2016.04.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-3-17/15-6/AS
z 7 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

W związku ze skargą z dnia 2 marca 2015 r. (data nadania 2 marca 2015 r., data wpływu 3 marca 2015 r.) skierowaną do WSA w Warszawie na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 grudnia 2014 r. Nr IPPB5/423-963/14-2/AS – w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia skutków podatkowych w związku z ostatecznym rozliczeniem kwoty przysługującego zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz z EFRR w postaci obowiązku dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i określenia momentu tej korekty, doręczoną w dniu 22 grudnia 2014 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 grudnia 2014 r. Nr IPPB5/423-963/14-2/AS, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia skutków podatkowych w związku z ostatecznym rozliczeniem kwoty przysługującego zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz z EFRR w postaci obowiązku dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i określenia momentu tej korekty.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Spółka S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podmiotem obsługującym tzw. najwyższy sektor kolejowych przewozów pasażerskich. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest wykonywanie kolejowych przewozów pasażerskich – Wnioskodawca jest największym w Polsce operatorem kolejowym specjalizującym się w krajowych i międzynarodowych przewozach dalekobieżnych.

Obecnie Spółka prowadzi wiele projektów współfinansowanych z programów dotacyjnych. Na realizowane inwestycje w środki trwale Spółka otrzymuje w szczególności środki na podstawie:

Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko (dalej: „POIiŚ”);
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (dalej: „EFRR”);
– dalej łącznie: „Programy dotacyjne”.

Odnośnie do pierwszego ze wskazanych programów, Spółka wskazała, że w ramach POIiŚ otrzymuje zwrot (refundację) części poniesionych wydatków m.in. na modernizację posiadanego taboru kolejowego, stanowiącego dla Wnioskodawcy środki trwałe, podlegające amortyzacji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Na podstawie umowy zawartej z Centrum Unijnych Projektów Transportowych (dalej: „CUPT”), kwota refundacji ustalana jest na podstawie łącznej kwoty poniesionych wydatków, które następnie dzielone są pomiędzy CUPT i Spółkę według odpowiedniej proporcji, określonej w umowie.

W konsekwencji, po wprowadzeniu zmodernizowanego środka trwałego do ewidencji środków trwałych, po otrzymaniu refundacji z POIiŚ, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o PDOP, Spółka traktuje odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej, w części refundowanej z POIiŚ jako niestanowiące kosztu uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Dofinansowanie z POIiŚ jest rozliczane sukcesywnie wraz z odbiorem kolejnych środków trwałych (np. wagonów).

Zdarzają się jednak sytuacje, w których po ostatecznym rozliczeniu środków refundacji, okazuje się, że pierwotnie ustalona proporcja podziału wydatków pomiędzy Spółkę i CUPT ulega zmianie. Ma to zazwyczaj miejsce kilka miesięcy po wpisaniu określonych środków trwałych do ewidencji i rozpoczęciu dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej. W rezultacie, w związku ze zmianą ostatecznej kwoty refundacji, zmianie ulega wysokość odpisów amortyzacyjnych, które Spółka jest uprawniona rozpoznać w kosztach uzyskania przychodów.

Podobnie, odnośnie do drugiego ze wskazanych programów, w ramach EFRR Spółka otrzymuje zwrot (refundację) części poniesionych wydatków m.in. na nabycie i modernizację środków trwałych, podlegających amortyzacji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

W ramach tego programu, na podstawie umowy zawartej z Województwem w ramach Programu Regionalnego Narodowa Strategia Rozwoju, kwota refundacji ustalana jest na podstawie łącznej kwoty poniesionych wydatków, które następnie dzielone są pomiędzy Województwo Mazowieckie i Spółkę według odpowiedniej proporcji, określonej w umowie.

Możliwe są zatem sytuacje, że po wprowadzeniu nabytego/zmodernizowanego środka trwałego do ewidencji środków trwałych, po otrzymaniu refundacji z EFRR, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o PDOP, Spółka traktuje odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej, w części refundowanej z EFRR jako niestanowiące kosztu uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Dofinansowanie z EFRR jest rozliczane sukcesywnie wraz z nabyciem/modernizacją kolejnych środków trwałych.

Zdarzają się jednak sytuacje, w których po ostatecznym rozliczeniu środków refundacji, okazuje się, że pierwotnie ustalona proporcja podziału wydatków pomiędzy Spółkę i Województwo Mazowieckie ulega zmianie. Ma to zazwyczaj miejsce kilka miesięcy po wpisaniu określonych środków trwałych do ewidencji i rozpoczęciu dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej. W rezultacie, w związku ze zmianą ostatecznej kwoty refundacji, zmianie ulega wysokość odpisów amortyzacyjnych, które Spółka jest uprawniona rozpoznać w kosztach uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku ze zmianą ostatecznej kwoty otrzymanego zwrotu (refundacji) z POIiŚ Wnioskodawca powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z odpisami amortyzacyjnymi od wartości początkowej środków trwałych, współfinansowanych z POIiŚ, w miesiącu ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującej refundacji z POIiŚ?
Czy w związku ze zmianą ostatecznej kwoty otrzymanego zwrotu (refundacji) z EFRR Wnioskodawca powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z odpisami amortyzacyjnymi od wartości początkowej środków trwałych, współfinansowanych z EFRR, w miesiącu ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującej refundacji z EFRR?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. pytanie 1):

w związku ze zmianą ostatecznej kwoty zwrotu (refundacji) z POliŚ, powinien on dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z odpisami amortyzacyjnymi od wartości początkowej środków trwałych współfinansowanych z POliŚ w miesiącu ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującej refundacji z POIiŚ.

Ad. pytanie 2):

w związku ze zmianą ostatecznej kwoty zwrotu (refundacji) z EFRR, powinien on dokonać, korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z odpisami amortyzacyjnymi od wartości początkowej środków trwałych współfinansowanych z EFRR w miesiącu ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującej refundacji z EFRR.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy odnośnie do pytania 1 i 2:

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o PDOP.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się do końca tego miesiąca, w którym nastąpiło zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o PDOP, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zauważyć, że ustawa o PDOP nie zawiera przepisów, które precyzowałyby sposób korekty dokonanych wcześniej odpisów amortyzacyjnych. Brzmienie przytoczonych przepisów w żaden sposób nie prowadzi do konkluzji, w myśl której, w przypadku zmiany ostatecznej kwoty zwrotu (refundacji), podatnik jest obowiązany do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w poprzednich okresach, w których odpisy amortyzacyjne od danego środka trwałego zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zmiana kwoty zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz EFRR, w opinii Wnioskodawcy, nie wpływa na wartość początkową środków trwałych, uprzednio wprowadzonych do ewidencji, a jedynie na wartość odpisów amortyzacyjnych, które Spółka jest obowiązana wyłączyć/włączyć do kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, przyjąć należy, iż w poprzednich okresach Wnioskodawca rozpoznawał w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od omawianych środków trwałych w prawidłowej wysokości.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, trzeba przyjąć, że w sytuacji zmiany kwoty otrzymanego zwrotu (refundacji) już po wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji, należy dokonać korekty wartości odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów w okresie sprawozdawczym, w którym zmiana ta nastąpiła, tj. „na bieżąco”. Nie można bowiem stwierdzić, że w momencie wprowadzenia środków trwałych współfinansowanych z Programów dotacyjnych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, wartość ta została ustalona w sposób nieprawidłowy i z tego powodu konieczna jest korekta „wstecz”.

W ocenie Wnioskodawcy, zmiana wysokości odpisów amortyzacyjnych w związku ze zmianą proporcji powinna być skorygowana dopiero od dnia ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującego zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz z EFRR i nie powinna wpływać na przeszłe rozliczenia podatkowe Spółki.

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w treści art. 16 ust 1 pkt 48 ustawy o PDOP, gdzie pojęcia „zwróconym” ustawodawca użył w czasie przeszłym i w formie dokonanej. W opinii Wnioskodawcy, prowadzi to do wniosku, że obowiązek skorygowania odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do wydatków, które zostały zrefundowane dotyczy tych sytuacji, gdy te środki pomocowe zostały już faktycznie otrzymane/zwrócone. Oznacza to zatem, że dopiero po otrzymaniu/zwrocie dotacji należy określić jaka wartość odpisów dotychczas zaliczonych/wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów powinna być z tych kosztów wyłączona/włączona (z racji rozliczeń z tytułu wydatków na modernizację środka trwałego), zaś następnie o tę kwotę należałoby zmniejszyć i powiększyć koszty bieżące, a nie dokonywać wstecznej korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych.

Przyjęcie odmiennego stanowiska, zgodnie z którym w przypadku ostatecznego ustalenia kwoty zwrotu (refundacji), Spółka byłaby zobowiązana do wstecznego skorygowania wartości odpisów amortyzacyjnych zaliczonych/wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w poprzednich okresach, w ocenie Wnioskodawcy prowadziłoby do rażącego naruszenia prawa, gdyż mimo postępowania zgodnego z przepisami podatkowymi naraziłoby Spółkę na negatywne konsekwencje podatkowe (konieczność korekty deklaracji i zapłaty odsetek z tytułu nieterminowego uregulowania zobowiązań podatkowych w przypadku korekty in plus).

Reasumując, w związku ze zmianą ostatecznej kwoty refundacji wydatków poniesionych na zakup lub wytworzenie środków trwałych, Wnioskodawca powinien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z odpisami amortyzacyjnymi od wartości początkowej środków trwałych współfinansowanych z Programów dotacyjnych w miesiącu ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującej mu refundacji („korekta na bieżąco”).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych – w szczególności zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1978/12 oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów od wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 13 kwietnia 2012 r., sygn. akt SA/Wr 166/12, w którym sąd uznał, że: „Faktem jest, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 48, formułując zasadę wyłączenia z kosztów odpisów amortyzacyjnych od części wartości środków trwałych odpowiadającej zwróconym na ich nabycie (wytworzenie) kwotom, nie wskazuje wprost trybu, w jakim korekta kosztów powinna nastąpić, w przypadku uprzedniego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej, na którą składały się wydatki poniesione przez podatnika. Nie oznacza to jednak, że podatnik winien dokonać korekty kosztów w okresach, w jakich zaliczone były odpisy amortyzacyjne (...) Jeżeli zatem zwrot wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego powoduje wyłączenie z kosztów przychodów odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych, to skutek w postaci obowiązku wyłączenia (korekty kosztówi powstałe z chwila zwrotu wydatków (w rozliczeniu za okres, w którym zwrot wydatków został otrzymany). Bez tego (zwrotu) podatnik nie miał i nie ma obowiązku zmniejszenia kosztów z tytułu amortyzacji”.

Identyczny pogląd został zaprezentowany także w następujących wyrokach sądów administracyjnych, m.in.:

wyrok WSA w Szczecinie z dnia 3 kwietnia 2014 r,, sygn. akt I SA/Sz 1487/13;
wyrok WSA w Gdańsku z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 41/14;
wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 898/13;
wyrok WSA w Gliwicach z dnia 13 listopada 2013 r.( sygn. akt I SA/GI322/13;
wyrok WSA w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Bk 91/13;
wyrok WSA w Kielcach z dnia 18 lipca 2013 r, sygn. akt I SA/Ke 385/13;
wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3492/12;
wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt! SA/Bd 931/12;
wyrok WSA w Lublinie z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Lu 640/12;
wyrok WSA w Opolu z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I SA/Op 274/12.

Co więcej, powyższe stanowisko potwierdzają także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji wydanej w dniu 4 listopada 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-1513/10/CzP;
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji wydanej w dniu 13 sierpnia 2010 r., sygn. IPPB1/415-524/10-5/KS.

Dodatkowo, mając na uwadze, że odnośnie do zagadnienia będącego przedmiotem niniejszego wniosku ukształtowana została już jednolita linia orzecznicza, organ wydający interpretację indywidualną w niniejszej sprawie powinien uwzględnić powołane stanowisko sądów administracyjnych przy wydawaniu interpretacji indywidualnej. Pominięcie wskazanego powyżej orzecznictwa sądów administracyjnych przez organ stanowiłoby bowiem naruszenie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) jak również art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie: „obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 ord. pod. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze, interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych Interpretacji Indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 ord. pod. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych” (wyrok NSA z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 545/11);

„minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Niewątpliwie chodzi tu o orzeczenia wydane w sprawach o analogicznym do rozpatrywanego stanie faktycznym. (...) Pominięcie dokonanej w takim wyroku wykładni prawa przy wydawaniu interpretacji indywidualnej, o ile następuje w sprawie o analogicznym stanie faktycznym i prawnym, może skutkować zarzutem naruszenia zasady zaufania do organów administracji oraz konstytucyjnej zasady równości obywateli, która wymaga aby na gruncie prawa podatkowego podatnicy tego samego podatku w tym samym stanie faktycznym i prawnym byli traktowani równo” (Wyrok WSA w Krakowie z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 1376/12).

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, pominięcie w przedmiotowej sprawie jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych (w tym wyroków wskazanych w niniejszym wniosku) będzie stanowić naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

W konsekwencji, organ wydający interpretację indywidualną zobowiązany jest – już przy wydawaniu interpretacji indywidualnej – do uwzględnienia orzecznictwa sądów administracyjnych, które na podstawie art. 14e Ordynacji podatkowej ma walor normatywny w spraw dotyczących interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wniósł, jak na wstępie.

W dniu 17 grudnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPPB5/423-963/14-2/AS, w której uznał stanowisko Spółki w zakresie określenia skutków podatkowych w związku z ostatecznym rozliczeniem kwoty przysługującego zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz z EFRR w postaci obowiązku dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i określenia momentu tej korekty za nieprawidłowe.

Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego skutecznie doręczono Wnioskodawcy w dniu 22 grudnia 2014 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka pismem z dnia 23 grudnia 2014 r. (data nadania 30 grudnia 2014 r., data wpływu 2 stycznia 2015 r.) na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) wezwała Ministra Finansów – działającego przez upoważnionego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (dalej: „Organ”) – do usunięcia naruszenia prawa w zakresie interpretacji indywidualnej znak: IPPB5/423-963/14-2/AS z dnia 17 grudnia 2014 r. (dalej: „Interpretacja”) wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie poprzez: zmianę wydanej Interpretacji i uznanie stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego we wniosku z 3 października 2014 r. (dalej: „Wniosek”) w całości za prawidłowe.

W wyniku ponownej analizy sprawy, przy uwzględnieniu zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawił w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 3 stycznia 2015 r. Nr IPPB5/4510-1-1/15-2/AS (skutecznie doręczonym w dniu 30 stycznia 2015 r.).

Wobec powyższego Strona pismem z dnia 2 marca 2015 r. (data nadania 2 marca 2015 r., data wpływu 5 marca 2015r.), wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 grudnia 2014 r. Nr IPPB5/423-963/14-2/AS.

Przedmiotową interpretację Strona zaskarżyła w całości.

Zaskarżonej interpretacji zarzucono naruszenie:

przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj. art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: „ustawa o PDOP”) – poprzez uznanie, iż w przypadku otrzymania przez Spółkę dotacji na realizowane inwestycje w środki trwałe z Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko (dalej: „POIiŚ”) lub Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (dalej: „EFRR”) Spółka powinna dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów odnoszącej się do okresów rozliczeniowych, w których koszty te były pierwotnie ujęte w rachunku podatkowym,
przepisów dotyczących postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 121 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.; dalej: „Ordynacja podatkowa”) poprzez wydanie przez Organ Interpretacji nieuwzględniającej stanowiska prezentowanego przez sądy administracyjne w wyrokach wydanych w takim samym stanie faktycznym, które to stanowisko potwierdza w całości prawidłowość stanowiska Skarżącej zaprezentowanego we Wniosku.

Z uwagi na powyższe wniesiono o:

uchylenie zaskarżonej Interpretacji w całości na podstawie art. 146 § 1 w związku z art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a.,
orzeczenie o zwrocie kosztów postępowania na rzecz Spółki na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Uzasadnienie zarzutów podniesionych w skardze:

Uzasadnienie zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego

W ocenie Spółki Organ, wydając Interpretację, naruszył przepis art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o PDOP poprzez błędne przyjęcie, że po otrzymaniu dotacji w formie ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującego zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz z EFRR Spółka będzie zobowiązana do skorygowania – zmniejszenia – kosztów uzyskania przychodów, a tym samym skorygowania – zwiększenia – podatku dochodowego (zaliczek za okresy rozliczeniowe), w których wykazała te koszty w wysokości zawyżonej.

Zmiana kwoty zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz EFRR, w opinii Skarżącej, nie wpływa na wartość początkową środków trwałych, uprzednio wprowadzonych do ewidencji, a jedynie na wartość odpisów amortyzacyjnych, które Spółka jest obowiązana wyłączyć/włączyć do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym, przyjąć należy, iż w poprzednich okresach Spółka rozpoznawała w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od omawianych środków trwałych w prawidłowej wysokości.

Ponadto, analizując powyższy stan faktyczny, nie sposób pominąć okoliczności, że w momencie wprowadzenia środków trwałych do ewidencji i rozpoczęcia ich amortyzacji Spółka nie była w stanie przewidzieć jaka część wydatków poniesionych na nabycie/modernizację środków trwałych zostanie ostatecznie Spółce zwrócona/jakiej zwrotu dokona Spółka lub czy w ogóle zdarzenie takie będzie miało miejsce. Tym samym, do dnia ostatecznego rozliczenia kwoty refundacji przysługującej Spółce, odpisy amortyzacyjne naliczane były w sposób prawidłowy. W ocenie Spółki, zmiana wysokości odpisów amortyzacyjnych w związku ze zmianą proporcji powinna być skorygowana dopiero od dnia ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującego zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz z EFRR i nie powinna wpływać na przeszłe rozliczenia podatkowe Spółki.

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w treści art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o PDOP, gdzie pojęcia „zwróconym” ustawodawca użył w czasie przeszłym i w formie dokonanej. W opinii Spółki, prowadzi to do wniosku, że obowiązek skorygowania odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do wydatków, które zostały zrefundowane dotyczy tych sytuacji, gdy te środki pomocowe zostały już faktycznie otrzymane/zwrócone. Oznacza to zatem, że dopiero po otrzymaniu/zwrocie dotacji należy określić jaka wartość odpisów dotychczas zaliczonych/wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów powinna być z tych kosztów wyłączona/włączona (z racji rozliczeń z tytułu wydatków na modernizację środka trwałego), zaś następnie o tę kwotę należałoby zmniejszyć/powiększyć koszty bieżące, a nie dokonywać wstecznej korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych.

Przyjęcie odmiennego stanowiska, zgodnie z którym w przypadku ostatecznego ustalenia kwoty zwrotu (refundacji), Spółka byłaby zobowiązana do wstecznego skorygowania wartości odpisów amortyzacyjnych zaliczonych/wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w poprzednich okresach, w ocenie Skarżącej prowadziłoby do rażącego naruszenia prawa, gdyż mimo postępowania zgodnego z przepisami podatkowymi naraziłoby Spółkę na negatywne konsekwencje podatkowe (konieczność korekty deklaracji i zapłaty odsetek z tytułu nieterminowego uregulowania zobowiązań podatkowych w przypadku korekty in plus).

Należy również podkreślić, że wykładnia zaproponowana przez organ podatkowy sprzeczna jest z istotą finansowania projektów ze środków Unii Europejskiej, gdyż prowadzi do sytuacji, w której podatnicy korzystający ze środków unijnych ponoszą negatywne konsekwencje swojej przedsiębiorczości, w postaci obowiązku uiszczenia odsetek od zaległości podatkowych, z uwagi na to, że część wydatków, którą ponieśli została zrefundowana w ramach zawartych umów o dofinansowanie dopiero po poniesieniu wydatków.

Ponadto, jak słusznie zauważył WSA w Łodzi w wyroku z dnia 28 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 730/12: „Wykładnia przepisów prawa podatkowego nie może prowadzić do rezultatu niekorzystnego dla podatnika w sytuacji, w której na żadnym etapie rozliczenia podatkowego podatnikowi nie można przypisać naruszenia obowiązujących norm podatkowych. Wykładnia nie może takie sprawić, ze korzystanie ze środków Unii Europejskiej będzie automatycznie łączyło się z koniecznością poniesienia dodatkowych kosztów w postaci odsetek od zaległości podatkowych, których uniknięcie nie będzie możliwe. Wynika to z przyjętej przez Unię Europejską metody refinansowania wydatków, w konsekwencji której podatnik najpierw musi sfinansować wydatki z własnych środków, a dopiero potem (niekiedy nawet po upływie kilka lat) otrzymuje ich zwrot na podstawie przedłożonej dokumentacji obejmującej m.in. wykazanie poniesienia wydatków”.

Reasumując, w związku ze zmianą ostatecznej kwoty refundacji wydatków poniesionych na zakup lub wytworzenie środków trwałych, Spółka powinna dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z odpisami amortyzacyjnymi od wartości początkowej środków trwałych współfinansowanych z Programów dotacyjnych w miesiącu ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującej mu refundacji („korekta na bieżąco”).

Dlatego też, w ocenie Skarżącej, w przypadku zmiany ostatecznej kwoty otrzymanego zwrotu (refundacji) z POIiŚ lub EFRR Spółka powinna dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z odpisami amortyzacyjnymi od wartości początkowej środków trwałych, współfinansowanych z POIiŚ lub EFRR, w miesiącu ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującej refundacji z POIiŚ lub EFRR.

Stanowisku Organu zaprezentowanego w Interpretacji i podtrzymanemu w Odpowiedzi na wezwanie przeczy także jednolita i spójna linia orzecznicza sądów administracyjnych, która została potwierdzona w szczególności przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1978/12, w którym wskazano, że: „Rozpatrujący niniejszą sprawę skład orzekający aprobuje stanowisko zajęte w tej kwestii przez Sąd pierwszej instancji, uznając zarazem, a wbrew argumentacji skargi kasacyjnej, że literalna wykładnia analizowanego przepisu u.p.d.o.p. nie naprowadza na wniosek o konieczności wstecznego odniesienia skutków podatkowych (w zakresie kosztów uzyskania przychodów) dopłaty do środka trwałego, otrzymanej już po rozpoczęciu amortyzacji. Zauważyć przy tym należy, że pogląd Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wpisuje się w jednolitą w omawianej kwestii linię orzecznictwa sadów administracyjnych pierwszej instancji”.

Co więcej, Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że: „Nie jest również możliwy do zaakceptowania, z punktu widzenia zasad praworządności, pogląd organu, że korekta winna dotyczyć tych okresów, w których dokonywano uprzednio odpisów amortyzacyjnych, co powoduje, iż konieczna byłaby korekta wcześniejszego rozliczenia podatkowego ze wszelkimi konsekwencjami podatkowymi w postaci powstania zaległości i obowiązkiem zapłaty odsetek. Akceptacja stanowiska organu interpretacyjnego oznaczałaby w istocie, że podatnik zobowiązany jest dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych w tych miesiącach (okresach), w których je wykazał, co prowadziłaby do sytuacji, w której strona skarżąca zostałaby obciążona negatywnymi konsekwencjami podatkowymi, mimo że jej działaniu nie sposób zarzucić naruszenia prawa”.

Również aktualnie wydawane wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego potwierdzają prawidłowość stanowiska Spółki:

wyrok NSA z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2024/14, w którym NSA wskazał, że: „do czasu otrzymania dopłaty, podatnik w istocie ustalał odpisy amortyzacyjne od wysokości faktycznie poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego. Skutki ekonomiczne dopłaty wystąpiły przecież nie od momentu rozpoczęcia amortyzacji nabytego środka trwałego, ale jej otrzymania. Rozliczanie dotacji, w których uzyskanie przychodów poprzez ich korektę, z powodu uwzględnienia tego zdarzenia w wielkości odpisów amortyzacyjnych, możliwe było w momencie wpłaty dotacji na rachunek podatnika, a nie wcześniej, a więc kasowo. Otrzymana dotacja ze środków Funduszu Spójności Unii Europejskiej, jako zdarzenie gospodarcze, nie miała zatem związku z dokonywaną wcześniej amortyzacją środków trwałych. Nie jest więc uzasadnione korygowanie dokumentacji finansowej w tym sprawozdań spółki za okresy wcześniejsze. Już tylko z tych powodów brak podstaw do wstecznego odnoszenia skutków podatkowych otrzymanej dopłaty na środek trwały, w kontekście wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych”;
wyrok NSA dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 102/13, w którym NSA oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi od wyroku WSA w Opolu z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I SA/Op 274/12, w którym stwierdzono, że: „dopiero po otrzymaniu dotacji należy określić jaka wartość odpisów dotychczas zaliczonych do kosztów powinna być z kosztów wyłączona (z racji zwrócenia części wydatków na zakup środka bywałego), zaś następnie o tę kwoty należałoby zmniejszyć koszty bieżące, a nie dokonywać wstecznej korekty kosztów z tytułu odpisów amortyzacyjnych;
wyrok NSA z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 282/13, w którym NSA oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi od wyroku WSA w Lublinie z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Lu 640/12;, w którym stwierdzono, że „nieprawidłowo przyjął organ podatkowy, że spółka w związku z otrzymanymi dopłatami winna korygować koszty przychodu (odpisy amortyzacyjne) wstecz, w rozliczeniach za miesiące, w których pierwotnie zostały uwzględnione w podstawie obliczenia podatku”.

Identyczny pogląd został zaprezentowany także w następujących wyrokach sądów administracyjnych, m.in. w:

wyroku WSA w Gliwicach z dnia 27 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/G1 1046/14;
wyroku WSA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1220/14;
wyroku WSA w Łodzi z dnia 28 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 730/14,
wyroku WSA w Poznaniu z dnia 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Po 228/14,
wyroku WSA w Szczecinie z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 1487/13;
wyroku WSA w Gdańsku z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 41/14;
wyroku WSA w Gliwicach z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/G1 322/13;
wyroku WSA w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Bk 91/13;
wyroku WSA w Kielcach z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Ke 385/13;
wyroku WSA w Warszawie z dnia 13 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3492/12;
wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 931/12.

Co więcej, powyższe stanowisko potwierdzają także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji wydanej w dniu 4 listopada 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-1513/10/CzP;
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji wydanej w dniu 13 sierpnia 2010 r., sygn. IPPB1/415-524/10-5/KS.

Jednocześnie, wskutek wydania poszczególnych rozstrzygnięć NSA, wydawane są już interpretacje indywidualne Ministra Finansów potwierdzające stanowisko Spółki – przykładowo: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 stycznia 2015 r., sygn. ILPB4/423- 255/11/15-S/ŁM (wydana po wyroku NSA z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt IIFSK 1978/12).

W świetle powyższych argumentów, nie budzi wątpliwości, że Spółka po otrzymaniu dotacji w formie ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującego zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz z EFRR nie będzie zobowiązana do skorygowania dotychczas dokonanych odpisów amortyzacyjnych, a tym samym do zwiększenia podatku dochodowego (zaliczek za okresy rozliczeniowe), w których uwzględniła dokonane odpisy amortyzacyjne.

Uzasadnienie zarzutu naruszenia przepisów postępowania

W ocenie Spółki Organ wydając Interpretację naruszył art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, ponieważ stanowisko Organu zaprezentowane w Interpretacji pozostaje w sprzeczności ze stanowiskiem prezentowanym przez sądy administracyjne w zakresie momentu dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów, związanych z odpisami amortyzacyjnymi, w przypadku zmiany ostatecznej kwoty dotacji, przez co stanowi naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

We Wniosku Spółka, przedstawiając własne stanowisko, powołała się między innymi na wyrok NSA oraz dziesięć wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych, potwierdzających prawidłowość prezentowanego przez nią stanowiska. Należy podkreślić, że powołane przez Spółkę wyroki zapadły na gruncie stanów faktycznych analogicznych do przedstawionego we Wniosku.

W świetle powyższego Organ wydający Interpretację zobowiązany był – już przy wydawaniu Interpretacji – do uwzględnienia orzecznictwa sądów administracyjnych, które na podstawie art. 14e Ordynacji podatkowej ma walor normatywny w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego.

W świetle przepisu art. 14e ust. 1 Ordynacji podatkowej organ może zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów. Skoro orzecznictwo sądowe jest brane przez organ wydający interpretacje indywidualne pod uwagę przy ocenie już wydanych interpretacji, to tym bardziej powinno być ono uwzględniane w procesie zmierzającym do wydania interpretacji, zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się podmiot składający wniosek o jej wydanie. Jak wskazuje się w orzecznictwie: „nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji” (wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 102/12).

Biorąc pod uwagę stanowisko prezentowane w wyrokach sądów administracyjnych, w szczególności:

wyrok NSA dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 102/13,
wyrok NSA z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 282/13,
wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/G1 1046/14,
wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1220/14,
wyrok WSA w Łodzi z dnia 28 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 730/14,
wyrok NSA z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2024/14,
wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Po 228/14,
wyrok NSA z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1978/12,
wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1220/14,
wyrok WSA w Szczecinie z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 1487/13,
wyrok WSA w Gdańsku z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 41/14,
wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 898/13,
wyrok WSA w Gliwicach z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/G1 322/13,
wyrok WSA w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Bk 91/13,
wyrok WSA w Kielcach z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Ke 385/13,
wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3492/12,
wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 931/12

należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z jednolita i spójna linia orzecznictwa sądowego (na co wskazał również przykładowo NSA w wyroku z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1978/12 i WSA w Łodzi w wyroku z dnia 28 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 730/14).

Pomimo, iż wydane w tym zakresie wyroki sądów administracyjnych odnosiły się do konkretnych spraw, to wnioski z nich wynikające w odniesieniu do wykładni przepisów, będących przedmiotem zaskarżonej Interpretacji powinny zostać uwzględnione przez Organ. Zgodnie bowiem z treścią art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej: „postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych”.

Na konieczność uwzględnienia stanowiska sądów administracyjnych przy wydawaniu indywidualnych interpretacji prawa podatkowego wskazuje wprost stanowisko prezentowane przez sądy administracyjne:

„obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 ord. pod. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 ord. pod. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych (wyrok NSA z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 545/11);
„(...) minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego łub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Niewątpliwie chodzi tu o orzeczenia wydane w sprawach o analogicznym do rozpatrywanego stanie faktycznym. (...) Pominięcie dokonanej w takim wyroku wykładni prawa przy wydawaniu interpretacji indywidualnej, o ile następuje w sprawie o analogicznym stanie faktycznym i prawnym, może skutkować zarzutem naruszenia zasady zaufania do organów administracji oraz konstytucyjnej zasady równości obywateli, która wymaga aby na gruncie prawa podatkowego podatnicy tego samego podatku w tym samym stanie faktycznym i prawnym byli traktowani równo” (wyrok WSA w Krakowie z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 1376/12);
„(...) obowiązujący od 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 o.p wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego” (sygn. akt III SA/Wa 218/10).

W konsekwencji, pominięcie przez Organ przy wydawaniu Interpretacji powołanej we Wniosku jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych stanowi naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Należy przy tym podkreślić, że Organ w wydanej Interpretacji sam stwierdza, że „Dopiero więc w sytuacji, gdy linia orzecznictwa sądowego jest spójna, można liczyć się z wydaniem podobnych wyroków w zbliżonych sprawach również w przyszłości ” (str. 13 Interpretacji). Kierując się poglądem wyrażonym przez Organ oraz biorąc pod uwagę przywołaną jednolitą i spójną linię orzecznictwa sądowego, w przedmiotowej sprawie powinna była zostać wydana interpretacja, która potwierdzałaby prawidłowość stanowiska Spółki.

Ponadto, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Organu, że „Z faktu, że w przedmiotowej sprawie tut. Organ podatkowy wydał rozstrzygnięcie inne od tego, którego oczekiwała Spółka nie wynika, że w toku działań interpretacyjnych doszło do naruszenia, które niweczyłoby zaufanie do organu podatkowego. Zasada prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych nie może być rozumiana jako bezwzględna konieczność nakazu wykładni zawsze na korzyść podatnika” (str. 13 Interpretacji). Organ powołuje się przy tym na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2001 r., który miałby przeczyć obowiązywaniu zasady „in dubio pro tributario” w systemie prawa podatkowego.

W tym zakresie należy wskazać na ugruntowane już stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, który podkreśla w swoich orzeczeniach, że „(...) konieczne wydaje się przypomnienie, iż zgodnie z wymogami konstytucyjnymi niejasnych regulacji podatkowych nie wolno interpretować na niekorzyść podatników, a w konsekwencji jeśli takie regulacje okazują się ostatecznie wieloznaczne, to zgodnie z zasadą in dubio pro tributario należy opowiedzieć się za rozwiązaniem uwzględniającym interes podmiotu obowiązanego do świadczeń podatkowych” (wyrok TK z 13.09.2011 r., sygn. akt P 33/09, podobnie wyrok TK z 18.07.2013 r., sygn. akt SK 18/09).

W świetle powyższego, zdaniem Skarżącej, pominięcie w przedmiotowej sprawie jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych prezentowanej w zakresie momentu dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów, związanych z odpisami amortyzacyjnymi, w przypadku zmiany ostatecznej kwoty dotacji, stanowi naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

W związku z powyższym, Organ przy wydawaniu Interpretacji powinien był uznać za prawidłowe stanowisko wyrażone we Wniosku, zgodnie z którym w przypadku zmiany ostatecznej kwoty uzyskania przychodów związanych z odpisami amortyzacyjnymi od wartości początkowej środków trwałych, współfinansowanych z POIiŚ lub EFRR, w miesiącu ostatecznego rozliczenia kwoty przysługującej refundacji z POIiŚ lub EFRR.

Mając powyższe na uwadze, wniesiono jak na wstępie.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi z dnia 2 marca 2015 r. (data nadania 2 marca 2015 r., data wpływu 3 marca 2015 r.) uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2014 r. (data wpływu 6 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia skutków podatkowych w związku z ostatecznym rozliczeniem kwoty przysługującego zwrotu (refundacji) z POIiŚ oraz z EFRR w postaci obowiązku dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i określenia momentu tej korekty – jest prawidłowe w całości.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń przedstawionych w stanach faktycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin