Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-192/16/EJ
z 8 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 marca 2016 r. (data wpływu 17 marca 2016 r.) uzupełnionym pismem z 19 kwietnia 2016 r. (data wpływu 22 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku odliczania podatku naliczonego zgodnie ze wskaźnikiem „preproporcji VAT” oraz możliwości odliczania podatku według proporcji określonej w art. 90 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku odliczania podatku naliczonego zgodnie ze wskaźnikiem „preproporcji VAT” oraz możliwości odliczania podatku według proporcji określonej w art. 90 ustawy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 19 kwietnia 2016 r. (data wpływu 22 kwietnia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 13 kwietnia 2016 r. znak: IBPP3/4512-192/16/EJ.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 19 kwietnia 2016 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Muzeum) jest samorządową instytucją kultury i czynnym podatnikiem VAT. W roku ubiegłym, jak i w latach poprzednich odliczano podatek VAT naliczony od nabytych towarów i usług z zastosowaniem proporcji obliczanej zgodnie z art. 90 ustawy o VAT. Wnioskodawca uzyskuje przychody ze sprzedaży towarów i usług opodatkowanych (sprzedaż biletów, wydawnictw, wynajmu pomieszczeń i samochodu itp.) oraz zwolnionych zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 (nadzory archeologiczne, zajęcia muzealne). Jedyną nieodpłatną usługą jest bezpłatne zwiedzanie, przysługujące odwiedzającym wystawy stałe (wystawy czasowe zwiedzanie odpłatne) w „dzień bezpłatny” na podstawie art. 10 ustawy z 21 listopada 1996 r. o muzeach (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 987) oraz bezpłatny wstęp dla osób wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 10 czerwca 2008 r. (Dz.U. z 2009 r. nr 160, poz. 994) w pozostałe dni odpłatne.

W piśmie z 19 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca wskazał dodatkowo:

1. Usługi polegające na bezpłatnym zwiedzaniu muzeum są świadczone na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy o muzeach.
   
2. Nieodpłatna usługa realizowana na podstawie art. 10 ustawy o muzeach, polegająca na bezpłatnym zwiedzaniu przysługująca zwiedzającym związana jest z prowadzeniem przedsiębiorstwa, jest zatem wykonywana w ramach działalności gospodarczej. Jednym z podstawowych zadań realizowanych przez muzea jest urządzanie wystaw stałych i czasowych udostępnianych zwiedzającym.
   
3. Bezpłatny wstęp dla osób wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 czerwca 2008 r. jest również związany z prowadzeniem przedsiębiorstwa i wykonywany w ramach działalności gospodarczej. Nie stanowi odrębnego bloku działalności gospodarczej muzeum.
   
4. Wszelkie działania prowadzone przez muzeum są zgodne z zapisami określonymi w statucie MGB.
   
5. Świadczenia nieodpłatne realizowane przez muzeum wynikają z odgórnych przepisów, które Wnioskodawca jest zobowiązany stosować. Ustanowienie bezpłatnego wstępu do muzeum miało na celu umożliwienie wszystkim obywatelom dostępu do dóbr kultury, a także wyróżnienie osób posiadających wysokie odznaczenia państwowe oraz zasłużonych dla kultury. Pośrednio jest to forma promocji, która nie ma jednak bezpośredniego wpływu na zwiększenie przychodów z działalności gospodarczej odpłatnej.
   
6. Za wyjątkiem bezpłatnego wstępu do muzeum w przypadkach określonych w odrębnych przepisach Wnioskodawca nie prowadzi nieodpłatnej działalności statutowej, niebędącej działalnością gospodarczą.
   
7. Muzeum prowadzi działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2. Jeśli usługa bezpłatnego wstępu do muzeum dla osób określonych w odrębnych przepisach jest działalnością związaną z prowadzeniem przedsiębiorstwa, to w rozumieniu Wnioskodawcy muzeum nie prowadzi działalności innej niż gospodarcza.
   
8. Nabyte towary i usługi wykorzystywane są tylko do celów działalności gospodarczej, jeśli usługa bezpłatnego wstępu do muzeum w przypadkach określonych w odrębnych przepisach jest działalnością gospodarczą. Są to głównie zakupy: energii elektrycznej, c.o., wody, telefony, materiały i usługi związane z organizacją wystaw, itp.
   
