INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 24.10.2011 r. (data wpływu 28.10.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania powierniczego nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.10.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania powierniczego nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym wezwano do jego uzupełnienia pismem z dnia 14.11.2011 r. nr IPPP3/443-1424/11-3/JF. Wezwanie doręczono w dniu 22.11.2011 r. Uzupełnienia dokonano w dniu 24.11.2011 r. (data wpływu 28.11.2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Poprzednik prawny Wnioskodawcy był właścicielem nieruchomości, objętej działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.) - dalej: „Nieruchomość 1”. Na mocy w/w dekretu własność Nieruchomości 1 przeszła na rzecz Gminy M. St. Warszawy, a następnie w efekcie reformy administracyjnej stała się własnością Skarbu Państwa.

W 1947 r. poprzednik prawny Wnioskodawcy złożył wniosek o przyznanie na jego rzecz prawa własności czasowej Nieruchomości 1. Decyzją administracyjną z 1950 r. (dalej: „Decyzja z 1950 r.”) odmówiono mu jednak przyznania takiego prawa. W wyniku zmian geodezyjnych, część Nieruchomości 1 (dalej: „Działka 1”) oraz nieruchomość sąsiednia (również objęta działaniem w/w dekretu w latach powojennych, stanowiąca uprzednio własność podmiotów innych niż poprzednik prawny Wnioskodawcy, dalej: „Działka 2”) utworzyły jedną nieruchomość i zabudowane zostały jednym budynkiem użytkowym.

W wyniku działań podjętych przez Wnioskodawcę oraz pozostałych następców prawnych dawnego właściciela Nieruchomości 1, doszło do etapowego stwierdzenia nieważności Decyzji z 1950 r., w tym do stwierdzenia nieważności Decyzji z 1950 r. w części obejmującej odmowę przyznania własności czasowej Działki 1. Skutkiem stwierdzenia nieważności Decyzji z 1950 r. jest to, iż wniosek dawnego właściciela o przyznanie własności czasowej m.in. Nieruchomości 1 (obecnie - o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości), jest ponownie rozpoznany przez właściwy organ administracyjny.

W związku z powyższym, Wnioskodawca oraz pozostali następcy prawni dawnego właściciela Nieruchomości 1 wnieśli o nadanie dalszego biegu sprawie zainicjowanej wnioskiem o przyznanie własności czasowej przedmiotowej nieruchomości i rozpoznanie na ich rzecz pierwotnego wniosku o przyznanie prawa własności czasowej Nieruchomości 1, poprzez ustanowienie na ich rzecz prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości 1 na 99 lat w odpowiednich częściach wynikających z udziałów nabytych w spadku po poprzednikach prawnych, a także przeniesienie na nich własności zabudowy Nieruchomości 1.

Podobnie uczynili następcy prawni dawnych właścicieli Działki 2:

• uzyskali stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej/cych dawnym właścicielom Działki 2 przyznania własności czasowej tej nieruchomości;

• wnieśli o nadanie dalszego biegu sprawie zainicjowanej wnioskiem o przyznanie własności czasowej Działki 2 oraz o przyznanie im prawa użytkowania wieczystego Działki 2 na 99 lat w odpowiednich częściach wynikających z udziałów nabytych w spadku po poprzednikach prawnych, a także przeniesienie na nich własności zabudowy Działki 2.
  
  

W celu wspólnego dochodzenia roszczeń o ustanowienie własności czasowej nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2, z inicjatywy Wnioskodawcy oraz pozostałych następców prawnych dawnych właścicieli Nieruchomości 1 oraz z inicjatywy następców prawnych dawnych właścicieli Działki 2 utworzona została spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, na którą obecnie osoby te zamierzają przenieść powierniczo przysługujące im roszczenia dekretowe o ustanowienie na ich rzecz:

• prawa użytkowania wieczystego Działki 1 oraz roszczenie o przeniesienie na nich własności zabudowy posadowionej na Działce 1 w trybie określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 115, poz. 741 ze zm.);

• prawa użytkowania wieczystego Działki 2 oraz roszczenie o przeniesienie na nich własności zabudowy posadowionej na Działce 2 w trybie określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1297 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 115, poz. 741 ze zm.).
  
  

Powiernicze zbycie praw i roszczeń dekretowych opisanych we wniosku nastąpi w wykonaniu umowy zlecenia, która zostanie zawarta pomiędzy Spółką a Wnioskodawcą i pozostałymi następcami prawnymi dawnych właścicieli Nieruchomości 1 i Działki 2. Za wykonaną usługę Spółka otrzyma wynagrodzenie. Zgodnie z umową zlecenia i regulacjami ustawowymi dla umowy zlecenia, Wnioskodawca i pozostali następcy prawni przedwojennych właścicieli Nieruchomości 1 i Działki 2 będą zobligowani zapewnić Spółce finansowanie wydatków ponoszonych w celu wykonania powiernictwa (koszty aktu notarialnego, cena nabycia budynku, opłata za użytkowanie wieczyste itp.).

Wnioskodawca nie jest wspólnikiem Spółki, ani członkiem jej zarządu. Wspólnikami Spółki i zarazem członkami jej zarządu są jeden z następców prawnych dawnego właściciela Działki 2 oraz jeden z pozostałych następców prawnych dawnego właściciela Nieruchomości 1.

Prawa i roszczenia dekretowe przenoszone powierniczo na Spółkę stanowią majątek osobisty Wnioskodawcy.

W wyniku powierniczego przeniesienia praw i roszczeń dekretowych o ustanowienie użytkowania wieczystego Działki 1 oraz Działki 2 oraz o przeniesienie własności zabudowy Działki 1 oraz Działki 2, Spółka nabędzie roszczenie o ustanowienie na jej rzecz użytkowania wieczystego całości nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2 zabudowanej jednym budynkiem użytkowym oraz roszczenie o przeniesienie na nią własności tego budynku. Spółka wstąpi do toczącego się postępowania administracyjnego w miejsce, albo obok Wnioskodawcy oraz pozostałych następców prawnych dawnych właścicieli Nieruchomości 1 oraz Działki 2.

W efekcie skumulowania wszystkich praw i roszczeń dekretowych dotyczących nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2 w rękach Spółki, organ administracyjny wyda decyzję o ustanowieniu na rzecz Spółki prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2 oraz o przeniesieniu na Spółkę własności jedynego budynku użytkowego posadowionego na nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2.

Umowa powiernicza ma przewidywać, że:

• po zakończeniu przedmiotowego postępowania administracyjnego oraz uzyskaniu ostatecznej i prawomocnej decyzji o ustanowieniu użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2,

• a także po zawarciu umowy notarialnej ustanawiającej użytkowanie wieczyste nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2 i przenoszącej własność budynku posadowionego na tej nieruchomości.

• Spółka przeniesie na Wnioskodawcę oraz pozostałych następców prawnych dawnych właścicieli Nieruchomości 1 i Działki 2 (albo wskazane przez nich podmioty) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2 oraz prawo własności budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości.
  
  

Innymi słowy, w wyniku wykonania umowy powierniczej przez Spółkę, Wnioskodawca (albo wskazana przez niego osoba) stanie się współużytkownikiem wieczystym nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2 oraz współwłaścicielem jedynego budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości w części, która odpowiada jego udziałowi w spadku nabytym po dawnym właścicielu Nieruchomości 1 z uwzględnieniem proporcji w jakiej powierzchnia Działki 1 pozostaje do łącznej powierzchni nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz z Działki 2.

Powierniczym przeniesieniem praw i roszczeń dekretowych będą objęte jedynie prawa i roszczenia odnoszące się do części Nieruchomości 1, to znaczy roszczenia odnoszące się do Działki 1. Roszczenia o ustanowienie użytkowania wieczystego pozostałej części Nieruchomości 1 nie będą przedmiotem umowy powierniczej. W tym zakresie Wnioskodawca oraz pozostali następcy dawnego właściciela Nieruchomości 1 będą kontynuowali postępowanie administracyjne bez udziału Spółki.

Wnioskodawca nie jest polskim rezydentem podatkowym, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług i nie ma w Polsce miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na Wnioskodawcy będzie spoczywać obowiązek podatkowy w podatku od towarów usług z tytułu powierniczego przeniesienia praw i roszczeń dekretowych opisanych we wniosku lub z tytułu zapewnienia Spółce finansowania wydatków niezbędnych do wykonania umowy powierniczej (koszty aktu notarialnego, opłata za użytkowanie wieczyste, cena nabycia budynku)...

Zdaniem Wnioskodawcy na Wnioskodawcy nie będzie spoczywać obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, ani z tytułu dokonania powierniczego przeniesienia praw i roszczeń dekretowych na Spółkę, ani z tytułu przekazania Spółce finansowania wydatków niezbędnych do wykonania umowy powierniczego nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim (umowa nienazwana). Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 Kodeksu cywilnego zasada swobody umów. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Prawa i obowiązki stron umowy powierniczej należy oceniać według przepisów o zleceniu. Jak wynika z art. 734-735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie, albo w imieniu własnym lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim przypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy, a powiernik ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonywaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociaż działał w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego).

Władztwo zdobyte przez powiernika nad nabytymi rzeczami/prawami jest:

1. ograniczone czasowo - powiernik zobowiązany jest nabyte prawa przekazać powierzającemu (zleceniodawcy) na jego żądanie;
2. ograniczone co do swobody obrotu - powiernik zobligowany jest dokonać rozporządzenia nabytymi prawami na rzecz powierzającego (zleceniodawcy) lub wskazanego przez niego podmiotu;
3. ograniczone co do ekwiwalentości świadczeń - powiernik nie otrzymuje od powierzającego (zleceniodawcy) wartości przenoszonych przez niego praw, a jedynie uzyskuje zwrot kosztów poczynionych w celu wykonania powiernictwa, jak i również zwolnienie z zobowiązań zaciągniętych w tym samym celu.
   
   

Również ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późniejszymi zmianami – obecnie t.j. z 2011 r. Dz. U. nr 177, poz. 1056 ze zm.) dalej: u.p.t.u. nie zawiera przepisów, które wprost regulują zasady opodatkowania czynności wykonywanych w ramach umów powierniczych. Z tego powodu wszelkie czynności dokonywane w ramach transakcji powierniczej winny być oceniane przez pryzmat przepisów ogólnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 u.p.t.u.), a przez usługi - każde świadczenie na rzecz osób trzecich, które nie jest dostawą towarów (art. 8 ust. 1 u.p.t.u.).

Powyższe regulacje odnoszą się jednak do dostaw towarów i świadczenia usług wykonywanych przez podatników VAT, którymi zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.t.u. są m.in. osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na celu lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z definicją działalności gospodarczej zawartą w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., rozumie się przez nią wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...) również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, a także czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 15 ust. 7 u.p.t.u., podatnicy o których mowa w ust. 1, nieposiadający stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, o których mowa w art. 96 ust. 4, są obowiązani ustanowić przedstawiciela podatkowego.

Z kolei zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 3 u.p.t.u., zwolnień od opodatkowania (z uwagi na wartość obrotu) nie stosuje się do podatników niemających miejsca zamieszkania na terytorium kraju.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT jest zatem ograniczony przez dwie przesłanki podmiotową (osoba dokonująca transakcji musi być podatnikiem podatku od towarów i usług przy dokonywaniu czynności opodatkowanej) oraz przedmiotową (dokonana czynność musi stanowić dostawę towarów, albo świadczenie usług). Tylko jednoczesne spełnienie obu przesłanek skutkuje powstaniem obowiązku podatkowanego w podatku od towarów i usług. Czynności podatnika VAT realizowane w zakresie przedmiotowym VAT (dostawa towarów, świadczenie usług), lecz odnoszące się do sfery aktywności prywatnej podatnika VAT, nie podlegają opodatkowaniu, gdyż w zakresie tych czynności nie działa on w charakterze podatnika. Tym bardziej osoba, która nie posiada statusu podatnika VAT i dokonuje czynności objętej zakresem przedmiotowym VAT (dostawa towarów, albo świadczenie usług), lecz odnoszącej się do sfery aktywności prywatnej, nie staje się podatnikiem VAT, a podejmowana czynność nie prowadzi do skutków podatkowych w podatku VAT.

Charakter częstotliwy czynności, o którym mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., może mieć tylko zawodowa (profesjonalna) działalność handlowca polegająca na nabywaniu towarów i ich późniejszej sprzedaży z zyskiem. Taka profesjonalna działalność handlowa nie jest również ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Zatem nie jest działalnością handlową przeniesienie powiernicze praw opisanych we wniosku należących do majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), jak w przypadku Wnioskodawcy.

Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca nie nabył praw i roszczeń dekretowych opisanych we wniosku z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też ich odsprzedaży. Wnioskodawca, jako następca prawny przedwojennego właściciela Działki 1 (spadkobierca) nabył te prawa i roszczenia z mocy ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami, a zatem majątek ten stanowi jego dobro osobiste (prywatne), a nie dobro handlowe.

W kwestii uznania za działalność gospodarczą czynności sprzedaży nieruchomości, które znajdują się w majątku osobistym osoby fizycznej i ulegają zbyciu, wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I PPS 3/07. Orzeczenie to można odnieść do obrotu prawami i roszczeniami dekretowymi opisanymi w niniejszym wniosku. Zgodnie z tym wyrokiem „Przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54 poz. 535 ze zm.) powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

We wskazanym wyroku NSA stwierdził, że „jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Taka zaś właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT. Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób „zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. (...) Z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika VAT.”

Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. I FSK 603/05) wypowiedział się, że: „czynnością handlowca jest taka czynność, która jest „zrealizowana w formie zorganizowanej sprzedaży towaru, poprzedzonej zakupem dokonanym w celu jego odsprzedaży, wskazująca na zamiar jej kontynuacji w tej formie”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 12 marca 20051 r. (sygn. SA/Wr 1303/02), odnosząc się do definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT zauważył ponadto, że osoba fizyczna „tak rozumianej działalności gospodarczej nie wykonuje sprzedając grunty, przeznaczone pod budowę, nabyte w drodze spadku. Sprzedaży tej nie dokonuje bowiem jako producent, handlowiec, czy rolnik”.

Z kolei w literaturze przedmiotu wyróżnia się następujące cechy działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Po pierwsze ma być to działalność wykonywana samodzielnie. Chodzi tu więc o zawodowy (profesjonalny) charakter wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Po drugie działalność gospodarczą jest działalność z reguły wykonywana w sposób częstotliwy (R. Mastalski, Prawo podatkowe, C.H. Beck, Warszawa 2011, s. 518-51 9).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie jest przedsiębiorcą, a dokonana przez niego czynność prawna ma na celu ułatwienie dochodzenia przez niego praw i roszczeń dekretowych przysługujących mu na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami. Czynność ta ma charakter jednorazowy, a Wnioskodawca nie będzie w sposób częstotliwy dokonywać kolejnych takich czynności. Działania Wnioskodawcy nie można też uznać za ciągłe korzystanie zwartości niematerialnych i prawnych. Wspomniana czynność nie zostanie zatem dokonana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.p.t.u. Wnioskodawcy nie można zatem uznać za podatnika podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy przenosząc powierniczo na Spółkę prawa i roszczenia dekretowe opisane we wniosku nie występuje On jako podatnik podatku od towarów i usług, albowiem czynność ta nie jest wykonywana przez Wnioskodawcę jako podatnika, czynność ta nie wykazuje cech częstotliwości, zorganizowania lub ciągłości. Zatem przeniesienie powiernicze praw roszczeń dekretowych przez Wnioskodawcę na Spółkę nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 u.p.t.u. pieniądze nie są towarem w rozumieniu ustawy. Wnioskodawca (jako powierzający) zobowiązany jest zapewnić Spółce środki niezbędne do nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z Działki 1 oraz Działki 2 i własności budynku znajdującego się na tej nieruchomości, w proporcji wynikającej z jego udziału spadkowego i wzajemnej relacji powierzchni Działki 1 do łącznej powierzchni Działki 1 i Działki 2. Jest to jedynie zapewnienie Spółce finansowania nabycia prawa użytkowania nieruchomości i własności budynku, którą Spółka realizuje w imieniu własnym, lecz na rzecz i na rachunek m.in. Wnioskodawcy. Zatem zapewnienie Spółce finansowania wydatków niezbędnych do wykonania umowy pobierczej (koszty aktu notarialnego, cena sprzedaży budynku, opłata za użytkowanie wieczyste) nie jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT, albowiem zapewnienie środków pieniężnych nie stanowi ani dostawy towarów, ani też świadczenia usług (w tym finansowych) przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki.

Na powyższe konkluzje nie ma wpływu okoliczność, że Wnioskodawca nie ma w Polsce miejsca zamieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.