymaga koniecznie literalnego powtórzenia jej przepisów w wyraźnej i specjalnie do tego przeznaczonej normie prawa, a wystarczy ogólny kontekst prawny, jeżeli skutecznie zapewnia on zastosowanie Dyrektywy w pełni, w sposób jasny i precyzyjny. Jednak jedynie z brzmienia art. 15 ust. 2 ustawy w jego części stanowiącej, że „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...), również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (...)” nie można w sposób jasny i precyzyjny wywieść, że na jego podstawie za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego, pojęcia którego niezdefiniowano w ustawie.

W świetle powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1537/11 stwierdził, że w przedmiotowej sprawie należy ocenić, czy Wnioskodawca sprzedając grunt podejmie/podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Powołując się na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, WSA wskazał, iż w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy VAT, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce art. 15 ust. 2 ustawy, w których to przepisach pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w tych normach obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Sąd wskazał, iż w tym zakresie w pełni aktualne są tezy zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 oraz następujących po tym wyroku orzeczeniach (np. wyrok z dnia 27 października 2009 r. sygn. akt I FSK 1043/08), wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, że w takich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie z zarządem majątkiem prywatnym.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że:

• wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu;
• przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; działalność gospodarcza musi być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały);
• nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych;
• liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą;
• podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego;
• fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną;
• na taki rodzaj działalności wskazywać mogą takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, deweloperskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze (por. wyroki NSA z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1536/10 oraz z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1665/11).
  
  

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r., orzekając w niniejszej sprawie stwierdził, iż z opisu sprawy nie wynika, aby Wnioskodawca podejmował/zamierzał podjąć w celu sprzedaży gruntu, takie czynności, które wskazywałyby na jego profesjonalną, zorganizowaną działalność. Zainteresowany nie nabył gruntu z zamiarem odsprzedaży, nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami czy usług budowlanych, nie uzbraja działek, nie wydziela dróg, nie sugeruje działań marketingowych. Wnioskodawca wskazuje jedynie na podział jednej działki na siedem mniejszych i uzyskanie dla jednej z nich warunków zabudowy, co do pozostałych (podzielonych) to są one rolne, a jedynie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Twardogóra przewiduje te tereny pod zabudowę. Ponadto Zainteresowany nie wyklucza sprzedaży pozostałych działek w całości jako rolne albo po podziale na mniejsze.

W ocenie Sądu opis przedstawiony we wniosku o interpretację w żadnym przypadku nie wskazuje na takie formy aktywności sprzedającego, które wykraczałyby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Okoliczność podziału działek na mniejsze, jak również warunki zabudowy dla jednej nie może przesądzać o działaniach, aktywności w charakterze handlowca. Na aktywność „handlową” wskazywać musi bowiem ciąg okoliczności (decyzja o warunkach zabudowy, podział działek, wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru), a nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z tych okoliczności. W niniejszej sprawie nie można mówić o żadnym ciągu okoliczności, czy działań Zainteresowanego.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży działek opisanych we wniosku nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, a sprzedaż ta nie jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a zatem ich sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w tej konkretnie sprawie Zainteresowany sprzedając przedmiotowe działki stanowiące majątek osobisty, który uzyskał w wyniku darowizny nie powinien płacić podatku VAT od tych transakcji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.