Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-251/16-2/PP
z 6 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2016 r. (data wpływu 9 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych rozliczenia umowy leasingu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych rozliczenia umowy leasingu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od lutego 2015 r. rozpoczął działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych. Firma Wnioskodawcy użytkowała w tym celu samochód należący do firmy leasingowej. W dniu 19 października 2015 r. doszło do zdarzenia drogowego z udziałem powyższego samochodu, który został zniszczony – ubezpieczyciel stwierdził szkodę całkowitą i wypłacił firmie leasingowej odszkodowanie. Umowa leasingowa rozwiązała się automatycznie.

W związku z powyższym firma Wnioskodawcy została pozbawiona jedynego pojazdu, za pomocą którego świadczyła usługi transportowe, w następstwie czego Wnioskodawca został zmuszony do zawieszenia działalność gospodarczej (z dniem 30 listopada 2015 r.). W okresie tym firma Wnioskodawcy nie osiągała żadnych przychodów. Ostatecznie za 2015 r. firma Wnioskodawcy osiągnęła stratę w wysokości 40.000 zł.

Wypłata i rozliczenie szkody trwało 3 miesiące.

Rozliczenie umowy leasingowej, będące następstwem rozwiązania umowy na skutek szkody całkowitej, rozliczono na dzień 25 listopada 2015 r., ze skutkiem od dnia 21 listopada 2015 r. W wyniku opieszałości pracowników firmy ubezpieczeniowej i leasingowej, jak i okresu świątecznego i urlopowego pracownika leasingu, mimo wielu ponagleń ze strony leasingobiorcy o wydanie dokumentu rozliczenia umowy i przelania kwoty rozliczeniowej w terminie, tj. do końca 2015 r., w praktyce zostało ono opóźnione i wydane dopiero w dniu 8 stycznia 2016 r. W styczniu także wpłynęły z tego tytułu pieniądze na konto firmy w kwocie 47.000 zł, stanowiące źródło przychodu w styczniu 2016 r., tym samym powodując obowiązek uiszczenia zaliczki na podatek dochodowy. Firma dokonała ww. płatności pomniejszając zaliczkę o 50% straty z roku ubiegłego, zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o PIT. Z uwagi na zawieszenie działalności, a po dokonaniu wszelkich rozliczeń (zobowiązań), docelowym jej zamknięciem, firma nie będzie miała z czego rozliczyć pozostałe 50% straty.

Gdyby pieniądze wpłynęły w grudniu 2015 r., a nie jak to nastąpiło z przyczyn niezależnych od firmy Wnioskodawcy, tj. w styczniu 2016 r., przy stracie 40.000 zł i przychodach 47.000 zł firma zapłaciłaby podatek dochodowy tylko od kwoty 7.000 zł a nie od kwoty 27.000 zł. Jest to ogromna różnica, zwłaszcza że firma na zaistniałą sytuację nie miała żadnego wpływu. To, że wypłata i rozliczenie szkody trwało 3 miesiące, nie jest wynikiem działania firmy Wnioskodawcy. Ponadto powyższy przychód, który powstał w styczniu nie jest wynikiem sprzedaży (świadczenia usług), jest to tylko i wyłącznie zwrot pieniędzy Wnioskodawcy zapłaconych na poczet zawieranej wcześniej umowy leasingowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym można zaliczyć stratę i przychód związany z rozliczeniem umowy leasingu do 2015 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałej sytuacji powinna być możliwość rozliczenia straty z 2015 r. i powstałego w styczniu 2016 r. przychodu (będącego wynikiem rozliczenia umowy leasingowej) na koniec roku 2015.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do treści art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (czyli z pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Zgodnie natomiast z ust. 1e ww. artykułu, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Stosownie zaś do brzmienia ust. 1h ww. artykułu, przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego.

W myśl z kolei art. 14 ust. 1i ww. ustawy, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że otrzymana kwota od firmy leasingowej, jako związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, nie jest następstwem zdarzeń gospodarczych wymienionych w ww. art. 14 ust. 1c, 1e i 1h – co przemawia za koniecznością uznana dnia otrzymania zapłaty za datę powstania przychodu podatkowego.

W takim zatem przypadku należy uznać, że w przedmiotowej sprawie przychód powstał w 2016 roku.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl natomiast art. 9 ust. 3 cytowanej ustawy, o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że strata nie jest podatkowo obojętna, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera uregulowania, zgodnie z którymi strata z danego źródła przychodów może być rozliczana przez podatnika w następnych latach podatkowych z tego źródła. Strata jest nadwyżką kosztów uzyskania przychodów nad sumą przychodów i określana jest za rok podatkowy. Podstawowym warunkiem dla zaistnienia możliwości rozliczenia (odliczenia) straty podatkowej przez podatnika jest wystąpienie dochodu do opodatkowania.

Podatnik może odliczyć stratę z dochodów osiągniętych w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych. Ma również możliwość wyboru, w których latach i w jakiej wysokości dokona odliczeń, z zachowaniem warunku co do dopuszczalnej kwoty odliczenia w roku podatkowym. Brak dochodu do opodatkowania w określonym roku podatkowym oznacza brak możliwości rozliczenia straty podatkowej w tej jednostce czasowej. W skrajnym przypadku, kiedy w kolejnych pięciu latach podatkowych nie wystąpi dochód, strata podatkowa może nie być w ogóle rozliczona.

Tak więc, stratę może rozliczyć wyłącznie ten podatnik, który ją poniósł. Rozliczenie straty ze źródła przychodów polega na tym, że o wysokość tej straty można obniżyć dochód uzyskany z danego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, przy czym wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty poniesionej straty. W związku z tym rozliczenie straty może nastąpić w okresie nie krótszym niż dwa lata i nie dłuższym niż pięć lat. O tym jaka część straty będzie rozliczana w danym roku podatkowym decyduje podatnik. Należy jednocześnie podkreślić, że przy rozliczaniu straty obowiązuje zasada, że strata z danego źródła przychodu może być pokryta jedynie z dochodów z tego samego źródła.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych. Do prowadzenia tej działalności Wnioskodawca wykorzystywał samochód należący do firmy leasingowej, który uległ całkowitemu zniszczeniu na skutek zdarzenia drogowego jakie miało miejsce w październiku 2015 r. W związku z tym umowa leasingu pomiędzy Wnioskodawcą a firmą leasingową została rozwiązana, a Wnioskodawca zawiesił w dniu 30 listopada 2015 r. działalność gospodarczą. W roku 2015 r. Wnioskodawca osiągnął stratę z działalności gospodarczej w wysokości 40.000 zł. W styczniu 2016 r. Wnioskodawca uzyskał przychód w kwocie 47.000 zł stanowiący rozliczenie rozwiązanej umowy leasingu. Również w 2016 r. Wnioskodawca odliczył 50% straty z roku 2015, zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawca uzyskuje dochód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z ogólnej konstrukcji ww. przepisu art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może obniżyć dochód uzyskany z danego źródła przychodów o wysokość straty z tego samego źródła, poniesionej w roku podatkowym w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych - tym samym podatnik może wybrać, w których latach i w jakiej wysokości dokona odliczenia straty, z zachowaniem warunku, co do dopuszczalnej kwoty odliczenia w roku podatkowym.

W konsekwencji, zachowując termin 5-letni rozliczenia straty oraz wysokość odliczenia, tj. 50% kwoty poniesionej straty za dany rok podatkowy, Wnioskodawca miał prawo do obniżenia osiągniętego w 2016 roku dochodu z działalności gospodarczej o 50% kwoty poniesionej straty z tej działalności w 2015 roku. Pozostałą stratę z roku 2015 Wnioskodawca będzie mógł ewentualnie odliczyć w kolejnym roku podatkowym albo w latach następnych, o ile osiągnie odpowiedni dochód z działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe uregulowania oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny należy stwierdzić, że za datę powstania przychodu z tytułu otrzymania od firmy leasingowej kwoty 47.000 zł należy uznać dzień otrzymania zapłaty, czyli dzień przypadający na rok 2016. W konsekwencji nie ma możliwości przypisania przychodu z tego tytułu do roku podatkowego 2015.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie może zaliczyć przychodu powstałego w 2016 roku do pozostałych przychodów osiągniętych przez Wnioskodawcę w roku 2015. Przychód ten należy opodatkować w 2016 roku, i w roku tym (na zasadach opisanych powyżej) Zainteresowany może umniejszyć dochód o odpowiednią część straty podatkowej powstałej w 2015 roku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.