2016.07.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-268/16/IK
z 20 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu 13 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 10 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności oraz opodatkowania egzekucji tych wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności oraz opodatkowania egzekucji tych wierzytelności.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 10 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 6 czerwca 2016 r. znak: IBPP2/4512-268/16/IK, IBPB-2-1/4514-254/16/ASz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca chce w przyszłości nabywać, wierzytelności przysługujące w stosunku do osób fizycznych, a wynikające z udzielanych, przez pożyczkodawcę (zbywcę wierzytelności) pożyczek. Wierzytelności będzie kupował po cenie niższej, niż wartość nominalna poszczególnych wierzytelności, a cena nabycia będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. Po wykupie przedmiotowych wierzytelności Wnioskodawca dokona ich windykacji w swoim imieniu i na swój rachunek (nabywa wierzytelności celem ściągnięcia długu dla siebie, nie celem dalszej odsprzedaży). Wnioskodawca zaznacza, że prowadzi działalność gospodarczą, jednakże nie w zakresie faktoringu, obrotu wierzytelnościami czy ściągania długów. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług. Na mocy zawartych umów, pożyczkodawcy będą przenosili na Wnioskodawcę wszelkie prawa wynikające z umowy pożyczki, jakie przysługują im w stosunku do dłużnika. Na prawa te składają się: roszczenie o zwrot kwoty udzielonej pożyczki, roszczenie o zapłatę oprocentowania pożyczki oraz ewentualnych odsetek z tytułu zwłoki z zapłatą pożyczki, roszczenie o zwrot kosztów pożyczki (w tym kosztów ustanowienia zabezpieczenia zwrotu pożyczki oraz kosztów wezwania do zapłaty, windykacji). Pożyczkodawcy, za zgodą Wnioskodawcy, w dalszym ciągu (na prawach wyłączności) prowadzą obsługę pożyczki, polegającą na dokonywaniu wszelkich czynności faktycznych na potrzeby umowy, tj. przyjmowanie od dłużników wszelkich płatności i podejmowanie czynności windykacyjnych zgodnie z umową pożyczki. Wszelkie wpłaty uzyskane w związku z tym od dłużnika Pożyczkodawca ma obowiązek przekazywać niezwłocznie na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Zgodnie z zawartymi umowami Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty za wykonywane przez pożyczkodawcę działania, które mają na celu uzyskanie spłaty pożyczki przez dłużnika, czyli za przygotowanie i doręczenie wezwania do zapłaty, na zasadach i według stawek określonych umową pożyczki. W związku z nabyciem wierzytelności Wnioskodawca nie otrzymuje od zbywcy wierzytelności żadnego wynagrodzenia. Wierzytelność kupuje z platformy finansowej systemu sprzedaży pożyczek. Dzięki tej platformie osoby, które podpisały umowę dostępu do systemu sprzedaży pożyczek, mogą kupować udzielone przez nich pożyczki. Jeżeli pożyczkobiorca nie spłaca pożyczki, to po drugiej niespłaconej racie, Pożyczkodawca ma prawo żądania zwrotnego, odpłatnego przeniesienia praw z umowy pożyczki z Wnioskodawcy na Pożyczkodawcę, który ją sprzedał (zbywcę wierzytelności). W takim przypadku Wnioskodawca osobiście nie windykuje nikogo, prawa majątkowe są przenoszone na Pożyczkodawcę i to on decyduje co dalej. Ceną zwrotnego przeniesienia praw jest suma równowartości niespłaconego kapitału Pożyczki pozostałej do spłaty oraz należnych od dłużnika na dzień zawarcia umowy zwrotnego przeniesienia praw odsetek umownych z tytułu zawartej umowy pożyczki. Dotychczasowy wierzyciel na mocy umowy przeniesienia prawa majątkowego prowadzi obsługę pożyczki i za obsługę tą otrzymuje wynagrodzenie na zasadach i według stawek określonych umową pożyczki. Zapłata tych kosztów następuje, poprzez zaliczenie kwot uzyskanych przez dłużnika na ich poczet, zgodnie z kolejnością określoną w umowie pożyczki. W umowach brak jest jakichkolwiek postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny wierzytelności w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności. Pomiędzy Wnioskodawcą, a cedentem nie istnieje odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności. Zawarta umowa cesji nie stanowi dla Wnioskodawcy upoważnienia do występowania wobec dłużnika, celem wyegzekwowania wierzytelności na rachunek zbywcy wierzytelności. Skupowane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi, gdyż istnieje niepewność co do ich zasądzenia lub uznania przez dłużnika. Inaczej są to wierzytelności przyszłe - niepewne. Wnioskodawca nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za odkupioną wierzytelność i weźmie - na siebie całe ryzyko związane z dochodzeniem tej wierzytelności. Cena jest wynikiem zasady swobody umów między zbywcą, a nabywcą wierzytelności i odpowiada rynkowej wartości za zakup tego rodzaju wierzytelności i nie zawiera dodatkowych wynagrodzeń. Umowa przeniesienia wierzytelności przewidywać będzie jedynie zapłatę ceny za wierzytelność przez nabywcę i przeniesienie praw do wierzytelności przez zbywcę na nabywcę. Nie otrzyma żadnego wynagrodzenia - w myśl umowy przeniesienia wierzytelności Wnioskodawca jest nabywcą i to on ponosi wszystkie ciężary związane z umową, a zbywca wierzytelności otrzymuje cenę za przeniesienie wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na którymkolwiek etapie od zakupu wierzytelności w drodze cywilnoprawnej umowy nienazwanej (opisanej niniejszym wnioskiem) do zwindykowania wierzytelności i ostatecznego uzyskania środków z tej wierzytelności na własny rachunek i przy wykorzystaniu własnego zaangażowania i własnego zaplecza osobowego i finansowego pojawia się obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjęcie wierzytelności (zakup wierzytelności) na podstawie umowy cesji, bez dalszego jakiegokolwiek udziału cedenta, nie stanowi przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Uzyskana na własny rachunek i własnym staraniem i zaangażowaniem finansowym wierzytelność, po jej zwindykowaniu od dłużnika, mimo iż stanowi przychód, to nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przedsiębiorca uważa, iż ani zakup wierzytelności, ani zwindykowanie należności z przejętej wierzytelności na własny rachunek, ani żaden etap od zakupu wierzytelności do jej zwindykowania nie stanowią przedmiotu opodatkowania ww. ustawy.