9. Jeśli Wnioskodawca będzie nabywać towary i usługi, które będą wykorzystywane zarówno do prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza to nie będzie możliwe przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z nieodpłatnym udostępnianiem wystaw w przypadkach określonych powyżej Wnioskodawca jest zobowiązany do stosowania w 2016 r. wskaźnika „preproporcji VAT” zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy o VAT (Dz.U. z 2015 r. poz. 605 – ustawa z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo zamówień publicznych) oraz do stosowania wzoru określonego dla instytucji kultury w rozporządzeniu Ministra Finansów z 17 grudnia 2015 r.?
2. Czy w 2016 r. Wnioskodawca może jak dotychczas odliczać podatek naliczony od nabytych towarów i usług przy zastosowaniu proporcji określonej w art. 90, ponieważ „preproporcja” nie dotyczy muzeum?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy (uzupełnione w piśmie z 19 kwietnia 2016 r.):

1. Zdaniem Wnioskodawcy, muzeum nie wykonuje działalności pozostającej poza sferą opodatkowania podatkiem VAT. Nieodpłatne udostępnianie wystaw przysługujące odwiedzającym w „dzień bezpłatny” zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach i osób wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 czerwca 2008 r. jest narzucone odgórnymi przepisami. Usługi te są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego określa się na podstawie tzw. preproporcji. Wnioskodawca nie prowadzi działalności innej niż gospodarcza. W związku z powyższym, przepisy w zakresie preproporcjonalnego odliczenia (wskaźnik preproporcji VAT) Wnioskodawcy nie dotyczą.
2. Wnioskodawca może, jak dotychczas odliczać podatek naliczony od nabytych towarów i usług, które są wykorzystywane do wykonania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, jak i czynności w związku z którymi takie prawo nie przysługuje przy zastosowaniu proporcji określonej w art. 90 ust. 3.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Należy zauważyć, że od dnia 1 stycznia 2016 r. na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo zamówień publicznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 605) – zwanej dalej ustawą nowelizującą – do ustawy dodane zostały m.in. przepisy art. 86 ust. 2a-2h, natomiast na podstawie art. 1 pkt 9 dodane zostały przepisy art. 90c.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 2d, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h.

W rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz.U. z 2015 r. poz. 2193) ustawodawca w § 4 przedstawił sposób określania proporcji w przypadku samorządowej instytucji kultury.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2a ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określenie działalności producenta, handlowca lub usługodawcy następuje każdorazowo w stosunku do odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnie świadczonych usług na terenie kraju, będących przedmiotem opodatkowania. Przez pojęcie producenta w takim razie będziemy rozumieli podmiot, który w zorganizowany sposób dokonuje produkcji towarów w celu ich dalszego zbycia. Handlowiec dokonuje w sposób zorganizowany zakupu towarów w celu ich odsprzedaży. Podobnie usługodawca, który świadczy usługi w celach zarobkowych. Płaszczyzna działalności podmiotów będących podatnikami podatku od towarów i usług, o czym świadczy zdanie drugie art. 15 ust. 2 ustawy, opierać się musi na działalności podejmowanej w szczególności w sposób ciągły w celach zarobkowych, w ramach prowadzonego przez nich profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 987, z późn. zm.), muzeum jest jednostką organizacyjną nienastawioną na osiąganie zysku, której celem jest gromadzenie i trwała ochrona dóbr naturalnego i kulturalnego dziedzictwa ludzkości o charakterze materialnym i niematerialnym, informowanie o wartościach i treściach gromadzonych zbiorów, upowszechnianie podstawowych wartości historii, nauki i kultury polskiej oraz światowej, kształtowanie wrażliwości poznawczej i estetycznej oraz umożliwianie korzystania ze zgromadzonych zbiorów.

Muzeum realizuje cele określone w art. 1, w szczególności przez urządzanie wystaw stałych i czasowych, prowadzenie działalności edukacyjnej, popieranie i prowadzenie działalności artystycznej i upowszechniającej kulturę (art. 2 pkt 5, 7 i 7a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 2 cyt. ustawy, w jednym dniu tygodnia wstęp na wystawy stałe muzeów jest nieodpłatny.

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy Dyrektor muzeum ustala i podaje do publicznej wiadomości, w sposób zwyczajowo przyjęty, wysokość opłat za wstęp do muzeum oraz dzień, o którym mowa w ust. 2. Dyrektor muzeum może zwolnić z opłat za wstęp.

Z opisu sprawy wynika, że Muzeum jest samorządową instytucją kultury. Wnioskodawca uzyskuje przychody ze sprzedaży towarów i usług opodatkowanych (sprzedaż biletów, wydawnictw, wynajmu pomieszczeń i samochodu) oraz zwolnionych zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy (nadzory archeologiczne, zajęcia muzealne). Jedyną nieodpłatną usługą jest bezpłatne zwiedzanie, przysługujące odwiedzającym na wystawy stałe w „dzień bezpłatny” na podstawie art. 10 ustawy z 21 listopada 1996 r. o muzeach oraz bezpłatny wstęp dla osób wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 10 czerwca 2008 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania, czy w związku z nieodpłatnym udostępnianiem wystaw Wnioskodawca jest zobowiązany do stosowania w 2016 r. wskaźnika „preproporcji VAT” zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy o VAT oraz do stosowania wzoru określonego dla instytucji kultury w rozporządzeniu Ministra Finansów z 17 grudnia 2015 r.

