Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-225/16-2/AZ
z 14 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2016 r. (data wpływu 20 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie określenia czy położony w Polsce oddział zagranicznej spółki leasingowej stanie się podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia czy położony w Polsce oddział zagranicznej spółki leasingowej stanie się podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

V. GmbH Sp. z o.o. Oddział w Polsce jest oddziałem utworzonym na terytorium Polski przez spółkę mającą siedzibę w Niemczech, tj. V. GmbH. Wnioskodawca działa na podstawie art. 85 i następnych ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - to znaczy jest oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy działającego w Polsce. Obowiązki Spółki zagranicznej tworzącej oddział na terytorium Polski regulują zapisy art. 89 i 90 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług leasingowych. Wnioskodawca świadczy usługi leasingu w rozumieniu art. 709^¹ Kodeksu Cywilnego, dla celów podatkowych kwalifikowane jako leasing operacyjny i finansowy w rozumieniu art. 17a-17l ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca rozważa rozszerzenie w przyszłości oferty świadczonych przez siebie usług również o udzielanie kredytów oraz pożyczek osobom fizycznym. W związku z powyższym, powstała wątpliwość, czy po rozpoczęciu udzielania pożyczek i kredytów osobom fizycznym nie prowadzącym działalności gospodarczej (konsumentom), Wnioskodawca stanie się podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca działający w formie prawnej oddziału zagranicznej spółki leasingowej, w sytuacji kiedy zacząłby udzielać pożyczek/kredytów konsumentom stanie się podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zamknięty katalog podatników podatku od niektórych instytucji finansowych nie obejmuje ani instytucji pożyczkowych z innych państw, ani oddziałów instytucji pożyczkowych z innych państw. Tym samym w sytuacji gdy Wnioskodawca rozpocząłby udzielanie pożyczek/kredytów konsumentom, to ze względu na formę organizacyjno-prawną działalności prowadzonej w Polsce, nie będą go dotyczyły regulacje ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.

Zakres podmiotowy stosowania ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych wyznacza artykuł 4 tejże ustawy. Należy przy tym zwrócić uwagę, że katalog podatników tego podatku ma charakter zamknięty. Natomiast stosownie do art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, podatnikami tego podatku są między innymi instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (dalej: „UKK”).

W UKK zdefiniowane zostało pojęcie instytucji pożyczkowej (art. 5 pkt 2a). Jednocześnie w art. 59d prawodawca zdefiniował pojęcie „instytucji pożyczkowych z innych państw”. Zgodnie z definicją legalną zawartą w tym przepisie instytucją taką jest „podmiot posiadający formę prawną spółki akcyjnej albo spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mający siedzibę na terytorium państwa będącego członkiem Unii Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym może prowadzić działalność jako instytucja pożyczkowa, jeżeli spełnia warunki, o których mowa w art. 59a ust. 2-4”.

W konsekwencji UKK zawiera dwie oddzielne definicje - jedną krajowych instytucji pożyczkowych (art. 5 pkt 2a) oraz drugą definicję „instytucji pożyczkowej z innych państw”. Przy czym oba zakresy definicyjne nie są tożsame - a zatem UKK zawiera wyraźne rozróżnienie pomiędzy polską instytucją pożyczkową a instytucją pożyczkową z innego państwa.

Na marginesie należy wskazać, że podobne rozróżnienie zostało przez ustawodawcę przewidziane w odpowiednich regulacjach ustawowych odpowiednio dla banków krajowych i oddziałów baków zagranicznych czy dla zakładów ubezpieczeń i oddziałów zagranicznych zakładów ubezpieczeń.

Należy zwrócić uwagę na fakt, że wymieniając w zamkniętym katalogu podmioty będące podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych, ustawodawca przyjął koncepcję kazuistyczną wskazując jakie konkretnie rodzaje podmiotów będą temu podatkowi podlegać. Wśród podmiotów tych prawodawca wymienił odpowiednio banki krajowe, oddziały banków zagranicznych, krajowe zakłady ubezpieczeń i krajowe zakłady reasekuracji, oddziały zagranicznych zakładów ubezpieczeń i zagranicznych zakładów reasekuracji oraz ich główne oddziały zagraniczne, a także, oddziały instytucji kredytowych.

W katalogu podatników znalazły się także instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a UKK. Ustawodawca nie wymienił w katalogu podatników podmiotów, które działają w formie prawnej oddziału instytucji pożyczkowej z innego państwa ani samych instytucji pożyczkowych z innych państw.

Skoro zatem ustawodawca konstruując przepisy ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, w zamkniętym katalogu podmiotów, które mają być podatnikami tego podatku, w odniesieniu do niektórych tylko rodzajów podmiotów (banków, zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji) wskazał, że podatnikiem tego podatku mają być zarówno polskie podmioty jak także ich oddziały, a jednocześnie takiej samej techniki prawodawczej nie zastosował w odniesieniu do instytucji pożyczkowych w rozumieniu UKK oraz oddziałów instytucji pożyczkowych z innych państw, to działanie takie należy uznać za działanie celowe. Zgodnie z dyrektywą racjonalnego ustawodawcy nie można zakładać, że jego intencją było aby katalog podmiotów będących podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych miał być szerszy niż ustawodawca wprost to wskazał w ustawie.

Skoro zatem ustawodawca w katalogu podatników tego podatku nie wskazał oddziałów instytucji pożyczkowych z innych państw, to tym samym, należy stwierdzić, że instytucje takie nie będą podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych, a zamiaru ich włączenia do grona podatników tego podatku nie można domniemywać.

W konsekwencji, w sytuacji gdyby Wnioskodawca w przyszłości zaczął udzielać pożyczek/kredytów konsumentom, to ze względu na formę prowadzonej działalności i brak wskazania takiej formy w katalogu podatników podatku od niektórych instytucji finansowych, nie będą go obejmowały regulacje tejże ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.

Mając na względzie treść art. 217 Konstytucji RP stosownie, do którego nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy: a także powołując się na zasadę interpretacyjną rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, należy stwierdzić, że tak istotna cecha konstrukcyjna podatku jak podmioty tego podatku, nie może pozostawać w sferze niepewności prawnej i domniemań.

Zasadą wykładni prawa podatkowego jest to, że dominującą rolę powinna odgrywać wykładnia literalna, a przepis powinien być odczytywany w sposób ścisły. Skoro, zatem art. 4 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych nie wymienia wprost „instytucji pożyczkowych z innych państw” ani oddziałów takich instytucji, to nie można domniemywać, że takie podmioty również będą podatnikami tego podatku. W konsekwencji, zakresu, podmiotowego ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych nie można również rozszerzać na oddziały instytucji pożyczkowych z innych państw.

Wśród podatników podatku od niektórych instytucji finansowych ustawodawca wymienił wyłącznie instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a UKK. Jak wynika z treści art. 59a ust. 1 UKK, „instytucja pożyczkowa może prowadzić działalność wyłącznie w formie spółki z o.o. albo spółki akcyjnej”. Z kolei na podstawie art. 90 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, oddział utworzony w Polsce przez zagranicznego przedsiębiorcę w swojej nazwie musi zawierać oznaczenie oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy wraz ze słowami „oddział w Polsce”. Oddział nie jest więc spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a formą organizacyjno-prawną, za pomocą której przedsiębiorca zagraniczny prowadzi działalność poza swoją siedzibą. Oznaczenie „spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” w odniesieniu do Wnioskodawcy oznacza jedynie tłumaczenie formy prawnej, pod jaką działa zagraniczny przedsiębiorca, którego oddział stanowi Wnioskodawca. Forma prawna działalności Wnioskodawcy nie spełnia, więc przesłanki kwalifikującej go jako instytucji pożyczkowej. Wobec powyższego, nawet w przypadku rozpoczęcia udzielania pożyczek i kredytów osobom fizycznym, Wnioskodawca jako oddział zagranicznej spółki z o.o. nie byłby podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Powyższą tezę potwierdza także interpretacja ogólna wydana przez Ministra Finansów w dniu 3 marca 2016 r. w celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych (sygn. PK1.8201.1.2016). W interpretacji tej Minister Finansów odnosił się między innymi do wątpliwości, dotyczących objęcia tym podatkiem także pracodawców udzielających pożyczek swoim pracownikom ze środków obrotowych lub środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Interpretacja wskazuje, że intencją ustawodawcy nie było objęcie tym podatkiem przedsiębiorstw udzielających pożyczek swoim pracownikom. Minister wprost podkreślił, że formę i funkcjonowanie instytucji pożyczkowej szczegółowo określa UKK (regulując szczególne wymogi jakim instytucje takie powinny odpowiadać). Zdaniem Ministra skoro przedsiębiorcy udzielający pożyczek swoim pracownikom nie są taką instytucją, bo nie spełniają warunków formalnych (forma działalności) - to również Wnioskodawca jako podmiot, który nie spełnia warunków pozwalających na zakwalifikowanie go do instytucji pożyczkowych w rozumieniu UKK, nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Odnosząc powyższe rozważania do opisanego zdarzenia przyszłego, zdaniem Wnioskodawcy nie będzie on spełniał przesłanek, które kwalifikowałyby go jako instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a UKK, a w konsekwencji, nie będzie także podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ustawodawca obejmując podatkiem podmioty wymienione w art. 4 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych celowo użył zamkniętego katalogu, a fakt, że oddziały zagranicznych instytucji pożyczkowych nie zostały w nim wymienione, wskazuje jednoznacznie na brak zamiaru objęcia ich tym podatkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy, forma organizacyjno-prawna w jakiej prowadzi on działalność uprawnia do stwierdzenia, że nie spełnia on definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu art. 5 pkt 2a UKK, to tym samym nie będzie podatnikiem tego podatku.

W świetle przywołanych argumentów oraz zaprezentowanych wyżej poglądów organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione przez niego stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 68) podatnikami podatku są m.in. instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2014 r., poz. 1497, z późn. zm.).

Na tle tego przepisu pojawiły się wątpliwości Wnioskodawcy, czy w sytuacji gdy rozpocząłby udzielanie pożyczek/kredytów konsumentom, to ze względu na formę organizacyjno-prawną działalności prowadzonej w Polsce dotyczyłyby Oddziału regulacje ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.

W przedmiotowym zakresie zasadne jest odwołanie się do ww. ustawy o kredycie konsumenckim, w której szczegółowo określono formę i zasady funkcjonowania instytucji pożyczkowych.

Zgodnie z art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim instytucja pożyczkowa to – kredytodawca inny niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128, z późn. zm.2)),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

Jednocześnie, istniejące w ustawie o kredycie konsumenckim odwołanie do definicji kredytodawcy w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) precyzuje, że za kredytodawcę uważa się przedsiębiorcę, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. Nie dotyczy to jednak wszystkich jednostek prowadzących taką działalność. Z kręgu tej definicji ustawodawca wyłącza podmioty działające w sektorze bankowym, SKOKi oraz podmioty których działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Podkreślenia wymaga, że w ustawie o kredycie konsumenckim sformułowane zostały wymogi, które spełnić musi podmiot zamierzający prowadzić działalność w zakresie udzielania kredytów konsumenckich jako instytucja pożyczkowa.

Zgodnie z art. 59a ust. 1 tej ustawy instytucja pożyczkowa ma obowiązek:

• prowadzenia działalności wyłącznie w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej,
  

• zgromadzenia kapitału zakładowego w wysokości co najmniej 200 000 złotych dla swojej spółki (przy czym kapitał ten może być pokryty wyłącznie wkładem pieniężnym, a środki na jego pokrycie nie mogą pochodzić z kredytu, pożyczki lub emisji obligacji ani nieudokumentowanych źródeł);
  

• członkiem zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej lub prokurentem spółki nie mogą być osoby prawomocnie skazane za przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi lub przestępstwo skarbowe.
  
  
  

Ponadto ma obowiązek złożenia oświadczenia, że spółka zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie udzielania kredytów konsumenckich jako instytucja pożyczkowa (art. 59a ust. 5 pkt 3).

Regulacja instytucji pożyczkowej dotyka także podmiotów zagranicznych udzielających pożyczek w Polsce. Do udzielania kredytu konsumenckiego w Polsce, podmiot z kraju UE będzie uprawniony wyłącznie jeżeli spełni warunki ustawowe przewidziane dla podmiotów krajowych. Zgodnie bowiem z art. 59d ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim ustawodawca wskazuje, że podmiot posiadający formę prawną spółki akcyjnej albo spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mający siedzibę na terytorium państwa będącego członkiem Unii Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym może prowadzić działalność jako instytucja pożyczkowa, jeżeli spełnia warunki, o których mowa w art. 59a ust. 2-4 ustawy o kredycie konsumenckim.

W konsekwencji tut. Organ uważa, że ustawa o kredycie konsumenckim nie wprowadza oddzielnych definicji dla krajowych instytucji pożyczkowych oraz definicji dla „instytucji pożyczkowych z innych państw”. Jak już wyżej wskazano do udzielania pożyczek w Polsce, podmiot z kraju UE będzie uprawniony jeżeli spełni warunki ustawowe przewidziane dla podmiotów krajowych.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych są m.in. oddziały banków zagranicznych, oddziały instytucji kredytowych oraz oddziały zagranicznych zakładów ubezpieczeń i zagranicznych oddziałów reasekuracji. Podkreślenia wymaga fakt, że oddziały te nie są odrębnymi podmiotami od zagranicznych banków, instytucji kredytowych oraz zakładów ubezpieczeń i reasekuracji, które je utworzyły. Tym samym przyznanie przez ustawę o podatku od niektórych instytucji finansowych oddziałom banków zagranicznych, oddziałom instytucji kredytowych oraz oddziałom zagranicznych zakładów ubezpieczeń i zagranicznych oddziałów reasekuracji odrębnej podmiotowości podatkowej nie może przesądzać o tym, że takie kryteria mają zastosowanie również do instytucji pożyczkowych oraz oddziałów instytucji pożyczkowych z innych państw.

Oddział posiadający siedzibę w Polsce, pomimo odrębności majątkowo-organizacyjnej, nie jest odrębnym bytem prawnym, od jednostki macierzystej. Nie posiada osobowości prawnej ani zdolności prawnej. Te posiada bowiem jedynie przedsiębiorca zagraniczny, który oddział utworzył. Oddział nie jest też odrębnym podatnikiem zarówno w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jak i ustawy o podatku od towarów i usług. Na gruncie tych ostatnich podatnikiem jest przedsiębiorca zagraniczny będący osobą prawna lub jednostką organizacyjną niemająca osobowości prawnej, natomiast oddział, jako jego wyodrębniona część, takim podatnikiem nie jest.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest oddziałem utworzonym na terytorium Polski przez spółkę mającą siedzibę w Niemczech. Wnioskodawca świadczy usługi leasingu, a jednocześnie rozważa rozszerzenie w przyszłości oferty świadczonych przez siebie usług również o udzielanie kredytów oraz pożyczek osobom fizycznym.

W ocenie Wnioskodawcy w sytuacji gdy rozpocząłby udzielanie pożyczek/kredytów konsumentom, to ze względu na formę organizacyjno-prawną działalności prowadzonej w Polsce nie będą oddziału dotyczyły regulacje ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe i przywołane przepisy prawa w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że organ nie podziela stanowisko Wnioskodawcy. W opinii organu interpretacyjnego Wnioskodawca działający jako oddział zagranicznego przedsiębiorcy, w sytuacji gdy zacznie udzielać pożyczek/kredytów osobom fizycznym stanie się podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, z tego względu że odział oraz zagraniczny przedsiębiorca to formy organizacyjne jednego podmiotu – instytucji pożyczkowej. Stąd zasadnym powinno być, aby podatnikiem podatku od aktywów niektórych instytucji finansowych był podmiot tworzący oddział w Polsce a przez to także sam oddział. Stanowisko z którego wynika, że podatnikiem jest podmiot tworzący oddział w Polsce jest tożsame z Opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu do ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych z dnia 30 grudnia 2015 r. (druk nr 62).

Zgodnie z art. 85 ust. 1. ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584 z późn. zm.) dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej „oddziałami”. Przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego (art. 86 ww. ustawy).

Zgodnie z brzmieniem art. 5 pkt 4 tej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oddział stanowi wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Kluczową kwestią jest jednak określenie, czy oddział jest dokładnie taką komórką organizacyjną, o jakiej mówi definicja legalna, tzn. jednostką organizacyjną zagranicznego przedsiębiorcy wykonującą w jego imieniu i na jego rzecz wszystkie lub niektóre czynności wchodzące w zakres przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział może zatem prowadzić własną księgowość i realizować odrębne od przedsiębiorcy zagranicznego cele ekonomiczne, a nawet być pracodawcą. Realizując część działalności gospodarczej prowadzonej przez jednostkę macierzystą, oddział musi realizować taki zespół aktywności, który odpowiada charakterowi działalności prowadzonej przez jednostkę macierzystą. Oddział nie jest więc samoistnym podmiotem, mimo że jest to struktura wyodrębniona i samodzielna. Jest on częścią działalności wykonywanej przez zagranicznego przedsiębiorcę działającego w Polsce wyodrębnioną organizacyjnie, ale nie podmiotowo. Nie ma osobowości prawnej i w sensie podmiotowości prawnej nie jest innym bytem niż jednostka macierzysta, która go utworzyła. Oznacza to, że każde działanie podejmowane w toku prowadzonej działalności przez oddział jednostki macierzystej, tak samo jak każde oświadczenie woli składane przez taki oddział, o ile jest dokonane przez osoby prawidłowo umocowane do reprezentowania jednostki macierzystej w oddziale, należy uznać za czynność bądź oświadczenie samej jednostki macierzystej. Skoro oddział nie posiada osobowości prawnej, to tylko w znaczeniu organizacyjno-formalnym jest tworem odrębnym od zagranicznego przedsiębiorcy, który go utworzył.

Jak wynika z powyższych wyjaśnień, odział utworzony w Polsce nie jest odrębnym podatnikiem lecz stanowi część zagranicznego przedsiębiorcy działającego w Polsce. Jednostka macierzysta i jej oddział są więc traktowane jako ten sam podmiot i jeden podatnik. Stąd zasadnym powinno być, aby Wnioskodawca jako oddział zagranicznej spółki leasingowej w sytuacji kiedy zacznie udzielać pożyczek/kredytów konsumentom został uznany za podatnika podatku od aktywów niektórych instytucji finansowych. Podatnikiem podatku od aktywów niektórych instytucji finansowych będzie podmiot tworzący oddział w Polsce – zagraniczny przedsiębiorca, czyli w przedmiotowej sprawie spółka mająca siedzibę w Niemczech, a przez to również oddział utworzony w Polsce.

Podsumowując stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia czy położony w Polsce oddział zagranicznej spółki leasingowej stanie się podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.