Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP3/4512-1-66/16-4/JO
z 7 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2016 r. (data wpływu 4 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na sprzedaż sprzętu rehabilitacyjnego – zestawu do gry w Boccia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na sprzedaż sprzętu rehabilitacyjnego – zestawu do gry w Boccia.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 kwietnia 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa od kontrahenta z terenu Unii Europejskiej sprzęt rehabilitacyjny – zestawy do gry Boccia, w tym kule i pozostałe akcesoria, a to wszystko w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Boccia jest paraolimpijską dyscypliną sportu, który nie ma swojego odpowiednika dla osób pełnosprawnych – jest więc dziedziną przeznaczoną wyłącznie dla osób niepełnosprawnych. W szczególności sport ten umożliwia udział zawodników o znacznym stopniu niepełnosprawności. W 2015 r. były organizowane mistrzostwa świata w Bocci. Poza sportowym charakterem, Boccia ma przede wszystkim zastosowanie terapeutyczne i rehabilitacyjne, w dziedzinie łagodzenia skutków i leczenia niepełnosprawności. Podczas rozgrywek, ze sprzętu rehabilitacyjnego, będącego przedmiotem niniejszego pytania, korzystają wyłącznie osoby niepełnosprawne. Po nabyciu towarów, Wnioskodawca dokonuje ich dalszej sprzedaży na terenie kraju, na rzecz prywatnych osób fizycznych oraz organizacji społecznych.

W uzupełnieniu Zainteresowany doprecyzował opis sprawy o poniższe informacje:

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zupełny i nie wymaga dla jego oceny dodatkowych wyjaśnień. Mając jednak na względzie wątpliwości organu podatkowego oraz skomplikowany charakter prawny przedstawionego zagadnienia, Zainteresowany podkreśla, że w przedmiotowej sprawie krajowe przepisy pozostają w sprzeczności z regulacjami unijnymi, albo są niekompletne. Stąd wniosek powinien być rozpatrywany zgodnie ze wskazaniami w nim zawartymi.

W odpowiedzi na pierwsze pytanie: „Czy sprzedawany przez Wnioskodawcę sprzęt rehabilitacyjny (zestaw do gry Boccia, w tym kule i pozostałe akcesoria) stanowi wyrób medyczny w rozumieniu ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 876, z późn. zm.). Jeśli tak, to czy wyrób ten jest dopuszczony do obrotu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej?”. – Zainteresowany wskazał, że: we wniosku zostały przedstawione wszystkie informacje niezbędne do odpowiedzi na to pytanie i to organ prowadzący postępowanie powinien dokonać odpowiedniej interpretacji. Ułatwiając ją Wnioskodawca wskazał na definicję wyrobu medycznego znajdującą się w art. 2 ust. 1 pkt 38 ustawy o wyrobach medycznych, w której za wyrób medyczny uznaje się narzędzie, przyrząd, urządzenie, oprogramowanie, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, w tym z oprogramowaniem przeznaczonym przez jego wytwórcę do używania specjalnie w celach diagnostycznych lub terapeutycznych i niezbędnym do jego właściwego stosowania, przeznaczony przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

1. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu choroby,
2. diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania skutków urazu lub upośledzenia,
3. badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub procesu fizjologicznego,
4. regulacji poczęć

– który nie osiąga zasadniczego zamierzonego działania w ciele lub na ciele ludzkim środkami farmakologicznymi, immunologicznymi lub metabolicznymi, lecz którego działanie może być wspomagane takimi środkami. Analizując zapis ustawy w odniesieniu do przedmiotowej sprawy należy zatem sprawdzić, czy kule i inne akcesoria do gry w Boccię spełniają którąś z opisanych przesłanek.

Z pewnością przedmioty te są narzędziami, przyrządami lub urządzeniami. Nie ma również wątpliwości, że stosowane są samodzielnie lub łącznie w zestawie – nie ma możliwości używania ich z żadnym oprogramowaniem. Ponadto, przedmioty te nie są używane w celach diagnostycznych, natomiast mają zastosowanie terapeutyczne. Wytwórca również przeznaczył je do stosowania u ludzi. Sprzęt do gry w Boccię nie służy do diagnozowania ani monitorowania przebiegu choroby. Z pewnością służy on do łagodzenia i leczenia przebiegu chorób będących przyczyną niepełnosprawności graczy, gdyż sama gra stanowi istotny element jego rehabilitacji. W przypadku niepełnosprawności wywołanych urazem, zastosowanie będzie analogiczne. Z całą pewnością sprzęt ten wspiera również procesy fizjologiczne, rozwija budowę anatomiczną osób upośledzonych, jednak nie służy do ich badania. Nie znajduje również zastosowania przy regulacji poczęć. Sprzęt ten również nie osiąga zasadniczych zamierzonych działań w ciele lub na ciele ludzkim środkami farmakologicznymi, immunologicznymi lub metabolicznymi.

Podsumowując, kule i akcesoria do gry w Boccię, zdaniem Wnioskodawcy, spełniają ustawowe wymagania do uznania ich za wyroby medyczne w świetle ustawy o wyrobach medycznych.

W odpowiedzi na drugą część pytania Zainteresowany wskazał, że nie znajdą tutaj zastosowania zakazy zawarte w art. 6-8 i 10 ustawy o wyrobach medycznych, zatem na zasadach ogólnych przedmioty te są dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a tym samym Unii Europejskiej.

W odpowiedzi na drugie pytanie: „Czy ww. sprzęt posiada certyfikat zgodności, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy? Jeśli tak, to należy wskazać jego znak CE”. Wnioskodawca wskazał, że: sprzęt ten nie posiada certyfikatu zgodności. Pokreślenia jednak wymaga, że dyspozycja zawarta w art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy, który wskazuje, że za wyrób, za wykonanie oceny zgodności wyrobu przed jego wprowadzeniem do obrotu oraz za wprowadzenie wyrobu do obrotu odpowiada wytwórca wyrobu. Jeżeli wytwórca nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w państwie członkowskim, odpowiedzialność tę ponosi autoryzowany przedstawiciel dla tego wyrobu. Jeżeli wytwórca nie wyznaczył autoryzowanego przedstawiciela albo jeżeli wyrób nie jest wprowadzany do obrotu na odpowiedzialność wytwórcy lub autoryzowanego przedstawiciela, odpowiedzialność tę ponosi podmiot, który wprowadził wyrób do obrotu.

Wnioskodawca nie jest wytwórcą sprzętu do gry w Boccię, natomiast wytwórca ten ma siedzibę w państwie członkowskim – w Danii. Na podstawie tego przepisu Zainteresowany nie ma możliwości ubiegania się o wydanie certyfikatu zgodności, a także do rejestracji sprzętu jako wyrobu medycznego.

Zainteresowany na ostatnie pytanie, tj. „Czy Wnioskodawca posiada na ww. sprzęt deklarację zgodności?” stwierdził, że: Organ nie wskazał, jakiej deklaracji zgodności pytanie to dotyczy. Wnioskodawca uznaje, że chodzi o deklarację zgodności opisaną w art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy o wyrobach medycznych, to jest oświadczenie wytwórcy lub jego autoryzowanego przedstawiciela, stwierdzające na jego wyłączną odpowiedzialność, że wyrób jest zgodny z wymaganiami zasadniczymi. Wymagania zasadnicze natomiast określone są Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 17 lutego 2016 r. w sprawie wymagań zasadniczych oraz procedur oceny zgodności wyrobów medycznych (Dz. U. z 2016 r., poz 211). Z uwagi na wyłącznie krajowy charakter obowiązywania przedmiotowego rozporządzenia, duński producent nie wystawia oświadczeń o nieznanej mu treści.

Zainteresowany wskazał, że wszelkie procedury dotyczące rejestrowania i wprowadzania do obrotu przedmiotów, uznawanych przez ustawę za wyroby medyczne, adresowane są do ich wytwórców.

Obowiązek, naliczania odpowiedniej stawki podatku od towarów i usług spoczywa natomiast na dostawcy, który nie musi być ich producentem. Zgodnie z art. 98 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r., Nr 347, poz. 1) stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III. Użyte określenie „dostaw towarów” w sposób precyzyjny wskazuje adresatów tej normy, czyli dostawców, a nie wytwórców.

Na podstawie powyższych wyjaśnień Zainteresowany uznaje zatem, że stanowisko przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 1 marca 2016 r. jest prawidłowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę podatku od towarów i usług należy stosować, przy sprzedaży sprzętu rehabilitacyjnego, będącego sprzętem pomocniczym lub pozostałym urządzeniem przeznaczonym zwykle do łagodzenia skutków lub leczenia niepełnosprawności – wyłącznie do użytku osobistego przez osoby niepełnosprawne?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży sprzętu rehabilitacyjnego, będącego sprzętem pomocniczym lub pozostałym urządzeniem przeznaczonym zwykle do łagodzenia skutków lub leczenia niepełnosprawności – wyłącznie do użytku osobistego przez osoby niepełnosprawne, zastosowanie znajdzie obniżona stawka podatku w wysokości 7% (obecnie czasowo podwyższona do 8%).

Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L z 2006 r., Nr 347, poz. 1, z późn. zm.) (dalej: dyrektywa) zawiera przepisy, które państwa członkowskie, w tym Rzeczpospolita Polska, zobowiązały się implementować do krajowych systemów prawnych. W szczególności art. 98 ust. 2 dyrektywy wskazuje na towary i usługi, wymienione w załączniku nr 3 do dyrektywy, dla których możliwe jest zastosowanie obniżonej stawki podatku od wartości dodanej. Wskazać należy przede wszystkim na pozycję 4 tego załącznika, to jest sprzęt medyczny, sprzęt pomocniczy oraz pozostałe urządzenia przeznaczone zwykle do łagodzenia skutków lub leczenia niepełnosprawności, przeznaczone wyłącznie do użytku osobistego przez osoby niepełnosprawne, łącznie z naprawami takich towarów, jak również dostarczanie fotelików do przewozu dzieci w samochodach.

Polskie przepisy podatkowe w zakresie podatku od wartości dodanej reguluje ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 117, poz. 1054, z późn. zm.). W art. 41 ust. 2 tejże ustawy wskazano, że stawkę obniżoną w wysokości 7% stosuje się dla towarów i usług wymienionych w załączniku numer 3, stanowiącym: Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%. Pod pozycją nr 105 w tym załączniku zapisano, że 7% stawką podatku objęte są wyroby medyczne, w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika. Jest to bezpośrednie odniesienie do ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2015 r. Nr 876, z późn. zm.), której przepisy jednak uniemożliwiają rejestrację produktu, jako wyrobu medycznego, przez podmiot jedynie handlujący danym wyrobem, niebędący jego wytwórcą.

Ponadto, ustawa ta wprowadza bardzo rygorystyczne i kosztowne procedury rejestracji wyrobów medycznych, które w swoim założeniu dotyczą głównie środków farmaceutycznych i podobnych substancji. Grupa sprzętu rehabilitacyjnego została zmarginalizowana.

Wskazać ponadto należy, że uchwalając dyrektywę, państwa członkowskie nie przewidziały dodatkowych wymogów, dla objęcia sprzętu medycznego, sprzętu pomocniczego oraz pozostałych urządzeń przeznaczonych zwykle do łagodzenia skutków lub leczenia niepełnosprawności, żadnymi innymi kwalifikacjami, poza przeznaczeniem ich wyłącznie do użytku osobistego przez osoby niepełnosprawne. Taką funkcję z pewnością spełnia sprzęt i akcesoria do gry w Boccię, którego dotyczy pytanie.

Zgodnie z art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w celu wykonania kompetencji Unii instytucje przyjmują rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie. Dyrektywy natomiast wiążą każde państwo członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Jednak judykatura europejska wypracowała pojęcie bezpośredniej skuteczności dyrektyw, co zapoczątkowała sprawa Van Gend en Loos i wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 5 lutego 1963 r. o sygnaturze 26/62. W ściśle prawnej argumentacji Trybunał nawiązywał m.in. do wiążącego charakteru dyrektyw i stwierdził, że byłoby sprzeczne z wiążącym charakterem przypisanym dyrektywom w art. 288 wykluczenie a priori możliwości bezpośredniej skuteczności. Kolejny argument na rzecz bezpośredniej skuteczności dyrektyw jest związany z tzw. zasadą dobrej wiary. Otóż państwo, które uchybiło swoim zobowiązaniom i mimo upływu terminu nie transponowało dyrektywy do krajowego porządku prawnego lub zrobiło to niewłaściwie, nie może pozbawiać jednostki możliwości powołania się bezpośrednio na przepis dyrektywy, ponieważ stanowiłoby to naruszenie powyższej zasady. Nikt nie może bowiem wyciągać korzyści z własnego uchybienia.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że polski ustawodawca nie dokonał pełnej i właściwej transpozycji dyrektywy, w zakresie stosowania obniżonej stawki podatku dla sprzętu medycznego, sprzętu pomocniczego oraz pozostałych urządzeń przeznaczonych zwykle do łagodzenia skutków lub leczenia niepełnosprawności. Wobec powyższego regulacje zawarte w art. 98 ust. 2 dyrektywy w odniesieniu do pozycji 4 znajdą bezpośrednie zastosowanie w niniejszej sprawie, z pominięciem wadliwej regulacji przepisów krajowych. Ponadto, ograniczenie rozpoznania niniejszego wniosku wyłącznie w oparciu o przepisy krajowe oznaczałoby obrazę swobody przepływu towarów, będącej fundamentalną zasadą Unii Europejskiej. Na tej podstawie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zaznacza się, że zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy pod poz. 105 wymienione zostały, bez względu na symbol PKWiU, wyroby medyczne, w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika.

Z powyższych przepisów wynika, że aby skorzystać z obniżonej stawki podatku 8% muszą być spełnione łącznie dwa warunki. Pierwszy warunek, towar będący przedmiotem dostawy musi być wyrobem medycznym w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych, a więc musi spełniać definicję wyrobu medycznego zawartą w art. 2 pkt 38 ustawy o wyrobach medycznych. Drugi warunek, wyrób medyczny musi być dopuszczony do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spełnienie drugiego warunku oznacza, że muszą być dopełnione wymagane przepisami ustawy o wyrobach medycznych określone procedury związane z dopuszczeniem wyrobu medycznego do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Niedopełnienie procedur związanych z dopuszczeniem do obrotu oznacza, że takiego wyrobu nie można uznać za wyrób medyczny skutecznie dopuszczony do obrotu, co na gruncie ustawy VAT powoduje, że warunek drugi nie jest spełniony. W konsekwencji wyklucza to możliwość zastosowania obniżonej stawki 8% dla takiego wyrobu, pomimo spełnienia definicji wyrobu medycznego.

Zasady wprowadzania do obrotu i używania wyrobów medycznych zostały uregulowane w ustawie z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 876, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o wyrobach medycznych.

Należy w tym miejscu zauważyć, że art. 132 ustawy o wyrobach medycznych stanowi, że ilekroć w przepisach odrębnych jest mowa o wyrobach medycznych, należy przez to rozumieć wyroby medyczne, aktywne wyroby medyczne do implantacji, wyroby medyczne do diagnostyki in vitro, wyposażenie wyrobów medycznych, wyposażenie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz systemy i zestawy zabiegowe złożone z wyrobów medycznych.

Z definicji zwartej w art. 2 ust. 1 pkt 38 ustawy o wyrobach medycznych wynika, że wyrób medyczny to narzędzie, przyrząd, urządzenie, oprogramowanie, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, w tym z oprogramowaniem przeznaczonym przez jego wytwórcę do używania specjalnie w celach diagnostycznych lub terapeutycznych i niezbędnym do jego właściwego stosowania, przeznaczony przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

1. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu choroby,
2. diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania skutków urazu lub upośledzenia,
3. badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub procesu fizjologicznego,
4. regulacji poczęć

– których zasadnicze zamierzone działanie w ciele lub na ciele ludzkim nie jest osiągane w wyniku zastosowania środków farmakologicznych, immunologicznych lub metabolicznych, lecz których działanie może być wspomagane takimi środkami.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 31 ustawy o wyrobach medycznych przez wprowadzenie do obrotu rozumie się udostępnienie za opłatą albo nieodpłatnie, po raz pierwszy, wyrobu fabrycznie nowego lub całkowicie odtworzonego, innego niż wyrób do badań klinicznych i wyrób do oceny działania, w celu używania lub dystrybucji na terytorium państwa członkowskiego. Natomiast wprowadzeniem do używania – zgodnie z ust. 1 pkt 32 wyżej powołanego artykułu – jest pierwsze udostępnienie użytkownikowi na terytorium państwa członkowskiego wyrobu gotowego do użycia w celu jego używania zgodnie z przewidzianym zastosowaniem.

Według art. 11 ust. 1 ustawy o wyrobach medycznych, wyroby wprowadzone do obrotu i wprowadzone do używania są oznakowane znakiem CE.

Znakiem CE nie oznakowuje się wyrobu wykonanego na zamówienie, wyrobu do badań klinicznych, wyrobu do oceny działania, wyrobu wykonanego przez użytkownika oraz systemu i zestawu zabiegowego, o których mowa w art. 30 ust. 1 i 4 (ust. 2 cyt. artykułu).

Z kolei z art. 11 ust. 4 ustawy o wyrobach medycznych wynika, że wyrób oznakowuje się znakiem CE po przeprowadzeniu odpowiednich dla wyrobu procedur oceny zgodności, potwierdzających, że wyrób spełnia odnoszące się do nich wymagania zasadnicze.

Stosownie do art. 23 ust. 1 i art. 26 pkt 2 ustawy o wyrobach medycznych, wyroby muszą spełniać odnoszące się do nich wymagania zasadnicze.

Domniemywa się, że wyroby są zgodne z wymaganiami zasadniczymi, o których mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o wyrobach medycznych, w zakresie, w jakim stwierdzono ich zgodność z odpowiednimi krajowymi normami przyjętymi na podstawie norm ogłoszonych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej seria C, jako normy zharmonizowane z Dyrektywą 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącą wyrobów medycznych (Dz. Urz. WE L 169 z 12 lipca 1993 r., str. 1; Dz. Urz. UE polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 12, str. 82) – w przypadku wyrobów medycznych i wyposażenia wyrobów medycznych.

Zasady rejestracji wyrobów medycznych i podmiotów odpowiedzialnych za ich wprowadzenie do obrotu i do używania regulują przepisy zawarte w rozdziale 7 ustawy o wyrobach medycznych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności nabywa od kontrahenta z terenu UE – Danii – sprzęt rehabilitacyjny – zestaw do gry w Boccia, w tym kule i pozostałe akcesoria. Następnie dokonuje ich sprzedaży na terenie kraju, na rzecz prywatnych osób fizycznych oraz organizacji społecznych. Boccia ma zastosowanie terapeutyczne i rehabilitacyjne, w dziedzinie łagodzenia skutków i leczenia niepełnosprawności. Ponadto, Zainteresowany stwierdził, że według Niego kule i akcesoria do gry w Boccię spełniają ustawowe wymagania do uznania ich za wyroby medyczne w świetle ustawy o wyrobach medycznych i na zasadach ogólnych przedmioty te są dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, a tym samym Unii Europejskiej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii określenia stawki podatku od towarów i usług dla dostawy sprzętu rehabilitacyjnego.

Mając na uwadze przedstawiony stan sprawy oraz powołane przepisy w kontekście warunków wynikających z poz. 105 załącznika nr 3 do ustawy, w niniejszej sprawie Wnioskodawca odnośnie drugiego warunku z ww. poz. załącznika, tj. dopuszczenia do obrotu na podstawie ustawy o wyrobach medycznych wskazał, że: „(…) nie znajdą tutaj zastosowania zakazy zawarte w art. 6-8 i 10 ustawy o wyrobach medycznych, zatem na zasadach ogólnych przedmioty te są dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, a tym samym Unii Europejskiej”. W świetle powyższego nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że został spełniony drugi warunek do zastosowania obniżonej stawki podatku VAT w wysokości 8%, ponieważ w ustawie jasno wskazano, że wyrób medyczny aby był dopuszczony do obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej muszą zostać dopełnione wymagane przepisami ustawy o wyrobach medycznych określone procedury związane z dopuszczeniem wyrobu medycznego do obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, a nie jak wskazał Wnioskodawca – zasady ogólne.

Zatem, niedopełnienie ww. procedury, wymaganej przepisami ustawy o wyrobach medycznych, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powoduje, że drugi warunek uprawniający do zastosowania obniżonej stawki podatku w wysokości 8% wynikający z poz. 105 załącznika nr 3 do ustawy nie został spełniony w przedmiotowej sprawie.

Mając zatem na uwadze powyższą analizę, należy stwierdzić, że w przypadku dostawy sprzętu rehabilitacyjnego – zestawu do gry w Boccię przez Wnioskodawcę, nie znajdzie zastosowania obniżona stawka podatku w wysokości 8%, ponieważ ww. sprzęt, nie spełnia wymogów zawartych w ustawie o wyrobach medycznych dotyczących dopuszczenia do obrotu na terytorium RP. Zatem do dostawy ww. sprzętu zastosowanie znajdzie podstawowa stawka podatku w wysokości 23%.

Reasumując, przy sprzedaży sprzętu rehabilitacyjnego, będącego sprzętem pomocniczym lub pozostałym urządzeniem przeznaczonym zwykle do łagodzenia skutków lub leczenia niepełnosprawności – wyłącznie do użytku osobistego przez osoby niepełnosprawne należy zastosować podstawową stawkę podatku w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że zgodnie z regulacją zawartą w art. 15 Ordynacji podatkowej, organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Oznacza to, że nie mają umocowania prawnego do dokonywania interpretacji przepisów prawa innych niż przepisy prawa podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie jest organem kompetentnym do dokonania oceny w zakresie stwierdzenia, czy w rozumieniu przepisów ustawy o wyrobach medycznych sprzedawane przez Wnioskodawcę towary stanowiące przedmiot zapytania są wyrobami medycznymi, nie jest też organem uprawnionym do badania, czy spełnione zostały uregulowania związane z wprowadzeniem wyrobu do obrotu, określone w ustawie z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych. Ustawa ta, choć powołana w ustawie o podatku od towarów i usług, nie jest elementem prawa podatkowego, wobec czego przepisy tej ustawy nie mogą być przedmiotem interpretacji udzielanej przez tut. Organ. Interpretacja taka wykraczałaby poza zakres interpretacji prawa podatkowego, do której uprawniony jest tut. Organ w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej.

Ponadto należy podkreślić, że w ramach kompetencji tut. Organu w zakresie wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego nie leży badanie zgodności przepisów krajowych z przepisami Dyrektywy, czy innymi aktami prawa UE. Powyższe leży w wyłącznej kompetencji sądów administracyjnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.