Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-158/16-3/RW
z 25 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 2 marca 2016 r. (data wpływu 4 marca 2016 r.) uzupełnionym pismem z 2 maja 2016 r. (data wpływu 4 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Wniosek został uzupełniony w dniu 4 maja 2016 r. o informację dotyczącą sposobu doręczenia interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2010 r. Wnioskodawca ukończył studia wyższe stacjonarne na Wydziale Sztuk Pięknych i uzyskał tytuł zawodowego magistra sztuki w specjalności konserwacji i restauracji malarstwa i rzeźby polichromowanej, zatem jako twórca posiada prawa autorskie.

Od czerwca 2013 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie karty podatkowej. Dokonał także zgłoszenia, jako czynny podatnik VAT. Jego działalność sklasyfikowana została, jako Działalność historycznych miejsc i budynków oraz podobnych atrakcji turystycznych (PKD 91.03.Z). W ramach prowadzonej działalności Zainteresowany świadczy usługi związane ściśle z uzyskanym przez niego wyżej wymienionym tytułem. Prace te są nierozerwalnie związane z kulturą i dotyczą zabytków ruchomych i nieruchomych w większości wpisanych do Rejestru Zabytków.

Część usług obejmuje jedynie wykonanie badań konserwatorskich, przygotowanie projektów lub wykonanie zabiegów technicznych przy obiekcie w celu utrwalenia substancji zabytkowej i zatrzymania procesu jego degradacji. Często jednak zły stan zachowania zabytku (np. brak elementów snycerki na ołtarzu, sztukaterii, brak oryginalnych polichromii, złoceń oraz brak jakiejkolwiek dokumentacji umożliwiającej ich odtworzenie) wymaga wykonania pełnej konserwacji i restauracji obiektu mającej na celu stworzenie nowego, jednak pasującego do estetyki epoki w jakiej powstał pierwotnie, dzieła, wykorzystując zachowane fragmenty warstw oryginalnych. Jako twórcy wykonanego w ten sposób dzieła, przysługuje mu prawo do korzystania z praw autorskich, zgodnie w ustawą o prawach autorskich i prawach pokrewnych oraz ustawą o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Każdorazowo przed przystąpieniem do takich prac Wnioskodawca przygotowuje autorski projekt konserwatorski i restauratorski, który jest zatwierdzany przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Wykonane w ten sposób dzieło Wnioskodawca podpisuje własnym nazwiskiem wraz z adnotacją o zakresie przeprowadzonych przez niego prac, tworzy zgodnie z ustalonym schematem szczegółową dokumentację konserwatorską opatrzoną napisem „Dzieło konserwatorskie i dokumentacja chronione prawem autorskim”, pobiera honorarium w zamian, za które przekazuje prawa autorskie na właściciela obiektu. Zainteresowany w większości świadczy usługi dla instytucji kultury, jak np. muzea, galerie sztuki oraz dla kościołów i innych związków wyznaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie konserwacji i restauracji malarstwa i rzeźby polichromowanej, opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie karty podatkowej, będąc czynnym podatnikiem podatku VAT, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT w przypadkach, w których świadczy usługi o charakterze twórczym, noszącym cechy indywidualne, jako indywidualny twórca artysta, przekazując prawa do dzieła zleceniodawcy w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, szeroki zakres prac związanych z konserwacją i restauracją dzieł sztuki, jaki wykonuje można podzielić na dwie „grupy”:

1. Kiedy wykonuje, np. badania obiektu lub prowadzi przy nim prace jedynie natury technicznej, polegające na zabezpieczeniu materii zabytkowej i powstrzymaniu jej dalszej degradacji.
2. Kiedy zły stan zachowania zabytku wymaga z jego strony dużej ingerencji w ostateczny wygląd dzieła, przeprowadzenia jego pełnej konserwacji i restauracji w oparciu o autorski projekt i własną interpretację.
   
   

W przypadku pierwszym, po zakończeniu prac, Wnioskodawca wystawia zleceniodawcy fakturę, na której uwzględnia 23% podatek od towarów i usług.

W przypadku drugim (przypadku tego dotyczy pytanie z poz. 81 złożonego wniosku), Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu prawo do zwolnienia z podatku VAT, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT, wykonuje on bowiem dzieło artystyczne o cechach indywidualnych i charakterze twórczym, do którego przysługują mu prawa autorskie (w myśl ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych) oraz honorarium. Po otrzymaniu honorarium, prawa autorskie przenoszone są na właściciela obiektu. Podobnie rzecz tyczy się wykonania autorskiego projektu i dokumentacji powykonawczej, które są nieodłącznym elementem zadania głównego, zgodnie z ustawą o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz rozporządzeniem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w sprawie prowadzenia prac konserwatorskich, prac restauratorskich, robót budowlanych, badań konserwatorskich, badań architektonicznych i innych działań przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków oraz badań archeologicznych i poszukiwań zabytków.

