Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.437.2016.1.SJ
z 1 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

….. S.A. (dalej - Spółka, Wnioskodawca) jest producentem materiałów budowlanych. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż cementów portlandzkich, cementów mieszanych oraz cementu hutniczego.

Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę. Ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Spółka finansuje dla swoich pracowników zajęcia sportowe, opłacając koszty najmu sal gimnastycznych (dalej - obiekty sportowe). Wnioskodawca nie prowadzi i nie będzie prowadzić ewidencji pracowników, którzy korzystają z obiektów sportowych. Spółka posiada jedynie deklaracje pracowników wyrażających chęć korzystania z tych obiektów, które są składane w celu podjęcia przez Spółkę decyzji o ponoszeniu kosztów wynajmu sali. Kwota najmu uiszczana przez Spółkę nie zmienia się w zależności od liczby pracowników korzystających z obiektów sportowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy korzystanie przez pracowników z obiektów sportowych, których koszty najmu opłaca Spółka, skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) i czy powoduje, że na Spółce ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników z obiektów sportowych, których koszty najmu opłaca Spółka, nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a na Spółce nie ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek w tym zakresie.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami ze stosunku pracy mogą być wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy. Z uwagi na fakt, że katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy jest otwarty, niektóre świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy mogą być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazówek, czy w danym przypadku pracownik otrzymuje od pracodawcy świadczenie stanowiące przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dostarcza między innymi orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego.

Wnioskodawca wskazuje, że kwestia przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny (dalej - TK). W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. TK wskazał na kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. Skład orzekający stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z udostępnianiem obiektów sportowych, przychód po stronie pracowników nie powstanie, gdyż nie zostały spełnione wszystkie warunki pozwalające na uznanie takiego przysporzenia za przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O ile pierwszy z warunków - tj. dobrowolne skorzystanie ze świadczenia - można uznać w omawianej sprawie za spełniony, to pozostałe dwie przesłanki warunkujące uzyskanie przychodu przez pracowników nie zachodzą, co Spółka wyjaśnia poniżej.

Udostępnianie obiektów sportowych generuje korzyści nie tylko dla korzystających z nich pracowników, ale również dla Spółki (pracodawcy), co jest spowodowane faktem, że korzystanie z obiektów sportowych przez pracowników sprzyja integracji personelu. Nie ulega wątpliwości, że integracja pracowników jest korzystna z punktu widzenia pracodawcy, ponieważ wpływa ona na wyższą jakość ich pracy oraz efektywność zespołu - a co za tym idzie pośrednio ma pozytywny wpływ na osiągane przez przedsiębiorcę przychody. Podsumowując, należy uznać, że udostępnianie obiektów sportowych leży również w interesie pracodawcy, a zatem warunek powstania przychodu, wymagający aby otrzymywane świadczenie było przekazywane wyłącznie w interesie pracownika, nie jest spełniony.

Wnioskodawca również nie ma możliwości zindywidualizowania wysokości niniejszego świadczenia w odniesieniu do poszczególnych pracowników, ponieważ nie prowadzi ewidencji pracowników korzystających z obiektów sportowych. Spółka jest w stanie ustalić jedynie szacunkową liczbę osób korzystających z obiektów sportowych na podstawie deklaracji pracowników.

Deklaracje te służą jednak wyłącznie do podjęcia decyzji, czy Spółka powinna zdecydować się na najem obiektów sportowych. Spółka nie posiada jednak wiedzy, czy wszystkie osoby, które wyraziły chęć korzystania z obiektów sportowych rzeczywiście to robią (a jeżeli tak, to jak często). W konsekwencji, w powyższej sytuacji nie jest możliwe ustalenie wymiernej korzyści osiąganej przez jednego pracownika, np. poprzez podzielenie miesięcznych kosztów najmu przez liczbę zadeklarowanych osób. Zatem korzyść, o której mowa we wniosku nie jest wymierna i nie może zostać przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być interpretowany w sposób, który pozwalałby na uznanie, że w związku z korzystaniem z obiektów sportowych po stronie pracownika powstaje przychód. Z uwagi na powyższe Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczania, pobrania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z korzystaniem przez pracowników z obiektów sportowych.

Wnioskodawca podnosi, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego ma moc powszechnie obowiązującą i zawarta w nim wykładnia wiąże organy administracji publicznej - w tym organy odpowiedzialne za wydawanie interpretacji indywidualnych prawa podatkowego. Odróżnia to wyrok Trybunału Konstytucyjnego od interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych wydawanych wobec osób trzecich, które mogą - ale nie muszą - być brane pod uwagę przez organ wydający interpretacje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych finansuje dla swoich pracowników zajęcia sportowe, opłacając koszty najmu sal gimnastycznych. Wnioskodawca nie prowadzi i nie będzie prowadzić ewidencji pracowników, którzy korzystają z obiektów sportowych. Spółka posiada deklaracje pracowników wyrażających chęć korzystania z tych obiektów, które są składane w celu podjęcia przez Wnioskodawcę decyzji o ponoszeniu kosztów wynajmu sali. Kwota najmu uiszczana przez Wnioskodawcę nie zmienia się w zależności od liczby pracowników korzystających z obiektów sportowych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w zajęciach sportowych, opłacając koszty najmu sal gimnastycznych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w zajęciach sportowych dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie zajęcia sportowe organizowane przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Ponadto, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w zajęciach sportowych, opłacanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w zajęciach sportowych).

Tym samym – w związku z finansowaniem, przez Wnioskodawcę dla swoich pracowników, zajęć sportowych, opłacając koszty najmu sal gimnastycznych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpi źródło przychodu w rozumieniu przywołanego wyżej art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego, mając na uwadze wytyczne co do kierunku wykładni zaprezentowane w przywołanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wskazać należy, że sfinansowanie zajęć sportowych, poprzez opłacanie kosztów najmu sal gimnastycznych nie będzie dla pracowników nieodpłatnym świadczeniem powodującym konieczność obliczenia i poboru przez Spółkę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.