Wskazać należy, że powołany art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług będzie mieć zastosowanie jedynie do sytuacji, w których nabywane towary i usługi, wykorzystywane będą zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w przypadku gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie będzie możliwe. W takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy, obliczać się będzie zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Jak wynika z treści wniosku, ustanowienie bezpłatnego wstępu do muzeum miało na celu umożliwienie wszystkim obywatelom dostępu do dóbr kultury, a także wyróżnienie osób posiadających wysokie odznaczenia państwowe oraz zasłużonych dla kultury. Pośrednio jest to forma promocji, która nie ma jednak bezpośredniego wpływu na zwiększenie przychodów z działalności gospodarczej odpłatnej. Realizacja ww. usług jest więc integralnie związana z prowadzoną działalnością gospodarczą Muzeum. Wobec tego należy uznać, że usługi te są wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, z uwagi na powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że nieodpłatne usługi wstępu do muzeum (w tzw. „dzień bezpłatny”) oraz nieodpłatne usługi wstępu dla osób wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 10 czerwca 2008 r. w sprawie określenia grup osób, którym przysługuje ulga w opłacie lub zwolnienie z opłaty za wstęp do muzeów państwowych, oraz rodzajów dokumentów potwierdzających ich uprawnienia, są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Muzeum, więc nie powinny być zaliczone do działalności innej niż działalność gospodarcza. Zatem w „sposobie określenia proporcji” o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT wydatki poniesione w związku z tymi bezpłatnymi wstępami nie powinny być przyporządkowane do celów innych niż działalność gospodarcza.

W konsekwencji wszystkie opisane przez Wnioskodawcę czynności (tj. bezpłatne zwiedzanie przysługujące odwiedzającym wystawy stałe w „dzień bezpłatny” oraz bezpłatny wstęp dla osób wymienionych w ww. rozporządzeniu) związane są z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Z treści wniosku wynika także, że za wyjątkiem bezpłatnego wstępu do muzeum w przypadkach określonych w odrębnych przepisach Wnioskodawca nie prowadzi nieodpłatnej działalności statutowej, niebędącej działalnością gospodarczą.

Zatem należy uznać, że art. 86 ust. 2a ustawy o VAT nie będzie mieć wpływu na sposób rozliczania podatku naliczonego VAT Wnioskodawcy.

Wnioskodawca, który nie wykonuje czynności innych niż działalność gospodarcza, nie jest w 2016 r. zobowiązany do obliczania kwoty podatku naliczonego zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanej „sposobem określenia proporcji”, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przepisy w zakresie preproporcjonalnego odliczenia (wskaźnik preproporcji VAT) Wnioskodawcy nie dotyczą, jest prawidłowe.

Prawidłowe jest także stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 zawartego we wniosku.

Skoro z treści wniosku wynika, że wszystkie podejmowane przez Wnioskodawcę działania prowadzone są w ramach działalności gospodarczej (opodatkowanej i zwolnionej od podatku), zatem w sprawie odliczenia podatku naliczonego z tytułu dokonanych zakupów towarów i usług zastosowanie znajdą przepisy art. 90 ustawy o VAT.

W cytowanym na wstępie przepisie art. 86 ustawy ustawodawca zezwolił na odliczenie podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ww. przepis art. 86 ust. 1 ustawy stanowi generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego i jest uzupełniony regulacjami zawartymi w art. 90 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to na mocy art. 90 ust. 2 ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. Proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Art. 90 ust. 4 ustawy stanowi, że proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

W świetle art. 90 ust. 5 ustawy o VAT, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Natomiast, stosownie do art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących:

1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.
   
   

Zgodnie z art. 90 ust. 8 ustawy o VAT, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Na mocy art. 90 ust. 9a ustawy, obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

• przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
• nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
  
  

W świetle brzmienia ww. przepisów należy ponownie stwierdzić, że przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego zawarte w art. 90 ustawy znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy, tj. dotyczą wyłącznie czynności podlegających opodatkowaniu (opodatkowanych i zwolnionych od podatku). Zatem wskazany przepis znajduje zastosowanie w sytuacji Wnioskodawcy przedstawionej we wniosku.

W konsekwencji, Wnioskodawca może jak dotychczas odliczać podatek naliczony od nabytych towarów i usług, które są wykorzystywane do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, jak i czynności w związku z którymi takie prawo nie przysługuje przy zastosowaniu proporcji określonej w art. 90 ust. 3.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa St. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.