Wnioskodawca podkreśla, że konserwacja i restauracja zabytków to nie tylko wyuczone rzemiosło, ale przede wszystkim przejaw wrażliwości artystycznej, wyczucia estetycznego, talentu malarskiego, które są niezwykle istotne i składają się na całościowy proces powstawania dzieła. Dostosowanie autorskich ingerencji do stylu i charakteru obiektu tak, aby dla niewprawnego oka były niedostrzegalne wymaga zdolności manualnych, wyczucia kolorystycznego, znajomości anatomii, gdyż w procesie twórczym powstaje dzieło nowe, o indywidualnym, twórczym charakterze, a jego ostateczny wygląd podporządkowany jest jedynie zasadom etyki konserwatorskiej.

W przypadku drugim, o którym Wnioskodawca wspominał wcześniej, wynik prac konserwatorskich i restauratorskich powinien zostać zakwalifikowany jako przedmiot prawa autorskiego, gdyż cechuje się on całkowitym brakiem powtarzalności, a odtwarzane nieistniejące fragmenty, które na ogół nie wiadomo jak wyglądały pierwotnie, są tworzone od nowa. Zachowane elementy oryginału i autorskie uzupełnienia tworzą nową jakość estetyczną. Ostateczny wygląd takiego dzieła nie zależy jedynie od wyboru odpowiedniej technologicznie metody konserwacji, lecz przede wszystkim od właściwego wykorzystania umiejętności artystycznych, zdolności twórczych nabytych w trakcie studiów kierunkowych i praktyki zawodowej.

Prace konserwatorskie i restauratorskie ze swojej istoty są przeciwieństwem pracy technicznej, której cechą jest przewidywalność i powtarzalność.

Ponadto, stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone m.in. prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. akt I FSK 1750/12, wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 880/15 oraz z dnia 22 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Bd 1174/14 oraz Wojewódzkiego Sądu w Opolu z dnia 16 września 2015 r. sygn. akt I SA/Op 377/15.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Z analizy powołanego art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy jednoznacznie wynika, że zwolnienie ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Oznacza to, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku na jego podstawie jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem prawa publicznego lub innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury, w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, albo indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanym za wykonaną usługę w formie honorarium.

Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

Wskazać należy, iż w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2011 r. normodawca w § 43 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392, z późn. zm.) zwolnił od podatku usługi polegające na prowadzeniu prac konserwatorskich i restauratorskich dotyczących:

1. zabytków wpisanych do rejestru zabytków, wpisanych do inwentarza muzeum albo wchodzących w skład narodowego zasobu bibliotecznego;
2. materiałów archiwalnych wchodzących w skład narodowego zasobu archiwalnego.
   
   

W myśl § 43 ust. 2 ww. rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w zakresie prowadzonych prac konserwatorskich i restauratorskich dotyczących zabytków wpisanych do rejestru zabytków należało stosować, pod warunkiem że:

1. prace konserwatorskie i restauratorskie są wykonywane przez osoby posiadające kwalifikacje dające uprawnienia do prowadzenia tych prac;
2. na prowadzenie tych prac zostało wydane pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków.
   
   

W oparciu o § 43 ust. 3 cyt. rozporządzenia, warunek, o którym mowa w ust. 2, uważa się za spełniony również w przypadku podmiotów gospodarczych wykonujących prace konserwatorskie i restauratorskie, które zatrudniają lub w których wspólnikami są osoby uprawnione do wykonywania tych prac, o ile w pozwoleniu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, określono osobę odpowiedzialną za prowadzenie prac konserwatorskich lub restauratorskich.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca ukończył studia wyższe stacjonarne na Wydziale Sztuk Pięknych i uzyskał tytuł zawodowego magistra sztuki w specjalności konserwacji i restauracji malarstwa i rzeźby polichromowanej, zatem jako twórca posiada prawa autorskie. Od czerwca 2013 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Dokonał także zgłoszenia, jako czynny podatnik VAT. Jego działalność sklasyfikowana została, jako działalność historycznych miejsc i budynków oraz podobnych atrakcji turystycznych (PKD 91.03.Z). W ramach prowadzonej działalności Zainteresowany świadczy usługi związane ściśle z uzyskanym przez niego wyżej wymienionym tytułem. Prace te są nierozerwalnie związane z kulturą i dotyczą zabytków ruchomych i nieruchomych w większości wpisanych do Rejestru Zabytków. Część usług obejmuje jedynie wykonanie badań konserwatorskich, przygotowanie projektów lub wykonanie zabiegów technicznych przy obiekcie w celu utrwalenia substancji zabytkowej i zatrzymania procesu jego degradacji. Często jednak zły stan zachowania zabytku (np. brak elementów snycerki na ołtarzu, sztukaterii, brak oryginalnych polichromii, złoceń oraz brak jakiejkolwiek dokumentacji umożliwiającej ich odtworzenie) wymaga wykonania pełnej konserwacji i restauracji obiektu mającej na celu stworzenie nowego, jednak pasującego do estetyki epoki w jakiej powstał pierwotnie, dzieła, wykorzystując zachowane fragmenty warstw oryginalnych. Jako twórcy wykonanego w ten sposób dzieła, przysługuje mu prawo do korzystania z praw autorskich, zgodnie w ustawą o prawach autorskich i prawach pokrewnych oraz ustawą o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Każdorazowo przed przystąpieniem do takich prac Wnioskodawca przygotowuje autorski projekt konserwatorski i restauratorski, który jest zatwierdzany przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Wykonane w ten sposób dzieło Wnioskodawca podpisuje własnym nazwiskiem wraz z adnotacją o zakresie przeprowadzonych przez niego prac, tworzy zgodnie z ustalonym schematem szczegółową dokumentację konserwatorską opatrzoną napisem „Dzieło konserwatorskie i dokumentacja chronione prawem autorskim”, pobiera honorarium w zamian, za które przekazuje prawa autorskie na właściciela obiektu. Zainteresowany w większości świadczy usługi dla instytucji kultury, jak np. muzea, galerie sztuki oraz dla kościołów i innych związków wyznaniowych.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęć „prawa autorskie, twórca” i „prace konserwatorskie i restauratorskie”. Zatem w celu dokonania interpretacji przedmiotowej kwestii, posiłkowo należy odwołać się do ustaw, które szczegółowo normują znaczenie tych wyrazów.

I tak, przedmiotem praw autorskich na podstawie art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.) jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka.

Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

1. stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);
2. stanowić przejaw działalności twórczej;
3. mieć indywidualny charakter.
   
   

O ile sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają charakter oceny. Jednakowoż stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, iż utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona ona zostaje gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest bowiem, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem cechować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 25 stycznia 2006 r., I CK 231/05, charakter twórczy jako immanentna cecha utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest przejawem intelektualnej działalności człowieka, jakkolwiek nie każdy proces intelektualny prowadzi do powstania rezultatu o cechach twórczych. Praca intelektualna o charakterze twórczym jest przeciwieństwem pracy o charakterze technicznym, która polega na wykonywaniu czynności wymagających jedynie określonej wiedzy i sprawności oraz użycia określonych narzędzi, surowców i technologii. Cechą pracy w charakterze technicznym jest przewidywalność i powtarzalność osiągniętego rezultatu. Proces tworzenia, w przeciwieństwie do pracy technicznej, polega na tym, że rezultat podejmowanego działania stanowi projekcję wyobraźni osoby, od której pochodzi, zmierzając do wypełniania tych elementów wykonywanego zadania, które nie są jedynie wynikiem zastosowania określonej wiedzy, sprawności, surowców, urządzeń bądź technologii.

W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Natomiast zgodnie z treścią art. 3 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2014 r., poz. 1446, z późn. zm.), prace konserwatorskie są to działania mające na celu zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku, zahamowanie procesów jego destrukcji oraz dokumentowanie tych działań. Z kolei prace restauratorskie to działania mające na celu wyeksponowanie wartości artystycznych i estetycznych zabytku, w tym, jeżeli istnieje taka potrzeba, uzupełnienie lub odtworzenie jego części, oraz dokumentowanie tych działań.

W ocenie tut. organu, Wnioskodawca nie może być uznany za twórcę w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, gdyż przejawem prowadzonej przez Niego działalności nie jest powstanie utworu lecz jego konserwacja i restauracja związana z wykonaniem określonych czynności o charakterze technicznym. Usługi konserwatorskie i restauratorskie mają charakter prac odtworzeniowych, pozbawione są indywidualnego, kreatywnego działania. Są to prace naprawcze, które nie przyczyniają się do powstania czegoś twórczego, a jedynie uzupełniają lub odtwarzają stan pierwotny.

Z powyższego wynika, iż charakter wykonywanych prac – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie wskazuje, aby wykonywane były przez podmiot wymieniony w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec utraty mocy prawnej z dniem 31 grudnia 2011 r. przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, usługi konserwatorskie i restauratorskie od 1 stycznia 2012 r. nie korzystają ze zwolnienia od podatku, zatem przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%.

Odmienna interpretacja podważałaby racjonalność ustawodawcy. Gdyby bowiem przyjąć, iż przedmiotowe usługi korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie przepisów ustawy, zbędna okazałaby się regulacja § 43 ww. rozporządzenia, na podstawie którego przedmiotowe usługi korzystały ze zwolnienia do dnia 31 grudnia 2011 r.

Zatem ze względu na niespełnienie przesłanki określonej w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy, tj. usługi opisane we wniosku nie są usługami indywidualnego twórcy i artysty, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. przepisu.

Z uwagi na fakt, iż ani przepisy ustawy o VAT, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zastosowania obniżonej stawki podatku od podatku dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę, o których mowa we wniosku, usługi te podlegają opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT, w wysokości 23%.

Jednocześnie należy zauważyć, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych wydane zostały w indywidualnych sprawach osadzonych w konkretnych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.