Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/4511-238/16/MK
z 7 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2016 r. (data wpływu 8 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zamiany prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz garażu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zamiany prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz garażu.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W maju 2000 roku od osoby fizycznej Wnioskodawca nabył prawo do boksu garażowego zlokalizowanego w U przy ul. S. Garaż ten został wybudowany przez zbywcę wyłącznie z własnych środków finansowych zgodnie z obowiązującym prawem. Nabywając ten garaż Wnioskodawca zwrócił zbywcy nakłady finansowe poniesione na budowę w wymiarze 12 PLN.

Na podstawie wniosku zbywcy użytkownik gruntu na którym posadowiony został garaż tj. Zakład Gospodarki Mieszkaniowej w U, podpisał z Wnioskodawcą w dniu 1 czerwca 2000 r. umowę dzierżawną gruntu.

W dniu 13 grudnia 2000 r. w Urzędzie Miejskim w U Wnioskodawca złożył wniosek o przekazanie w użytkowanie wieczyste gruntu pod garażem i nabycie na własność garażu na podstawie art. 211 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 115 poz. 741 z późn. zm.).

Urząd Miejski w U pismem z dnia 1 kwietnia 2003 r. powiadomił Wnioskodawcę, że wystąpił do Wojewody z wnioskiem o wyrażenie zgody na bezprzetargowe zbycie na rzecz Wnioskodawcy działki gruntu nr 2 o powierzchni 20m² wraz z boksem garażowym. Dalej proces uwłaszczeniowy ulegał wydłużeniu i po interwencjach Wnioskodawcy Urząd Miejski nieoczekiwanie poinformował Wnioskodawcę, że decyzją z dnia 4 kwietnia 2006 r. Wojewoda orzekł o nabyciu przez K SA prawa użytkowania wieczystego gruntu pod garażem na działce 2 wraz z prawem własności posadowionego na nim garażu.

W zaistniałej sytuacji pozostało Wnioskodawcy prawo dochodzenia swoich racji na podstawie wniesionej skargi do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Dalszy tok załatwienia skargi został przekazany do Ministra Budownictwa. Minister Budownictwa zawiadomieniem z dnia 16 października 2007 r. poinformował Wnioskodawcę, że wszczął z urzędu postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody z dnia 4 kwietnia 2006 r. dotyczącej uwłaszczenia K S.A. między innymi działką nr 2. Następnie Minister Infrastruktury postanowieniem z dnia 12 grudnia 2007 r. zawiesił postępowanie w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody. Jednocześnie postanowił, że roszczenie Wnioskodawcy o nabycie garażu i ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu na podstawie art. 211 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. jest roszczeniem cywilnoprawnym, tj. przed sądem.

W dniu 19 września 2008 r. Wnioskodawca złożył w Sądzie Rejonowym pozew o ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy wieczystego użytkowania gruntu położonego w U, obręb 20 oznaczonego na planach jako działka nr 2 o powierzchni 0,002 ha oraz nieodpłatnego przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy własności posadowionego na niej garażu użytkowanego od 2000 r.

W dniu 15 kwietnia 2010 r. Sąd Rejonowy ogłosił wyrok gdzie:

1. zobowiązał pozwanego, tj. Skarb Państwa – do złożenia oświadczenia woli o oddanie Wnioskodawcy w użytkowanie wieczyste działki gruntu oznaczonej nr 2 oraz o przeniesieniu na rzecz Wnioskodawcy nieodpłatnie prawa własności garażu posadowionego na tej działce
2. zasądził od pozwanego na rzecz Wnioskodawcy 35 PLN tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesowych.

W oparciu o ogłoszony wyrok Minister Infrastruktury decyzją z dnia 7 lutego 2011 r. unieważnił decyzję Wojewody z dnia 4 kwietnia 2006 r. dotyczącą między innymi działki 2. Na podstawie decyzji Ministra Infrastruktury, aktem notarialnym Repertorium A nr .../... z dnia 21 listopada 2012 r. pełnomocnik Skarbu Państwa w jego imieniu oddał na rzecz Wnioskodawcy i Jego małżonki w użytkowanie wieczyste na okres 99 lat nieruchomość stanowiącą działkę 2 o wielkości 20 m² oraz przeniósł nieodpłatnie na własność boks garażowy. W tym samym dniu aktem notarialnym Repertorium A nr .../.... podpisana została pomiędzy Wnioskodawcą i Jego małżonką a deweloperską firmą budowlaną A Sp. z o.o. umowa przedwstępna zamiany ekwiwalentnych działek gruntu i garaży. Decyzja o zamianie podjęta została na wniosek firmy, która w planie zabudowy budynków mieszkalnych lokalizowała jeden z budynków między innymi na działce Wnioskodawcy nr 2.

W zamian firma budowlana zobowiązała się do wydzielenia ze swoich gruntów ekwiwalentnej obszarowo działki zamiennej oraz wybudowania na niej Wnioskodawcy garażu. Zgodnie z ustaleniami „Umowy przedwstępnej” firma A Sp. z ograniczoną odpowiedzialnością wydzieliła działkę gruntu nr 3 o powierzchni 19m² i wybudowała na niej boks garażowy o powierzchni 16m².

Formalnoprawną i fizyczną zamianę pomiędzy stronami potwierdzono aktem notarialnym Repertorium A nr .../... z dnia 28 stycznia 2015 r.

Strony zgodnie ustaliły wartość obiektów zamiany: wartość działki nr 2 i boksu garażowego na kwotę 600 PLN i wartość zamiennej działki nr 3 i garażu na kwotę 500 zł.

Przejmując w 2000 roku w użytkowanie działkę gruntu nr 2 wraz z garażem Wnioskodawca poniósł koszty z tytułu zwrotu nakładów poniesionych przez poprzedniego użytkownika na budowę garażu w kwocie 120 PLN. Oprócz tego Wnioskodawca poniósł w 2000 r. koszty remontu dachu na obiekcie garażowym w kwocie 18 PLN.

W trakcie użytkowania garażu w latach 2000 – 2015 Wnioskodawca ponosił bieżące koszty remontowe garażu wykonywane własnoręcznie systemem tzw. gospodarczym szacowane na kwotę 6 PLN (naprawy posadzki, tynków ścian, kanału garażowego oraz bramy garażowej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu zaistniałej szczegółowo opisanej ekwiwalentnej zamiany działki gruntu i boksu garażowego Wnioskodawca winien opłacić jakąkolwiek należność podatkową, jeżeli tak to jaką wielkość procentową oraz kwotę od której takową należność Wnioskodawca winien zapłacić?

W ocenie Wnioskodawcy rozpoczęty proces uwłaszczeniowy na rzecz Wnioskodawcy działki gruntu nr 2 wraz z garażem rozpoczęty w grudniu 2000 roku powinien być zakończony znaczenie wcześniej, najpóźniej w 2006 r.

Brak kompetencji urzędników administracji Urzędu Miasta oraz wprowadzenie w błąd Wojewodę spowodowało, że proces uwłaszczeniowy został zakończony dopiero 21 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy potwierdził prawa Wnioskodawcy do uwłaszczenia wyrokiem w dniu 15 kwietnia 2010 r.

Biorąc pod uwagę, że faktycznie garaż Wnioskodawca nabył w 2000 r. (poniósł z tego tytułu określony wydatek), a w 2012 r. Skarb Państwa działając na podstawie art. 211 ustawy o gospodarce nieruchomościami dokonał jedynie nieodpłatnego przekazania garażu i oddania gruntu w użytkowanie wieczyste Wnioskodawca uważa, ze zamiana przedmiotowych nieruchomości na ekwiwalentne nastąpiła po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło faktyczne nabycie.

Faktem jest, że w tych okolicznościach nie wystąpił żaden przychód do opodatkowania. Powyższe zagadnienie było również przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych w okresie lat po 1990 roku (wyrok NSA Oddział Zamiejscowy w Gdańsku, sygnatura akt SA/Gd 2659/95 z dnia 4 grudnia 1996 r.).

W ocenie Wnioskodawcy nie powinien On płacić żadnego podatku dochodowego. Oprócz poniesionych wymiernych kosztów finansowych trwającego 12 lat procesu uwłaszczeniowego Wnioskodawca poniósł niewymierne straty moralne i psychiczne w trakcie dochodzenia należnych praw zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem Rzeczypospolitej. Razem z małżonką Wnioskodawca jest emerytem i uszczuplenie budżetu domowego jakimkolwiek podatkiem ma bardzo istotne znaczenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
   
   
   1. jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Aby zatem ustalić czy w przedmiotowej sprawie dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić, od jakiego momentu liczy się bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w powołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia istotne znaczenie ma ustalenie daty nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz własności boksu garażowego.

Na mocy art. 211 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami osoba, która na podstawie pozwolenia na budowę wybudowała przed dniem 5 grudnia 1990 r. ze środków własnych garaż na gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa lub własność gminy, a także jej następca prawny, mogą żądać nabycia tego garażu na własność oraz oddania w użytkowanie wieczyste gruntu niezbędnego do korzystania z tego garażu, jeżeli jest jego najemcą. Nabycie garażu na własność następuje nieodpłatnie.

Stosownie do treści art. 232 Kodeksu cywilnego grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym. W wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

W granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać (art. 233 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 234 i 237 do oddania gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości. Do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.

Budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym (art. 235 Kodeksu cywilnego).

W przedmiotowej sprawie aktem notarialnym Repertorium A nr ..../....z dnia 21 listopada 2012 r. pełnomocnik Skarbu Państwa w jego imieniu oddał na rzecz Wnioskodawcy i Jego małżonki w użytkowanie wieczyste na okres 99 lat nieruchomość stanowiącą działkę 218/32 o wielkości 20 m² oraz przeniósł nieodpłatnie na własność boks garażowy. Zatem ww. data stanowi początek dla biegu pięcioletniego terminu (liczonego od końca roku kalendarzowego) o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego. Zgodnie z art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Umowa zamiany jest umową konsensualną, odpłatną i wzajemną, w której świadczenia obu stron mają charakter niepieniężny. Zgodnie z art. 603 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy, co stanowi również odpłatne zbycie rzeczy. Zamiana jest więc umową o podobnym charakterze co sprzedaż. Świadczy o tym między innymi fakt, że ustawodawca nie reguluje odrębnie tej umowy, a jedynie w art. 604 Kodeksu cywilnego stanowi, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży, tj. art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym umowa zamiany rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę. Zasadnicza różnica między umową sprzedaży a umową zamiany polega na tym, że w umowie zamiany nie występuje świadczenie pieniężne. Różnica pomiędzy tymi umowami sprowadza się jedynie do formy zapłaty, którą w przypadku umowy sprzedaży stanowi wartość pieniężna, a w przypadku zamiany – inna rzecz (prawo).

Art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Przychodem z odpłatnego zbycia w drodze zamiany nieruchomości lub praw majątkowych, a także innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, u każdej ze stron umowy przenoszącej własność jest wartość nieruchomości, rzeczy lub prawa zbywanego w drodze zamiany. Przepisy ust. 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że skoro na gruncie przedmiotowej sprawy oddanie na rzecz Wnioskodawcy i Jego małżonki w użytkowanie wieczyste na okres 99 lat nieruchomości stanowiącej działkę 218/32 o wielkości 20 m² oraz przeniesienie nieodpłatnie na własność boksu garażowego nastąpiło w 2012 r. oraz umowa zamiany została zawarta przez Wnioskodawcę w 2015 r. – czyli przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku, w którym nastąpiło nabycie – to przedmiotowe zbycie stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).

Stosownie do treści art. 30e ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku odpłatnego zbycia w drodze zamiany nieruchomości lub praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c dochód ustala się u każdej ze stron umowy na zasadach, o których mowa w ust. 2.

Stosownie do ust. 2 artykułu 30e ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Ponadto zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Jak natomiast stanowi ust. 6f tego przepisu koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Przepis art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób jednoznaczny stanowi co w przypadku sprzedaży nieruchomości może być uznane za koszt uzyskania przychodu. Określony w przywołanym art. 22 ust. 6c katalog wydatków, które w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu ma zatem charakter katalogu zamkniętego, w związku z czym tylko wydatki wyraźnie w nim wskazane mogą pomniejszyć uzyskany przychód.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „posiadanie”. Definicję tę zawarto natomiast w art. 336 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, który nią faktycznie włada jako właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jako użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Z przepisu tego wynika, że posiadanie rozumieć należy przede wszystkim jako formę władania rzeczą. Stanowi ono również synonim słowa „mieć”. Zaznaczyć przy tym należy, że posiadanie jest kategorią ściśle związaną z władztwem faktycznym nad rzeczą. Władztwo to stanowi związek posiadacza z rzeczą. Związek ten musi być faktyczny, czyli musi zapewniać posiadaczowi możliwość wpływu na rzecz za pośrednictwem bezpośrednich środków fizycznych. Posiadanie cechuje się trwałością władztwa nad rzeczą. Nie jest zatem posiadaniem władztwo chwilowe. Za posiadanie nie może zostać również uznane władztwo nad rzeczą związane z realizacją pewnego zadania. W takim przypadku trudno bowiem dopatrzyć się innego z konstytutywnych elementów posiadania jakim jest wola posiadania (wola wykonywania prawa dla samego siebie, a nie dla innych osób).

Podkreślenia wymaga też, że organ interpretacyjny nie jest uprawniony do dokonywania obliczenia podstawy opodatkowania oraz zobowiązania podatkowego. W polskim systemie prawa podatkowego obowiązuje zasada samoobliczenia podatku. Interpretacja indywidualna w odróżnieniu od aktu administracyjnego nie jest (co do zasady) skierowana wprost na wywołanie skutków prawnych, lecz ocenę stanowiska wnioskodawcy bądź wskazanie prawidłowego stanowiska, z uzasadnieniem prawnym, przy uwzględnieniu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez zainteresowanego we wniosku o interpretację. Istotą interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie, czy wnioskodawca prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe. Wydanie interpretacji indywidualnej nie zwalnia podatnika z obowiązku obliczenia zobowiązania podatkowego. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może w szczególności prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

Odnosząc się do wyroku sądu administracyjnego, który zdaniem Wnioskodawcy przemawia za słusznością przedstawionego stanowiska podkreślić należy, że jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego. Oznacza to, że niniejsza interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do Jego małżonki. Małżonka Wnioskodawcy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Końcowo wskazać należy, że wydając na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej interpretację indywidualną organ podatkowy opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, w związku z czym nie prowadzi postępowania dowodowego i nie może analizować dołączonych dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.