W ustawie o podatku od towarów i usług zakres przedmiotowy został określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54. poz. 535 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”) i stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakup wierzytelności na podstawie cesji wierzytelności za określoną przez strony umowy cenę stanowi przeniesienie prawa majątkowego. Jednakże zgodnie z art. 8 przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest określone w ustawie świadczenie, tj. zachowanie się dłużnika wobec wierzyciela zgodnie z treścią zobowiązania.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, „przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania sia od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.”

Zgodnie z wykładnią literalną i celowościową świadczenie ma dotyczyć usługi, co nie ma miejsca w opisywanym stanie przyszłym. Strony dokonują wykonania umowy polegającej na zbyciu wierzytelności za określoną cenę i na tym świadczenia stron się kończą. Nabycie wierzytelności pieniężnej w drodze jej cesji pieniężnej dokonuje się we własnym imieniu i na własny rachunek nabywającego, który wchodzi na miejsce dotychczasowego wierzyciela (zastępuje dotychczasowego wierzyciela wchodząc w ogół jego praw i obowiązków). Równocześnie dalsze losy nabytych wierzytelności pozostają poza transakcją główną (cesją wierzytelności). Z tego też względu dla oceny konsekwencji podatkowych umowy cesji wierzytelności nie ma znaczenia fakt, czy cesjonariusz będzie dochodził nabytej wierzytelności. Egzekucja wierzytelności własnych, wchodzących do majątku wierzyciela, jest bowiem naturalnym elementem obrotu gospodarczego i trudno w jej przypadku mówić o świadczeniu jakiejkolwiek usługi - brak jest beneficjenta, który za egzekucję wierzytelności uiściłby właścicielowi wierzytelności wynagrodzenie. W efekcie - ponieważ nie dochodzi do świadczenia usługi - czynność taka powinna pozostawać poza zakresem opodatkowania VAT. Stanowisko takie zostało zaprezentowane między innymi w wyroku NSA z 12 stycznia 2010 r., I FSK 1627/08 oraz wyroku NSA z 19 marca 2012 r., I FPS 5/11.

Zatem przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Zatem usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieją bezpośredni konsument (beneficjent), odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Na świadczenie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Z pojęcia usługi wyłączone jest takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, które stanowi dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia, jako usługi, należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, ta na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei stosownie do ust. 2 tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstają z drwią wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wysławienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

W świetle art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16. poz. 93, z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 ustawy Kodeks cywilny, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy. W oparciu o art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w której nie zajmuje się działalnością dot. obrotem wierzytelnościami czy ściąganiem długów. Wnioskodawca zamierza zakupywać wierzytelności. Zakup wierzytelności (cesja) nastąpić ma na podstawie umowy przeniesienia wierzytelności za ustaloną między stronami umowy ceną. Umowa jest cywilnoprawną umową nienazwaną. Podstawę prawną zakupu wierzytelności stanowią art. 509-518 Kodeksu cywilnego. Zakupione wierzytelności nie są przeznaczone do dalszej sprzedaży, a wyłącznie do dochodzenia ich na własne ryzyko od dłużnika. Jednakże jest możliwość, że Pożyczkodawca odkupi tą wierzytelność jeżeli pożyczkobiorca będzie zalegał z jej spłatą.

Skupowane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi, gdyż istnieje niepewność co do ich zasądzenia lub uznania przez dłużnika. Inaczej mówiąc są to wierzytelności przyszłe niepewne. Wnioskodawca nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za odkupioną wierzytelność i weźmie na siebie cale ryzyko związane z dochodzeniem tej wierzytelności. Cena jest wynikiem zasady swobody umów między zbywcą, a nabywcą wierzytelności i odpowiada rynkowej wartości za zakup tego rodzaju wierzytelności i nie zawiera dodatkowych wynagrodzeń. Umowa przeniesienia wierzytelności przewidywać będzie jedynie zapłatę ceny za wierzytelność przez nabywcę i przeniesienie praw do wierzytelności przez zbywcę na nabywcę. Wnioskodawca nie otrzyma żadnego wynagrodzenia - w myśl umowy przeniesienia wierzytelności Wnioskodawca jest nabywcą i to on ponosi wszystkie ciężary związane z umową, a zbywca wierzytelności otrzymuje cenę za przeniesienie wierzytelności.

W odniesieniu do powyższego, wskazać należy, iż świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż skoro zakupione wierzytelności przeznaczone są wyłącznie do dochodzenia ich we własnym zakresie i na własne ryzyko oraz Wnioskodawca nie uzyska wynagrodzenia w związku z nabyciem wierzytelności, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, pod warunkiem, że różnica między wartością nominalną wierzytelności, które Wnioskodawca nabędzie, a ceną ich sprzedaży, będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili ich nabycia przez Wnioskodawcę.

W świetle powyższego, nabycie wierzytelności na podstawie cesji, bez jakiegokolwiek udziału cedenta, nie będzie podlegać u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto stwierdzić należy, iż dokonywane przez Wnioskodawcę czynności polegające na ściągnięciu we własnym imieniu i na własną rzecz nabytej wierzytelności, nie będą należnością za świadczenie usługi, wobec czego nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sama płatność przez dłużnika świadczenia pieniężnego na rzecz wierzyciela, wynikająca z nabytej wierzytelności jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie nie powstanie obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług w związku z nabyciem przez Wnioskodawcę wierzytelności oraz ściągnięciem we własnym imieniu i na własną rzecz należności z nabytej wierzytelności.

Z ostrożności Wnioskodawca stwierdza, iż opisana powyżej transakcja może - przy daleko posuniętej interpretacji i wykładni przepisów ww. ustawy - stanowić tożsamy zakres pojęciowy z transakcją płatniczą lub usługą w zakresie długu. Jednakże przy takim przyjęciu i określeniu ww. przedmiotu stanu przyszłego, czynności takie są zwolnione przedmiotowo. Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 40 zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytem środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż ze względu na istniejącą rozbieżność szczególnie w zakresie wydawanych interpretacji indywidualnych w sprawach, gdzie Dyrektorzy Izb Skarbowych stwierdzali, iż opisany stan przyszły jest tzw. ściąganiem długów opisanym w art. 43 ust. 15 ww. ustawy. Przepis ten mówi, iż zwolnienia, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu. Kwestia zakresu pojęcia „usługa ściągania długów” była również przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dot wydania orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożonym przez Bundesfinanzhof- Niemcy - Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, C-93/10). W wyroku w sprawie C-93/10 (GFKL) z 27 października 2011 r. Trybunał stwierdził, że podmiot który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usług, a tym samym nie dokonuje czynności z zakresu działalności gospodarczej podlegających opodatkowaniu VAT. W prezentowanym wyroku TSUE podkreślił, że czynnościami podlegającymi opodatkowaniu VAT są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Tym samym świadczenie usługi odpłatnie w rozumieniu art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - powszechny system podatku od wartości (77/3887EEC). a więc podlegające opodatkowaniu, następuje tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, jak również bezpośredni związek miedzy wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem. Zdaniem TSUE, w przypadku cesji wierzytelności należy zauważyć, iż cesjonariusz wierzytelności nie otrzymuje od cedenta żadnego wynagrodzenia, w związku z czym nie dokonuje czynności z zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 VI Dyrektywy ani nie świadczy usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 tego aktu. Trybunał podkreślił także, że istnieje różnica pomiędzy wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży, jednakże stwierdził, że nie stanowi ona wynagrodzenia, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartościowych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników.

Tak samo postanowił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wydanym w składzie 7 sędziów (Wyrok NSA z 19 marca 2012 r, I FPS 5/11). w którym przychylił się w całości do stanowiska zaprezentowanego przez TSUE w omówionym wyżej wyroku GFKL orzekając, iż (...) podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Jak wskazał dalej NSA (...) dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zaplata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 VATu.

W świetle zaprezentowanego orzeczenia TSUE oraz NSA należy wskazać, że zakup wierzytelności trudnych w drodze cesji w celu jej windykacji nie stanowi usługi i w związku z tym nie jest objęty zakresem opodatkowania VAT, co z kolei może rodzić negatywne skutki w rozliczeniu podatku od czynności cywilnoprawnych.-Tym samym na żadnym etapie od zakupu wierzytelności do jej zwindykowania nie powstaje obowiązek podatkowy z zakresu podatku od towarów i usług. Powyższe potwierdza także Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi IPTPP2/443-565/13-4/JN z 21 października 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wskazać w tym miejscu należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.). Zgodnie więc z art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 cyt. artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności, do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie, czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą, jednakże nie w zakresie faktoringu, obrotu wierzytelnościami czy ściągania długów, zamierza nabywać wierzytelności przysługujące w stosunku do osób fizycznych, a wynikające z udzielanych, przez pożyczkodawcę (zbywcę wierzytelności) pożyczek. Wierzytelności będzie kupował po cenie niższej, niż wartość nominalna poszczególnych wierzytelności, a cena nabycia będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. Po wykupie przedmiotowych wierzytelności Wnioskodawca dokona ich windykacji w swoim imieniu i na swój rachunek (nabywa wierzytelności celem ściągnięcia długu dla siebie, nie celem dalszej odsprzedaży). Na mocy zawartych umów, pożyczkodawcy będą przenosili na Wnioskodawcę wszelkie prawa wynikające z umowy pożyczki, jakie przysługują im w stosunku do dłużnika. Na prawa te składają się: roszczenie o zwrot kwoty udzielonej pożyczki, roszczenie o zapłatę oprocentowania pożyczki oraz ewentualnych odsetek z tytułu zwłoki z zapłatą pożyczki, roszczenie o zwrot kosztów pożyczki (w tym kosztów ustanowienia zabezpieczenia zwrotu pożyczki oraz kosztów wezwania do zapłaty, windykacji). Pożyczkodawcy, za zgodą Wnioskodawcy, w dalszym ciągu (na prawach wyłączności) prowadzą obsługę pożyczki, polegającą na dokonywaniu wszelkich czynności faktycznych na potrzeby umowy, tj. przyjmowanie od dłużników wszelkich płatności i podejmowanie czynności windykacyjnych zgodnie z umową pożyczki. Wszelkie wpłaty uzyskane w związku z tym od dłużnika Pożyczkodawca ma obowiązek przekazywać niezwłocznie na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Zgodnie z zawartymi umowami Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty za wykonywane przez pożyczkodawcę działania, które mają na celu uzyskanie spłaty pożyczki przez dłużnika, czyli za przygotowanie i doręczenie wezwania do zapłaty, na zasadach i według stawek określonych umową pożyczki. W związku z nabyciem wierzytelności Wnioskodawca nie otrzymuje od zbywcy wierzytelności żadnego wynagrodzenia. Wierzytelność kupuje z platformy finansowej systemu sprzedaży pożyczek. W umowach brak jest jakichkolwiek postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny wierzytelności w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności. Pomiędzy Wnioskodawcą, a cedentem nie istnieje odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności. Zawarta umowa cesji nie stanowi dla Wnioskodawcy upoważnienia do występowania wobec dłużnika, celem wyegzekwowania wierzytelności na rachunek zbywcy wierzytelności. Skupowane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi, gdyż istnieje niepewność co do ich zasądzenia lub uznania przez dłużnika. Inaczej są to wierzytelności przyszłe - niepewne. Wnioskodawca nie otrzyma żadnego wynagrodzenia, a jedynie zapłaci cenę za odkupioną wierzytelność i weźmie - na siebie całe ryzyko związane z dochodzeniem tej wierzytelności. Cena jest wynikiem zasady swobody umów między zbywcą, a nabywcą wierzytelności i odpowiada rynkowej wartości za zakup tego rodzaju wierzytelności i nie zawiera dodatkowych wynagrodzeń. Umowa przeniesienia wierzytelności przewidywać będzie jedynie zapłatę ceny za wierzytelność przez nabywcę i przeniesienie praw do wierzytelności przez zbywcę na nabywcę. Nie otrzyma żadnego wynagrodzenia - w myśl umowy przeniesienia wierzytelności Wnioskodawca jest nabywcą i to on ponosi wszystkie ciężary związane z umową, a zbywca wierzytelności otrzymuje cenę za przeniesienie wierzytelności.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy nabycie przez Wnioskodawcę ww. wierzytelności stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w powołanym przez Wnioskodawcę wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że art. 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umów sprzedaży wierzytelności cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku, na który m.in. powołała się Spółka we własnym stanowisku, podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, że „nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.”

Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

W analizowanej sprawie, jak wskazał Wnioskodawca, cena nabycia wierzytelności będzie skalkulowana w oparciu o ich wartość rynkową odzwierciedlającą rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili kupna/sprzedaży. Pomiędzy cedentem wierzytelności a Wnioskodawcą nie istnieje odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz sprzedawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności. Ponadto Wnioskodawca przejmuje wszelkie prawa i obowiązki wynikające z faktu nabycia wierzytelności, w tym zwłaszcza będzie egzekwować od dłużnika wierzytelności w swoim imieniu i na własny rachunek.

Zatem z uwagi na treść powołanych przepisów oraz ww. wyrok TSUE i uchwałę NSA, czynność zakupu wierzytelności w okolicznościach wskazanych we wniosku nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawca nie będzie dokonywał również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT podlegającym opodatkowaniu, gdyż treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez Wnioskodawcę wierzytelności służyły do celów innych niż jego działalność gospodarcza.

W konsekwencji należy stwierdzić, że czynność nabycia wierzytelności w celu ich windykacji na własny rachunek w okolicznościach opisanych we wniosku nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W odniesieniu do opodatkowania czynności windykacji nabytej uprzednio wierzytelności stwierdzić należy, że czynności te nie stanowią świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ czynności te są naturalnym elementem obrotu gospodarczego i podejmowane są przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek, a należność płacona przez dłużnika wynika z wierzytelności i nie jest wynagrodzeniem za świadczenie na jego rzecz. W przypadku więc egzekwowania własnych wierzytelności na swoją rzecz, nie mamy do czynienia z jakąkolwiek usługą wobec braku drugiego podmiotu, tj. usługobiorcy i wiążącej strony umowy o wykonanie usługi i to za wynagrodzeniem za nią.

W konsekwencji, czynności polegające na zwindykowaniu wierzytelności we własnym imieniu i na własny rachunek pozostają poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, czynność nabycia wierzytelności, a także zwindykowanie wierzytelności, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie będzie stanowiła dostawy towarów (art. 7 ust. 1 ustawy) oraz świadczenia usług (art. 8 ust. 1 ustawy), w rezultacie nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie będzie rodziła obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy.

W związku z powyższym bezprzedmiotowe staje się rozstrzyganie czy czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będą korzystały ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie zakreślonym pytaniem Wnioskodawcy tj. czy na którymkolwiek etapie od zakupu wierzytelności w drodze cywilnoprawnej umowy nienazwanej (opisanej niniejszym wnioskiem) do zwindykowania wierzytelności i ostatecznego uzyskania środków z tej wierzytelności na własny rachunek i przy wykorzystaniu własnego zaangażowania i własnego zaplecza osobowego i finansowego pojawia się obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii opodatkowania wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż jak wskazano w uzupełnieniu do wniosku intencja Wnioskodawcy nie jest uzyskanie interpretacji w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin