2016.05.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-281/16-4/ISZ
z 31 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 13 kwietnia 2016 r.) uzupełnionym w dniu 10 maja 2016 r. (data wpływu 13 maja 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 29 kwietnia 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 4 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2016 r. r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia wierzytelności.

Wniosek uzupełniony został w dniu 10 maja 2016 r. (data wpływu 13 maja 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 29 kwietnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 2008 E. Sp. z o.o. (dalej; "E.” lub "Zleceniodawca") zawarł z D. Sp. z o.o. (dalej; "D." lub "Zleceniobiorca) umowę o "inwestorstwo powiernicze". Na mocy tej umowy (dalej; "Umowa") Zleceniobiorca zobowiązał się do przeprowadzenia całości procesu inwestycyjnego, związanego z budową zespołu usługowo-mieszkaniowego. Obejmowało to szereg różnych czynności (w tym planowanie, organizację procesu budowlanego oraz procesu sprzedaży lokali). Grunt służący tej inwestycji został powierzony Zleceniobiorcy przez E. (E. jest dzierżawcą tego terenu).

Umowa określiła wynagrodzenie należne E. jako 11 500 000 zł plus VAT, przy czym wartość ta miała pochodzić ze sprzedaży lokali przez Zleceniobiorcę. Koszty prowadzenia inwestycji miały obciążać Zleceniobiorcę. Natomiast wynagrodzeniem Zleceniobiorcy miała być różnica; suma przychodów ze sprzedaży lokali - koszty ponoszone przez Zleceniobiorcę, w tym wynagrodzenie należne E.. Umowa przewidywała sukcesywne (comiesięczne) przekazywanie wynagrodzenia przez D. na rzecz E. (począwszy od dnia uzyskania ostatecznego pozwolenia na budowę).

Umowa była traktowana przez Strony jako umowa o prowadzenie wspólnego przedsięwzięcia (takie właśnie określenie znajduje się w preambule do Umowy). Głównym wkładem E. był grunt, zaś głównym wkładem D. była organizacja oraz realizacja procesu budowlanego.

Umowa została wypowiedziana w roku 2010 przez E. (powołującego się na istnienie ważnych przyczyn uzasadniających takie wypowiedzenie). Zleceniodawca wskazał w piśmie na niewielkie postępy prac budowlanych oraz na to, że Zleceniobiorca nie wywiązywał się z obowiązku przekazywania wynagrodzenia na rachunek bankowy Zleceniodawcy, jak również wezwał, m.in., do opuszczenia placu budowy (zwolnienia terenu). Niezależnie od tego, w roku 2012 syndyk działający w imieniu D. (która ogłosiła upadłość w roku 2011) przekazał Zleceniodawcy oświadczenie o ustąpieniu od umowy.

Mając na celu rozliczenie poniesionych przez Strony nakładów, biorą one pod uwagę sprzedaż w ramach przetargu "ogółu praw i roszczeń" przysługujących D. w związku z zakończoną umową "o inwestorstwo powiernicze". Tak określony przedmiot transakcji (którego nabywcą mógłby okazać się E.) miałby charakter roszczenia pieniężnego (względnie, grupy roszczeń pieniężnych). Zbyciu tego roszczenia (wierzytelności) towarzyszyłoby wynagrodzenie znacząco niższe od wartości nominalnej wierzytelności.

W uzupełnieniu wniosku Spółka dodała, że różnica pomiędzy wielkością nominalną wierzytelności, a ceną ich sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności (chodzi tu o wierzytelności „trudne”). Z tego powodu zostało ustalone duże "dyskonto" w stosunku do wartości nominalnej. Cena za wierzytelność będzie jedynym elementem wynagrodzenia (będzie je zawierać). Umowa sprzedaży wierzytelności nie będzie nakładać na Spółkę obowiązku wykonania żadnych dodatkowych świadczeń (prowizji, premii itp). Nie została przewidziana możliwość zwrotnego zbycia wierzytelności. Ww. relacja to jedyny stosunek prawny pomiędzy Stronami. Umowa sprzedaży wierzytelności nie będzie ustanawiać upoważnienia dla Spółki do występowania wobec dłużnika. Spółka nabywa wierzytelność własną. Spółka będzie nabywać wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko, a nabyte wierzytelności stanowią w dacie ich nabycia wierzytelności wymagane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wystawienia przez Syndyka (w imieniu i na rachunek D.) faktury VAT na Zleceniodawcę, w związku ze zbyciem "ogółu praw i roszczeń", ten ostatni miałby prawo do odliczenia podatku naliczonego, wykazanego na tej fakturze?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zbycie Wierzytelności (Roszczeń) nie podlega VAT, gdyż transakcja ta nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług. Roszczenia, o których tu mowa (pomimo tego, że odnoszą się do niezakończonych usług budowlanych) mają charakter pieniężny. W konsekwencji prawo do odliczenia VAT z ww. faktury byłoby wyłączone.

Należy zwrócić uwagę, że także gdy w grę wchodziłaby pewna ilość (osobnych i wynikających z osobnych tytułów) roszczeń, nie miałoby to wpływu na ich charakter. Nadal miałyby one charakter pieniężny.

Ponieważ Roszczenia wynikły z działalności gospodarczej prowadzonej przez D., należy zastosować do nich wnioski wynikające, m.in., z wyroku NSA z dnia 19 marca 2012 r. (I FPS 5/11);

"(...) Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

8.11. Uzasadnione zatem okazały się zarzuty skargi kasacyjnej błędnej wykładni przez WSA przepisu art. 8 ust. 1 u.p.t.u. ze względu na fakt, iż w sprawie nie występuje sytuacja, w której usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie, a więc nie mamy do czynienia ze świadczeniem usług.

8.12. Skoro nie mamy w okolicznościach sprawy do czynienia ze świadczeniem usługi jako czynnością opodatkowaną podatkiem VAT w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., nie ma konieczności rozważania dalszych zagadnień materialnoprawnych, w tym zwłaszcza dokonywania analizy art. 43 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. w związku z poz. 3 pkt 5 zał. nr 4 do ustawy, gdyż kwestia zwolnienia danej usługi od podatku od towarów i usług bądź ewentualnego wyłączenia od takiego zwolnienia może być rozpatrywana jedynie w odniesieniu do czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w myśl art. 5 ust. 1 u.p.t.u.".

Podobnie wypowiadały się wielokrotnie organy interpretacyjne. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 11 grudnia 2014 r. (IPPP2/443-998/14-2/MT) oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 9 kwietnia 2015 r. (IPPP1/443-1499/14-4/JL).

W tej ostatniej czytamy:

"W związku z tym, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, nabycie wierzytelności na podstawie przepisów kodeksu cywilnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Opisana w stanie faktycznym transakcja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że nie dochodzi do przekazywania żadnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy w związku z nabyciem wierzytelności. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność Wnioskodawca wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela, natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją.

Wnioskodawca nie dokonuje również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT podlegającym opodatkowaniu, gdyż treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez Zainteresowanego wierzytelności służyły do celów innych niż Jego działalność gospodarcza. Zatem nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji w przedstawionych okolicznościach nie podlega u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.".

Ponieważ w świetle art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy VAT: "Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy (...) transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku", ewentualne wystawienie faktury z kwotą podatku VAT (przez Syndyka D.) nie upoważni E. do odliczenia tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy).

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, a także niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku gdy wystawione faktury stwierdzają czynności, które nie podlegają opodatkowaniu lub są zwolnione od podatku, podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w nich zawartego.

Wobec tego, dla uznania, czy podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych od kontrahenta faktur, należy zbadać, czy faktury te dokumentują czynności, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy czynności te nie podlegają zwolnieniu od podatku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki). Przy tym, zgodnie z ogólną zasadą, zobowiązanym do wystawienia faktury jest podatnik dokonujący sprzedaży towarów/świadczący usługi na rzecz innego podatnika podatku od towarów i usług.

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), dalej: k.c. Podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 k.c.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 k.c.

Stosownie do art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że zamierza nabyć w ramach przetargu "ogół praw i roszczeń" przysługujących D. w związku z zakończoną umową "o inwestorstwo powiernicze". Tak określony przedmiot transakcji miałby charakter roszczenia pieniężnego (względnie, grupy roszczeń pieniężnych). Zbyciu tego roszczenia (wierzytelności) towarzyszyłoby wynagrodzenie znacząco niższe od wartości nominalnej wierzytelności.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w przypadku wystawienia przez Syndyka (w imieniu i na rachunek D.) faktury VAT na Zleceniodawcę, w związku ze zbyciem "ogółu praw i roszczeń", ten ostatni miałby prawo do odliczenia podatku naliczonego, wykazanego na tej fakturze.

Za złożonego wniosku wynika, że zamierza nabyć wierzytelność, tj. roszczenie pieniężne stanowiące "ogół praw i roszczeń" przysługujących D. w związku z zakończoną umową "o inwestorstwo powiernicze".

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta, po stronie zbywcy, jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Czynności tej nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego, co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru.

Zbycie wierzytelności na skutek jej sprzedaży przez zbywcę, nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Zatem w przedstawionych we wniosku okolicznościach, czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności przez Zleceniobiorcę (D.) pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, a więc nie mieści się w powołanym wcześniej art. 5 ustawy.

Tym samym cesja (zbycie) przez D. wierzytelności nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Zleceniobiorcy (D.). Zatem, skoro w omawianej sytuacji nie dojdzie do odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług polegającego opodatkowaniu podatkiem VAT, to faktura wystawiona przez sprzedawcę tej wierzytelności (Syndyka, w imieniu i na rachunek D.), nie będzie dokumentowała czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Natomiast ewentualne wystawienie faktury z kwotą podatku VAT (przez Syndyka D.) nie upoważni E. do odliczenia tego podatku.

Wobec tego, w przypadku wystawienia przez Syndyka (w imieniu i na rachunek D.) faktury na Wnioskodawcę (Zleceniodawcę), w związku ze zbyciem "ogółu praw i roszczeń", Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w tej fakturze, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin