Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1359/14/16-S/BS
z 5 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z póź. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2016 r., sygn. akt I FSK 1983/14 wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 679/14 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 7 lutego 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku na wykonanie kompleksowej usługi wykonania trwałej zabudowy meblowej w obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 7 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia stawki podatku na wykonanie kompleksowej usługi wykonania trwałej zabudowy meblowej w obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Na indywidualne zamówienie klienta dokonuje trwałej zabudowy meblowej z uprzednio nabytych komponentów (płyt meblowych, blatów, luster, szyb. elementów metalowych tzw. okuć, prowadnic, elementów elektrycznych, tzw. elementów oświetlenia), to jest: montuje szafy wnękowe, meble do zabudowy (kuchennej, łazienkowej) trwale związane z budynkiem, poprzez ich mocowanie do ścian, podłóg i sufitów. Wnioskodawca zawsze osobiście dokonuje obmiarów, projektuje daną zabudowę, wycenia całość transakcji. Następnie kupuje wszystkie materiały, półfabrykaty niezbędne do wykonania zabudowy wnękowej. Wnioskodawca w swoim warsztacie przygotowuje (np. docina), kompletuje poszczególne komponenty, a następnie dokonuje montażu w domu czy mieszkaniu klienta. Dopiero po instalacji poszczególne elementy meblowe zyskują pełną funkcjonalność.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem w sposób istotny elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu), w wyniku którego powstaje trwała, choć możliwa do zdemontowania, zabudowa spełniająca jako całość określoną funkcję użytkową. Zamówienie zabudowy stałej (kuchennej, szafy, łazienkowej itp.) rozpoczyna się od umówienia się z zainteresowanym klientem na pomiar pomieszczenia, w którym w końcowym efekcie ma być ta zabudowa zamontowana. Podczas spotkania ustalane są możliwości zabudowy. Projekt zaczyna się od szkicu/planu pomieszczenia z uwzględnieniem: długości, szerokości, wysokości, odległości do okien i drzwi, wszelkich wnęk, kominów, istniejących przyłączy elektrycznych i wodno-kanalizacyjnych itp. Dopiero to daje możliwość wstępnego przygotowania projektu. Meble są robione na wymiar, pod indywidualne techniczno- budowlane warunki pomieszczeń. Po dokonanym pomiarze, wyborze modelu oraz zaakceptowaniu projektu i ceny mebli wraz z wyposażeniem w sprzęt AGD zostaje ustalony termin dostawy i montażu. Po podpisaniu umowy dla każdego klienta indywidualnie zostaje wykonany spis materiałów, z których będą wykonane meble. W spisie tym wyszczególnione zostają: rodzaje frontów, blatów i płyt. Ujęte w nim zostają również akcesoria i wszystkie pozostałe elementy. Wnętrze, półki i korpusy nie są wykonywane z betonu, ale np. z płyty meblowej MDF, drewna, płyty laminowanej lub innych materiałów drewnopodobnych, do których za pomocą zawiasów mocowane są fronty, i całość mocowana jest do konstrukcji budynku/lokalu. Na stolarni zostają przygotowane poszczególne elementy zabudowy stałej, które w całość zostają zamontowane dopiero u klienta. Nie stosuje się już, jak dawniej, mebli wolnostojących niezintegrowanych z samą substancją budynku, tylko wręcz przeciwnie. Instaluje się na trwale zmontowane półprodukty meblowe z częścią budynku, określone wyłącznie pod indywidualne warunki lokalowe klienta. Często na etapie budowy klient przychodzi z projektem domu/lokalu i pod projekt zabudowy dobudowuje, przestawia lub zmienia istniejące ścianki. Meble w zabudowie, w odróżnieniu od mebli wolnostojących, nie są gotowym produktem przywiezionym na miejsce montażu, a posiadają jedynie cechę półproduktu, ponieważ oddzielnie nie stanowią wartości przewidzianej w umowie i nie mają cechy/funkcji produktu finalnego. Montaż zabudowy polega na ustawieniu szafek dolnych, wypoziomowaniu ich, zespoleniu na stałe między sobą a także na przytwierdzeniu do ścian, przykryciu blatem kuchennym, wbudowaniu urządzeń takich jak: zlewozmywak, bateria zlewozmywakowa, płyta gazowa lub elektryczna, piekarnik elektryczny, zmywarka, pralka, lodówka, mikrofalówka itp. Instalowanie szafek górnych polega na umocowaniu ich do ścian za pomocą metalowych listew montażowych, połączeniu ich na stałe między sobą, a także unieruchomieniu ich na listwach montażowych, które przytwierdzone są na stałe do ściany. Szafy lodówkowe i gospodarcze zespalają między sobą zabudowę górną i dolną. Wnioskodawca montuje również elementy dekoracyjne i wykończeniowe. Tak zamontowane meble stanowią jednolitą całość. Często elementem takiej zabudowy są również różne panele ścienne stosowane zamiast tradycyjnych płytek, np. grafika na szkle zamawiana w potrzebnej wielkości i montowana między zabudowę i przytwierdzona do ściany na klej montażowy. Szafy wnękowe montowane są w podobny sposób z tą różnicą, iż tory prowadzące drzwi umocowane są w sposób trwały do podłogi i sufitu natomiast elementy wnętrza umocowane są w sposób trwały do ściany. Montaż ww. mebli dokonywany jest m.in. w pomieszczeniach kuchennych, przedpokojach, pokojach, pokojach socjalnych, zapleczach, salach konferencyjnych, pokojach gościnnych. Każda zabudowa meblowa to indywidualny projekt zgodny z oczekiwaniami i preferencjami naszych klientów. Nigdy nie zdarza się zrobić dwóch identycznych zabudów ani pod względem wymiarów, ani też pod względem wybranych materiałów i kolorystyki. Nigdy nie ma możliwości zamontowania tak przygotowanych zabudów stałych w innym pomieszczeniu. Demontaż takiej zabudowy spowodowałby uszkodzenie zarówno jej elementów, jak również pewne uszkodzenie elementów konstrukcji budynku/lokalu, do których były zamocowane, jak choćby pozostawienie otworów, czy ubytków w tynku itp., choć oczywiście uszkodzenia te nie wpływałyby na stabilność całej konstrukcji budynku/lokalu. Jakikolwiek element wyżej wymienionych prac po odłączeniu od całości nie może być przedmiotem obrotu, gdyż trzeba brać pod uwagę, że w istotny sposób straci on na wartości i tym samym dochodzi do istotnej zmiany całości, np. pozostaną dziury technologiczne oraz spowoduje to nieodwracalne uszkodzenie odłączonego elementu, w wyniku czego meble nie będą spełniać swojej funkcji oraz istotnie stracą na wartości estetycznej, użytkowej oraz finansowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wykonywana przez Wnioskodawcę kompleksowa usługa polegająca na zaprojektowaniu, wykonaniu i montażu komponentów stałej zabudowy meblowej (szaf wnękowych, zabudowy kuchennej i łazienkowej) w obiektach budowlanych lub ich częściach zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, a więc w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m2 oraz lokalach mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 150 m2 podlega na gruncie podatku od towarów i usług opodatkowaniu stawką 8 % ?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczona przez Niego kompleksowa usługa podlega na gruncie podatku od towarów i usług opodatkowaniu stawką 8 %, gdyż stanowi modernizację obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Jak stanowi art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęć budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do znaczeń przyjętych w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części. Mając powyższe na uwadze, należy uznać, iż montaż stałej zabudowy meblowej (szaf wnękowych, zabudowy kuchennej i łazienkowej) do elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego lub jego części stanowi niewątpliwie unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego, a więc jest modernizacją tego obiektu.

Wydawało się, że pojawiające się uprzednio wątpliwości interpretacyjne zostały rozstrzygnięte w uchwale NSA z dnia 24.06.2013 r. (I FPS 2/13), która wskazała, iż w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. świadczenie kompleksowe, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jednakże organy podatkowe nadal błędnie interpretują przedmiotowe przepisy oraz treść ww. uchwały NSA, akcentując, że nawet jeśli elementy zabudowy są trwale przymocowane do ścian, czy podłogi nie przesądza to o trwałym związaniu z elementami konstrukcyjnymi lokalu czy budynku, gdyż możliwy jest demontaż zabudowy bez uszkodzenia konstrukcji lokalu lub budynku. Powyższy pogląd jest jednak błędny i wynika z powierzchownej analizy treści ww. uchwały NSA.

Po pierwsze, organy podatkowe błędnie uznają, iż stworzenie trwałej zabudowy meblowej równoznaczne jest z trwałym połączeniem komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego, rozumianym jako połączenie nierozerwalne. W tym zakresie odwołują się do definicji części składowej, zawartej w art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Jest to zabieg nieuprawniony, gdyż gdyby NSA miał zamiar odesłać do przedmiotowej definicji, posłużyłby się pojęciem, które definicja ta określa, a więc pojęciem „część składowa”, czego wszak nie uczynił. Przyjmując zatem, iż NSA zna podstawową siatkę pojęć prawa cywilnego, uznać należy, iż miernikiem trwałości zabudowy meblowej nie może być sama możliwość demontażu zabudowy bez uszkodzenia konstrukcji lokalu lub budynku. Gdyby zresztą zastosować taki miernik, należałoby uznać, że testu trwałości nie spełnia także chociażby montaż drzwi i okien, które można wszak wymontować bez uszkodzenia konstrukcji budynku.

Po drugie, należy mieć na uwadze, iż NSA trwałą zabudowę meblową zestawił, a właściwie przeciwstawił meblom wolnostojącym, które swoje rolę mogą spełniać niezależnie od faktu połączenia z konstrukcyjnymi elementami budynku i stanowią samodzielnie funkcjonalną całość, możliwą do użytkowania gdziekolwiek. Jak bowiem wskazał NSA w ww. uchwale, „Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią”. Jak z powyższego wynika, miernikiem trwałości zabudowy meblowej na potrzeby spornego zagadnienia nie jest sama techniczna możliwość demontażu, bo ta występuje praktycznie zawsze, ale ocena, czy po odłączeniu od elementów konstrukcyjnych budynku pozostaje sprawny i nadający się do użytku gdzie indziej mebel, czy tylko zbiór komponentów, które po odłączeniu od elementów budynku tracą funkcjonalność. Stosując powyższe kryterium do zabudowy meblowej, należy uznać, iż ma ona charakter trwały, o ile oczywiście zabudowa nie stanowi tylko luźnego zbioru samodzielnych mebli, ale jej elementy osiągają swoją funkcjonalność dopiero jako dopasowana i zamontowana w określonym miejscu budynku całość. Po trzecie, analizując treść przedmiotowej uchwały NSA, nie sposób pominąć powodu, dla którego została wydana. Przyczyną tą była mianowicie, rozbieżność występująca w orzecznictwie sądów administracyjnych, które wypracowały dwie przeciwstawne koncepcje. Jak wynika z postanowienia NSA z dnia 31.01.2013r. (I FSK 306/12), które zainicjowało wydanie ww. uchwały, W aspekcie tej problematyki, na gruncie stanu prawnego obowiązującego od 1 stycznia 2011 r. orzecznictwo sądów administracyjnych wyraża różne poglądy. Wnioskodawcy we wnioskach o interpretacje przepisów prawa podatkowego wskazują, że kompleksowe świadczenie montażu stałej zabudowy meblowej, czy też kuchennej stanowi usługę montażu, a zatem na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z ust. 2 ustawy o VAT, powinna być opodatkowana stawką obniżoną. Wyżej wskazane stanowisko znalazło akceptację jedynie w czterech nieprawomocnych wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia: 29 października 2012 r., I SA/Po 541/12; 10 stycznia 2013 r., I SA/Po 880/12; 10 stycznia 2013 r., I SA/Po 881/12; 10 stycznia 2013 r., I SA/Po 882/12; CBOSA. Zdaniem sądu, wyrażonym w tych orzeczeniach, należy uwzględnić cel, jaki przyświecał ustawie. Podstawową okolicznością nakazującą stosowanie 8% stawki VAT jest modernizacja lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego objętego społecznym budownictwem mieszkaniowym. Intencją było i jest stworzenie preferencji finansowych dla osób fizycznych w zakresie modernizacji lokali mieszkalnych, a tym samym podnoszenia standardu godnego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. Zgodnie z realiami gospodarczymi usługę tą należy traktować jako jedną transakcję (usługę złożoną) mającą charakter modernizacji budynku (lokalu) mieszkalnego, opodatkowaną preferencyjną stawką podatku od towarów i usług. Powołano się również na znaczenie pojęcia „modernizacji” w języku potocznym, zgodnie z którym jest to ulepszenie, podwyższenie wartości użytkowej, czy też technicznej, podwyższenie standardu, unowocześnienie. W zdecydowanej większości orzeczeń sądów pierwszej instancji zajęto przeciwstawne stanowisko, że owe świadczenie kompleksowe nie mieści się w czynnościach określonych w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, przede wszystkim zaś nie jest usługą modernizacji. Należy tu wskazać na wyroki: WSA we Wrocławiu z 20 września 2011 r., I SA/Wr 1305/11 (trwała zabudowa meblowa); WSA w Rzeszowie z 15 listopada 2011 r., I SA/Rz 672/11; WSA w Opolu z 18 stycznia 2012 r., I SA/Op 735/11 (stała zabudowa kuchenna), WSA w Gliwicach z 19 marca 2012 r., III SA/Gl 1392/11 (trwała zabudowa wnęk); WSA w Gliwicach z 23 kwietnia 2012 r., III SA/Gl 1430/11 (dostawa i montaż rolet); WSA w Białymstoku z 16 maja 2012 r., I SA/Bk 78/12 (stała zabudowa); WSA we Wrocławiu z 29 maja 2012 r., I SA/Wr 293/12 (montaż trwałej zabudowy kuchennej wraz z blatem i urządzeniami do zabudowy oraz montaż elementów saun i wszelkich elementów związanych z ich funkcjonowaniem); WSA w Warszawie z 13 czerwca 2012 r., III SA/Wa 2742/11 (zabudowa kuchenna i wnękowa oraz dostawa sprzętu AGD montowana w tej zabudowie); WSA w Gliwicach z 22 sierpnia 2012 r., III SA/Gl 334/12 (montaż żaluzji, rolet i markiz). Warto podkreślić, że wszystkie orzeczenia, poza wyrokiem WSA we Wrocławiu z dnia 29 maja 2012 r. są prawomocne.

W uzasadnieniach powyższych wyroków zaznacza się, że wykonanie stałej zabudowy kuchennej i szaf wnękowych jest związane z korzystaniem z ruchomości. Przez fakt ich zamontowania nie stają się one częścią składową budowli. Ich wykonanie związane jest z korzystaniem z ruchomości: sprzętu AGD, ubrań, butów itp. Nie sposób więc uznać, aby zabudowa wnękowa i kuchenna będąca przecież ze swej istoty zabudową "meblową" mogła być uznana za instalację lub urządzenie techniczne budynku. Ich montaż nie wymaga pozwolenia na budowę, mogą być w każdym czasie zdemontowane lub wymienione. Działania te nie są objęte zakresem pojęciowym robót budowlanych lub przebudowy w rozumieniu prawa budowlanego. Usługi nie są związane z budynkiem. Elementy stałej zabudowy kuchennej i szaf wnękowych nie są bowiem częścią składową budynku. Te czynności są bowiem związane z przystosowaniem do użytku rzeczy ruchomych. Ich wykonanie ma charakter użytkowy w stosunku do elementów wyposażenia mieszkania. W konsekwencji umożliwia wykorzystanie sprzętu AGD, szaf zgodnie z ich przeznaczeniem. Nie są one zatem czynnościami w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy VAT, czy też § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, związanymi z remontem, modernizacją, termomodemizacją, czy też konserwacją budynku.”

Jak zatem z powyższego wynika, nawet orzeczenia wskazujące na niemożliwość zastosowania preferencyjnej stawki VAT nie negowały, iż montaż szaf wnękowych, czy mebli kuchennych stanowi jednak trwałą (stałą) zabudowę meblową, rozumianą jako przeciwieństwo mebli wolnostojących. Podstawą negatywnych rozstrzygnięć była jedynie okoliczność, iż zabudowa meblowa nie staje się częścią składową budynku. Jak jednak wskazano powyżej, NSA nie podzielił poglądu, który uzależniał stosowanie preferencyjnej stawki VAT od uznania montowanych komponentów za części składowe budynku. NSA w przedmiotowej uchwale jednoznacznie podzielił poglądy prezentowane w bardziej liberalnej linii orzeczniczej, wskazującej na dopuszczalność stosowania preferencyjnej stawki VAT w przypadku usług kompleksowego montażu stałej zabudowy kuchennej, uznawanych za modernizację budynku lub lokalu. Nie sposób wywodzić, iż NSA z jednej strony zanegował mniej liberalną dla podatników linię orzeczniczą, by jednocześnie sformułować wymogi i ograniczenia, znacznie wykraczające nawet poza te mniej korzystne rozstrzygnięcia. Skoro zatem wśród całego dotychczasowego, rozbieżnego w innych sprawach orzecznictwa nie było sporne, że montaż szaf wnękowych, czy zabudowy kuchennej jest trwałą (stałą) zabudową meblową, to nie można przyjąć, iż uchwała NSA, która ujednolica rozbieżne w określonym zakresie stanowiska sądów, jednocześnie neguje stanowisko, które sporne nigdy nie było.

W interpretacji indywidualnej z dnia 14 marca 2014 r. stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe. Tut. organ stwierdził, że opisaną we wniosku usługę wykonania trwałej zabudowy wnęk oraz mebli kuchennych i łazienkowych nie można uznać za czynność wymienioną w art. 41 ust. 12 ustawy, jak również w § 7 rozporządzenia, a w związku z tym nie jest ona opodatkowana stawką podatku w wysokości 8%, lecz zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy, stawką podatku w wysokości 23%.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Bd 679/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżoną interpretację.

W wyroku Sąd zauważa, że zasadnicze znaczenie w rozpatrywanej kwestii ma uchwała siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013r. sygn. akt I FPS 2/13 i zamieszczone w niej rozważania dotyczące możliwości zastosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy VAT oraz kwalifikacji czynności polegających na usługowym wykonywaniu zabudowy wnękowej jako usługi modernizacji mającej zastosowanie w rozpoznawanej sprawie.

Sad stwierdził, że mając na uwadze stan faktyczny zawarty we wniosku o udzielenie interpretacji, z którego wnika, że wykonywane zabudowy wnękowe są na trwałe montowane w mieszkaniach klientów, zauważyć należy, iż skoro czynności te polegają na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, to mają one charakter usługi. Elementem dominującym jest bowiem w takim przypadku ulepszenie lub unowocześnienie obiektu budowlanego lub jego części (lokalu mieszkalnego), zaś wydanie towaru w postaci elementów mebli wykonanych i dopasowanych do konkretnego obiektu, które następnie zostaną trwale związane z tym obiektem, ma charakter pomocniczy, niezbędny do wykonania usługi, tak jak zamontowanie okien lub drzwi w obiekcie budowlanym lub jego części. Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym przypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu), nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu. Zdaniem Sądu, istotne w sprawie są okoliczności podane w uzupełnieniu wniosku, w którym Wnioskodawca wskazał, że: montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem w sposób istotny elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu), w wyniku którego powstaje trwała, choć możliwa do zdemontowania, zabudowa spełniająca jako całość określoną funkcję użytkową. Zamówienie zabudowy stałej (kuchennej, szafy, łazienkowej itp.) rozpoczyna się od umówienia się z zainteresowanym klientem na pomiar pomieszczenia, w trakcie którego ustalane są możliwości zabudowy. Projekt zaczyna się od szkicu/planu pomieszczenia z uwzględnieniem: długości, szerokości, wysokości, odległości do okien i drzwi, wszelkich wnęk, kominów, istniejących przyłączy elektrycznych i wodno-kanalizacyjnych itp. Dla każdego klienta indywidualnie zostaje wykonany spis materiałów, z których będą wykonane meble. Na stolarni zostają przygotowane poszczególne elementy zabudowy stałej, które w całość zostają zamontowane dopiero u klienta. Nie stosuje się już mebli wolnostojących niezintegrowanych z samą substancją budynku, wręcz przeciwnie instaluje się na trwale zmontowane półprodukty meblowe z częścią budynku, określone wyłącznie pod indywidualne warunki lokalowe klienta. Często na etapie budowy klient przychodzi z projektem domu/lokalu i pod projekt zabudowy dobudowuje, przestawia lub zmienia istniejące ścianki. Meble w zabudowie, w odróżnieniu od mebli wolnostojących, nie są gotowym produktem przywiezionym na miejsce montażu, a posiadają jedynie cechę półproduktu, ponieważ oddzielnie nie stanowią wartości przewidzianej w umowie i nie mają cechy/funkcji produktu finalnego. Montaż zabudowy polega na ustawieniu szafek dolnych, wypoziomowaniu ich, zespoleniu na stałe między sobą, a także na przytwierdzeniu do ścian, przykryciu blatem kuchennym, wbudowaniu urządzeń. Instalowanie szafek górnych polega na umocowaniu ich do ścian za pomocą metalowych listew montażowych, połączeniu ich na stałe między sobą, a także unieruchomieniu ich na listwach montażowych, które przytwierdzone są na stałe do ściany. Szafy lodówkowe i gospodarcze zespalają między sobą zabudowę górną i dolną. Wnioskodawca montuje również elementy dekoracyjne i wykończeniowe. Tak zamontowane meble stanowią jednolitą całość. Często elementem takiej zabudowy są również różne panele ścienne stosowane zamiast tradycyjnych płytek, np. grafika na szkle zamawiana w potrzebnej wielkości i montowana między zabudowę i przytwierdzona do ściany na klej montażowy. Szafy wnękowe montowane są w podobny sposób z tą różnicą, że tory prowadzące drzwi umocowane są w sposób trwały do podłogi i sufitu, natomiast elementy wnętrza umocowane są w sposób trwały do ściany. Każda zabudowa meblowa to indywidualny projekt. Nigdy nie zdarza się zrobić dwóch identycznych zabudów ani pod względem wymiarów, ani też pod względem wybranych materiałów i kolorystyki. Nigdy nie ma możliwości zamontowania tak przygotowanych zabudów stałych w innym pomieszczeniu. Demontaż takiej zabudowy spowodowałby uszkodzenie zarówno jej elementów, jak również pewne uszkodzenie elementów konstrukcji budynku/lokalu, do których były zamocowane, jak choćby pozostawienie otworów, czy ubytków w tynku itp., choć oczywiście uszkodzenia te nie wpływałyby na stabilność całej konstrukcji budynku/lokalu. Jakikolwiek element wyżej wymienionych prac po odłączeniu od całości nie może być przedmiotem obrotu, gdyż trzeba brać pod uwagę, że w istotny sposób straci on na wartości i tym samym dochodzi do istotnej zmiany całości, np. pozostaną dziury technologiczne oraz spowoduje to nieodwracalne uszkodzenie odłączonego elementu, w wyniku czego meble nie będą spełniać swojej funkcji oraz istotnie stracą na wartości estetycznej, użytkowej oraz finansowej. Mając na uwadze przywołane okoliczności we wniosku podatnika należy stwierdzić, że czynności polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowlanym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części. Stan faktyczny przedstawiony przez podatnika we wniosku w pełni koresponduje ze stanem, na tle którego podjęta została uchwała przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, pismem z dnia 8 października 2014 r. złożył skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 marca 2016 r., sygn. akt I FSK 1983/14 oddalił skargę kasacyjną, stwierdzając że jest niezasadna.

W wyroku NSA podniósł, że sąd pierwszej instancji, trafnie oparł swoje rozstrzygnięcie na uchwale NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13. Zgodnie z treścią tej uchwały, „w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.)”.

Powołana uchwała jest tzw. uchwałą konkretną, ponieważ podjęta została w następstwie wniesienia konkretnego pytania prawnego na podstawie art. 187 § 1 P.p.s.a., lecz jej moc wiążąca nie odnosi się tylko do konkretnej sprawy. Uchwały konkretne posiadają w innych sprawach sądowoadministracyjnych także ogólną moc wiążącą, na co wskazuje jednoznacznie art. 269 P.p.s.a. Ogólna moc wiążąca uchwały powoduje, że wiąże ona sądy administracyjne we wszystkich sprawach, w których miałyby być stosowany interpretowany przepis (por. A. Skoczylas, "Działalność uchwałodawcza Naczelnego Sądu Administracyjnego", C. H. Beck, Warszawa 2004, s. 221 i nast.). Pogląd wyrażony w konkretnej uchwale NSA może zostać zmieniony tylko ponowną uchwałą odpowiedniego składu NSA. Dopóki zatem nie nastąpi w takim trybie zmiana stanowiska wyrażonego w stosownej uchwale NSA, dopóty sądy administracyjne są zobowiązane je respektować.

W dniu 4 maja 2016 r. wpłynął do tut. organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 679/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 marca 2016 r. sygn.. akt. I FSK 1983/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.