Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-202/16/DK
z 21 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 marca 2016 r. (data wpływu 14 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 17 maja 2016 r. (data wpływu 24 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy pawilonu socjalno-sanitarnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy pawilonu socjalno-sanitarnego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 17 maja 2016 r. (data wpływu 24 maja 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 10 maja 2016 r. znak IBPP1/4512-202/16/DK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W dniu 16 listopada 2000 r. aktem notarialnym Wnioskodawca nabył z żoną wieczyste użytkowanie gruntu wraz z znajdującymi się na działce domkami drewnianymi cempingowymi na trwałym fundamencie postawione 1975 r. oraz z wybudowanym 1997 r. pawilonem sanitarno-socjalnym za kwotę 640 000,00.

• wartość prawa wieczystego użytkowania 86 800,00 zł.
• wartość obiektów niepodlegających podatkowi od towarów i usług VAT w kwocie 185 518,16 zł.
• wartość obiektów podlegających podatkowi od towarów i usług 301 378,56 zł.
• podatek od towarów i usług VAT 66 303,28.
  
  

Powyższe prawo wraz z przynależnościami Wnioskodawca kupił na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą pod firmą P. i wprowadził do środków trwałych firmy od 30 listopada 2000 roku.

W roku 2002 jeden z domków drewniany stojących przy pawilonie murowanym uległ zniszczeniu, w miejsce to Wnioskodawca rozbudował budynek za kwotę 67 982,61 zł. Wartość budynku murowanego 288169,56 zł.

Do środków trwałych wprowadzona wartość budynku 67 982,61 od 1 stycznia 2003 r.

Od 7 maja 2013 do 24 lutego 2016 r. obiekt był oddany w dzierżawę.

Obecnie Wnioskodawca chce sprzedać wieczyste użytkowanie wraz z znajdującymi się obiektami na działce.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą od 25 września 1979 r. w M., prowadzi działalność w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych, produkcji grzejników i kotłów centralnego ogrzewania.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym od 11 czerwca 1993 r. do chwil obecnej.

W dniu 16 listopada 2000 r. Wnioskodawca kupił z żoną M. za fundusze pochodzące z majątku dorobkowego Wnioskodawcy i żony na podstawie umowy sprzedaży prawo użytkowania wieczystego gruntu gminnego położonego w M. skradającego się z działki oznaczonej nr 14 o powierzchni 1215 m kwadratowych oraz pięciu domków drewnianych campingowych na fundamencie trwałym, stanowiących odrębną nieruchomość postawionych 1975 roku, oraz pawilon sanitarno-socjalny o powierzchni całkowitej 108 m kwadratowych na fundamencie trwałym postawiony 1997 roku.

W umowie sprzedaży i akcie notarialnym wyszczególniono np.:

Pięć domków drewnianych campingowych na trwałym fundamencie postawionych 1975 r. za łączną kwotę 185 518,16 nie podlegającą opodatkowaniu ze względu w roku 1975 jeszcze nie było podatku VAT. (jeden z domków drewnianych campingowych był jako świetlica i nadawał się do remontu).

• wartość prawa wieczystego użytkowania 86 800,00 zł. nie podlegająca opodatkowaniu 1975 roku nie było podatku VAT,
• wartość obiektów podlegająca podatkowi VAT 301 378,56 zł – pawilon sanitarno-socjalny.
  
  

W akcie notarialnym wyszczególniony podatek od towarów i usług w wysokości 66 3203,28 zł. Od obiektów podlegających opodatkowaniu nie został odliczony, gdyż zakup nastąpił na podstawie umowy sprzedaży. Prawo do odliczenia VAT nie przysługiwało.

Powyższe prawo wraz z przynależnościami Wnioskodawca kupił na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą P. jako Ośrodek Wczasowy – miejsca krótkotrwałego zakwaterowania i wprowadził do środków trwałych od 30 listopada 2000 roku.

W 2002 roku zamiast remontować świetlicę Wnioskodawca postanowił zburzyć i rozbudować pawilon sanitarno-socjalny, gdzie koszty rozbudowy wyniosły 67 982,61 zł netto, koszt rozbudowy obiektu nie przekracza 30 % wartości pawilonu sanitarno-socjalnego.

Małżonka Wnioskodawcy nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej, więc nie korzystała i nie korzysta ww. nieruchomości.

Od czerwca 2001 roku Wnioskodawca rozpoczął sprzedaż wczasów w Ośrodku wczasowym w M., budynki były wykorzystywane do działalności opodatkowanej podatkiem VAT do 6 maja 2013 roku jako miejsca krótkotrwałego zakwaterowania – sprzedaż wczasów.

Od 7 maja 2013 do 24 lutego 2016 r. cały ośrodek wczasowy był oddany osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w dzierżawę.

Obecnie Wnioskodawca chce sprzedać osobie fizycznej cały ośrodek wczasowy (prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z przynależnymi na tym gruncie obiektami).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 17 maja 2016 r.):

W związku z planowaną sprzedażą prawa wieczystego gruntu, własności budynków postawionych na tym gruncie położonych w M., wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą pawilonu sanitarno-socjalnego i jego rozbudowy, czy sprzedaż ta będzie korzystać ze zwolnienia przewidzianego w ustawie o podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 17 maja 2016 r.), choć ma wątpliwości sprzedaż będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 2082 ze zm.). Stosownie do art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 ww. Kodeksu).

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 ww. Kodeksu oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. ustawy oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka. Prawnopodatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa (zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o VAT - czynności określone w art. 5 ust. 1 tej ustawy podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa).

Jak już wyżej stwierdzono ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Jeżeli zatem przedmiotem dostawy jest nieruchomość stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej).

Z opisu sprawy wynika, że 16 listopada 2000 r., Wnioskodawca (czynnym podatnik VAT) wraz z małżonką nabył prawo użytkowania wieczystego działki nr 14 wraz z zabudowaniami.

Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (usługi krótkotrwałego zakwaterowania).

Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych 30 listopada 2000 r., a od czerwca 2001 r. do 6 maja 2013 r., Wnioskodawca wykorzystywał ją do działalności opodatkowanej. Od 7 maja 2013 r. do 24 lutego 2016 r., cała nieruchomość była przedmiotem dzierżawy.

Zatem pomimo zakupu nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego) przez Wnioskodawcę na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej to Wnioskodawca jako prowadzący działalność gospodarczą, dla planowanej czynności sprzedaży nieruchomości występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Przedmiotowe stwierdzenie wynika z faktu, że wskazana we wniosku nieruchomość stanowi składnik majątkowy przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Przedmiotowa nieruchomość została wniesiona do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Natomiast małżonka Wnioskodawcy nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej, ani też nie korzystała i nie korzysta z tej nieruchomości.

Zatem nieruchomość stanowiąca przedmiot wniosku była przeznaczona i wykorzystywana do działalności gospodarczej Wnioskodawcy a tym samym to Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą będzie działał dla sprzedaży ww. nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego) jak podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów i świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Zatem z powyższych przepisów wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Jak stanowi art. 2 pkt 14 ww. ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich doszło do pierwszego zasiedlenia, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zatem jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części jest objęta zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a staje się bezzasadne.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży (w tym zbycie prawa użytkowania wieczystego) podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki i budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu (w tym zbycie prawa użytkowania wieczystego) korzysta ze zwolnienia od podatku.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 290) ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Przez budynek stosownie do art. 3 pkt 2 ww. ustawy należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy Prawo budowlane przez budowle należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wprowadzonej do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Zaś budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Obiekty budowlane niebędące budynkami Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych zalicza do obiektów inżynierii lądowej i wodnej stanowiąc, iż obiekty inżynierii lądowej i wodnej są to wszystkie obiekty budowlane niesklasyfikowane jako budynki, tj.: drogi kołowe, drogi kolejowe, mosty, autostrady, drogi lotniskowe, zapory wodne, itp.

Przedmiotem transakcji dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę będzie m.in. pawilon sanitarno-socjalny.

Należy zauważyć, że tut. Organ zapytał Wnioskodawcę w wezwaniu czy przedmiotowy pawilon sanitarno-socjalny jest trwale związany z gruntem oraz czy jest to budynek rozumieniu ustawy Prawo budowlane oraz PKOB, natomiast Wnioskodawca nie odpowiedział wprost na te pytania wskazując jedynie, że jest on posadowiony na fundamencie trwałym. Jednocześnie w opisie sprawy Wnioskodawca używa w odniesieniu do tego pawilonu określeń „pawilon murowany”, „budynek murowany”.

Tut. Organ rozumie zatem, że pawilon jest budynkiem trwale związanym z gruntem i w odniesieniu do takiego stanu sprawy wydaje niniejszą interpretację.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż pawilonu sanitarno-socjalnego będzie korzystać ze zwolnienia przewidzianego w ustawie o podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10.

W celu ustalenia czy w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku planowanej dostawy należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem ww. pawilonu sanitarno-socjalnego nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku względem pawilonu sanitarno-socjalnego mającego być przedmiotem transakcji nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Jak wskazał Wnioskodawca nabył pawilon sanitarno-socjalny 16 listopada 2002 r. na podstawie umowy sprzedaży. Transakcja ta była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Pawilon (wraz z całą nieruchomością której jest częścią), został wprowadzony do ewidencji środków trwałych 30 listopada 2000 r., a od czerwca 2001 r. do 6 maja 2013 r., Wnioskodawca wykorzystywał ją do działalności opodatkowanej. Od 7 maja 2013 r. do 24 lutego 2016 r., cała nieruchomość była przedmiotem dzierżawy.

Pawilon sanitarno-socjalny był zatem przez Wnioskodawcę wykorzystywany do celów prowadzonej działalności gospodarczej, tj. do krótkotrwałego zakwaterowania i dzierżawy.

Ponadto z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca ponosił wydatki na ulepszenie pawilonu sanitarno-socjalnego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które były równe lub wyższe niż 30% jego wartości początkowej. Jak wskazuje Wnioskodawca, koszt rozbudowy ww. pawilonu dokonanej w 2002 r., nie przekroczył 30% jego wartości.

Tym samym planowana transakcja zbycia przez Wnioskodawcę pawilonu sanitarno-socjalnego, będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu opodatkowania przedmiotu transakcji w postaci pawilonu sanitarno-socjalnego, należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Zatem niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego (w szczególności gdyby przedmiotowy pawilon nie był budynkiem w rozumieniu Prawa budowlanego trwale związanym z gruntem) lub zmiany stanu prawnego.

Zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga wyłącznie kwestę opodatkowania planowanej przez Wnioskodawcę dostawy pawilonu sanitarno-socjalnego.

Przedmiotem interpretacji nie była natomiast kwestia opodatkowania dostawy pozostałych obiektów zlokalizowanych na działce nr 14 (w szczególności doków campingowych), ponieważ Wnioskodawca nie przedstawił pytania ani też stanowiska w tym zakresie.

Z sformułowanego przez Wnioskodawcę pytania jednoznacznie wynika, że jego wątpliwości dotyczą wyłącznie pawilonu sanitarno-socjalnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.