INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 02.03.2012 r. (data wpływu 05.03.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.03.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu portfeli wierzytelności i windykacji nabytych wierzytelności lub ich dalszej odsprzedaży. Spółka nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. W ramach prowadzonej działalności, Spółka nabywa wierzytelności własne polskich podmiotów m.in. firm telekomunikacyjnych z tytułu świadczonych przez nie usług oraz banków z tytułu udzielanych pożyczek/kredytów lub świadczenia innego rodzaju usług (dalej zbywcy wierzytelności łącznie określani są jako: Wierzyciel pierwotny), przy czym na moment zawarcia transakcji wierzytelności te będą wymagane. W umowach pomiędzy dłużnikami a Wierzycielem pierwotnym wskazany jest rachunek bankowy, na jaki dłużnicy winni spłacać zobowiązania wobec Wierzyciela pierwotnego. Jest to rachunek w banku mającym siedzibę na terytorium Polski.

Zbycie wierzytelności własnych przez Wierzyciela pierwotnego na rzecz Spółki nastąpi w drodze umowy sprzedaży. Zgodnie z umową, wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności będzie określone w pieniądzu i będzie stanowić uzgodniony procent wartości nominalnej zbywanej wierzytelności. Z uwagi na fakt, iż przedmiotowe wierzytelności są „przeterminowane”, procent ten nie przekracza zazwyczaj 50% wartości nominalnej wierzytelności.

Umowa sprzedaży wierzytelności zostanie zawarta poza granicami Polski, ale będzie podlegała polskiemu prawu. Umowa ta nie będzie zawierała zapisów odnośnie:

• określenia miejsca spełnienia przez dłużników świadczenia wynikającego z usług świadczonych przez Wierzyciela pierwotnego po zmianie osoby wierzyciela. Po dokonaniu zakupu wierzytelności, Spółka poinformuje dłużników o wymaganym przez nią sposobie uregulowania ich zobowiązań, wskazując im jednocześnie nowy numer konta właściwy dla dokonania ich spłaty. Może to być rachunek w banku z siedzibą w Polsce lub za granicą - decydujące w tym zakresie będą względy natury biznesowej;

• określenie miejsca wykonania przez zbywców świadczenia w postaci sprzedaży przez nich na rzecz Spółki przedmiotowych wierzytelności.
  
  

Pismem z dnia 08.05.2012 r. Nr IPPB2/436-98/12-2/MZ wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

W dniu 21.05.2012 r.(data nadania 18.05.2012 r.) do tut. Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), Spółka występuje z prośbą o potwierdzenie, że w przypadku, gdyby uznać, że przedstawiona transakcja sprzedaży wierzytelności nie podlega opodatkowaniu VAT, ani nie jest zwolniona z tego podatku, to nie podlegałaby ona również opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o PCC, niezależnie od tego na jaki rachunek - w banku polskim czy też zagranicznym - zostanie dokonana ostatecznie przez dłużników jej spłata na rzecz nowego wierzyciela (Spółki).

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka stoi na stanowisku, że w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), w przypadku, gdyby uznać, że przedstawiona transakcja sprzedaży wierzytelności nie podlega opodatkowaniu VAT ani nie jest zwolniona z tego podatku, to nie podlega/łaby ona również opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o PCC, niezależnie od tego na jaki rachunek - banku polskim czy też zagranicznym – zostanie dokonana ostatecznie przez dłużników jej spłata na rzecz nowego wierzyciela (Spółki).

Na wstępie spółka pragnie wyjaśnić, że przedmiotowy wniosek nie dotyczy kwestii ewentualnego opodatkowania VAT lub zwolnienia z VAT transakcji sprzedaży wierzytelności, o której mowa w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), bowiem składając przedmiotowy wniosek Spółka dąży do ustalenia konsekwencji na gruncie ustawy o PCC przy założeniu, że czynność ta nie podlega po żadnej ze stron opodatkowaniu VAT ani nie jest z tego opodatkowania zwolniona. Przedmiotem niniejszego zapytania jest więc interpretacja art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o PCC, niezależnie od możliwości zastosowania w sprawie art. 2 pkt 4 tejże ustawy.

1. Sprzedaż wierzytelności a zakres przedmiotowy ustawy o PCC
   
   

Ustawa o PCC zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym, jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu, nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem nawet, jeśli wywołuje skutki gospodarcze takie same lub podobne do tych, które zostały w katalogu wymienione.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o PCC, podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych. Biorąc pod uwagę powyższe, punktem wyjścia do oceny, czy czynność opisana w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) podlega opodatkowaniu PCC, jest ustalenie, czy mamy do czynienia z transakcją wymienioną w powyższym katalogu, a dotyczącą rzeczy lub prawa majątkowego.

Odnosząc się do kwalifikacji wierzytelności, jako przedmiotu obrotu cywilnoprawnego, należy się odwołać do stosownych regulacji ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: KC).

Zgodnie z art. 353 KC zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Przez dług można rozumieć obowiązek dłużnika do zaspokojenia interesu wierzyciela, określonego wierzytelnością. Wierzytelność oznacza zaś możliwość domagania się od dłużnika spełnienia tego świadczenia. Wierzytelność, jako uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego przysługuje wierzycielowi wobec dłużnika, jest prawem majątkowym - przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności do majątku nabywcy wierzytelności stanowi wykonanie przez dotychczasowego wierzyciela przysługującego mu prawa własności, jednakże przedmiotem takiej transakcji jest prawo majątkowe. Z momentem przelewu wierzytelności na nowego wierzyciela przechodzi możliwość domagania się od dłużnika spełnienia świadczenia pieniężnego lub rzeczowego.

Na podstawie art. 509 § 1 KC wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Umowa cesji wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. W myśl art. 510 § 1 KC czynnością stanowiącą podstawę cesji wierzytelności może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Biorąc pod uwagę powyższe, umowa sprzedaży wierzytelności, jako umowa sprzedaży prawa majątkowego, co do zasady podlega opodatkowaniu PCC. W opinii Spółki, transakcja opisana w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) objęta jest więc zakresem przedmiotowym ustawy o PCC.

2. Sprzedaż wierzytelności a zakres terytorialny ustawy o PCC
   
   

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o PCC, opodatkowaniu podlegają wyłącznie:

1. czynności cywilnoprawne, których przedmiotem są rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. czynności cywilnoprawne, których przedmiotem są rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Miejsce wykonywania prawa majątkowego podlega określeniu z uwzględnieniem art. 454 § 1 KC, zgodnie z którym „jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę.

Jednakże świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia; jeżeli wierzyciel zmienił miejsce zamieszkania lub siedzibę po powstaniu zobowiązania, ponosi spowodowaną przez tę zmianę nadwyżkę kosztów przesłania”. Zacytowany przepis zawiera normę stanowiącą schemat postępowania, który należy zastosować, by określić miejsce spełnienia danego świadczenia w rozumieniu kodeksu cywilnego. W ocenie Spółki, schemat ten - z uwagi na ścisły związek podatku od czynności cywilnoprawnych z instytucjami i regulacją Kodeksu cywilnego - winien znaleźć odpowiednie zastosowanie w celu zweryfikowania, czy przedstawione na wstępie prawo majątkowe jest dla celów PCC opodatkowane na terytorium Polski (przy uwzględnieniu specyfiki opodatkowania PCC). Należy przy tym podkreślić, iż dla celów określenia skutków na gruncie PCC, przedstawiony poniżej schemat postępowania winien zostać przeprowadzony na moment powstania obowiązku podatkowego na gruncie tego podatku, tj. w omawianej sytuacji - na moment zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności (moment czynności cywilnoprawnej - art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC).

Jak wynika z zacytowanego przepisu, zawarta w art. 454 § 1 KC norma prawna, w celu określenia miejsca wykonania danego świadczenia, nakazuje jego zweryfikowanie poprzez udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Czy miejsce spełnienia świadczenia określone zostało przez strony... Jeśli tak, wówczas należy przyjąć, iż miejscem jego wykonania (również gdy przedmiotem transakcji jest wierzytelność) jest miejsce określone przez strony w umowie jej sprzedaży. W przedstawionym stanie faktycznym, strony umowy sprzedaży wierzytelności nie określają miejsca wykonania praw z niej wynikających, w tym sposobu i miejsca dokonania przez dłużników zapłaty kwot pieniężnych wynikających z nabytej przez Spółkę wierzytelności (ustalenia w tym zakresie zostaną dokonane w terminie późniejszym - po dokonaniu zakupu wierzytelności - bezpośrednio pomiędzy Spółką a dłużnikami). Umowa nie zawiera również postanowień odnośnie miejsca spełnienia przez dotychczasowych wierzycieli ich świadczenia na rzecz Spółki wynikającego z umowy sprzedaży wierzytelności. W tym kontekście, na postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi negatywnej.
2. Czy miejsce spełnienia świadczenia wynika z właściwości zobowiązania... Należy zwrócić uwagę na fakt, iż część stosunków zobowiązaniowych jest na tyle specyficzna, iż mogą one być spełnione tylko w ściśle określonym miejscu (przykładowo - zobowiązanie do wykonania prac budowlanych w określonym miejscu i czasie). Natura tego typu zobowiązań sprawia, iż ich miejsce wykonania nie może być dowolnie określone i zmodyfikowane przez strony stosunku zobowiązaniowego (również w przypadku zmiany jednej ze stron). W ocenie Spółki, prawo majątkowe będące przedmiotem niniejszego zapytania - z uwagi na swój pieniężny charakter - nie jest w sposób immanentny związane z jakimś konkretnym miejscem. Wprost przeciwne, miejsce spełnienia zobowiązań o charakterze pieniężnym strony mogą określać w sposób stosunkowo dowolny. W tym kontekście, miejsce wykonania świadczenia nie wynika z natury zobowiązania, dlatego odpowiedź na pytanie postawione w tym punkcie winna być negatywna.
3. Czy świadczenie ma charakter pieniężny czy niepieniężny... Zgodnie bowiem z art. 454 § 1 KC, jeśli miejsce wykonania świadczenia nie zostało określone przez strony, ani też nie wynika ono z właściwości zobowiązania (a więc jeśli obydwie te przesłanki nie są spełnione), wówczas to charakter świadczenia ma rozstrzygający charakter dla określenia miejsca jego wykonania w rozumieniu art. 454 § 1 KC. I tak:
   • świadczenia o charakterze niepieniężnym winny być spełnione tam, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę, natomiast
   • świadczenia o charakterze pieniężnym winny być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia.
   
   
   

Wskazana w niniejszym punkcie zasada stanowi swoistą „regułę ostatniej szansy”, która winna znajdować zastosowanie w przypadku, gdy strony nie określą w umowie miejsca wykonania danego świadczenia, ani też gdy nie wynika ono z jego właściwości.

Mając na względzie wskazane powyżej zasady wynikające z art. 454 § 1 KC, Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż na dzień powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych:

• umowa sprzedaży przedmiotowej wierzytelności nie będzie zawierać postanowień odnośnie miejsca i sposobu wykonania praw z niej wynikających, a dodatkowo

• miejsce to nie wynika z właściwości zobowiązania dłużników analizowanych wierzytelności.
  
  

W związku z tym, dla celów stosowania art. 1 ust. 4 ustawy o PCC, miejsce wykonania praw majątkowych wynikających z analizowanej wierzytelności należy określić zgodnie z „regułą ostatniej szansy”. Z uwagi na fakt, iż wierzytelności będące przedmiotem niniejszego wniosku mają charakter pieniężny, miejscem ich wykonania zgodnie z art. 454 § 1 KC jest miejsce zamieszkania lub siedziby wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia. Należy w tym miejscu przypomnieć, iż przedmiotem opodatkowania PCC w omawianym przypadku jest sprzedaż prawa majątkowego w postaci wierzytelności, tym samym - chwilą spełnienia świadczenia w rozumieniu wspomnianego przepisu jest moment zawarcia umowy tejże sprzedaży. Na dzień zawarcia umowy sprzedaży, siedziba Spółki znajduje się za granicą (w L.), w związku z czym, w ocenie Spółki, dla celów stosowania art. 1 pkt 4 ustawy o PCC należy uznać, iż przedmiotem sprzedaży jest prawo majątkowe wykonywane za granicą.

Przedstawione powyżej stanowisko jest zgodne z podejściem prezentowanym w piśmiennictwie, zgodnie z którym „wierzytelność będzie podlegała wykonaniu na terytorium RP, gdy nabywca tej wierzytelności, w chwili powstania obowiązku podatkowego – w szczególności w chwili dokonania czynności cywilnoprawnej, będzie miał miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium RP. Biorąc bowiem pod uwagę układ stosunków pomiędzy zbywcą wierzytelności a jej nabywcą oraz przyjmując, ze świadczenie pieniężne wynikające z wierzytelności, stanowiącej przedmiot czynności cywilnoprawnej, będzie dokonane na rzecz nabywcy, dłużnik będzie miał obowiązek spełnić świadczenie w miejscu zamieszkania lub siedzibie nabywcy tej wierzytelności”.

Co więcej, stanowisko Spółki potwierdza orzecznictwo Sądu Najwyższego (dalej: SN), a w szczególności uchwała tego Sądu z dnia 14 lutego 2002 r. (sygn. III CZP 81/01), w której SN uznał, iż „w razie przelewu wierzytelności pieniężnej dłużnik powinien dokonać zapłaty, jeżeli miejsce świadczenia nie jest oznaczone, w miejscu zamieszkania lub w siedzibie nabywcy wierzytelności w chwili spełnienia świadczenia. Jak ponadto stwierdził SN, „samo wskazanie dłużnikowi przez wierzyciela rachunku bankowego, na który ma zapłacić, nie rozstrzyga o miejscu spełnienia świadczenia”.

W ocenie Spółki, takie podejście jest również uzasadnione z punktu widzenia ekonomicznych aspektów analizowanej transakcji. W ocenie Spółki, oczywistym jest, iż miejscem (krajem), w którym Spółka będzie korzystać z prawa majątkowego w postaci możliwości żądania zapłaty od polskich dłużników będzie terytorium L., tj. państwa, w którym Spółka posiada swą siedzibę. Spółka jako podmiot zagraniczny, nie posiadający w Polsce siedziby, oddziału, przedstawicielstwa, ani też żadnej innej formy ekonomicznej obecności na terytorium Polski, nie będzie w tym kraju wykonywać praw wynikających z zakupionej wierzytelności. W ocenie Spółki, prawo to rozumiane zarówno jako możliwość realizacji wynikającej z wierzytelności korzyści ekonomicznej, jak i możliwość dysponowania nią w sensie ekonomiczno-prawnym (np. dalsze jej zbycie), będzie wykonane z terytorium i na terytorium Luksemburga.

Sformułowany przez Spółkę wniosek odnośnie miejsca wykonania analizowanego prawa majątkowego jest w ocenie Spółki prawidłowy (co potwierdza również uchwała SN) niezależnie od:

• sposobu dokonywania przez dłużników zapłaty zobowiązań wobec Wierzycieli pierwotnych przed dokonaniem zbycia wierzytelności na rzecz Spółki - ustalenia odnośnie sposobu dokonania zapłaty pomiędzy Wierzycielami pierwotnymi a dłużnikami nie mogą bowiem rzutować na sposób opodatkowania PCC odmiennej czynności cywilnoprawnej jaką jest zbycie prawa majątkowego, wynikającego z wierzytelności, przez ich zbywców na rzecz Spółki;

• sposobu i miejsca ostatecznego wykonania praw wynikających z wierzytelności, a mianowicie miejsca i sposobu dokonania faktycznej ich spłaty przez dłużników (na rachunek polski czy też zagraniczny) - przedmiotem opodatkowania PCC jest bowiem określona czynność cywilnoprawna (w tym przypadku sprzedaż wierzytelności) i jej konsekwencje na gruncie PCC powinny być określane na dzień powstania obowiązku podatkowego zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 45 § 1 KC. Potwierdza to wskazana przez Spółkę uchwała SN, z której wprost wynika, że „wskazanie dłużnikowi przez wierzyciela rachunku bankowego, na który ma zapłacić, nie rozstrzyga o miejscu spełnienia świadczenia”. W tym kontekście, zdarzenia mające miejsce po powstaniu obowiązku podatkowego, co do zasady nie mogą w sposób zasadniczy zmieniać kwalifikacji podatkowej danej czynności dla celów rozliczenia PCC.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, na moment zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, tj. na moment powstania obowiązku podatkowego w zakresie PCC, miejscem wykonania prawa majątkowego będzie siedziba Spółki. W analizowanej sytuacji miejsce to będzie znajdowało się poza granicami Polski, ponieważ Spółka posiada siedzibę w L.. Również sama czynność wykonana będzie poza granicami kraju. W konsekwencji sprzedaż wierzytelności, jako sprzedaż prawa majątkowego wykonywanego za granicą na rzecz podmiotu nieposiadającego siedziby w Polsce, dokonana w ramach umowy zawartej poza terytorium kraju, nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Podsumowując, ponieważ w ramach przedmiotowego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), miejscem spełnienia świadczenia będzie państwo siedziby Spółki, tj. Luksemburg, a ponadto sama czynność będzie dokonana za granicą, czynność taka nie będzie podlegała opodatkowaniu PCC, jako pozostająca poza zasięgiem terytorialnym ustawy o PCC. Powyższy wniosek zachowuje swą prawidłowość niezależnie od uzgodnionego przez Spółkę z dłużnikami po nabyciu wierzytelności sposobu ich uregulowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.