2016.06.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-92/16-4/KB
z 8 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2016 r. (data wpływu 5 kwietnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży składników przedsiębiorstwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży składników przedsiębiorstwa. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 2007 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji zegarów i zegarków (kod PKD 26.52.Z). Opisana wyżej działalność prowadzona jest w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 31 marca 2016 r. Wnioskodawca zawarł z innym przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej umowę sprzedaży, której przedmiotem stały się: prawo ochronne na znak towarowy, nazwa przedsiębiorstwa, prawo do wyłącznego korzystania z domen internetowych, kont mailowych oraz kont w serwisach społecznościowych, dane zawarte w domenach i serwisach internetowych, projekty techniczne, materiały graficzne, kontakty do dostawców, kontakty B2B, B2C oraz prawa wynikające z umów o współpracy z dostawcami, prawa własności ruchomości (części niezbędne do produkcji zegarów i zegarków).

Powyższa czynność została opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Fakt dokonania sprzedaży powyższych składników majątkowych przedsiębiorstwa uniemożliwia jednak dalsze prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w dotychczasowej formie i stanowi podstawę do wykreślenia wpisu Wnioskodawcy w CEiDG.

W tak zaistniałym stanie faktycznym strony powyższej transakcji powzięły wątpliwość, czy ze względu na przedmiot transakcji – sprzedaż opisanych wyżej składowych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy – czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Przedmiotem umowy sprzedaży zawartej w dniu 31 marca 2016 r. nie było całe przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 (1) Kodeksu Cywilnego.
Transakcją nie objęto bowiem prawa do lokalu, w którym wykonywano działalność, księgi przychodów i rozchodów, dokumentów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych przedsiębiorcy.
W odniesieniu do przedmiotu transakcji trudno mówić o wyodrębnieniu organizacyjnym z uwagi na nietworzenie przez przedsiębiorcę odrębnych zakładów lub oddziałów i prowadzeniu działalności gospodarczej w ramach jednego przedsiębiorstwa wskazanego w sposób nie budzący wątpliwości co do miejsca jego prowadzenia.
Sprzedane składniki majątkowe posiadały samodzielność finansową o tyle, iż w warunkach funkcjonowania w obrocie gospodarczym, na podstawie prowadzonej przez przedsiębiorcę ewidencji księgowej możliwe było przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do wyodrębnionej działalności, a w konsekwencji określenie wyniku finansowego.
Sprzedane składniki majątkowe poprzez istniejące między nimi powiązania funkcjonalne polegające na przydatności do realizacji określonego celu gospodarczego – produkcji zegarków luksusowych – pozwalają nabywcy na kontynuowanie działalności zbywcy w dotychczasowym kształcie.
Sprzedane składniki majątkowe pozwalają na samodzielne wykonywanie dotychczasowej działalności zbywcy przez nabywcę bez udziału dokumentów księgowo – finansowych przedsiębiorstwa pozostałych w posiadaniu zbywcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż składników opisanego przedsiębiorstwa mieści się w pojęciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w ślad za powyższym, czy czynność taka ze względu na jej przedmiot wypełniła dyspozycję art. 6 pkt 1 powołanej wyżej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmioty objęte transakcją z dnia 31 marca 2016 r. nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie prawidłowe było uznanie przedmiotowej czynności za czynność opodatkowaną dla celów podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zorganizowaną część przedsiębiorstwa stanowi organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizując te zadania.

Mając powyższe na uwadze dla stwierdzenia, iż zbywane składniki majątkowe stanowią zorganizowaną część przedsiębiorstwa muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

istnienie zespołu składników majątkowych i niemajątkowych,
ich wyodrębnienie organizacyjne,
ich wyodrębnienie finansowe,
posiadanie zdolności do samodzielnej realizacji zadań gospodarczych.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wyjaśnia co następuje.

Sprzedane przez Wnioskodawcę składniki materialne i niematerialne nie zostały wyodrębnione pod względem finansowym i organizacyjnym. Wnioskodawca nie utworzył w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa filii czy oddziałów. Nie można także mówić o samodzielności finansowej poszczególnych elementów sprzedanego przedsiębiorstwa.

W ocenie Wnioskodawcy, składniki stanowiące przedmiot umowy sprzedaży z dnia 31 marca 2016 r. nie stanowiły zatem zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w ślad za powyższym czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów, czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy – przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Stosownie do treści art. 2 pkt 27e ustawy – przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika. Ocena ta musi być dokonana według podstawowego kryterium, tj. ustalenia jaką rolę składniki majątkowe i związane z nimi prawa materialne odgrywały w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa (na ile stanowiły wyodrębnioną organizacyjnie całość). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa obrotowe, ale także czynnik ludzki, a więc pracowniczy.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym, w rozumieniu przepisów podatkowych, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zatem, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przesłanki takiego wyodrębnienia są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa.

Podsumowując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań;
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji zegarów i zegarków (kod PKD 26.52.Z), która prowadzona jest w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Powyższa czynność została opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Fakt dokonania sprzedaży powyższych składników majątkowych przedsiębiorstwa uniemożliwia dalsze prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w dotychczasowej formie i stanowi podstawę do wykreślenia wpisu Wnioskodawcy w CEiDG.

Biorąc pod uwagę powyższą informację należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie dokonał zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy. W sytuacji bowiem, kiedy po dokonaniu sprzedaży określonych składników majątkowych danego przedsiębiorstwa niemożliwym staje się jego dalsze prowadzenie, w żadnej mierze składniki te nie mogły być wyodrębnione w przedsiębiorstwie w sposób wskazany w tym przepisie. Biorąc pod uwagę, że taka część przedsiębiorstwa winna być, w istniejącym przedsiębiorstwie, wyodrębniona i przeznaczona do określonych zadań gospodarczych, Wnioskodawca po ich zbyciu powinien mieć możliwość kontynuowania swojej działalności, z czym w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia.

Dla przykładu, gdy dane przedsiębiorstwo prowadzi działalność na kilku płaszczyznach, np. usługi transportowe i handel artykułami spożywczymi, ma możliwość wydzielenia organizacyjnie w istniejącym przedsiębiorstwie – w sposób wskazany w art. 2 pkt 27e ustawy – jednej z wykonywanych czynności, np. usług transportowych. Wtedy po zbyciu części przedsiębiorstwa związanego z wykonywanymi usługami nadal może kontynuować działalność w zakresie handlu towarem (artykułami spożywczymi).

Zatem w sytuacji będącej przedmiotem wniosku sprzedane składniki majątkowe nie stanowiły części przedsiębiorstwa, ponieważ były one przedmiotem całej prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, a ich sprzedaż uniemożliwiła dalsze jej prowadzenie.

Przepisy ustawy nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”. Definicję taką zawiera ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego – przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Oznacza to, że składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Zatem, najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

W zakresie transakcji zbycia przedsiębiorstwa jako wyłączonej z opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, TSUE w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie C-497/01 Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz tezy płynące z powołanego orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że – pomimo wyłączenia niektórych składników przedsiębiorstwa – dokonana przez Wnioskodawcę transakcja stanowiła zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, ponieważ zbyte składniki majątkowe pozwalają nabywcy na kontynuowanie działalności w dotychczasowym kształcie, natomiast składniki pozostałe u Wnioskodawcy uniemożliwiają mu dalsze prowadzenie działalności gospodarczej.

Wobec powyższego należy wskazać, że dokonana przez Wnioskodawcę transakcja zbycia przedsiębiorstwa stanowiła czynność, do której nie stosuje się przepisów ustawy, co wynika z art. 6 pkt 1 ustawy, a zatem nie podlegała ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się zatem do zadanego pytania należy stwierdzić, że sprzedaż składników opisanego przedsiębiorstwa nie mieściła się w pojęciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Przedmiotowa czynność stanowiła natomiast zbycie przedsiębiorstwa, w związku z czym wypełniła dyspozycję art. 6 pkt 1 ustawy – nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym dokonana przez niego czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin